Dinsdag 26 juli
Deze ochtend hebben we om half negen uur ’s morgens familie in Nederland opgebeld, niet realiserend dat het daar nog half zeven uur in de ochtend is J.
De hele ochtend hebben we zalen en gangen doorlopen van de Hermitage. Heel snel hebben we alle belangrijke meesterstukken bekeken, maar in vier uur kan je niet die miljoen stukken allemaal bekijken ! Bij sommige schilderijen was het dringen geblazen ! Je keek je ogen uit naar al dat goud en de prachtige decoraties in de zalen.! In de Hermitage waren liften. Na zo’n tocht door al die zalen wordt je wel moe en we gingen naar het hotel toe om even plat te liggen. Ik nam de tijd om telefonisch van iedereen afscheid te nemen. De volgende dag kreeg ik een aardige telefoonrekening gepresenteerd J
Na het uitrusten gingen we weer naar het Gostinij Dwor om weer een CD en een DVD te kopen.
’s Avonds was er facultatief een balletvoorstelling in het Marienski Theater.
Woensdag 27 juli
De laatste dag, wat koffers inpakken betekende, telefoonrekening betalen en zorgen dat alle koffers in de bus kwamen.
Die morgen gingen we met de groep naar Tsarskoje Selo, een paleis buiten St-Petersburg. Hele lange gebouwen in het blauw en grote parken. Een enorm lange rij voor de ingang en ook in het paleis moest je vaak wachten om in een volgende zaal te kunnen komen. Voor de ingang speelde een blaasorkest. Toen we als Nederlanders voorbij liepen, gingen ze Nederlandse deuntjes spelen. Dit gebeurde ook voor de ingang van de Hermitage.
Er waren vele trappen, maar met behulp van mijn stokken kon ik deze moeilijkheden de baas. In de vele kamers kon je prachtige tafels met bestek en borden, meubilair en kachels bekijken.
Om het dure en mooie parket te beschermen moest je stoffen overschoenen aantrekken.
Omdat we nog een paar uur overhadden reed de bus naar een marktplaats in St-Petersburg, waar de Rus, die op de kleintjes moet letten, naar toe gaat om zijn eten te kopen. Daarna gingen we naar hotel Poelkovskaja voor een sanitaire stop of om een bakkie koffie te drinken Hier kochten we nog gauw even postzegels voor de ansichtkaart naar huis. In de winkels kan je kaarten kopen, maar postzegels zal je er niet gauw aantreffen.
Om vijf uur namen we op het vliegveld Poelkova afscheid van onze gids Vladimir. Het is een oud gebouw met twee nieuwe moderne gebouwen eraan gebouwd. Al door de ingang werd alles gescreend – koffers, handbagage en lichaam. De luchthaven had een paar tax-free winkels. Het was best een moderne luchthaven, het had roltrappen, maar het had geen passagierslift om mij omhoog naar Gate 8 te brengen! Na wat gevraag werd ik via een goederenlift omhoog gebracht. Hier was, net als bij de Gate beneden, een strenge controle: De schoenen moesten uitgetrokken worden en net als de handbagage doorgelicht.
Om half acht was het vertrek naar Frankfurt, waar we om half negen Duitse tijd aankwamen. Dit weer wel een slurf, maar het vliegtuig naar Amsterdam moesten we weer via een trap binnenkomen. Wij dus weer via een heftruck J. Om half elf landen we na 45 minuten vliegen op Amsterdam. Het vliegtuig kwam tamelijk hard op de grond aan en de piloot van de Airbus 300-19 van Lufthansa had in mijn ogen geen applaus of fooi verdiend, wat we wel bij de chauffeurs in Rusland deden. Ik dacht nog even wat Vladimir zei in de bus over de Russische Toepoelev: Ze zijn niet zo luxueus en geavanceerd als de Boeing en de Airbus, en door de concurrentiestrijd schilderen ze elkaar zwart af, maar je voelt het stijgen en de landing niet, wanneer je in een Toepoelev zit.
Omstreeks kwart voor twaalf waren we weer thuis. Moe,
maar met mooie herinneringen!
