| BERICHT UIT COSTA RICA NETTY LE BLANC - JANUARI 2001 |
| Voorbereiding We krijgen bezoek uit Nederland, een dame die op hoog niveau vermaakt wil worden. In cijfers uitgedrukt: op 3.820 meter. De Chirrip�, de hoogste berg van Costa Rica, moet en zal bedwongen worden. Weken van te voren starten de voorbereidingen. Informatie verzamelen, reis plannen, reserveringen maken. Ook vanuit Nederland moet er van alles georganiseerd worden: lichtgewicht bergbeklimmersvoer, maar ook ijsmutsen, sjaals en wanten, want die hadden we niet bij ons toen we naar dit tropische land vertrokken en het is koud daarboven. De Costaricanen zijn er eigenlijk nogal trots op dat het boven op de Chirrip� wel eens vriest. De laagst gemeten temperatuur ooit is �9�! |
| Maandag 1 januari 2001, 5.00 uur. Het alarmpje van het horloge treitert ons wakker met zijn irritante gepiep. Gelukkig nieuw jaar, grom ik, terwijl ik onwillig mijn bed uit stap. Buiten is het nog donker, het ontbijt wacht. Om 6.00 uur verlaten we ons hotel aan de voet van het gebergte waar de Chirrip� zich boven verheft. De top is hiervandaan niet te zien, zullen we hem ooit mogen aanschouwen? |
 |
| De hoogste berg |
| Zondag 31 december 2000 Opgewekt arriveren we bij ons hotel in San Gerardo de Rivas, het vertrekpunt van de klim. Morgen gaan we omhoog, maar nog steeds hebben we geen idee hoe het zal zijn. Francisco, onze hotelier, staat fris gedoucht op ons te wachten. Hij kent de Chirrip� als zijn broekzak en heeft het pad ontelbare malen afgelegd. Zes uur, is zijn schatting van onze conditie. Zelf is hij vandaag ook even op en neer geweest. Belangstellend vragen we hoelang hij daarover doet. Drie�nhalf uur. Waaaat zegt u? Jawel, Francisco blijkt nationaal kampioen bergrennen te zijn. Effe naar boven en weer terug, en dan weer aan het werk... Zou het echt zo makkelijk zijn? Nieuwsgierig en een beetje ongeduldig lopen we naar de ingang van het park: dat wandelingetje van twee kilometer kost al een uur. We gaan een biertje drinken en dan met de kippen op stok. Morgen is het vroeg dag, geen knallend uiteinde voor ons. |
| Voorbereiding Slapeloze nachten voor mij, nadat we besloten hadden in onze vakantie naar de top van de Chirrip� te lopen. Ik ben namelijk niet zo�n berggeit. Eerst maar eens wat informatie opzoeken. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Alle boeken en andere informatiebronnen wijken op alle punten van elkaar af, behalve over de hoogte van de top. Allemaal melden ze iets anders over de duur en zwaarte van de beklimming. Volgens een bron is de 14 km naar basiskamp Crestones, dat nog eens 6 km onder de top ligt, makkelijk te doen in 6 uur. Het andere uiterste is een verschrikt verslag in een reisgids: reken op 10 tot 12 uur. De informatie verstrekt door het nationale park toont een grafiek van de steilte: afschrikwekkend. Over een afstand van 16 km gaat het zo�n 2.000 meter omhoog! Nog meer slapeloze nachten, afgewisseld met ademloze nachtmerries. |
| Maandag 1 januari 2001, 6.30 uur In de ochtendschemer brengt Francisco ons met zijn landrover naar de ingang van het park (1.700 m). Dat stuk hebben we gisteren al gelopen, dus dat mochten we van mij overslaan. Om 7 uur lopen we langs het hek van het park. Het pad klimt meteen al lekker omhoog door een vrij open gebied, dat ik de vallei van de toekans gedoopt heb omdat we er twee hebben zien vliegen. Daarna loopt het pad tussen bosrand en weidegrond door. We kunnen het dorp beneden zien liggen. De zon schijnt en het is inmiddels warmer geworden, maar het lijkt erop dat we voor de grootste hitte in het koele bos zullen zijn. |
| Voorbereiding Het achterhalen van betrouwbare informatie blijkt nog het lastigst, zoals wel of geen slaapzakken meeslepen? Tegenwoordig blijkt de overnachtingsplaats Base Crestones (6 km voor de top) slaapzakken en brandertjes te verhuren, pannen zijn ook aanwezig. Dat is goed nieuws. Hoe minder bagage er meegezeuld hoeft te worden, hoe beter. Wel voedsel voor drie dagen en warme kleren. Camera, zaklamp, kijkertje, vogelboek? Nee, boeken laten we thuis. Kortom, er gaan toch wel de nodige kilootjes mee naar boven. |
| 9.00 uur Het traject slingert van de ene berghelling naar de andere en leidt ons steeds verder het gebergte in. Het pad is goed, soms grote hoge stappen, soms modderig, soms losse stenen, en het gaat voortdurend steil omhoog, en dan bedoel ik erg steil. Piepend en hijgend, soms hyperventilerend loop ik achter de andere twee aan die � in mijn ogen - fris en ontspannen naar boven wandelen. Het is niet heet, maar mijn rug is zeiknat van het zweet, mijn kop rood en heet, die wil maar niet vochtig worden en dus niet afkoelen. Puffend bestuderen we een bord: 12 km naar de top. We worden het er niet over eens wat het precies betekent. Maar ik vraag me stiekem af of ik ooit boven zal komen, en of ik dat zelfs wel wil. Twee mannen met paarden stuiven ons voorbij naar boven, ik maak dankbaar van het intermezzo gebruik om op adem te komen. Base Crestones is alleen bereikbaar via dit pad, en alle bevoorrading gebeurt dus met paarden. Deze mannen doen dit waarschijnlijk een paar keer per week, fluitje van een cent! We gaan verder. Inmiddels lopen we door een dicht bos. Ik zie niks van al dat natuurschoon, ben alleen bezig met klauteren en hijgen. |
 |
 |