|
Χαλαμπία… Ποιος θυμάται την Halabjah; Και γιατί άραγε να θυμάται μια κωμόπολη
του Ιράκ, 250 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Βαγδάτης και καμιά δεκαπενταριά
από τα σύνορα με το Ιράν;
Ο τίτλος του The Economist, «έγκυρης βρετανικής επιθεώρησης», πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, ήταν χαρακτηριστικός: «Αν βρείτε μεγαλύτερη βαρβαρότητα, πείτε τη μας…» [«Ταχυδρόμος», 14-4-1988]
«Πείτε τη μας…» Έτσι απλά…
Άλλες εποχές εκείνες…
Στα σύνορα Ιράκ-Ιράν μαινόταν ο ιερός πόλεμος [τζιχάντ] της «πολιτισμένης» Δύσης κατά των «αγιατολάδων» του Ιράν. Ο πόλεμος μεταξύ των δύο χωρών μαινόταν ήδη επί οκτώ χρόνια. Ο Σαντάμ Χουσεΐν,
προνομιακός σύμμαχος της Δύσης τότε, έστελνε στα πεδία των μαχών παιδιά,
εφήβους, γέρους, γυναίκες, για να συγκρατήσει τις «ορδές των φανατικών μουσουλμάνων»
που απειλούσαν την ίδια την ύπαρξη του δυτικού «πολιτισμού». Άλλες εποχές
εκείνες… Τα πετροδολάρια του Ιράκ κατέληγαν στις επιχειρήσεις και στις τράπεζες
των Μεγάλων Δυνάμεων. Ο πόλεμος απαιτούσε τη συνεχή ανανέωση του οπλοστασίου.
Με κάθε είδους όπλα. Ακόμα και χημικά…
«Πείτε τη μας…» Έτσι απλά…
Άλλες εποχές εκείνες…
Κι άλλες εποχές ετούτες…
«He gassed his own people!» Ιδού η αγαπημένη, τους τελευταίους μήνες, φράση του προέδρου Τζωρτζ Μπους Β΄, που την επαναλαμβάνει όπου βρεθεί κι όπου σταθεί. «He gassed his own people!»
«Δηλητηρίασε με αέρια τον ίδιο του τον λαό!» Εκείνος.
Ο ακατονόμαστος. Ο «Χίτλερ» της Μέσης Ανατολής. Ο –βολικός– φίλος του χθες,
ο –ακόμα βολικότερος– εχθρός του σήμερα. Ο Σαντάμ Χουσεΐν.
16 Μαρτίου 1988. Ο στρατός του Ιράκ βομβαρδίζει το ιρακινό χωριό της Χαλαμπία. Με χημικά όπλα. Πέντε χιλιάδες νεκροί. Δέκα χιλιάδες τραυματίες. Άντρες, γυναίκες, παιδιά.
«Αν βρείτε μεγαλύτερη βαρβαρότητα, πείτε τη μας…»
Συνεδρίασε
μήπως το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΠΑ; Συνεδρίασε μήπως το Συμβούλιο
Ασφαλείας του ΟΗΕ; Επιβλήθηκαν κυρώσεις στο Ιράκ;
Α, μπα! Μόνον κάποιες δηλώσεις, κάποιες καταγγελίες, «για τα μάτια του κόσμου…» Άλλες εποχές εκείνες…
Ποιος να νοιαστεί για πέντε χιλιάδες δολοφονημένους Κούρδους;
Και να ’ταν μόνον η Χαλαμπία; Δεκάδες κούρδικα χωριά είχαν βομβαρδιστεί με
χημικά όπλα. Χιλιάδες κούρδικα χωριά στο έδαφος του Ιράκ είχαν ισοπεδωθεί
από τον ιρακινό στρατό. Εκατοντάδες χιλιάδες οι νεκροί. Βλέπετε, οι Κούρδοι
είχαν συμμαχήσει –τότε– με τους «αγιατολάδες» της Τεχεράνης.
Άλλες εποχές εκείνες…
«Οι
αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες κατέγραψαν ιρακινές στρατιωτικές επικοινωνίες
στις οποίες γίνεται σαφής λόγος για τη χρήση, από το Ιράκ, χημικών όπλων
εναντίον των Κούρδων, δημοσίευσε η εφημερίδα "Τάιμς της Νέας Υόρκης", επικαλούμενη Αμερικανούς αξιωματούχους, που ζήτησαν να μην κατονομαστούν…» [Η Πρώτη, 16-9-1988]
«Ο εκπρόσωπος του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών Ινάλ Μπατού,
κατέστησε σαφές χτες ότι η Άγκυρα δεν πρόκειται να επιτρέψει σε εμπειρογνώμονες
του ΟΗΕ να εξετάσουν τους Κούρδους του Ιράκ, που έχουν καταφύγει στην Τουρκία,
για να διαπιστώσουν αν τα ιρακινά στρατεύματα έκαναν χρήση χημικών όπλων
εναντίον τους. "Εάν η Τουρκία δεχτεί την αποστολή ομάδας εμπειρογνωμόνων
του ΟΗΕ, τότε θα εμπλακεί άμεσα στην υπόθεση" […] δηλώσεις του Αμερικανού
υπουργού Εξωτερικών Τζωρτζ Σουλτς ότι η Βαγδάτη παραβίασε τους διεθνείς νόμους, χρησιμοποιώντας χημικά όπλα.» [Ελευθεροτυπία, 15-9-1988]
«Οι ιρακινές αρχές έχουν επανειλημμένα αρνηθεί τις κατηγορίες αυτές [σ.σ. για χρήση χημικών όπλων]. Πέντε
από τις έξι χώρες του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (η Σαουδική Αραβία,
το Μπαχρέιν, το Κουβέιτ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Κατάρ) πρόσφεραν
ήδη την υποστήριξή τους στο Ιράκ που κατηγορείται, από την αμερικανική Γερουσία
κυρίως, για τη χρήση χημικών όπλων εναντίον των Κούρδων.» [Η Πρώτη, ό.π.]
«Σύμφωνα με τον [Τούρκο] υποστράτηγο Αλτά Τοκάτ
το κουρδικό μπορεί να επιλυθεί "όχι με το νόμο της Κωνσταντινούπολης, αλλά
με συστήματα που δεν επιτρέπουν τη γέννηση όχι ανθρώπων αλλά ούτε και το
φύτρωμα χόρτων", υπονοώντας τα χημικά όπλα…» [Ελευθεροτυπία, 24-9-1989]
«Στις 3 Αυγούστου [1990] ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Χ. Γκένσερ
δήλωνε ότι "μεγάλη ευθύνη για την εξέλιξη του Ιράκ σε πολεμική υπερδύναμη
φέρουν οι δυτικές πολεμικές και χημικές βιομηχανίες" […] Το 1986 οι ερευνητές
των Ηνωμένων Εθνών που επισκέφθηκαν το Ιράν ανέφεραν ότι σε πολλές περιπτώσεις,
οι ιρακινές δυνάμεις έκαναν χρήση χημικών όπλων εναντίον των ιρανικών δυνάμεων.» [Η Πρώτη, 14-8-1990]
«Παρά
τα αναμφισβήτητα στοιχεία, το Ιράκ παραδέχτηκε μόλις τον περασμένο μήνα ότι
έκανε χρήση τοξικών αερίων. Έκτοτε όμως σιγή επικράτησε στους διπλωματικούς
κύκλους και στον Τύπο. Η παραβίαση του πρωτοκόλλου της Γενεύης του 1925 [σ.σ. απαγόρευση των χημικών όπλων] δεν
προκάλεσε την έντονη αντίδραση των 105 χωρών που το έχουν συνυπογράψει, ούτε
προέτρεψε τη διεθνή κοινότητα να οδηγήσει το Ιράκ στο Διεθνές Δικαστήριο.
Το Ιράκ κατάφερε τελικά να ξεφύγει. Ήταν μια σιγή που δύσκολα ερμηνεύεται.
Σίγουρα δεν οφείλεται στην έλλειψη στοιχείων…[Η Καθημερινή, 21-8-1988]
Σιγή επικράτησε… Σιγή που δύσκολα ερμηνεύεται…
Ευεξήγητος, ωστόσο, ο τωρινός σαματάς για το ατομικό και χημικό οπλοστάσιο του Ιράκ. Business as usual. Όχι, δεν πρόκειται για υποκρισία. Ούτε, απλώς, για δυο μέτρα και δυο σταθμά. Πρόκειται για δυο μέτρα και δυο σταθμά, ανάλογα με τα συμφέροντα της κάθε εποχής. Business as usual.
«Στην
αρχή είναι μόνο μια απαίσια μυρωδιά. Έπειτα έρχεται το κάψιμο. Τα μάτια θαμπώνουν
κι αρχίζουν να πονούν. Ακολουθούν ανεξέλεγκτα φταρνίσματα και βήχας κι ένα
αίσθημα ναυτίας. Όταν το δηλητηριώδες αέριο φτάσει στο αναπνευστικό σύστημα,
η αναπνοή γίνεται δύσκολη και το στήθος αρχίζει να πονάει. Το δέρμα σκουραίνει
και παίρνει ένα πορφυρό χρώμα. Στις μασχάλες και στις άλλες κοιλότητες του
σώματος, το χρώμα γίνεται μαύρο. Φουσκάλες εμφανίζονται στο λαιμό, το στήθος
και τους μηρούς. Σε λίγο "θα σκάσουν" αφήνοντας τεράστια "μπαλώματα". Εκτεταμένες
κακώσεις αλλοιώνουν το χρώμα των γεννητικών οργάνων. Σε μερικούς οι φουσκάλες
–όπως και η φρίκη– θα εξαφανιστούν σταδιακά, αν και πολλές παρενέργειες θα
εμφανιστούν στο μέλλον. Άλλοι πεθαίνουν γρήγορα, σιωπηλά θύματα ενός σιωπηλού
δολοφόνου.» [Η Καθημερινή, ό.π.]
[Economist-ικος] Χλιδοδιαγωνισμός
«Αν βρείτε μεγαλύτερη βαρβαρότητα, πείτε τη μας…»
Απάντηση χλιδοδιαγωνισμού
Η χρήση χημικών από τις ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Agent Orange
16 Μαρτίου 1968. Είκοσι χρόνια ακριβώς πριν από τον βομβαρδισμό της Χαλαμπία με χημικά όπλα:
«Όσοι
πάτησαν το πόδι τους στο χωριό είχαν αποφασίσει να σκοτώσουν. Η διαταγή ήταν
ρητή: να καταστρέψουν το Μάυ Λάι, ώσπου να μην απομείνει ούτε κότα, ώσπου
να εξαφανιστεί κάθε σημείο ζωής. Για μας, φυσικά, αυτοί δεν ήταν άνθρωποι κανονικοί:
ήταν Βιετκόνγκ ή φίλοι των Βιετκόνγκ […] Η διαταγή όμως έλεγε να πυροβολήσω
και πυροβόλησα. Ναι, αυτό ακριβώς έκανα: πυροβόλησα. Τους σκότωσα και τους
τρεις. Και τη γυναίκα και το παιδάκι. Το παιδί δεν ήταν πάνω από δύο χρονών.»
[Απόσπασμα από τη μαρτυρία του Βαρνάρντο Σίμπσον, αμερικανού στρατιώτη στο
λόχο Τσάρλι, που στις 16 Μαρτίου 1968 κατέστρεψε το βιετναμέζικο χωριό Μάυ
Λάι και οτιδήποτε ζωντανό υπήρχε σ’ αυτό…]
«Για μας δεν ήταν άνθρωποι κανονικοί…»
Φυσικά. Κι αυτό δεν άργησε να αποδειχθεί.
Όταν
η μητέρα του Βιέτ Ντουκ, που γεννήθηκε το 1981, είδε το νεογέννητο λιποθύμησε.
Ο γιος της είχε δύο κεφάλια. Και τέσσερα πόδια. Σε ηλικία δύο χρόνων ο Βιέτ
Ντουκ είχε μάθει να μιλάει, όμως θύμωνε όταν το μισό του σώματός του δεν
«ήθελε» όπως το άλλο μισό. Γελούσε συχνά – όχι όμως και με τα δύο πρόσωπά
του ταυτόχρονα.
Η Νγκουγιέν Τι γεννήθηκε το 1982. Το κρανίο της ήταν
αρρωστημένα μικρό, είχε πολύ μεγάλα άκρα. Σύμφωνα με τη μαμή Ραμ Τι Γκαν,
«όταν ήρθα στην περιοχή το 1970 ξαφνιάστηκα από τις πολλές αποβολές. Κάθε
μήνα απέβαλαν 20 με 30 γυναίκες. Τώρα είναι γύρω στις 10. Οι άνθρωποι πιστεύουν
ότι τιμωρούνται επειδή αμάρτησαν».
«Πιστεύουν ότι τιμωρούνται επειδή αμάρτησαν…»
«He gassed his own people…»
Ενώ οι πολιτισμένοι δηλητηρίαζαν τους αλλοεθνείς.
Εβδομήντα
δύο εκατομμύρια λίτρα της Πορτοκαλί Ουσίας [Agent Orange] χρησιμοποιήθηκαν
από τους Αμερικανούς στο Βιετνάμ. Ράντιζαν με αυτή την αποψιλωτική ουσία
τα δάση της χώρας, όπου κατέφευγαν οι αντάρτες… Οι παρανοϊκοί στρατοκράτες
των ΗΠΑ πίστευαν ότι τα δάση του Νοτίου Βιετνάμ ήταν το ισχυρότερο όπλο των
Βιετκόνγκ. Η διαταγή –με την έγκριση της κυβέρνησης της Ουάσινγκτων– ήταν
σαφής: «Αποψιλώστε τα δάση για να τελειώσει ο πόλεμος σε έξι μήνες».
Ο πόλεμος τελείωσε σε δέκα χρόνια, και οι Αμερικανοί ήταν οι ηττημένοι.
Μια
μυστική μελέτη του Πενταγώνου ανέφερε ότι αρκούσε να ραντιστούν 5.589 εκτάρια
γης για να καταστραφεί η τροφή 15.000 Βιετκόγκ. Από τον Αύγουστο του 1967
ως τον Φεβρουάριο του 1971, οι Αμερικανοί βομβάρδισαν με «αποψιλωτικό υγρό»,
που κατέστρεφε κάθε βλάστηση, πάνω από 2.350.000 εκτάρια γης. Το 1959, το
Νότιο Βιετνάμ εξήγαγε 250.000 τόνους ρυζιού. Το 1968, ήταν υποχρεωμένο να
εισαγάγει 1.000.000 τόνους ρυζιού, κυρίως από τις ΗΠΑ.
Σχεδόν η μισή
επιφάνεια του Νοτίου Βιετνάμ δηλητηριάστηκε περισσότερες από μία φορές. Το
λιγότερο δύο εκατομμύρια Βιετναμέζοι εκτέθηκαν στη δηλητηριώδη «βροχή»…
Ο
πόλεμος του Βιετνάμ ήταν ο τρίτος μεγάλος χημικός πόλεμος, μετά τη Συνθήκη
της Γενεύης [1925], που απαγόρευε τη χρήση χημικών όπλων, όχι όμως και την
παρασκευή και την αποθήκευσή τους. Ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν, ωστόσο, ο
πρώτος οικολογικο-γενετικός πόλεμος. Ένα μεγάλο στρατιωτικό πείραμα, όπως
παραδέχτηκε ο γερουσιαστής των ΗΠΑ Gaylord Nelsen τον Αύγουστο του 1970:
«Ποτέ
μέχρι σήμερα στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν κήρυξε μια χώρα τον πόλεμο
στο βιολογικό περιβάλλον του λαού μιας άλλης χώρας. Οι ΗΠΑ διολίσθησαν σε
ένα πείραμα που κανείς μέχρι σήμερα δεν τόλμησε.»
«Πιστεύουν ότι τιμωρούνται επειδή αμάρτησαν…»
Οι
γονείς του Βιέτ Ντουκ κατάγονταν από το Βόρειο Βιετνάμ. Ο πατέρας του είχε
πολεμήσει στα ραντισμένα με δηλητήριο δάση του Νότου.
Η μητέρα της
Νγκουγιέν Τι ζούσε στη νοτιοβιετναμέζικη επαρχία Quang Ti. Μια μέρα τα αεροπλάνα
πέρασαν ξυστά πάνω από τα δέντρα. Έτρεξε να κρυφτεί κάτω από τα φύλλα μιας
παπάγιας. Τα τρία μεταφορικά αεροπλάνα C-123 άφησαν πίσω τους ένα άσπρο σύννεφο
που έπεσε αμέσως στη γη. Τα μάτια της έκαιγαν. Μετά απλώθηκε μια βαριά μυρωδιά
σκόρδου. Την έπιασε δυνατός πόνος στους πνεύμονες. Σύρθηκε μέχρι το χωριό.
Οι πόνοι «έφυγαν» μετά από τέσσερις ημέρες. Η παπάγια ξεράθηκε την ίδια ημέρα.
Τα φύλλα της μαύρισαν, συρρικνώθηκαν κι έπεσαν. Ο σκληρός κορμός μαλάκωσε.
Δέκα ημέρες μετά την επίθεση τα δέντρα είχαν χάσει το φύλλωμά τους κι ο ποταμός
γέμισε νεκρά ψάρια.
«He gassed his own people…»
They gassed their own soldiers too…
«They», δηλαδή οι Αμερικανοί.
Μετά
το 1973, άρχισαν να εμφανίζονται όλο και περισσότερες περιπτώσεις καρκίνου
στους Αμερικανούς βετεράνους που είχαν πολεμήσει στο Βιετνάμ.
Εξήντα
χιλιάδες βετεράνοι ζήτησαν από την κυβέρνησή τους να τους αποζημιώσει για
τις φρικτές παραμορφώσεις, τον καρκίνο, τις τερατογεννήσεις και τους πρόωρους
θανάτους των παιδιών τους.
Ο Ντάνιελ Λόνσεκ που υπηρέτησε, το 1967,
ως αλεξιπτωτιστής στο Βιετνάμ είχε αναφέρει: «Έβλεπα τα φύλλα των δέντρων
να λιώνουν από τη μια στιγμή στην άλλη». Όταν γύρισε στις ΗΠΑ οι στρατιωτικοί
γιατροί τον διαβεβαίωσαν ότι το δηλητήριο που είχε εισπνεύσει ήταν ακίνδυνο
και ότι μπορούσε να παντρευτεί και να κάνει παιδιά χωρίς φόβο. Η κόρη του,
που γεννήθηκε δεκατρία χρόνια αργότερα, ήρθε στον κόσμο χωρίς το ένα της
χέρι.
«Καλύτερα να πέθαινα στο μέτωπο», είχε πει ο πρώην τραυματιοφορέας
Τζων Γουντς από τη Νέα Υόρκη. Ημιπαράλυτος, σχεδόν τυφλός, με το σώμα του
ακόμα γεμάτο πληγές, πλήρωσε διπλά την «πορτοκαλιά ουσία»: ο γιος του γεννήθηκε
παραμορφωμένος. «Το δηλητήριο», λένε οι γιατροί, «επιφέρει κληρονομικές αλλοιώσεις
που μπορούν να εμφανιστούν ακόμα και τρεις γενιές αργότερα».
They knew what they were doing…
Στις 29 Οκτωβρίου 1969, ο σύμβουλος του προέδρου των ΗΠΑ Lee Du-Bridge αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι οι επιδράσεις του δηλητηρίου ήταν γνωστές στην κυβέρνηση για περισσότερα από τρία χρόνια…
O tempora, o mores!...
…θα μπορούσαμε να ανακράξουμε, αν υπήρχαν ήθη. Ξεμείναμε μόνον με τους καιρούς, που χλευάζουν την αμνησία μας…
Η
σημαντικότερη –και πιο αισιόδοξη– είδηση των ημερών πέρασε στα ψιλά. Κάποιοι
Καναδοί, μέλη μιας φιλειρηνικής οργάνωσης, σκοπεύουν να επισκεφθούν κάποια
αμερικανική στρατιωτική βάση και να ζητήσουν να επιθεωρήσουν τον χώρο της,
κατά τον ίδιο τρόπο που οι Επιθεωρητές του ΟΗΕ επιθεωρούν τις στρατιωτικές
εγκαταστάσεις του Ιράκ. Φυσικά, δεν πρόκειται να τους επιτραπεί κάτι τέτοιο.
Στις στρατιωτικές αποθήκες των ΗΠΑ υπάρχουν και χημικά και βιολογικά και
πυρηνικά όπλα.
Και μέχρι στιγμής μόνον μία χώρα έχει χρησιμοποιήσει, σ’ αυτόν τον πλανήτη, πυρηνικά όπλα: οι ΗΠΑ.
Κάτι βέβαια που το έχει λησμονήσει ο Κόλιν Πάουελ,
υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, σήμερα, που προσπαθούσε εναγωνίως την περασμένη
εβδομάδα να μας πείσει για τις καλές προθέσεις της χώρας του όσον αφορά τον
επερχόμενο πόλεμο.
Ο Κόλιν Πάουελ… Που, όπως λένε οι κακές γλώσσες,
όταν υπηρετούσε ως ταγματάρχης στο Βιετνάμ, την περίοδο 1968-69, είχε επιχειρήσει
να συγκαλύψει τη σφαγή του Μάυ Λάι. Τότε είχαν δολοφονηθεί 347 Βιετναμέζοι:
άνδρες, γυναίκες και παιδιά…
Διαδηλώνουμε…
…
όλοι μας το μεσημέρι αυτού του Σαββάτου, 15 Φεβρουαρίου, σε πόλεις και χωριά,
σε όλη τη χώρα, σε 60 χώρες του κόσμου, σε ολόκληρο τον κόσμο: ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ! ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ!
Δεν θα πετύχουμε τίποτα, αλλά –ποιος ξέρει;– ίσως ξαναβρούμε τη χαμένη μας συλλογικότητα…
Των ανθρώπων οι κοινότητες…
ΥΓ 1.
Τα υπόλοιπα είναι απλώς υστερόγραφα.
ΥΓ 2. Ο Μπιν Λάντεν «ξαναχτύπησε» με νέο μήνυμα. Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ούτε για το timing ούτε για το ποιανών πράκτορας ήταν και είναι η δήλωση της κυβέρνησης Μπους τα λέει όλα: Απόδειξη των διασυνδέσεων Ιράκ-Αλ Κάιντα το μήνυμα Λάντεν…
ΥΓ 3. «Νιώθω άβολα» είπε ενοχλημένος στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα Τόμας Μίλλερ.
«Γι’ αυτό και σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις συνήθως δεν είμαι εδώ»... Οι
«τέτοιου είδους εκδηλώσεις» είναι οι διαδηλώσεις κατά του πολέμου το επόμενο
Σάββατο. Δεν πειράζει. Δεν θα μας λείψει καθόλου…
Χτες το βράδυ, ο
κύριος πρέσβης, που καταπώς λένε οι κακές γλώσσες ήταν και σταθμάρχης του
«ευαγούς ιδρύματος» στη χώρα μας κατά την προηγούμενη «διπλωματική» του θητεία
εδώ, ήταν καλεσμένος στην εκπομπή –ποιου άλλου;– του Αλέξη –Μπιλντερμπέργκερ– Παπαχελά.
Από όπου παρήλασαν επίσης, για να μιλήσουν για τον επερχόμενο πόλεμο, ένας
ειδικός του ΕΛΙΑΜΕΠ [πόσα στελέχη του ΕΛΙΑΜΕΠ έχουν παρευρεθεί σε συγκεντρώσεις
των Μπιλντερμπέργκερ;] κι ένας el-ληνοαμερικανός στρατηγός, ο Γκας Παγώνης,
που στον προηγούμενο πόλεμο κατά του Ιράκ ήταν επικεφαλής των μονάδων Διοικητικής
Μέριμνας των αμερικανικών δυνάμεων. Και τα είχε καταφέρει, όπως πληροφορηθήκαμε,
θαυμάσια. Κανένας «στρατιώτης του Καλού» δεν είχε στερηθεί το φαγάκι του,
το νεράκι του, το φρεσκοπλυμένο και φρεσκοσιδερωμένο μποξεράκι του…
ΥΓ 4. Κάποτε, όπως είδαμε την περασμένη Τετάρτη, ποιητές ήταν οι πρέσβεις. Σήμερα ποιητές είναι οι υπουργοί, όπως ο Κώστας Σκανδαλίδης:
«Κι
εγώ; Ο γεννημένος στο μάγουλο του πελάγου, ο τυφλός και ανήξερος θεατής της
πανδαισίας των ήχων, των χρωμάτων, των λέξεων, αρχίζω να ζωγραφίζω το σχήμα
μου, να παίρνω τη μορφή μου, να βρίσκω τη ρίζα μου, να αρθρώνω τον λόγο μου.
Είναι το πρώτο της ψυχής μου άγγιγμα, η πρώτη χαρακιά του νου κάπου στα 1958…»
ΥΓ
5. Ποιητική φλέβα, ωστόσο, διαθέτει και ένας ακόμα παλιός γνώριμος της στήλης.
Ο μέχρι την περασμένη Πέμπτη πρωθυπουργικός σύμβουλος Γιώργος Πανταγιάς, που αποπέμφθηκε κακήν κακώς. Διαβάζουμε, μεταξύ άλλων, στην επιστολή «παραίτησής» του:
«Αυτά
τα χαρακτηριστικά […] διακρίνουν όλους εκείνους που αντιμετωπίζουν την πολιτική
εξουσία ως κοκότα, η οποία έλκει επιβήτορες. […] ανεξάρτητα αν αυτό με φέρνει
αντιμέτωπο με τα κομματικά κατεστημένα, με τα πολιτικά απολιθώματα και με
τα ρετάλια της πολιτικής. […] Πίστευα και πιστεύω ότι ο Κώστας Σημίτης είναι μια νέα ήπειρος στην πολιτική ζωή του τόπου.»
ΥΓ 5. Έχει και τα καλά του αυτός ο τόπος…
ΥΓ 6. Χρωστούμενα: Ο «ύποπτος Έλληνας» στη Χιλή, αλλά και ο «μάγος» της Αργεντινής. Προσεχώς…
|
