แต่ละบท...ของช่วงชีวิต

" ก่อนหน้านี้เคยคิดว่าในชีวิตเรามีอะไรพร้อมไปทุกอย่างแล้ว... แต่มาวันนี้ สำรวจดูอีกที ช่างว้าเหว่เหลือเกิน

เรามีเพียงผ้าเช็ดหน้า 2 ผืน... ที่คอยติดตัวเราไปยังที่ต่าง ๆ ... เวลาที่รู้สึกเหงา ความนุ่มนวลของมันก็ทำให้เรารู้สึกอบอุ่นขี้นมาได้บ้าง... แม้เป็นเพียงชั่วขณะก็ตาม... เพราะในเมื่อมันไม่ได้ทรงไปด้วยพลังแห่งความคิดถึงเหมือนอย่างที่เคยแต่ก่อนอีกแล้ว
แต่ผ้าเช็ดหน้าก็คือผ้าเช็ดหน้า... ในวันที่เราเก็บน้ำตาไว้ไม่ไหว... ผ้าเช็ดหน้าก็ยังคงใช้ซับน้ำตาเราได้อยู่เสมอ

เรามีเพียงถุงเท้าอยู่คู่หนึ่ง... คู่ที่เราใส่ไปในทุกที่ที่เราไปด้วยเพราะเราเหงา.. ทุกก้าวที่เราเดิน ก็เปรียบได้กับทุกวินาทีที่เปลี่ยนไป ทำให้เราจำต้องยอมรับและเข้าใจว่าเวลาที่ผ่านไปไม่มีใครคนนั้นอีกแล้วที่จะเฝ้าคอยเราอยู่เหมือนเดิม
แต่ถุงเท้าก็คือถุงเท้า...ทุกครั้งที่เราใส่ไม่ว่าไปที่ไหนก็ตาม มันก็ช่วยทำให้เรารู้สึกสบายและผ่อนคลาย จนทำให้เราสามารถเดินไปได้ไกลเท่าที่จะพอทำให้ใจเราลืมเรื่องอะไรไปได้บ้าง บนโลกที่หมองหม่นใบนี้

เรามีเพียงเทปเพลงอยู่หนึ่งม้วน... ม้วนเดียวที่มีแต่เพลงรักและให้กำลังใจเรามากมายอยู่เสมอ.... ทุกเพลงเคยเข้าใจว่าคือสื่อที่แทนความรู้สึก... ที่เขามี...และตรงกันกับเรา... ปัจจุบันกลับเหลือเพียงแค่ความสงสัย และไม่เข้าใจว่าทำไมเพลงถึงช่างแต่งมาได้ตรงกันข้ามกับชีวิตของเราขนาดนี้
แต่บทเพลงก็คือบทเพลง... ถ้อยคำเนื้อหาในบทเพลงจะยังคงงดงามเสมอ... ต้องยอมรับให้ได้ว่าสิ่งที่เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิมนั่นก็คือ... จิตใจของใครคนใดคนหนึ่งที่เราให้ค่าความสำคัญกับเขามากเท่านั้น... มิใช่บทเพลง