koningin

Van de obligate toespraak van de ambassadeur maakte een mededeling diepe indruk: de mond- en klauwzeer-epidemie overzee zou vandaag ook hier merkbaar zijn. Geen kaas, geen vlees, daar leek onze hoop op hapjes in rook op te gaan. Maar, mevrouw de ambassadeurse had kosten nog moeite gespaard en zou ons toch met drieduizend zelfgemaakte bitterballen verblijden. Na deze mededeling was de menigte bijna niet meer te houden, maar er was nog ��n verplicht nummer: het zingen van het Wilhelmus.

Als je zo weinig oefent als wij, is het een verrekte lastig lied om te zingen! De woorden zijn nauwelijks in de maat te dwingen, en dan die tekst! Vooral die Koning van Hispanjen zal wel veel indruk gemaakt hebben op de aanwezige Costaricanen, die zich met grote moeite van het Spaanse juk hebben weten te ontdoen. Een van de aanwezigen probeerde ons lijden te bekorten door na het eerste couplet te roepen: �Leve de Koningin� (of was het met het oog op de afkoelende bitterballen?). Helaas was het enige effect dat vrijwel iedereen nu echt de tekst en de melodie kwijt was. Gelukkig hoefden we maar twee coupletten. Persoonlijk hopen we dat Willem-Alexander het volk bij zijn kroning een nieuw volkslied cadeau zal doen. (Mijnheer de ambassadeur, wilt u deze wens voor ons overbrengen aan de Familie?)

Dan was nu het belangrijke moment aangebroken: de onthulling van de buffetten. Bitterballen! Kaas! Paling! Speculaasjes! Sat�! De hongerige horde stormde erop af en voordat je driemaal Hoera kon roepen, waren de schalen al bijna leeg. Maar, de kaas was Costaricaans (flauw), de bitterballen waren het toch net niet helemaal (met excuses aan mevrouw de ambassadeurse), de haring was... nou ja, ik houd niet van haring. De gerookte paling voldeed wel aan alle eisen, heerlijk. Het bier was koel en de wijn uitstekend. En als klap op de vuurpijl ontdekten de echte kaaskoppen dat de lekkerste stukken vermomd waren als decoratie, met kunstige pruiken sierasperge en lelie�s. Al het beschikbare gereedschap werd ingezet om de hompen tot hapklare brokken te hakken. Het was zo�n pittige kaas met zo�n echte Hollandse belegen stalsmaak. Geweldig! Hecho in Costa Rica, maar door Nederlanders. Nu nog uitvinden waar we die kaas kunnen kopen.

Veel aanwezigen leken elkaar te kennen. Er zijn zo�n 1.200 Nederlanders in Costa Rica en velen zijn lid van de Nederlandse Vereniging. Maar wat doen ze hier allemaal? Tijd om aan de slag te gaan: netwerken. We spraken onder anderen met teakplanters, mensen die in de olie zitten, personen die hier al 20 jaar wonen maar nog steeds met toeristenvisa goochelen, importeurs van uien, knoflook en aardappelen. Dat laatste leek ons een beetje uilen naar Athene dragen, want de aardappel komt oorspronkelijk toch uit deze regionen? We snapten er niks van, werd ons uitgelegd, het is gewoon goeie handel. Hollandser kan het niet.

Alle schalen waren leeg, de receptie afgelopen, het feest kon beginnen. De Club Holand�s de Costa Rica organiseerde ook dit jaar het traditionele Oranjebal. De ouwetjes gingen naar huis, te veel herrie. We twijfelden, toch effe kijken maar. Wie zegt dat Hollanders stijf zijn? Er werd volop gedanst op levende, Latijns-Amerikaanse muziek. Als de Vereniging binnenkort dansles voor nieuwkomers gaat organiseren, dan worden wij onmiddellijk lid...



You need Java to see this applet.