Wie Costa Rica bezoekt, zal ongetwijfeld de quetzal te zien krijgen, als je de reisgidsen moet geloven. Niets is minder waar! De quetzal is een zeer schuchtere vogel, die zich bij voorkeur ophoudt op plekken waar geen mens zich begeeft. Na tien maanden Costa Rica en bezoeken aan vele nationale parken die zich beroemen op de aanwezigheid van de quetzal, had ik nog geen glimp van zijn staartveer opgevangen.
Een van de vroegste pogingen bracht ons naar Monteverde, het mekka van de quetzal (toen geloofde ik de reisgidsen nog). Sluipend door het struweel zagen we menig vrolijk gekleurd vogeltje, maar de q liet zich niet zien. Tot die bloedstollende, gedempte kreet: �kijk daar, snel!!�. Iets boven ooghoogte zat er een vrij grote vogel op een tak. Bovenop zijn kop een helderblauw petje, een donkere oogstreep alsof hij een ooglapje voorgebonden had, een bruine borst en groenblauwe rug en aan de uiteinden van zijn twee lange staartveren zat een klein blauw veertje, als piepkleine tennisrackets. We stonden ongelovig doodstil, bang hem te verjagen. De vogel bleef een tijdje rustig zitten en vloog toen een paar takken verderop. Op onze tenen volgden we hem, kijkers in de aanslag: wat een prachtvogel. Hoe subtiel liep het bruin over in het blauw met zwemen van groen en okergeel, en dan die staart! Het was dan wel geen quetzal, maar hij was minstens zo mooi, vonden wij.
Volgens de Costaricaanse vogelbijbel was het de Momotus momota, oftewel de blauwkap motmot. Een paar weken na deze observatie kwam Harold thuis uit zijn werk: �Hoe zag die vogel eruit die jullie in Monteverde gezien hebben?�. Ik wees de motmot aan in het boek. �We hebben er twee in onze werkplaats, ze hebben een nest gebouwd onder de dakrand.� Daarna zag ik ze letterlijk overal, in de stad, in parken, door het hele land. Costaricanen noemen hem wel pagaro reloj (klokvogel) omdat hij, gezeten op een tak, zijn staart als de slinger van een klok heen en weer beweegt. En uiteindelijk heb ik een motmot een geluid zien maken, het klonk als woef woef.
Toen het nieuwe van de motmot af was, dook de wens een quetzal te zien weer op. Maar waar? Op weg naar de Chirripo overnachtten we in de vallei van de Rio Savegre in de Albergue de Monta�a Savegre. Marino, een van de broers die het familiebedrijf runnen, was onze vogelgids. Gewapend met een enorme telescoop ging hij ons voor, een eindje de weg op. Hij stelde het apparaat scherp op een wilde avocadoboom hoger op de helling en wachtte rustig af. Binnen vijf minuten zagen we onze eerste quetzals, door de telescoop waren ze perfect te zien. Het metaliek groen van hun verenkleed, het felle rood wanneer een mannetje zijn vleugels uitsloeg, het was niet te bevatten. De vele foto�s en plaatjes doen het beest absoluut geen eer aan. En zoals dat met lekkere dingen gaat, we konden er geen genoeg van krijgen. Uiteindelijk vlogen ze weg, de koek was op. Als toetje beloofde Marino ons het broertje van de quetzal, de trogon. Al lokroepend ging hij ons voor, het bos in. Vele vogels kreeg hij voor zijn lens, zodat we ze tot in detail konden bekijken. Vogels in alle mogelijke kleuren, zoals knaloranje en hardgeel, maar ook bruine (die ik meestal oversla). Ondertussen liet Marino zijn lokroep klinken, en uiteindelijk vond hij de trogon, que linda! Wat kan een vogelaar nog meer wensen! Juist: nog meer quetzals. |
