|
«…Πλείστα πάσχουσα και μέγιστα ανεχομένη…»
Ωραία φρασούλα! Άψογη! Με πέντε μόνον λέξεις λέει τα πάντα.
Βέβαια
–βεβαιότατα!– ο συγγραφέας της ρήσης δεν αναφερόταν στην Ελλάδα, αλλά
στην «ιστορικωτάτη Ανατολή». Στην καθ’ ημάς [;] Ανατολή.
Ο συγγραφέας; Σπυρίδων Ζαμπέλιος [1815-1881], δημιουργός, μεταξύ άλλων, και του όρου «ελληνοχριστιανικός» [1852]. Κατανοείτε την έννοια του όρου…
Στο
Διαδίκτυο υπάρχουν καμιά πενηνταριά σελίδες που αναφέρονται στον
Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο. «Ιερά Μητρόπολις Τάδε», «Μυριόβιβλος» της Εκκλησίας
της Ελλάδος και ούτω καθεξής. Λογικόν; Λογικότατον!
Αλίευσα τη
φράση στο βιβλίο ενός άλλου διανοούμενου, το όνομα του οποίου απαντάται
μόλις άπαξ –μίαν και μοναδικήν φοράν– σε σελίδα του Διαδικτύου. Κι αυτό
ως βιβλιογραφική αναφορά… Ο περί ου ο λόγος διανοούμενος πέθανε προ
δύο, περίπου, μηνών. Άκρα του τάφου σιωπή. Λογικόν; Λογικότατον! Δύο
γραμμούλες μόνον έγραψε, προ ημερών, ο Γιάννης Τριάντης στην Ελευθεροτυπία [16/10]:
«Ο Γεράσιμος Κακλαμάνης
και ο Νηλ Πόστμαν: Ο πρώτος πέθανε πριν από δύο μήνες και ουδείς από
τον χώρο των Γραμμάτων (και των μήντια) κατέγραψε την απουσία. Ήταν sui
generis και απόμακρος ο αείμνηστος. Και αυτά έχουν αντίτιμο... Ούτε τα
διεθνή μήντια αναφέρθηκαν στον θάνατο του Νηλ Πόστμαν, παρά μετά από 15
ημέρες. Εξαίρεση υπήρξαν οι Νιου Γιορκ Τάιμς, που αφιέρωσαν μια νεκρολογία στον σπουδαίο θεωρητικό των μήντια».
Sui generis και απόμακρος ο αείμνηστος…
Προηγούνται άλλα όμως…
«…Πλείστα πάσχουσα και μέγιστα ανεχομένη…»
Η ιστορικωτάτη Ανατολή; Η Ελλάδα; Μπα…
Η Ελληνορθόδοξος ημών [;] Εκκλησία…
«Προτιμώ την ειρήνη, αλλά αν προκληθώ σε πόλεμο η φαρέτρα μου είναι γεμάτη», τόνισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης, σε τηλεοπτική του συνέντευξη στο MEGA. Υπογράμμισε, δε, ότι θα υπερασπιστεί τα δικαιώματα του Πατριαρχείου «μέχρι τέλους, μέχρι και της τελευταίας ρανίδας του αίματος», πως δεν θα κάνει βήμα πίσω «εάν πρόκειται για τα δίκαια του Θρόνου» και ξεκαθάρισε ότι εάν η στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν αλλάξει, «τα πράγματα μπορεί να φτάσουν μέχρι το σχίσμα».
Είπεν και ελάλησεν ο «Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και
Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. [sic] Βαρθολομαίος», γνωστός και ως Green
Patriarch, καταπώς τον χαρακτηρίζουν οι επίσημες ιστοσελίδες του
Πατριαρχείου. Ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, ενθρονίστηκε σαν σήμερα, 22 Οκτωβρίου, πριν από δώδεκα χρόνια, το 1991.
Και
τι απήντησεν ο έτερος –και εορτάσας χτες την ονομαστικήν του εορτήν–
Ιεράρχης και Ποιμενάρχης και Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος
κ.κ. Χριστόδουλος; «Δεν υπάρχει αρχηγός στην Εκκλησία, ο μόνος αρχηγός είναι ο Ιησούς Χριστός», διακήρυξε από άμβωνος χθες το πρωί.
Chief ο Γιεχοσούα;
Ειρήνη ημίν αγαπητοί εν Χριστώ Αδελφοί!
Έχετε μεταβάλλει τον Οίκον του Αρχηγού σε Οίκον Εμπορίου!
[Παρένθεσις:
Μικρή συνεισφορά της στήλης διά την επίλυσιν των θεολογικών ζητημάτων
που θα προκύψουν από το διαφαινόμενο (;) σχίσμα. Το προηγούμενο Σχίσμα
(εκείνο του 1054) είχε συμβεί διότι είχε προκύψει ένα –θεολογικότατο–
προβληματάκι με το «Πνεύμα το Άγιον, το Κύριον, το Ζωοποιόν» και το από
ποιον εκπορεύεται. Από τον Πατέρα του Αργηγού μόνον ή και από τον
Πατέρα και από τον Υιό; Η στήλη, λοιπόν, προτείνει η συζήτηση για τις
αφορμές και τα αίτια του επί θύραις (;) νέου σχίσματος να επικεντρωθεί
στο εξής ερώτημα: Μήπως το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται αφ’ εαυτού και από μόνο του; Μήπως; Τέλος παρενθέσεως.]
Κι όπως λένε και στα βαλτοτόπια, στα οποία γεννήθηκα και ανδρώθηκα, «όταν τα βουβάλια τσακώνονται στα τενάγη, τα βατράχια αράζουν υπό την σκιάν του όνου και απολαμβάνουν το θέαμα»!
Ενώ ο Μπαμπινιώτης, που ασχολήθηκε επίσης με το θέμα, αναφέρει: «περί όνου σκιάς [πβ. Πλάτ. Φαίδρος 260c]: για θέμα ανάξιο λόγου συζητήσεις».
Sorry –εν ενδοδικτύω [innernet]– brothers, αλλά επειδή δεν έχω πρόχειρο τον Φαίδρο,
να σας μεταφέρω κατιτίς για τον Πλάτωνα; [Για να μην λένε, δηλαδή,
μερικοί μερικοί ότι από την Ελληνορθοδοξία, τον πυλώνα αυτόν της δοξασμένης πατρίδος μας, χτυπάω στο δόξα πατρί μόνον την Ορθήν Δόξαν και αφήνω στο απυρόβλητο την Ελληνικήν τοιαύτην.]
Αναφέρει, λοιπόν, ένας άλλος sui generis και απόμακρος και –επίσης– αείμνηστος διανοούμενος:
«Πλάτων,
ο επιφανής φιλόσοφος: Τυραννόφιλος και υπέρμαχος της μοναρχίας… Αλλά
και στο έργο του Πλάτωνος […] επισημαίνονται στίγματα και πολιτικές
αχρειότητες. Στην ακμή της άμεσης δημοκρατίας ο Πλάτων καταφρονεί το
πολίτευμα της ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης και της
αλληλεγγύης και εγκωμιάζει το καθεστώς της τυραννίας και ιδίως το
μοναρχικό. […] Θα αποσιωπήσει τα εγκλήματα και τις αχρειότητες των
[Τριάκοντα] Τυράννων στο έργο του Μενέξενος. Ζήτησε μάλιστα να
παραγραφούν και να λησμονηθούν οι κακουργίες τους – ήταν συγγενείς και
φίλοι του! […] Η υπερβολική ελευθερία –"άγαν ελευθερία"– γράφει, οδηγεί
στη… δουλεία. […] Παντού στα έργα του λοιδορεί τη δημοκρατία. Είναι,
γράφει, τέλεια αναρχία, αφού μοιράζει ισότητα σε ίσους και άνισους.
Θεωρεί μάλιστα πηγή της τυραννίας τη… δημοκρατία. […] Υποστηρίζει
ακόμα, με απύθμενο θράσος, ότι "ισχυρή πολιτική εξουσία" υπάρχει μόνο
στην πόλη όπου κυβερνά τύραννος. […] Αντιφατικός στην πολιτική του
φιλοσοφία αναφέρεται συχνά με καταφρόνηση στον λαό. Ενοχλείται από το
δικαίωμα των απλών πολιτών –χτιστάδες, χαλκιάδες, πραματευτάδες– να ανεβαίνουν στο βήμα, κατά τις συνελεύσεις της εκκλησίας του δήμου και να μιλούν για τα προβλήματα της πόλης…»
[Δικό μου σχόλιο: … Η εκκλησία του δήμου, βλέπετε, δεν είχε chief… Ούτε τον ίδιο τον Πλάτωνα ούτε και κανέναν άλλον, του ιδίου φυράματος…]
Αυτά και άλλα πολλά αναφέρει για τον Πλάτωνα και για άλλους πολλούς ο Κυριάκος Σιμόπουλος, στο βιβλίο του Διανοούμενοι και Καλλιτέχνες Ευτελείς Δούλοι της Εξουσίας, εκδ. Στάχυ.
Πώς
και θυμήθηκα τον Κ. Σιμόπουλο; Πέραν βέβαια της ανάγκης για
εξισορρόπηση των δύο σκελών της ελληνορθοδοξίας μας [;]. Τα βιβλία του
Κ. Σιμόπουλου έχουν βγει σε προσφορά από κεντρικά βιβλιοπωλεία των
Αθηνών, σε ευτελείς τιμές. Βέβαια, αν ο Σιμόπουλος έγραφε, όπως οι
εξωνημένοι και αχρείοι και αυλοκόλακες και φαυλεπίφαυλοι διανοούμενοι
όλων των εποχών –τους οποίους κατονομάζει και κατακεραυνώνει στα έργα
του– για το αρχαιοελληνικό ή για το ελληνορθόδοξο «μεγαλείο» ή για το
κάθε λογής φύραμα (όπως ο Chief-Αλέξανδρος ή ο Chief-Κωνσταντίνος) τα
έργα του θα είχαν καλύτερη τύχη.
Τα έργα τέτοιου είδους
«διανοουμένων» και ανθρώπων του «πνεύματος» έχουν πολύ καλύτερη τύχη
στους Οίκους του Εμπορίου. Τα εισαγωγικά, ωστόσο, επιβάλλονται. Διότι, κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες…
Και διότι οι ακτήμονες καλλιεργητές αυτού του πράματος που ονομάζεται πνεύμα, καλόν θα ήτο να έχουν πάντα μπροστά τους τα όσα ανέφερε πριν από κάτι αιώνες ο Λουκιανός, και με τα οποία ξεκινά το βιβλίο του ο Κ. Σιμόπουλος:
«Πρέπει
να γράφεις χωρίς να αποβλέπεις μόνο στο παρόν, για να σε επαινέσουν και
να σε τιμήσουν οι σύγχρονοί σου, αλλά να γράφεις, έχοντας περισσότερο
στραμμένο τον νου σου στους κατοπινούς αιώνες κι από εκείνους να
προσμένεις αμοιβή για το γράψιμό σου, ώστε να λένε για σένα: "Εκείνος ο
συγγραφέας ήταν ελεύθερος άνθρωπος και γεμάτος ειλικρίνεια, μακριά από
κολακεία και δουλοπρέπεια και σε όλα υπερασπιζόταν την αλήθεια"».
Ήγουν,
«Εκείνος μέντοι ελεύθερος ανήρ ην και παρρησίας μεστός, ουδέν ούτε κολακευτικόν ούτε δουλοπρεπές, αλλ’ αλήθεια επί πάσι.»
… Και οι ακτήμονες καλλιεργητές του πνεύματος γίνονται κτηματίες [με όλη τη σημασία της λέξεως] μόνον αφού πρώτα γίνουν Ξενοφώντες και Βιργίλιοι και Ευσέβιοι και… και… και…
Γεράσιμος Κακλαμάνης: Sui generis και απόμακρος…
«Sui
generis = του εαυτού γένους, ιδιότυπος. Το άνθος τούτο αποδίδει ευωδίαν
sui generis, μη συγγενεύουσαν δηλ. προς την ευωδίαν ουδενός άλλου
άνθους. Άνθρωπος sui generis.»
«Ο Γερ. Κακλαμάνης εγεννήθηκε στην
Λευκάδα την 25.4.1940… "Επισήμως" εσπούδασε Μαθηματικά, παραλλήλως όμως
εμελέτησε κι άλλα πράγματα που είχαν σχέση μ’ αυτά, άλλα σε
Πανεπιστήμια και άλλα κατ’ ιδίαν. Ο συνδυασμός των διαφερόντων του τον
κατέστησε κατά το μάλλον ή ήττον αυτοδίδακτον. Ως καθηγητής δεν μπόρεσε
να διδάξη ποτέ διότι, λέει, δεν ήταν "εθνικόφρων". Στον στρατό
υπηρέτησε "υπό δυσμένεια" με την ειδικότητα του "σκαπανέως". Επί
στρατοκρατίας, μη δεχθείς διάφορες "εξιλεωτικές" προτάσεις συνεργασίας
μετά του τότε καθεστώτος, εστερήθηκε του διαβατηρίου και του απηγορεύθη
η διδασκαλία. Επέρασε εν συνεχεία διάφορα "Συμβούλια Νομιμοφροσύνης",
τις δε καταδικαστικές αποφάσεις υπέγραψαν πρώην "προοδευτικοί"
Εισαγγελείς, οι οποίοι μετά την Χούντα ανελίχθησαν σε ύπατα κρατικά
αξιώματα που κατέχουν ακόμη…»
Τα βιογραφικά στοιχεία του Γερ. Κακλαμάνη αναφέρονται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του, Επί της Δομής του Νεοελληνικού Κράτους, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, πρώτη έκδοση 1986. Συνέγραψε επίσης, μεταξύ άλλων: Ανάλυση της Νεοελληνικής Αστικής Ιδεολογίας [1975], Νεοελληνισμός και Ιστορικές Συσχετίσεις [1977].
Τι πραγματεύεται το εξαιρετικά ενδιαφέρον [όπου το βρείτε...] Επί της Δομής…;
Πέραν
των όσων υπαινίσσεται ο τίτλος του, τις σχέσεις Ελλάδας, ελληνισμού,
Βυζαντίου, Εκκλησίας, Δύσης, Διαφωτισμού, Ισλάμ, Σλάβων, αρχαίας
Ελλάδας, νεοελληνικού κράτους…
Αδυνατώ να προχωρήσω σε μια, έστω
συνοπτική, παρουσίαση του βιβλίου. Ο Γερ. Κακλαμάνης έχει σε κάθε
σελίδα του έργου περισσότερες ιδέες από όσες υπάρχουν σε τόμους και
τόμους, γραμμένους από «εγκρίτους και διδάκτορας».
Κι όπως λέει και ο ίδιος,
«Σε
εποχές ως γνωστόν σταθερής ιδεολογίας –όπως π.χ. στον μεσαίωνα– τα
βιβλία γράφονται εύκολα και γι’ αυτό είναι "χοντρά". Γιατί, ακριβώς
επειδή η ιδεολογία είναι σταθερή, τα βιβλία σκοπό έχουν ν’ αναπαράγουν
τις ιδέες τις ήδη γνωστές και ξαναγραμμένες και η πρόσθεση "ψιμυθίων"
εδώ κι εκεί αρκεί για να χαρακτηρίσουν το "έργο" ως "δημιουργικό"».
Δι’ όσους εξ υμών δεν διαθέτουν σταθερή ιδεολογία και δεν αρέσκονται στην κατανάλωση χοντρών βιβλίων παραθέτω κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο, ελπίζοντας να προκαλέσω το ενδιαφέρον σας.
[Διατηρώ
τη σύνταξη και την ορθογραφία του πρωτοτύπου (πλην πολυτονικού), οι
υπογραμμίσεις δικές μου, ένα-δύο δικά μου σχολιάκια εμφανίζονται με πλάγια γράμματα.]
Επί της Δομής του Νεοελληνικού Κράτους
J.-P. Fallmerayer: ο μεγαλύτερος ίσως φιλέλληνας που υπήρξε ποτέ…
Τα ελληνικά εκτός απ’ τους βυζαντινούς αυτοκράτορες, τα ήξερε κι ο Αβικέννας, και τα ήξερε καλύτερα, δεν χωρεί αμφιβολία…
Το θέμα που θα παραξενέψη πολύ σε τούτο το βιβλίο είναι το θέμα του «μωαμεθανικού στοιχείου».
Λέμε και λέμε βέβαια για την «ελληνική Επανάσταση», μα αυτό που δεν
θέλουμε να λέμε είναι ότι αυτή ξεκίνησε από έναν μωαμεθανό. Κάποια
αιτία φυσικά έχει τούτο. Το ζήτημα τούτο του «μωαμεθανικού στοιχείου»
θέτει δύο προβλήματα: πρώτον μεν γιατί το λέμε. Σ’ αυτό η απάντησή μας
πρέπει να είναι χωρίς υπονοούμενα: διότι θέλομε στην Ελλάδα μιαν
Εκκλησία ξεχωριστή από το Κράτος. Θέλομε δηλ. να ξέρωμε αν το Κράτος,
ανεξαρτήτως με ποιο Κόμμα εκφράζεται, μπορεί μόνο του, χωρίς φορέα την
Εκκλησία και το «Έθνος», να βρη έναν συντονισμό προς τον σύγχρονο
κόσμο… Μεγάλη η απορία του Κοραή, η τόση σπουδή ν’ ανακηρυχθή η
«ορθόδοξος πίστις» επικρατούσα θρησκεία του Κράτους, αμέσως μόλις η
Επανάσταση μετεφέρθη επί Πελ/σιακού εδάφους…
Η Εκκλησία απετέλεσε τον «φορέα του Έθνους»…
Δομημένη συνεπώς εξ αρχής η ελληνική «κοινωνία» ως κοινωνία μύθων, επόμενο ήταν να μεταβληθή ολόκληρη σε κοινωνία μυθολογική, κοινωνία «θαυμάτων» και ψιθυρισμών,
κοινωνία του «είναι καλός»-«είναι κακός» επειδή κάποιος άλλος το είπε,
μια κοινωνία των «αλληλομεγάλων». Δεν είναι τυχαία η προσοχή που δίνει
ο ελληνικός ποινικός κώδικας στην «προστασία των συμβόλων». Πώς αλλοιώς
να εξηγηθή η περίπτωση του Σκαλκώτα, του Μητρόπουλου, του Σικελιανού
και τόσων άλλων στο παρελθόν; Πώς γίνεται και η «κοινωνία» αυτούς «δεν
τους καταλαβαίνει», αφού μεσ’ από την ίδια βγαίνουν; Και το να βγη ένας
Σκαλκώτας μεσ’ από μια τέτοια κοινωνία είναι πραγματικός άθλος. Μια
κοινωνία της αντιξοότητος, των αγόνων συνθηκών, του παντοειδούς
πολέμου, του οικονομικού αποκλεισμού, της διαρκούς υπονόμευσης, μια
κοινωνία του «παπά» και του «χωροφύλακα». Μα κι αν κανένας παρ’ όλ’
αυτά αντέξη το τίμημα των απιθάνων θυσιών και καταφέρη κάτι, τότε έχει
τον επίσημο πόλεμο εναντίον του: μια και τα κατάφερε, η περίπτωσή του
αποτελεί «ύβρη» για την ίδια την κοινωνία της μυθολογίας. Από εδώ και πέραν η απαίτηση της απλής επιβίωσης καλείται «βόλεμα»,
όπως ακριβώς το «βιολί» του Σκαλκώτα στην κρατική ορχήστρα. Ως προς τα
υπόλοιπα βέβαια, πάντα τα πράγματα εξελίσσονται… επ’ αγαθώ, μια και οι πεθαμένοι εν ζωή την δόξα μετά θάνατον την έχουν σίγουρα εξασφαλισμένη…
Η
Εκκλησία πρέπει να σκεφθή ότι είναι η μόνη Εκκλησία του κόσμου που
εταύτισε τις μεγάλες θρησκευτικές γιορτές με τις «εθνικές» γιορτές. Ο
Ευαγγελισμός σημαίνει την «25ην Μαρτίου» και το Πάσχα […] στην Ελλάδα
είναι «η γιορτή του στρατού»! Πουθενά αλλού ο επιτάφιος δεν βγαίνει με
στρατιωτική συνοδεία. Τον Χριστό τον φύλαξαν μια φορά οι ρωμαίοι
στρατιώτες – όταν πέθανε. […] Ο υπερρεαλισμός όμως των
πραγμάτων είναι βέβαια φύσεως διαφορετικής: «έθνος»-«Εκκλησία»,
Χριστός-Παπάδες-Χωροφύλακες – όλα μαζί ένα αξεδιάλυτο κράμα!...
Ο
Ιουστινιανός είχε βέβαια το δικαίωμα να ενδιατάται στην «Οικουμένη»
του, γιατί ακριβώς δεν ήξερε πού τελειώνουν τα σύνορα των «πιστών». Μια
«Οικουμένη» όμως μεταξύ Θεσ/νίκης, Λαρίσσης και Τρικάλων είναι σχήμα
οξύμωρο και ανθελληνικό…
Το ν’ αναρωτηθούμε φερ’ ειπείν αν ο Άγος Μουχουρδάρης –ο αστυνόμος του Αλή Πασσά–
με το ελληνικώτατο όνομα «Άγος» ήταν χριστιανός ή μωαμεθανός, θα ήταν
απορία λογικώς ισοδύναμη με το αν ο Αλή Πασσάς ήταν όντως μωαμεθανός
επειδή επολέμησε κατά του Σουλτάνου, ή με την απορία των πρώτων
χριστιανών, πώς ήταν δυνατόν ο Πλάτωνας να είναι τόσο μεγάλος φιλόσοφος αφού δεν ήταν χριστιανός!
Ύψιστε Αρχηγέ! Τι έγραφε ο άνθρωπος!
Συνεχίζουμε:
Αν
ο Χριστός είναι «ου γεννηθείς» αλλά «ποιηθείς» εκ του Πατρός –άρα
«ομοιοούσιος» προς αυτόν, όπως είναι ο «Νους» προς το «Εν» του
Πλωτίνου, και συνεπώς όχι «ομοούσιος»–, τότε οι ιδιότητες της
ανθρώπινης φύσης μπορούν ν’ αποδοθούν στον «Λόγο» που είναι κοινός και
στον Θεό, όπερ άτοπον… Τα προβλήματα αυτά ήταν αδύνατο να λυθούν διά
της Φιλοσοφίας, διότι εφιλοσοφούσε γι’ αυτά όλη η Μέση Ανατολή. […]
Το
υποληφθέν άλυτο μέρος του προβλήματος το έλυσε ο Μωάμεθ, καταργώντας
απλά το «διάμεσο» μεταξύ Θεού και Κόσμου. Ωστόσο και το μέρος αυτό της
«λύσεως» δεν έπαυε ν’ ανήκη σ’ ένα πρόβλημα που ήταν πρόβλημα της
ανατολικής κυρίως Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Έτσι το Ισλάμ προέκυψε σαν
μια εσωτερική υπόθεση της ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας […]
Το
Ισλάμ γίνεται έτσι υπερεθνικό προ της 7ης χριστιανικής συνόδου της
Νικαίας, που θα καθιερώση την Ορθοδοξία σαν επίσημη ιδεολογία του
βυζαντινού Κράτους. Η πολιτική του Ισλάμ έναντι του Βυζαντίου περνάει
τώρα στα χέρια των Νεστοριανών χριστιανών. […]
Το ’21 αλλοιώς
ξεκίνησε κι’ αλλοιώς κατέληξε. Από κίνημα αυτονομήσεως ενός μέρους της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετεβλήθη σε «Επανάσταση», δηλ. σε διάσταση
του ίδιου του Κράτους με αναλλοίωτο το αίτημα της «Λευτεριάς», ήγουν σε
διάλυση του Κράτους και επομένως σε κατ’ ανάγκην μεταβολή σε «διεθνές
ζήτημα». [Το’21] Ξεκίνησε μωαμεθανικό και τέλειωσε χριστιανικό. […]
Πώς τώρα έγινε και η «Μεγάλη Ιδέα» απετέλεσε μια «χριστιανική υπόθεση» και τελικώς εσυνδυάσθηκε και με το Πατριαρχείο; […]
Επί δέκα περίπου χρόνια, όπως είδαμε, μετά την άφιξη του Όθωνος, η Ορθοδοξία δεν ανεγνωρίσθη ως επίσημη θρησκεία του Κράτους, αφού δεν υπήρχε η αντίστοιχη θρησκευτική βάση (εκτός από την πλειονότητα των μωαμεθανών Ελλήνων, υπήρχαν τα ευρέα σύνολα των καθολικών του νησιωτικού χώρου). […]
Ήμαρτον, ρε! Ήμαρτον! Το 1835 η πλειονότητα των Ελληνορθοδόξων ήταν μωαμεθανοί;
Ας είναι ελαφρύ…
ΥΓ 1.
Δεν θέλησα να διαταράξω την κατανυκτική και ελληνορθόδοξη ατμόσφαιρα
που επικρατούσε σήμερα στη στήλη, γι’ αυτό την κακία την άφησα για το
τέλος. Ο Green Patriarch [επίσημο βιογραφικό, αγγλιστί]
γεννήθηκε το 1940, την ίδια χρονιά που γεννήθηκε και ο Γεράσιμος
Κακλαμάνης. Ο τελευταίος υπηρέτησε τη θητεία του με την ειδικότητα του
«σκαπανέως», καθώς δεν ήτο «εθνικόφρων». Πού ακριβώς και σε ποιον
στρατό και σε ποια χώρα υπηρέτησε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος;
Αμέσως και σαφώς στην παραπάνω επίσημη ιστοσελίδα αναφέρονται –αγγλιστί– τα εξής: «From 1961 through 1963 he fulfilled his military obligation as an officer in the Turkish army reserve».
Σκαπανεύς ο εις του Ελληνικού Στρατού.
Έφεδρος Αξιωματικός ο έτερος του Τουρκικού Στρατού.
Ακολουθεί κακία:
Σε
–υποθετική– περίπτωση σύρραξης μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας ο ηγέτης του
Γένους των Ρωμιών θα έστρεφε το όπλο του κατά του Έθνους των Γραικών;
Τι θα υπερασπιζόταν «μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός» του;
ΥΓ 2.
Όταν στα έλη συγκρούουνται οι βούβαλοι, την πληρώνουν, λέει, τα
βατράχια. Μέχρι, λοιπόν, να μας στείλουν το λογαριασμό ας απολαύσουμε
αραχτοί υπό την σκιάν του όνου τις περί όνου σκιάς διαμάχες. Και ας
έχουμε κάτι ακόμα υπ’ όψιν μας. Αφού έτσι κι αλλιώς θα κληθούμε
–σύμφωνα με την παροιμία– να πληρώσουμε τα σπασμένα, γιατί να πάρουμε
το μέρος του ενός ή του άλλου;
ΥΓ 3.
Περί νεοελλήνων: magni nominis umbra = σκιά μεγάλου ονόματος. Πρόκειται
περί ανθρώπων, οίτινες εγνώρισαν άλλοτε δόξαν, ης σήμερον μένει μόνη η
ανάμνησις…
ΥΓ 4. «Τιμή και Δόξα στη Λόξα!» Που θά ’λεγε και ο Λοξίας Απόλλων, sub-chief κάποιου άλλου chief.
ΥΓ 5. Τσαφ!
|
