| Amigos de las Aves is het levenswerk van een � inmiddels hoogbejaard - Noord-Amerikaans echtpaar, Richard en Margot Frisius. Doel is het fokken van de inheemse, bedreigde rode ara�s en groene ara�s om ze weer in het wild uit te zetten. Ze hebben zo�n 150 vogels en dat brengt een hoop werk met zich mee. Vrijwilligers zijn dan ook meer dan welkom. Huis en kooien staan middenin een prachtige tropische tuin. Ik vogel en tuinier er naar hartelust. Het werk begint in alle vroegte (6 uur) en varieert van honden eten geven (en de toekans en de iguanas) tot het met de hand voeren van de baby-ara's, van fysiotherapie voor een toekan met prachtige smaragdgroene ogen en een zere poot, tot het leren van kunstjes aan twee groengele Amazonepapegaaien, van vogelobservatie tot het maken van speeltjes (bezigheidstherapie voor de vogels). Het grote schoonmaakwerk en het driemaal daags voeren van alle vogels, zijn de taken van de drie Tico�s die er werken. Huisdieren Rond de patio, de binnentuin, wonen 18 papegaaien van allerlei soort, de huisdieren van Margot en Richard. Op de toekans na praten ze allemaal. Ze hebben een enorm repertoire, behalve wanneer je erom vraagt. Dan kijken ze je aan alsof je een onzedelijk voorstel doet. Natuurlijk spreken ze Engels, ze kunnen letterlijk de telefoongesprekken van Richard nadoen! En een regenbui is het startsein voor het gekkenhuis: alle vogels maken herrie, lachen, schreeuwen, roepen, hoesten en zingen. Je weet dan niet wat je hoort. Hola, pindakaas! Zoals met ieder werk zijn er leuke en minder leuke karweien. Mijn favoriete werkje is toch wel het bijvoeren van de � 20 jonge rode ara�s in de �babyflight�. Wanneer ik binnenkom met een flinke klodder, roep ik HOLA, PINDAKAAS! (Fout natuurlijk, want deze vogels zijn bestemd voor het wilde leven. Stel je voor dat je door de jungle loopt en een prachtige ara tegenkomt die nieuwsgierig dichterbij komt en tegen je roept: Hola, pindakaas!) Maar goed, dan komen ze allemaal op me af. De eerste keren krimp je toch wel ineen wanneer er eentje op je schouder, een ander op je arm en een derde pontificaal op je hoofd gaat zitten. Ze trekken de veters uit mijn schoenen en knippen gaatjes in mijn kleren als ik niet snel genoeg een lekker hapje serveer. In het begin vond ik het doodeng, zo�n grote snavel naast mijn oor, maar het went. Ze zijn eigenlijk heel lief, geen greintje kwaad zit erin. Maar pas op, zo familiair als je kunt omgaan met de jonge ara�s, zo venijnig zijn de broedende vogels. Steek niet zomaar je vinger door het gaas, want ze proberen je te pakken. Wie is wie? Opwindend � voor alle partijen � is het vangen van de vogels. Soms moet er een aantal verhuizen en dat betekent met een grote handdoek achter een willekeurige vogel aanjagen en in handen proberen te krijgen. Vervolgens met handdoek zijn �kaken� beetpakken om zijn snavel te inmobiliseren en met de andere hand zijn poten/staart. En dan heelhuids proberen te lezen welk nummer er op zijn/haar pootring staat. Om een paar specifieke vogels te isoleren, moeten we er soms een stuk of 20 vangen! En dat terwijl je voortdurend je harses stoot tegen strategisch opgestelde takken en voerbakken. Brinta tegen het plafond Handigheid is ook gewenst bij het voeren van de kuikens. Een eendagskuiken weegt maar 20 gram en is piepklein, bloot en roze. Het is onvoorstelbaar hoe de ouders met hun grote snavels voedsel in zo�n klein bekje weten te krijgen. Wij doen het met een pipet. Ze krijgen een soort brinta, op precies 104�F. Het is de bedoeling dat de pipet in ��n keer geleegd wordt en dat de pap rechtstreeks in de krop terecht komt. Soms lukt dat. Bij de iets grotere kuikens, die wat beweeglijker zijn, komt de smurrie vaak overal terecht behalve binnenin het beest. En hoe langer het duurt, hoe meer de brinta afkoelt. Dus dan moet de mengbeker in de magnetron en is de pap weer te heet. Aan het eind zit je zelf helemaal onder, net als de lamp en het werkoppervlak. Tot slot moet je ook nog de kuikens schoonvegen en hun poep opruimen. Die er trouwens uitziet alsof de pap er ongebruikt van onder weer uitkomt. En voordat je het vergeet (want dat bedenk je pas nadat de brinta er al in zit), v��r het voeren moet het vogeltje gewogen worden en zijn gewicht genoteerd. De beste methode om zo�n kwetsbaar beestje op te tillen is bij zijn kop (!). Als je dan je hand voorzichtig onder zijn lijf legt, voelt dat heel raar aan. Een kuiken van een week of drie voelt ongeveer als een rubberen huishoudhandschoen gevuld met heet water. Net mensen Na een paar weken krijgen de kuikens veertjes en zien ze eruit als punks met rode of groene stekeltjes boven op hun kop. Het zijn net mensenbabies, ze kunnen helemaal niets. Ze liggen een beetje, piepen, worden gevoerd en groeien ongelofelijk hard. Na een paar weken moeten ze zelf gaan eten, maar ze weten niet hoe. Dus moet je de stukjes fruit door hun strot duwen in de hoop dat ze de brokken die in hun bak liggen gaan herkennen als eetbaar. En � het klinkt misschien raar � leren we ze hoe ze op een stok kunnen blijven zitten zonder er voortdurend vanaf te duikelen. Na een week of vier hebben ze bijna al hun veren en beginnen ze te flapperen met hun vleugels. Tijd om buiten te spelen! Als ze eenmaal tussen hun oudere soortgenoten zitten, is het wonderbaarlijk hoe snel ze bijleren. Binnen de kortste keren kunnen ze vliegen en zijn ze qua gedrag nauwelijks nog te onderscheiden van de anderen. Engerd! Geregeld komen er zielige gevallen binnen bij Amigos de las Aves. Zo kregen we laatst een telefoontje over een neergestorte vogel. Tegen een kabel gevlogen ofzo. Niemand begreep wat voor beest het precies was. Margot met kooi in de auto op weg en kwam terug met een soort reiger. De reiger werd losgelaten in de binnentuin, op het grasveldje op postzegelformaat. Al na een paar minuten viel zijn oog op het vijvertje en heel sto�cijns stapte hij erop af. Grote consternatie bij de papegaaien die rond de patio wonen. Ze vonden het een raar beest en koesterden grote twijfel of het geen eng beest was. Na een half uurtje was de rust enigszins weergekeerd, hoewel de vogels met uitzicht op het water met opgezette veren tegen de zijkant van hun kooi geplakt zaten om de engerd in de gaten te houden. De reiger had uiteraard al lang de visjes in de vijver ontdekt. Toen hij uitschoot om een hapje te verschalken, ging de hele kolonie weer op tilt. Gegil, geschreeuw, geklapper met vleugels en diverse bonken waar vogels van schrik tegen de vloer gingen. De reiger was misschien wel een beetje doof, want die reageerde nergens op. Na een paar dagen observatie is de gast weer in vrijheid gesteld. Hakhakhak De laatste tijd is er een overvloed aan vrijwilligers en doe ik niet zoveel meer met de vogels (wel de pindakaas). Ik wijd me aan het tuinieren. Het huis ligt in een enorme, prachtige, tropische tuin. Er zijn twee tuinlieden, maar die slaan er maar een slag naar. Letterlijk. Want een Tico tuinman doet alles met de machete, hakhakhak. Gras kortmaken, hakhak op de hurken. Struik snoeien, hakhakhak. Boom omhakken, hakhakhakhak. Het resultaat doet mijn hoveniershart pijn: verminkingen (van de struik), kapstokken, half doorgesneden bladeren en vaak gaan planten dood aan de brutale behandeling. Margot wil graag dat ik Antonio en Oscar leer hoe ze �mooi� moeten snoeien, maar dat is onbegonnen werk. Zij zijn in een uur klaar met een hele haag, terwijl ik daar een week voor nodig heb. Leg dat maar eens uit. Ik ben dus lekker in mijn eentje aan het rommelen en ik leer er een hoop van. Zoals de beste tijd om te snoeien (droge tijd), welk plantensap enorme huisirritatie veroorzaakt, welke plant onzichtbare maar zeer gemene weerhaakjes heeft en hoe orchidee�n te verzorgen. Tot mijn grote genoegen woont er een jonge poes in de tuin, die mij helpt bij het tuinieren door onverhoeds in mijn broekspijpen te gaan hangen of mijn door het struweel tastende hand aan te vallen. Je begrijpt hoe ik er uit zie: vol met krassen van vogelpoten, poezennagels en doornen. Ik ben helemaal gelukkig hier. |
 |
 |
 |
 |
 |
| BERICHT UIT COSTA RICA NETTY LE BLANC NOVEMBER 2001 |
| Vogelvrienden |
| Vogelvrienden |