De volgende dag ontbijten we een erg droog cakeje in Pretty Cake en gaan op zoek naar andere guesthouses, en het touristeninfopunt. Volgens de man bij de hotelreceptie is deze vast open 'omdat het geen vrijdag is'. Het blijkt op zaterdag en zondag gesloten... zonder kaart gaan we op zoek naar andere Guesthouses, waar we ook flyers van hebben. We dwalen wat in de stad, niemand spreekt genoeg engels om ons op weg te helpen. Bij de moskee zien we een ander hotel, wat kamers heeft voor de helft van wat we nu betalen. Het hotel is iets ouder, maar heeft dezelfde faciliteiten. We besluiten te verhuizen, en checken uit bij Suri Inn. Verder hebben we niet veel puf vandaag, het is warm, en Mariola heeft last van hoofdpijn en een ontsteking.
We moeten vliegtickets naar Kuching boeken, we hebben vuile was, we moeten Thai airways bellen... we vinden een internetgelegenheid, een plek om te lunchen en 's avonds een familie restaurant waar je lekker en rustig kan eten.
Kota Baru ervaren we verder als een vreemde stad. Erg islamitisch, vergeleken met wat we tot dusver gezien heben. De moskee is veelvuldig te horen, en alle vrouwen gaan gesluierd. Mariola heeft een lange broek en een tshirt aan, maar als ze alleen de weg oversteekt, sissen de mannen haar na. In de supermarkt hangen bordjes bij de kassa, voor vrouwenrijen en mannenrijen. Per ongeluk staan we in de mannerij, en Mariola ACHTER Niek, wat een jongen aangrijpt om bij het voorbijlopen langs haar billen te strijken. Verbijstert kijkt ze om... het is niet waar.... ja, het is wel waar. Later ontdekken we buiten dat bij de hangzitplekken ook bordjes man hangen, met een afbeelding, en bij anderen een afbelding van een gehoofddoekte vrouw. Apartheid, maar dan anders... van wat we hier zien en beleven krijgen we een nare smaak in onze mond wat betreft de praktisering van de islam.
We zijn dan ook blij met het familierestaurant waar we niet zo aangegaapt worden, en waar we niet telkens 'hello' terug hoeven te zeggen.
Zondagmorgen vragen we bij de receptie naar een wasserette, nadat we uit de gouden gids niet veel wijzer waren geworden. Er blijkt er een vlakbij te zijn, in een soort jeugdhotel, dat zelf wasvoorzieningen heeft. Voor 8 rm mogen we een trommel vullen. Dat lukt prima, daar we heel wat vuil hadden gamaakt in Taman Negara. Daarna lopen we naar Malaisie Airways, aan de andere kant van het centrum en laten ons informeren over de vluchten naar Kuching. Het blijkt dat ze vanuit KotaBaru altijd via Kuala Lumpur vliegen, via Johor Bahru is zelfs goedkoper. Dat is weer helamaal terug naar het zuiden... hadden we nu maar eerder geinformeerd, dan waren we niet naar Kota Baru gegaan. Gelukkig hebben ze ook een 24-uurs reserveringslijn, en er blijkt vooralsnog voldoende plek te zijn op de vluchten JB-Kuching. We gaan dus eerst uitzoeken wanneer we met de trein naar Johor kunnen. Op internet vinden we dat er een keer per dag een ekspresstrein naar Singapore gaat die in Johor stopt, en het is een slaaptrein. Kaartjes kan je alleen op het station reserveren, dus we gaan naar het busstation. Daar vragen we welke bus naar Wakuf Bahru gaat, en helaas is het diegene die al uitpuilt. We proppen ons erbij, wetende dat het vast geen lange rit is. Op het station blijkt het loket dicht, maar een beambte is welwillend, en zoekt en print twee kaartjes voor ons op de nachttrein morgenavond al. De benedenbedden, de duurste optie is alleen nog maar beschikbaar... jaja, maar wij zijn allang blij dat we hier snel wegkunnen. Met de kaartjes in de zak terug naar de weg, wachten op een bus, en weer in het centrum bellen we de luchtvaartmaatschappij, voor een aansluitende vlucht, diezefde dag nog. Dat lukt en opgelucht gaan we weer naar het familierestaurant. Die avond chatten we met de familie van Niek.
De volgende dag halen we onze was op en pakken in. We mogen de koffers laten staan in het hotel. We brengen de middag door in het internetcafe, op zoek naar informatie over Borneo. Tevens bellen we Thai air om onze vluchtgegevens aan te passen. De planning is dat we 15 maart vliegen naar Australie, dan 15 mei naar Nieuw Zeeland en 15 juli naar Bangkok. Dat is althans het schema zoals we nu voorzien. Ons galgenmaal in het restaurant, en dan met de tassen naar het busstation. Daar worden we aangesproken door een man, die ons wel met zijn minivan wil brengen naar het treinstation vor 15 rm. we maken er 12 van, en komen zo ruim op tijd op het station aan. Gelukkig is de trein ook op tijd, en al gauw zitten we op onze bedden tegenover elkaar gescheiden door het gangpad. Nog eenmaal worden we opgeschrikt door een chinese bedbuurvrouw, die beweert 'a huge cockroach' gezien te hebben, maar we zijn te moe om er wakker van te liggen. Byebye Kota Bahru, onze eerste teleurstelling.
