|
Εγώ ο Χασάν, ο Αλή, ο Ταρέκ, ο δεν-θυμάμαι-το-όνομά-μου, ο τι-σημασία-έχει-πια,
που ζω στη Βαγδάτη, στη Βασόρα, στο Κιρκούκ, στο δεν-θυμάμαι-πού, στο τι-σημασία-έχει-πια,
που θα πεθάνω στο Τικρίτ, στη Μοσούλη, στο Ουμ Κασρ, στο δεν-θυμάμαι-πού, στο τι-σημασία-έχει-πια,
από έναν Τόμαχωκ, έναν Κρουζ, από τη μητέρα-όλων-των-βομβών, από δεν-γνωρίζω-τι, και τι σημασία έχει…
…
εγώ ο Χρήστος που πριν από μήνες θρηνούσα όχι τόσο για το χαμό ενός αγαπημένου
προσώπου όσο για ένα άλλο αγαπημένο πρόσωπο που ήθελε να κλάψει μα δεν μπορούσε,
εγώ που σήμερα θα συνοδεύσω στην τελευταία του κατοικία ένα άλλο αγαπημένο πρόσωπο, που έφυγε πλήρες ημερών,
θέλω, για σένα Χασάν, για σένα Αλή, για σένα Ταρέκ,
να ουρλιάξω. Μα δεν έχω στόμα.
Να κλάψω, μα δεν έχω μάτια…
… ωστόσο, μπορώ ακόμα και σκέφτομαι ότι,
είτε πεθαίνουμε –αργά– επειδή μας καταβροχθίζουν κάποιοι ιπτάμενοι-voladores που ήρθαν ποιος-ξέρει-από-πού,
είτε πεθαίνουμε –γοργά– επειδή μας καταβροχθίζουν κάποιοι άλλοι ιπτάμενοι που ξέρουμε-από-πού-έρχονται,
ο θάνατος είναι το χειρότερο πράγμα που συμβαίνει στη ζωή ενός ανθρώπου,
το μοναδικό μη αναστρέψιμο γεγονός της ζωής του,
το πιο αντιανθρώπινο –με όλη τη σημασία της λέξης– γεγονός στη ζωή του ανθρώπου…
Για σένα Χασάν, για σένα Αλή, για σένα Ταρέκ, για μένα, για όλους,
εκείνη τη στιγμή,
θα γυρίσω το βλέμμα μου και θα «μπουκώσω» τα μάτια μου με τον κόσμο,
σιγοψιθυρίζοντας τους στίχους από «Το τελευταίο ταξίδι» του Χουάν Ραμόν Χιμένες:
«…Κι εγώ θα φύγω. Αλλά θα μείνουν τα πουλιά
να κελαηδούν, θα μείνει ο κήπος μου
με τα πράσινα δέντρα του και το πηγάδι.
Πολλά απογεύματα
ο ουρανός θα’ ναι γαλάζιος και ήρεμος
και οι καμπάνες του καμπαναριού θα σημαίνουν
όπως σημαίνουν ακριβώς τούτο το απόγευμα.
Οι άνθρωποι που μ’ αγαπήσανε θα φύγουν
κι η πόλη θα ξαναγεννιέται κάθε χρόνο.
Όμως το πνεύμα μου νοσταλγικό, θα μένει πάντα
στην ίδια σκοτεινή γωνιά του ανθισμένου μου κήπου…»
|
