Een ontbijtje achter de kiezen, lopen we richting de rivier. Er loopt een lange boulevard langs, het ziet er leuk en schoon uit. Er staat een grote chinese tempel, een museum, we vinden een toeristen info centrum (met de nodige hoeveelheid folders) en we gaan een tijdje langs de rivierkade zitten lanterfanten. Daarna bezoeken we de wetmarket, een bonte mengeling van groente, fruit, vis en levend pluimvee. De mensen zijn hier heel vriendelijk en beginnen uit zichzelf een praatje met ons. Na Kota Bahru is dat een aangename afwisseling. We lopen door India Street, een breed geplaveide winkelstraat met voornamelijk kledingshops, niets Indisch aan te ontdekken. Mariola koopt een omslagrok, makkelijk, koel, lang en dus genoeg bedekkend. We vinden een bakkertje waar we wat broodjes smikkelen. Nu gaan we op zoek naar het Sarawak Visitor's Centre, hier laten we ons inlichten over de nationale parken en we halen kaarten voor Sibu en Miri. Ze geven hier meteen informatie over of er een rafflesia bloeit, erg handig, zo hoef je niet tevergeefs naar het park te gaan! We zijn erg tevreden over dit kantoor. Eigenlijk het beste tot nu toe. We eten wat in een foodcourt (viel tegen) en 's avonds zitten we lekker met een mokka drankje aan de waterkant...Tot het gaat regenen. De tafel wordt opnieuw opgebouwd naast een garnalen visser, onder een prieeltje. Tevreden slenteren we naar ons hotel, tukken.
Vandaag gaan we ons visum proberen te verlengen. Het visum dat we op het vliegveld gekregen hebben is slechts tot begin februari, dat is nooit voldoende! Een bus en wandeling verder (wat natuurlijk met het nodige rondvragen en checken gepaard gaat) staan we in het kantoor op de derde verdieping van het overheidsgebouw. De dame achter de balie lijkt echter niet mee te willen werken; we kunnen ons visum verlengen een paar dagen voordat het verloopt, in alle plaatsen waar wij heenwillen (Sibu & Miri) zitten ook kantoors, dus dat kan makkelijk. Onvermurwbaar leggen we uit dat we niet zeker weten wat we gaan doen en dat ons is verteld dat we hier zonder problemen moeten kunnen verlengen, bovendien hebben we geen zin de volgende keer weer een ander verhaal te horen en dan (weer) in de problemen te komen. Dan moeten we maar de baas spreken.... Na even afkoelen lukt het ons met een glimlach de baas te spreken; heel vriendelijk leggen we uit wat er gebeurd is en hij heeft er begrip voor, zo lijkt het. Zonder problemen wil hij ons zelfs drie maanden verlenging geven!?! Met twee maanden zijn wij dik tevreden! Met moeite onderdrukken we het tong uitsteken naar de 'dames' die onwrikbaar bij hun regels bleven. Onze volgende stop is het Sarawak Museum, wat bestaat uit twee gebouwen, het oude en het nieuwe. We lopen eerst het nieuwe gebouw in, waar een tentoonstelling is van hoofdversiersels van verschillende volkeren. Leuk om een rugbyhelm naast een afrikaanse verentooi te zien. Het oude gebouw staat vol met vitrines waarin van alles uitgestald ligt; veel opgezette (inheemse) diersoorten, een shell-expositie, muziekinstrumenten, houtsnijwerk (maskers en totems), uitleg van rituelen zoals tattoeeren en platmaken van voorhoofden, handwerk zoals manden, wapens en sieraden. Vooral de tekeningen en versieringen van de Orang Ulu (een verzamelnaam voor vele volkeren zoals de Kayan, Kenyah, Penan e.a.) zijn erg mooi en kleurrijk. Het museum is indrukwekkend om te zien en leuk om doorheen te snuffelen. Onze middag vliegt voorbij. Strompelend door de hitte gaan we terug naar Fata hotel.
Het Sarawak Cultural Village is helaas niet makkelijk te bereiken met het openbaar vervoer, en niet eens omdat het vrijdag is. Maar het zoekwerk is de moeite waard, het levende museum bevat zeven nagebouwde (long)houses van verschillende volkeren, indrukwekkend hoe hoog op palen sommige van deze gebouwen staan! In sommige huizen kunnen we mensen bezig zien met handwerk (maken van blaaspijp, rijgen van kralenkettingen of ringen), soms bespelen ze een instrument (Sape, soort van gitaar), of krijgen we uitleg over de uitgestalde voorwerpen (rijst en peper sorteerders bv), allemaal van de 'eigen' bevolking in traditionele kleding. De dansvoorstelling is leuk om te zien, uiteraard ook hier traditionele dansen in bijbehorende kleding. Bij het nabijgelegen Holiday Inn resort pakken we een minibusje terug naar Kuching stad. Een leuke dag, veel informatie, veel gezien.
Zaterdag wasdag? Nouja, zo af en toe moeten wij er ook aan geloven en staan de huishoudelijke taken te wachten: tijd om de was te _laten_ doen ;o) Rondvraag en zoektocht brengt ons bij een chinese wasserette, waar ze per stuk de boel betaald willen zien, relatief duur dus. Wel broodnodig, dus in de buidel tasten maar. Terwijl we zo ongeveer de hele stad doorlopen, komen we ook bij de beroemde kattenbeelden, Kuching is Maleis voor kat, dus het stadssymbool laat zich raden. Foto's maken zoals een goed toerist betaamd natuurlijk. Vlak bij ons hotel ligt een park, wat we verkennen, omdat we hebben begrepen dat de optocht voor Thaipusam morgen daar doorheen trekt. We eten wat bij Sugar Bun, de enige _echt_ Maleise fastfoodketen (wat betekent dat ze ook niet alles hebben wat op de kaart staat), en alles natuurlijk halal moet zijn) en bekijken 's avonds de SATOK markt, waar inwoners uit de 'interior' (binnenlanden of gebieden van Sarawak) vooral hun jungle-etenswaar aanbieden.
Deze zondag staan we vroeg op om op tijd in het park de optocht voor Thaipusam op te wachten. Helaas wachten we voor nop, en na een uur of twee besluiten we wat te gaan eten, vlakbij de Indische tempel, waar de optocht moet eindigen. Dat komt redelijk mooi uit en we maken het indrukwekkende Thaipusam in het klein en van dichtbij mee. Lees onze thaipusam pagina voor meer info! De rest van de zondag besteden we aan internet.
Maandag is het tijd om ons eerste Nationale Park in Borneo te bezoeken, Bako National Park is ook het oudste park, al in '57 opgericht. Nadat we een busrit van een uur naar de jetty hebben gemaakt, stappen we met vier andere toeristen in een klein (speed)bootje. Deze brengt ons (strak manouvrerend door de branding) op het strand. Het water staat redelijk laag, dus schoenen uit en zo'n 50 meter over het strand glibberen naar het information gebouw, waar we ons inschrijven en een kamer krijgen. We lopen met onze spullen over een plankwalk (verhoogd) naar onze hostelroom en de eerste dieren zijn al zichtbaar! Net voordat we de proboscis aap spotten in de bomen, worden we al bezocht door een stuk of wat muggen. Stom natuurlijk, we hadden ons van tevoren moeten insmeren! Later komen we erachter dat de muggen in Bako al goed gewend zijn aan toeristen en hun afweermiddelen; het maakt ze niets uit. Ons gezicht, onze vingers, alles wat maar een beetje bloot is wordt bezocht en goed bevonden. We doen een trekking naar Paku, een klein strandje relatief dichtbij het hoofdkwartier van het park. Al net weg van de kantine zien we een 'bearded pig', een soort van Cousin It op vier poten. Langs de plankwalk over de rivier en door het mangrovebos zien we een jonge monitor lizard in de boom verstopt. Verderop in de jungle zien we een paar proboscis apen in de bomen, verstopt in het gebladerte. Als we terugkomen (weer lekgeprikt en totaal bezweet) spot Mariola op de plankwalk (net voordat Niek er op stapt) een Paradise snake. Terug in het 'bebouwde deel' ontdekken we dat het hoofdkwartier de beste plek is om dieren te spotten in Bako. Er zitten Silverleaf aapjes, Macaque aapjes, nog meer bearded pigs, een Viper en een Whip snake. WOW! Twee zweden vertellen ons dat ze dichterbij veel proboscis apen op het strand hadden gezien, goed voor foto's! Hmmm, dat gaan wij ook proberen...Eerst lopen we nog een stuk de andere kant op, een klein strandje waar ook proboscis komen, maar daar zien we niets. Een stukje van een andere track op spotten we wel 'silverleaf' aapjes hoog in de bomen. Vanwege de overdosis mug kopen we een bus insecticide en spuiten onze kamer leeg. Hopelijk kunnen we dan in ieder geval een beetje slapen. Terwijl we wachten kijken we 's avonds video's over het Bako park, naast de uitleg over de dingen die we gezien hebben verrast de natuur ons toch met zeer vreemde oplossingen...De gids die ons de video's liet zien neemt ons nog mee voor een korte nightwalk om een familie schorpioenen te laten zien, maar helaas laten ze zich niet zien. Zijn voorstel om een grot te bezoeken waar de insecten nog giftiger zijn, slaan we af met een 'we zijn erg moe'...
Een beetje opgefrist eten we het ontbijtje en we gaan op weg. Via het strand lopen we naar de plankwalk; wederom spotten we silverleaf aapjes in de bomen. Bij de brug over de rivier gaan we de plankwalk op door de mangrove en halverwege zien we dat er een trap omlaag loopt, het mangrove bos in. Twijfelend of dit nou de bedoeling is, besluiten we de gok toch te wagen, met succes! Na zo'n tien minuten lopen ontdekt Mariola verderop een groep proboscis apen die ons natuurlijk allang gezien hebben. Ze trekken voor ons weg en wij lopen erachteraan, dat gaat zo'n uur door. Het is leuk en spannend om op deze manier de wonderbaarlijke neusaap te bekijken. De neus lijkt te zijn gevormd om de aap beter te kunnen laten zwemmen en bewegen door het water. Zijn twee magen zijn bedoeld om de giftige bladeren die hij eet te kunnen verteren. In principe is er een mannetje de baas, hij heeft een harem en waakt over de troep. Bij het einde van de mangrove moeten we schuilen voor de regen. We kijken nog een tijdje rond, ontdekken bij de rotsen nog wat mudskippers en gaan dan terug. Bij de kantine laat een van de medewerkers nog een 'flying lemur' zien. Alles gezien wat er te zien is, zo redeneren we, dus wij gaan terug naar Kuching. Met dezelfde stuurman varen we om vier uur terug. De bus staat klaar, da's mazzel, dus we zijn snel weer in Fata hotel. Lekker douchen, eten, slapen.
Vandaag stappen op de bus richting het kattenmuseum, het enige kattenmuseum dat er is voor zover bekend. Een van de verklaringen van de naam Kuching is namelijk dat het eerste dier dat James Brooke (de eerste blanke Rajah) zag een kat was en hij schijnt te hebben gevraagd naar de naam daarvan; Kuching is Maleis voor kat. Het kattenmuseum was een leuke afwisseling van de 'normale' musea; alles gaat over, draait om en heeft te maken met katten. Dat levert natuurlijk ook een flinke hoeveelheid 'aaaaaaahhhh' foto's op! Terug in Kuching gaan we naar het Information Centre, informeren naar Gunung Gading, het park van de rafflesia's. We kopen er een paar posters en sjouwen de rest van de middag rond op zoek naar een geschikte verpakking om posters naar Nederland te kunnen sturen. Natuurlijk was het ook weer hoog tijd voor een klein wasje.
Donderdagochtend zitten we vroeg klaar bij het postkantoor, te wachten op de bus die ons naar Gunung Gading, of althans het plaatsje Lundu in de buurt. Een uur later krijgen we toch het vermoeden dat onze informatie niet geheel correct is. We lopen naar het busstation en kantoor van de maatschappij, natuurlijk om te horen dat we verkeerde informatie hebben gehad en de bus pas later, om 11:00 weer gaat. Die bus brengt ons naar de grote express bus terminal, waar we een uurtje moeten wachten op de juiste bus. Die brengt ons dan naar Lundu en daar moeten we tien minuten wachten en de chauffeur vragen ons er op het juiste moment uit te zetten. Dat lukt! Een kwartier lopen komen we bij het hoofdkwartier aan; even verder horen we dat de rafflesia bloeit, maar niet op een track. Dat betekent dat een gids verplicht is, voor 20 RM per uur. De tocht duurt twee uur (ja, een uur heen, een uur terug zeggen ze) dus moeten we meteen weg. De laatste bus van Lundu naar Kuching gaat namelijk om 16:00 en het is al 14:00! Een riviertje doorwadend en flink doorsjouwend komen we uiteindelijk bij een paar grote rotsen uit. De gids gaat achteroverleunen en ontspant: we zoeken even en zien dat net achter hem, achter de rots, een grote bloem van zo'n 75 centimeter ligt, tegen de rots aan. Mooi om te zien, minder mooi om te ruiken. Het gekke is dat de stampers bijna weggestopt in de bloem lijken te liggen, als een autoband ligt de bloem eromheen. Hij groeit uit een enorme wortel, een soort liaan eigenlijk, die her en der liggen en hangen. We nemen wat foto's en sjouwen terug, slechts een uur in totaal zijn we al weer terug bij de rivier. We vragen de gids of we hier mogen blijven pootjebaden en betalen hem (30 RM omdat het zo snel ging). Even afkoelen, dan gaan we terug naar het hoofdkwartier, waar we teruggebracht worden naar Lundu. De bus terug gaat op de eerder toegezegde tijd, dus we komen 's avonds aan in Kuching. Ondanks het gedoe met de bus 's ochtends was het toch de moeite waard.
Deze vrijdag doen we het rustiger aan, Mariola is niet zo lekker en we hebben alweer behoorlijk wat afgesjouwd de afgelopen dagen. We bellen met Patrick, Pascale en een beetje met Noa, die vandaag jarig is. 's Avonds ontdekken we in Sarawak Plaza een fantastische foodcourt, zul je altijd zien, dat je daar pas de laatste avond tegenaan loopt. Morgenochtend vertrekken we met de boot naar Sibu.
