Πώς βρωμίζει το «μαύρο»; Πώς λερώνεται;
Στοιχειώδες, αγαπητοί μου: το «μαύρο» βρωμίζει μόνον αν το «ασπρίσει» κάποιος…


Παράδειγμα Α΄: The Minority Report

Κάτι δεν πήγαινε καλά από την αρχή. Πολύ πριν από το διάλειμμα της ταινίας [Minority Report, σκηνοθεσία: Στήβεν Σπήλμπεργκ, σενάριο: Σκοτ Φρανκ, Τζον Κοέν, βασισμένο στο ομώνυμο (μετά άρθρου) διήγημα του Φίλιπ Κ. Ντικ] είχα πειστεί ότι η ταινία είχε τόση σχέση με το έργο του Φ. Κ. Ντικ, όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο: δηλαδή, καμία. Βλέποντας –επί της κινηματογραφικής οθόνης– την απάντηση, μπορούσα πια να διατυπώσω και την ερώτηση: πώς βρωμίζει ένα «μαύρο» διήγημα του Φ. Κ. Ντικ;

Ιδού ένα καλό ερώτημα… Και δεν είχα διαβάσει –ακόμα– το διήγημα. Αλλά έχοντας διαβάσει πάμπολλα έργα του Ντικ, δεν είχα καμία αμφιβολία: το Χόλλυγουντ είχε, για μια ακόμα φορά, κάνει το θαύμα του. Είχε βρωμίσει κάτι «μαύρο»…

Η ταινία: Ουάσινγκτων 2054. Η Διεύθυνση Πρόληψης του Εγκλήματος έχει φτάσει στο απόγειο της αποτελεσματικότητάς της χάρη στους Προγνώστες, τρία χαρισματικά άτομα με ψυχικές ικανότητες [αποτέλεσμα του εθισμού των γονιών τους στη νευρωίνη], που μπορούν και οραματίζονται τους φόνους πριν αυτοί ακόμα συμβούν. Τα υπόλοιπα τα φαντάζεστε [όσοι δεν έχετε δει την ταινία]: το ειδικό αστυνομικό σώμα, με επικεφαλής τον Τζων Άντερτον [Τομ Κρουζ] συλλαμβάνει τους «δολοφόνους» πριν αυτοί διαπράξουν το «έγκλημά» τους και τους… καταψύχει. Κάποια στιγμή, ωστόσο, οι Προγνώστες προβλέπουν ότι ο ίδιος ο Άντερτον πρόκειται να δολοφονήσει κάποιον άγνωστό του και, έτσι, μεταβάλλεται από κυνηγός σε θήραμα. Το «θύμα» αποδεικνύεται ότι είναι κάποιος που δέχτηκε χρήματα για να παραστήσει το δολοφόνο του μικρού γιου του Άντερτον, που είχε χαθεί έξι χρόνια νωρίτερα. Υπάρχει, ωστόσο, και μειοψηφικό πόρισμα, αφού ο ένας από τους τρεις προγνώστες δεν έχει «δει» τον φόνο που θα διαπράξει ο Άντερτον… Στην ιστορία είναι ανακατεμένος και ο διευθυντής της [ιδιωτικής – στην Αμερική βρισκόμαστε διάολε!] Πρόληψης, που εναντιώνεται στις «κρατικιστικές» αντιλήψεις του εκπροσώπου του υπουργείου Δικαιοσύνης και… η συνέχεια επί της οθόνης.

Η γκλαμουριά: Η Ουάσινγκτων καταπράσινη, τα σπίτια ειδυλλιακά, οι βιλίτσες δίπλα σε λίμνες… Τα σκηνικά θυμίζουν Φ. Κ. Ντικ μόνον σε μια-δυο περιπτώσεις: στο «ιατρείο» όπου ο Άντερτον «αλλάζει» μάτια, στη φτωχογειτονιά όπου αγοράζει ναρκωτικά για να αντιμετωπίσει το χαμό του γιου του και το χωρισμό από τη σύζυγο… Το Χόλλυγουντ στις καλύτερες κι αστραφτερές στιγμές του. Στο διήγημα ούτε μάτια «αλλάζει» ο Άντερτον, ούτε ναρκομανής είναι… Τι ακριβώς είναι;

Η πρώτη-πρώτη φράση του διηγήματος: «Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό του Άντερτον μόλις είδε τον νεαρό ήταν: Έχω αρχίσει να χάνω τα μαλλιά μου. Γίνομαι φαλακρός, χοντρός και γέρος.» Ο Τομ Κρουζ στο ρόλο της ζωής του!

Το διήγημα το διάβασα τρεις-τέσσερις ημέρες αφότου είδα την ταινία. Κατ’ αρχάς η ιστορία εκτυλίσσεται στη Νέα Υόρκη. Διαβάζουμε: «Το λεωφορείο μπήκε στην αχανή περιοχή με τις φτωχογειτονιές, χιλιόμετρα ολόκληρα γεμάτα φτηνά σαραβαλιασμένα ξενοδοχεία και ετοιμόρροπες πολυκατοικίες που ξεφύτρωσαν ύστερα από τις μαζικές καταστροφές του πολέμου…» Και παρακάτω: «Κάτω από το αερόχημα, η ύπαιθρος απλωνόταν σαν ανάγλυφος χάρτης, οι ακατοίκητες περιοχές ανάμεσα στις πόλεις γεμάτες κρατήρες, κατεστραμμένες φάρμες και ερείπια από μικρές βιομηχανικές εγκαταστάσεις…» Ο πόλεμος ήταν ο αγγλο-κινεζικός πόλεμος… Ο αρχηγός της Διεθνούς Ένωσης Βετεράνων και απόστρατος στρατηγός της Συμμαχικής Ομοσπονδίας του Δυτικού Μπλοκ είναι –στο διήγημα– το «θύμα» του Άντερτον. Άγριος αγώνας για την εξουσία, μεταξύ στρατού-γερουσίας-αστυνομίας-βετεράνων, πραξικοπήματα, συνωμοσίες… Ο ρόλος του στρατηγού μοιράστηκε, στην ταινία, σε δύο χαρακτήρες: σε εκείνον του «θύματος» του Άντερτον –και υποτιθέμενου δολοφόνου του γιου του– και σε εκείνον του διευθυντή της Πρόληψης. Φυσικά στο σενάριο δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά σε πολέμους, βετεράνους, στρατηγούς κ.λπ. Και να ’ταν μόνον αυτό;

Οι Προγνώστες [στο διήγημα όλοι τους αποκαλούν «πιθήκους», το χάρισμά τους είναι φυσικό και δεν έχουν καμία, μα καμία, επαφή με το περιβάλλον] προβλέπουν το ποιοι και πώς πρόκειται να διαπράξουν αδικήματα στο μέλλον. [Στο διήγημα οι πίθηκοι «βλέπουν» όλα τα αδικήματα: κλοπές, φοροδιαφυγές, βιαιοπραγίες, εκβιασμούς. «Στην κοινωνία μας έχουμε φυλακές γεμάτες από υποψήφιους εγκληματίες», λέει ο Άντερτον. Στην ταινία, οι προγνώστες «βλέπουν» μόνον τις ανθρωποκτονίες.] Οι παρ’ ολίγον ένοχοι συλλαμβάνονται και φυλακίζονται [στην ταινία «καταψύχονται», στο διήγημα κλείνονται σε στρατόπεδα περιορισμού]. Είναι όμως ένοχοι; Και τι είδους δικαιοσύνη είναι αυτή που φυλακίζει ανθρώπους που δεν έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα. Η ταινία δεν ασχολείται με τέτοια «μεταφυσικά» ερωτήματα. Με τα οποία ασχολείται ο Φ. Κ. Ντικ στο διήγημά του, ήδη από την τρίτη σελίδα: «Όπως όλοι ξέρουμε, η τιμωρία δεν ήταν ποτέ αξιόλογος αποτρεπτικός παράγοντας, και μάλλον δεν αποτελούσε παρηγοριά σ’ ένα θύμα που ήταν πλέον νεκρό… Πιθανότατα θα έχεις αντιληφθεί το βασικό νομικό μειονέκτημα της μεθοδολογίας πρόληψης. Φυλακίζουμε άτομα που δεν έχουν παραβεί το νόμο.»

«Φυλακίζουμε άτομα που δεν έχουν παραβεί το νόμο»; Στη αμερικανική στρατιωτική βάση του Γκουαντάναμο στην Κούβα, για παράδειγμα, παραμένουν φυλακισμένοι, εδώ και έναν χρόνο, αρκετές εκατοντάδες ανθρώπων, που φέρονται ως μέλη της Αλ Κάιντα ή υποστηρικτές των Ταλιμπάν, χωρίς να τους έχουν ακόμα απαγγελθεί κατηγορίες. Και είναι αμφίβολο αν κάτι τέτοιο συμβεί σύντομα. Εξάλλου το έδαφος της βάσης, σύμφωνα με απόφαση αμερικανικού δικαστηρίου, δεν θεωρείται αμερικανικό έδαφος… Ούτε κουβανικό είναι. Προφανώς η βάση κατασκευάστηκε πάνω σε κάποιο κενό. Νομικό, κοσμικό… θα σας γελάσω. Ίσως να αποτελεί αποικία κάποιων από τον Άλφα του Κένταυρου [όπου «κατάφερε» να εξοριστεί τελικά ο Άντερτον του διηγήματος]. Ποια δικαιώματα έχουν οι κρατούμενοι σ’ αυτό το στρατόπεδο περιορισμού; Κανένα. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί στην ταινία οι «ένοχοι» καταψύχονται και δεν κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης…

Α! Υπάρχει κι ακόμα ένα ζητηματάκι. Ποιο ακριβώς αδίκημα έχει διαπράξει ο Σαντάμ Χουσεΐν και οι ΗΠΑ θέλουν να βομβαρδίσουν το Ιράκ; Απλά οι «ειδήμονες-προγνώστες» των ΗΠΑ προβλέπουν ότι στο μέλλον ο Σαντάμ θα πλήξει με ατομικά ή βιολογικά όπλα το «μονοκράτος του Δυτικού Μπλοκ». Σκοπεύουν, δηλαδή, να τον τιμωρήσουν για ένα έγκλημα που δεν έχει ακόμα διαπράξει! Κάπως έτσι γράφονται τα βασισμένα σε διηγήματα σενάρια ταινιών του Χόλλυγουντ. Αφήνοντας απ’ έξω οτιδήποτε μπορεί να οδηγήσει σε «μεταφυσικούς» στοχασμούς. Κάπως έτσι βρωμίζονται τα «μαύρα» διηγήματα…

«Και καλά», θα με ρωτήσει κάποιος εξ υμών. «Είναι απαραίτητο οι σεναριογράφοι και ο σκηνοθέτης της ταινίας να "αναγνώσουν" το διήγημα με τον ίδιο τρόπο που το έκανες εσύ;»
Όχι, βέβαια! Ας δούμε τι λέει ο ίδιος ο Στήβεν Σπήλμπεργκ [Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 06-10-2002]: «Το "Minority Report" στην πραγματικότητα είναι για μένα ένα μυστήριο. Είναι ένα μυστήριο τύπου "ποιος-το-έκανε", ή πιο σωστά, "ποιος-θα-το-κάνει". Ταυτόχρονα, είναι και μια πολύ ανθρώπινη ιστορία για έναν άντρα που έχει ζήσει μια τραγωδία και που προσπαθεί να την ξεπεράσει…» [Στο διήγημα ο «άντρας» (Άντερτον) δεν έχει ζήσει καμιά τραγωδία. Ζει μια χαρά με τη σύζυγό του, που είναι επίσης αστυνομικός, και που, τελικά, τον συνοδεύει στον τόπο εξορίας του.] Και συνεχίζει ο σκηνοθέτης μας: «Η προφητεία του Τζορτζ Όργουελ πραγματοποιείται όχι στον εικοστό αιώνα αλλά στον εικοστό πρώτο. Ο Μπιγκ Μπράδερ ήδη μας παρακολουθεί και η οποιαδήποτε λιγοστή προσωπική ζωή μάς απέμεινε θα εξατμιστεί πλήρως σε είκοσι ή τριάντα χρόνια, γιατί η τεχνολογία θα έχει τη δυνατότητα να βλέπει μέσα από τοίχους, μέσα από στέγες, κατευθείαν στην προσωπική ζωή μας, στο άδυτο της οικογένειάς μας.»
Αυτά «ανέγνωσε» στο διήγημα ο Στ. Σπήλμπεργκ. Ή έτσι λέει. [Γιατί, τότε, δεν ξαναγύριζε το «1984»;] Το ζήτημα της δικαιοσύνης δεν τον απασχόλησε. Γιατί άλλωστε; Μήπως οι «εγκληματίες» του μέλλοντος, οι «ποιοι-θα-το-κάνουν» δεν απειλούν εξίσου τόσο τη φυσική όσο και τη θρησκευτική πατρίδα του; Πάνε πολλά χρόνια από τότε που ο έφηβος Στήβεν Σπήλμπεργκ ντρεπόταν γιατί ο παππούς του ήταν ραβίνος…


Το βιβλίο. Το διήγημα, ή μάλλον η νουβέλα, «The Minority Report» [«Το Μειοψηφικό Πόρισμα»] υπάρχει στο βιβλίο Philip K. Dick, The Minority Report, που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μέδουσα. Στο ίδιο βιβλίο φιλοξενούνται συνολικά δέκα διηγήματα του Φ. Κ. Ντικ, ορισμένα από τα οποία έχουν δημοσιευτεί και πιο παλιά σε περιοδικά και ανθολογίες.


Ο συγγραφέας και το Χόλλυγουντ. Ο Philip Kindred Dick [βιογραφία και εργογραφία του στον εξαιρετικό ιστότοπο επιστημονικής φαντασίας Altfactor] θεωρείται σήμερα ως ένας από τους 2-3 σημαντικότερους Αμερικανούς συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας του 20ου αιώνα. Σήμερα. Και στις ΗΠΑ. Γιατί το εξαιρετικό έργο του Φ. Κ. Ντικ είχε ήδη αναγνωριστεί στην Ευρώπη [με «πρωτεργάτες» τους Γάλλους] από τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Στις ΗΠΑ αναγνωρίστηκε μετά θάνατον και με αφορμή την ταινία του Ρίντλεϋ Σκωτ «Blade Runner» [1982], που επίσης είχε βασιστεί σε ένα βιβλίο του [Ονειρεύονται τα Ανδροειδή Ηλεκτρικά Πρόβατα; (1966) Έχει κυκλοφορήσει μεταφρασμένο και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ars Longa με τίτλο Το Ηλεκτρικό Πρόβατο (1985).]

Στο διήγημα του Φ. Κ. Ντικ «Το Θυμόμαστε Εμείς για Σας» (1966) [που υπάρχει στη συλλογή του The Minority Report και είχε δημοσιευτεί για πρώτη φορά μεταφρασμένο στα ελληνικά στο περιοδικό επιστημονικής φαντασίας Nova (τ. 3, Ιούλιος 1978), που εξέδιδε τότε ο σημερινός υπεύθυνος έκδοσης του «9» της Ελευθεροτυπίας Άγγελος Μαστοράκης] είχε βασιστεί και η ταινία του Πωλ Βερχόφεν «Total Recall» (1990), με τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ. Οι σεναριογράφοι της ταινίας πήραν τα –πρώτα– 3/4 του διηγήματος και έγραψαν το –πρώτο– 1/4 του σεναρίου. Για το υπόλοιπο βασίστηκαν στην –αχαλίνωτη– φαντασία τους…

Άλλη ταινία που έχει βασιστεί σε διήγημα του Nτικ: Screamers του Christian Duguay [διήγημα: "Δεύτερη Ποικιλία"]. Ταινίες με «ντικικές» επιρροές: The Truman Show, They Live!, Pleasantville και, φυσικά, The Matrix…


Ο συγγραφέας και τα έργα του. Στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί πάμπολλα μυθιστορήματα και διηγήματα του Φ. Κ. Ντικ. Για όσους δεν γνωρίζουν το έργο του να συστήσω δύο μυθιστορήματα: Ο Άνθρωπος στο Ψηλό Κάστρο [εκδ. Εξάντας] και Έρευνα στο Σκοτάδι [εκδ. Alien]. Στο πρώτο, Γερμανοί και Ιάπωνες έχουν κερδίσει τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και έχουν καταλάβει τις ΗΠΑ. Ο ήρωας μαθαίνει, με τη βοήθεια του Ι-Τσινγκ, ότι στον «πραγματικό» κόσμο οι σύμμαχοι έχουν κερδίσει τον πόλεμο… Στην Έρευνα στο Σκοτάδι, ένας μυστικός αστυνομικός που παριστάνει –και είναι– το πρεζόνι και τον έμπορο ναρκωτικών αναλαμβάνει μία ακόμη αποστολή: να παρακολουθήσει τον εαυτό του…


Η τιμωρία [μου]: Να γράψω –χωρίς copy-paste– εκατό φορές το ακόλουθο: Την επόμενη φορά που θα ξεκινήσω για να δω ταινία του Καουρισμάκι [«Ο Άνθρωπος Χωρίς Παρελθόν»] να μην αποφασίσω –στο δρόμο– να δω κάτι "πιο ανάλαφρο". Και όταν μου πουν στο ταμείο του κινηματογράφου που παίζει τη «Ματωμένη Κυριακή» του Πολ Γκρίνγκρας [Ιρλανδία, IRA κ.λπ.] ότι υπάρχουν θέσεις μόνον στις τρεις πρώτες σειρές να μην δώσω σημασία και να μπω. Και όχι να πάρω –και πάλι– τους δρόμους, έχοντας πια μόνον δύο επιλογές. Και από αυτές τις δύο ταινίες, γιατί, διάολε, δεν διάλεξα να δω το ταϋλανδέζικο ουέστερν «Τα Δάκρυα του Μαύρου Τίγρη»; Γιατί; Γιατί;

Ηθικόν δίδαγμα: Αν δεν έχετε δει την ταινία και δεν έχετε διαβάσει ούτε το διήγημα, προτιμείστε το δεύτερο. Είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από την ταινία και σ’ αυτό τα «μειοψηφικά πορίσματα» είναι τρία! Και είναι και πιο ξεκάθαρο. Αυτός ο μπαγάσας ο στρατηγός έκανε το σενάριο άνω-κάτω. Αν έχετε δει την ταινία, διαβάστε και το διήγημα. Για να δείτε πώς το Χόλλυγουντ σκουραίνει ακόμα και το μαύρο. Αν έχετε διαβάσει το διήγημα, ποιος ο λόγος να δείτε την ταινία; Ούτως ή άλλως σε λίγο κανένας δεν θα θυμάται ότι την έχει δει.

Βαθμολογία της ταινίας: Μία [1] μαύρη τρυπούλα. Στο κάτω-κάτω όταν τα αστεράκια «ξεπέφτουν» μεταμορφώνονται σε μαύρες τρυπούλες. Που «καταπίνουν» τα πάντα. Όπως και το Χόλλυγουντ.

Συνέντευξη του Φ. Κ. Ντικ [Αποσπάσματα από συνέντευξη που είχε δώσει τον Οκτώβριο του 1981 και δημοσιεύτηκε ολόκληρη στο περιοδικό Cine-Φανταστικό (τ. 1, Φεβρουάριος 1983, που εξέδιδε ο αείμνηστος Βαγγέλης Κοτρώνης]

Ας ξαναγυρίσουμε στο Blade Runner. Τι είναι αυτό που σας έκανε να αλλάξετε ριζικά τη στάση σας απέναντι στο έργο;
–Ξέρετε, ήμουνα εντελώς αηδιασμένος από το Χόλλυγουντ. Κι αυτοί από μένα, φυσικά. Η επιμονή μου να ξαναβγάλω το πρωτότυπο μυθιστόρημα και να απαγορεύσω να γραφτεί μια προσαρμογή του σεναρίου, τους έκανε τρελούς.
[Ο Φ. Κ. Ντικ αναφέρει στην ίδια συνέντευξη ότι είχε αρνηθεί μία πρόταση 400.000 δολαρίων για να προσαρμόσει το σενάριο της ταινίας σε μυθιστόρημα, ενώ συγχρόνως θα απέσυρε από την κυκλοφορία το Do Androids Dream of Electric Sheep. Είχε απαγορεύσει επίσης να γραφεί το προσαρμοσμένο σενάριο από κάποιον άλλο συγγραφέα. Από την ανατύπωση του Do Androids… ο Ντικ κέρδισε 12.500 δολάρια. Την ίδια περίοδο, προτίμησε να γράψει έναντι 7.500 δολαρίων το The Transmigration of Timothy Archer, που βασιζόταν στην πραγματική ιστορία του μυστηριώδους θανάτου του επισκόπου και φίλου του James A. Pike. Ο Πάικ μετά την αυτοκτονία του γιου του Τζιμ έγινε μάρτυρας 60 περίπου ψυχικών φαινομένων. Γυρεύοντας μια εξήγηση συμβουλεύτηκε άλλους κληρικούς, επιστήμονες ακόμα και μέντιουμ. Στις ΗΠΑ μάλιστα προκλήθηκε μέγας σάλος όταν κατά τη διάρκεια μιας τηλεοπτικής εκπομπής και μέσω μέντιουμ ήρθε σε επαφή με το νεκρό γιο του. Ο Πάικ κατηγορήθηκε ως αιρετικός και μετά και την αυτοκτονία της ερωμένης του κατέφυγε στο Ισραήλ, όπου και πέθανε χαμένος στην έρημο. Τα περιστατικά που συνέβησαν μετά την αυτοκτονία του γιου του, ο Πάικ τα κατέγραψε στο βιβλίο του The Other Side.]
–Πιστεύω ότι η επιμονή μου αυτή [να κυκλοφορήσει ξανά το Do Androids…και να μην προσαρμόσει το σενάριο σε μυθιστόρημα] ωφέλησε ακόμα και κείνους, γιατί τους δόθηκε η ευκαιρία να εμπνευστούν ακόμη περισσότερο από το πρωτότυπο, κι αυτό γιατί ήξεραν ότι θα γινόταν επανέκδοση. Είναι λοιπόν πολύ πιθανό ότι η στάση μου ανέβασε το επίπεδο του σεναρίου. Κριτικάρισα το πρώτο σενάριο του Χάμπτον Φάντσερ με τόσο σκληρό τρόπο και φάνηκα τόσο ειλικρινής, που όλοι πια κατάλαβαν ότι η τωρινή μου συμπεριφορά είναι τίμια, και δεν υπαγορεύεται από λόγους εμπορικής σκοπιμότητας… Πράγματι, υπεραπλοποίησαν την ιστορία του βιβλίου. Κατέληξε να είναι μια μάχη ανάμεσα στα ανδροειδή κι έναν κυνηγό επικηρυγμένων…

Άλλαξε τίποτε όταν είδατε το καινούργιο σενάριο, που γράφτηκε από τον Νταίηβιντ Πηπλς;
–Είδα μια σεκάνς των ειδικών εφέ του Ντάγκλας Τράμπουλ για το Μπλέηντ Ράννερ, στην τηλεόραση. Το αναγνώρισα αμέσως. Ήταν ο δικός μου εσωτερικός κόσμος. Τον είχαν αναπαραστήσει τέλεια. Μου έστειλαν ένα αντίγραφο του τροποποιημένου σεναρίου. Το διάβασα χωρίς να ξέρω ότι γράφτηκε από καινούργιο σεναριογράφο. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Ήταν καταπληκτικό. Ήταν βέβαια το σενάριο του Φάντσερ, αλλά είχε μεταμορφωθεί καταπληκτικά. Αφού διάβασα το σενάριο, ξανακοίταξα το μυθιστόρημα. Αλληλοσυμπληρώνονταν τόσο καλά, που κάποιος που διάβαζε το βιβλίο θα ενθουσιαζόταν με το φιλμ, και αντίστροφα. Έμεινα κατάπληκτος από τον τρόπο που ο Πηπλς έγραψε ορισμένες σκηνές. Μπορώ να πω ότι με δίδαξε ο τρόπος γραφή του… Γι’ αυτό απογοητεύτηκα τόσο όταν διάβασα το πρώτο σενάριο… Το βιβλίο και το [δεύτερο] σενάριο είναι δυο μέρη του ίδιου συνόλου. Είναι καταπληκτικό…

Ο Φ. Κ. Ντικ πέθανε στις 2 Μαρτίου 1982. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε στις κινητογραφικές αίθουσες το «Blade Runner». Οι κριτικοί «έθαψαν» την ταινία, που ωστόσο βρήκε το δρόμο της, αναγκάζοντας τους περισσότερους από αυτούς να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία [του κινηματογράφου]…



Παράδειγμα Β΄: «Έχω ένα όνειρο…»

Τα ανδροειδή ίσως να ονειρεύονται ηλεκτρικά πρόβατα, αλλά τι ακριβώς ονειρεύονται οι πολιτικοί άνδρες;

«I have a dream! I have a dream! I have a dream, to sit under the Red Apple Tree!»
Α, όχι! Το παραπάνω όνειρο δεν περιλαμβανόταν στα όνειρα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, όπως τα περιέγραψε στην περίφημη ομιλία του «Έχω Ένα Όνειρο» που είχε εκφωνήσει στο Μνημείο Λίνκολν στην Ουάσινγκτων στις 28 Αυγούστου 1963.

Το παραπάνω όνειρο –και άλλα παρόμοια [«Έχω ένα όνειρο! Έχω ένα όνειρο! Έχω ένα όνειρο! Την επόμενη Κυριακή να λειτουργήσουμε στην Αγια-Σοφιά!»]– το «ονειρεύτηκε» κατά τη διάρκεια προεκλογικής του συγκέντρωσης ο Γιώργος Καρατζαφέρης, πρόεδρος του κόμματος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού και υποψήφιος υπερνομάρχης Αθηνών στις εκλογές της περασμένης Κυριακής, επικεφαλής του συνδυασμού «Με Καθαρή Καρδιά».

Με καθαρή καρδιά, με καθαρά χέρια, με καθαρούς Έλληνες, για μια καθαρή Ελλάδα. Για τόση καθαριότητα απαιτείται, φυσικά, και η κατάλληλη «λευκαντική ουσία». Κάπως έτσι βρωμίστηκε ο μαύρος Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

«Έχω ένα όνειρο», έλεγε ο Κινγκ, «ότι κάποια μέρα τα τέσσερα μικρά παιδιά μου θα ζουν σε μια χώρα που δεν θα τους κρίνει από το χρώμα του δέρματός τους αλλά από την ποιότητα του χαρακτήρα τους… Έχω ένα όνειρο ότι κάποια μέρα στην πολιτεία της Αλαμπάμα… τα μικρά μαύρα αγόρια και κορίτσια θα μπορούν να πιαστούν χέρι-χέρι με τα μικρά λευκά αγόρια και κορίτσια και να βαδίζουν μαζί σαν αδελφοί και αδελφές…»

Τα όνειρα του «χέρι-χέρι με τον» Γ. Καρατζαφέρη διαφέρουν από εκείνα του Μ. Λ. Κινγκ, όσο η μέρα με τη νύχτα, όσο το λευκό από το μαύρο… Τα «μαύρα» όνειρα του Κινγκ δεν είναι κατάλληλα για τους «λευκούς τε και καθαρούς» Έλληνες του Γ. Καρατζαφέρη. Χρειάζονται το κατάλληλο «άσπρισμα»…
«Έξω οι μετανάστες…»

Υπάρχουν, ωστόσο, και ομοιότητες μεταξύ των δύο ανδρών: ο Γ. Καρατζαφέρης είναι κι αυτός «μαύρος», όπως δείχνει το τουρκικό πρώτο συνθετικό του επωνύμου του [καρα=μαύρος]. Το τι ακριβώς σημαίνει το αρβανίτικο και αλβανικό δεύτερο συνθετικό [Τζαφέρης] δεν το γνωρίζω. Η «καθαρότητα»… Ο Γ. Καρατζαφέρης είναι επίσης και υποστηρικτής του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ, που είχε διατελέσει κάποτε και Κινγκ της χώρας μας…

Πάντως, ο Γ. Καρατζαφέρης θα πρέπει να έχει καλούς συμβούλους. Εφαρμόζει στις ομιλίες του τον «Κανόνα των Τριών». «Έχω ένα όνειρο, έχω ένα όνειρο, έχω ένα όνειρο». Παλιό κόλπο των –μυημένων– εξουσιαστών από αρχαιοτάτων χρόνων. Η τρις επαναλαμβανόμενη φράση ή λέξη εντυπώνεται καλύτερα στο υποσυνείδητο των «καθαρών»…


Α! Είχαμε και τις εκλογές. Το 13,6% που απέσπασαν οι «Καθαροί» δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου, άσχημο ποσοστό. Αλλά τα περί κινδύνου εμφάνισης ακροδεξιού κόμματος στην Ελλάδα πολύ… πασοκικά μου φαίνονται. [Σχετικό άρθρο του Θύμιου Παπανικολάου.]
Το κυβερνών κόμμα έχει μακρά παράδοση σε τέτοιου είδους «πολιτικές» αναλύσεις. Εδώ και είκοσι χρόνια «αβαντάρει» συστηματικά κάθε είδους ακροδεξιό σχηματισμό όταν το βολεύει. Όταν, δηλαδή, απαιτείται για την οικοδόμηση του «ρεαλιστικού ουτοπισμού» να αφαιρεθεί ένα κάποιο ποσοστό από τη Νέα Δημοκρατία. Όπως τότε που έταζαν σε παρόμοιο σχηματισμό την απελευθέρωση των φυλακισμένων πρωταιτίων του απριλιανού πραξικοπήματος. Φυσικά, μετά τις εκλογές…

Αλλά και ο Αρχιεπίσκοπος τι τις ήθελε τις «μη δηλώσεις» δηλώσεις του; Ότι «όσοι ψήφισαν τον Γ. Καρατζαφέρη είναι καλοί χριστιανοί»; Και ότι αν η ΝΔ έβαζε υποψήφιο για την υπερνομαρχία κάποιον άλλον, και όχι τον Γ. Τζανετάκο, ο συνδυασμός του Γ. Καρατζαφέρη δεν θα έπαιρνε ούτε 1%»; Τόσοι θα ήταν τότε οι καλοί χριστιανοί σ’ αυτόν τον τόπο; Θου Κύριε…


Κουίζ: «Ο Σκύλος μου ο Μότσαρτ»

Ποιος είχε γράψει το τραγούδι «My dog Mozart» για το ροκ συγκρότημα Dragons τη δεκαετία του 1960;
Α. Ο Λάκης Παπαδόπουλος.
Β. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης.
Γ. Ο Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης.

Απάντηση [από την ιστοσελίδα: «Ελληνικό Ροκ, Μέρος Πρώτο, τα 60’s» ]

«Οι DRAGONS με τραγουδιστή το Λάκη Παπαδόπουλο, γνωστός σήμερα ως "Λάκης με τα Ψηλά Ρεβέρ", ήταν κατ’ εξοχήν αγγλόφωνο σχήμα. Το τέταρτο κατά σειρά single τους "The first gun" ήταν απ’ τα πρώτα τραγούδια που απαγορεύτηκαν από τη χουντική λογοκρισία κι έτσι το γκρουπ αναγκάστηκε να του αλλάξει τον τίτλο σε "The forest of my place". Μάνατζερ τους ήταν ο γνωστός σήμερα βουλευτής Γιώργος Καρατζαφέρης που ήταν και ο συνθέτης ενός single τους με τίτλο "My dog Mozart".»

Από τον Άλφα του Κένταυρου στην Άλφα1, σήμερα:

«Εκείνες τις μέρες τα πάντα ήταν γνήσια. Οι άντρες ήταν αληθινοί άντρες. Οι γυναίκες αληθινές γυναίκες και τα μικρά τριχωτά πλάσματα από τον Άλφα του Κένταυρου, αληθινά μικρά τριχωτά πλάσματα από τον Άλφα του Κένταυρου.»

Μειοψηφικό Πόρισμα: «Πιθανότατα θα έχεις αντιληφθεί το βασικό νομικό μειονέκτημα της μεθοδολογίας πρόληψης. Φυλακίζουμε άτομα που δεν έχουν παραβεί το νόμο…»

Philip Kindred Dick [1928-1982]. Αναγνωρίστηκε [στις ΗΠΑ] μετά θάνατον ως ένας από τους κορυφαίους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας του 20ου αιώνα. Ήταν ζήτημα αρχών για εκείνον να μην ενδώσει στις πιέσεις του Χόλλυγουντ, όσο ζούσε. Μετά θάνατον, πέντε πρώην σύζυγοι και τρία τέκνα δεν είχαν προφανώς τους ίδιους ενδοιασμούς… Ας μη συζητάμε καλύτερα για το «μαγικό ραβδάκι» του Αγιόξυλου…

Martin Luther King [1929-1968]. Δολοφονήθηκε γιατί ονειρευόταν μια χώρα που οι κάτοικοί της δεν θα κρίνονταν από το χρώμα του δέρματός τους, αλλά από την ποιότητα του χαρακτήρα τους. Ονειρευόταν μια χώρα που τα μαύρα παιδιά θα βάδιζαν χέρι-χέρι με τα λευκά παιδιά [και όχι με τον Γ. Καρατζαφέρη…]

Ο πρωθυπουργός της χώρας Κώστας Σημίτης παρουσίασε την Τετάρτη στο Ζάππειο το τρίτομο [!] έργο του για την «Ισχυρή Ελλάδα». «Χαρακτήρισε την έκδοση ως χρήσιμη συνεισφορά σε αυτό που ο ίδιος αποκάλεσε "δημιουργική μνήμη".» Πώς θα μπορούσαμε ποτέ να λησμονήσουμε τον δημιουργό της ισχυρής Ελλάδας; Τόνισε επίσης ότι «η πολιτική δεν περιορίζεται σε επαναστατικές πλειοδοσίες και χρησιμοποίησε τον όρο "ρεαλιστικός ουτοπισμός" προκειμένου να περιγράψει την προσπάθεια υλοποίησης του οράματος…» Για μας τα ντόρτια και οι δυστοπίες, και γι’ άλλους τα όνειρα, τα οράματα, οι ουτοπίες…

Ζ΄ Διεθνές Συμπόσιο για την Αρχαία Μακεδονία, Θεσσαλονίκη. Οι εργασίες του διακόπηκαν την Τετάρτη το απόγευμα από 400 διαμαρτυρόμενους Θεσσαλονικείς. Επιστήμων τις, ονόματι Daniel Ogden [συγγραφέας αρκετών βιβλίων και άρθρων για τη μαγεία στην αρχαία Ελλάδα, προσωπικός ιστότοπος], επικαλούμενος αρχαίες πηγές, ισχυρίζεται ότι οι δύο σύζυγοι του Φιλίππου Β΄ Φιλίννα και Ολυμπιάς για να προωθήσουν τα συμφέροντα των γιων τους [ως διαδόχων] έφτασαν σε σημείο να καταφύγουν ακόμη και στη χρήση μαύρης μαγείας. Άλλη επιστήμων, η Kate Mortensen [άρθρο της για την Ευρυδίκη, μητέρα του Φιλίππου Β΄] υποστηρίζει ότι «ο Φίλιππος Β΄ και ο δολοφόνος του, Παυσανίας, υπήρξαν εραστές και εκφράζει την άποψη ότι η ομοφυλοφιλία ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στην αρχαία Μακεδονία. Αποδίδει τη δολοφονία του Φιλίππου Β στη δυσαρέσκεια του Παυσανία, όταν ο Μακεδόνας βασιλιάς δεν τον δικαίωσε ως αθώο θύμα ομαδικού βιασμού, που είχε οργανώσει ο Άτταλος. Η ίδια υποστηρίζει ότι ο Φίλιππος Β΄ δεν ήταν ο πρώτος Μακεδόνας μονάρχης που δολοφονήθηκε από δυσαρεστημένο εραστή του.» Ομοφυλοφιλία και μαύρη μαγεία; Κι εγώ που νόμιζα ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν καλοί χριστιανοί… Αλλά τι να περιμένεις από επιστήμονα που επικαλούμενη ως πηγή τον –χριστιανό– Ιουστίνο λέει πως η μητέρα του Φιλίππου είχε ερωτευθεί σφόδρα τον σύζυγο της κόρης της Ευρυνόης και πως τίποτα δεν την σταματούσε, καθώς ήθελε να τον παντρευτεί και να τον ανεβάσει στο θρόνο… Αίσχος! Αίσχος! Και πάλι αίσχος!

Πρώτη δημόσια εμφάνιση του Γιώργου Δεληκάρη από την ημέρα που σταμάτησε το ποδόσφαιρο, πριν από 21 χρόνια… Και ποταμός οι αναμνήσεις για τις περίτεχνες ενέργειες του Γιώργαρου, εκείνα τα κυριακάτικα απομεσήμερα της εφηβείας, εκεί…, κάτω στο Καραϊσκάκη…