|
Προς: Δ. Κουφοντίνα, Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού, ενταύθα.
Πολύ
καλά πράξατε και παραδοθήκατε «από μόνος σας» στις αρχές. Διότι μπορεί μεν
η καλοκαιρινή διαβίωση σε σκηνάκι να αποτελεί μία θαυμάσια ιδέα, ωστόσο δεν
ενδείκνυται και τόσο για την περίοδο του φθινοπώρου, ειδικά εφέτος που τα
πρωτοβρόχια άρχισαν τόσο νωρίς. Πάντα καραδοκεί ο κίνδυνος του πλευριτώματος!
Και η ιδέα σας να καταφύγετε στο μαγευτικό Αγκίστρι, έξοχη! Τρελάνατε,
μαζί με τις «υπερεσίες», και όλους τους ρεπόρτερ. Σε σημείο, μάλιστα, που
ένας εξ αυτών, ο Σπύρος Καρατζαφέρης, να επιμένει ακόμα και δύο εικοσιτετράωρα
μετά την παράδοσή σας, ότι κρυβόσασταν σε βίλα στους Θρακομακεδόνες, φρουρούμενος
από «οκτώ βαριά οπλισμένους "παππούδες" του ΕΛΑ»! Α! Είστε μεγάλος κατεργάρης!
Όμως… [Πάντα υπάρχει ένα «όμως».]
Αντιλαμβάνομαι
ότι η μελισσοκομική και η τρομοκρατική δεν σας άφηναν αρκετό ελεύθερο χρόνο
ώστε να εντρυφήσετε στα επαναστατικά κείμενα του παρόντος και του παρελθόντος.
Αν διαθέτατε ελεύθερο χρόνο, κάποια στιγμή ασφαλώς και θα είχατε ασχοληθεί
με ένα μείζον ζήτημα της επαναστατικής θεωρίας του 20ου αιώνα: εκείνο της
σχέσης μεταξύ μορφής [εικόνας] και περιεχομένου, δηλαδή το ζήτημα
της αλλοτρίωσης, το ζήτημα της ψευδούς συνείδησης ή, για να το θέσω και λίγο
διαφορετικά, το ζήτημα της «θεαμαπάτης». [Σας συνιστώ, τώρα που διαθέτετε
άφθονο χρόνο, να αρχίσετε τη μελέτη με το κλασικό βιβλίο του Γκέοργκ Λούκατς,
Ιστορία και Ταξική Συνείδηση.]
Περί τίνος ακριβώς πρόκειται;
Ας πάρουμε εσάς για παράδειγμα. Την πρώτη ημέρα της κράτησής σας δηλώσατε,
μέσω της δικηγόρου σας, ότι «αξία για κάθε αγωνιστή σε τέτοιες στιγμές είναι
η αξιοπρέπεια» και αναλάβατε τις πολιτικές ευθύνες για τη δράση της 17 Νοέμβρη
και για τις ενέργειες που αυτή έχει διαπράξει σε όλη την 27χρονη πορεία της
[«Αποδέχομαι ότι υπήρξα μέλος της οργάνωσης 17 Νοέμβρη συντασσόμενος με τις
πολιτικές της θέσεις, όπως αυτές εκφράστηκαν μέσα από τα κείμενα της Οργάνωσης»],
κάτι που θα έπρεπε να είχε κάνει και κάποιος άλλος συγκατηγορούμενός σας.
Από πλευράς περιεχομένου, οι δηλώσεις σας θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «γενναίες» ακόμα και «παλικαρίσιες».
Κάποια
στιγμή οδηγείστε από τους αστυνομικούς στο Εφετείο. Η πόρτα εισόδου για τα
αυτοκίνητα είναι χαλασμένη, οπότε αναγκάζεστε να περπατήσετε μερικές δεκάδες
μέτρα. Φευ! Οι τηλεοπτικές κάμερες είναι εκεί! Η μορφή σας, το ύφος
σας, αγέρωχα. Στομάχι μέσα, στήθος έξω, κεφάλι ψηλά, βλέμμα που ατενίζει
το άπειρο, λίγο πάνω από το επίπεδο των οφθαλμών. Όμως… Κάθε δεύτερο
βήμα, φοβούμενος μην σκοντάψετε στο ίσωμα, χαμηλώνατε το βλέμμα σας στιγμιαία,
κοιτάζοντας το έδαφος. Μέσα σε λίγες δεκάδες βήματα το image σας έγινε κομμάτια
και θρύψαλα. Πάει το «αγέρωχον», πάει το «αξιοπρεπές», πάει η «γενναιότητα»,
πάει και η «παλικαριά»… Και όταν η μορφή δεν συνάδει προς το περιεχόμενο,
τότε δεν γίνεται κομμάτια και θρύψαλα μόνον η μορφή, αλλά και το περιεχόμενο
αυτής της μορφής.
Θα έλεγα ότι η περίπτωσή σας αποτελεί κλασικό
παράδειγμα αλλοτριωμένου ατόμου. Άλλα πιστεύει κάποιος, άλλα λέει, άλλα δείχνει,
άλλα πράττει, άλλα λέει πως κάνει… Με άλλα λόγια, τόσο εσείς όσο και η οργάνωσή
σας, δεν αντιληφθήκατε ποτέ τον ελλοχεύοντα κίνδυνο, ότι δηλαδή «ο αγώνας
ενάντια στην αλλοτρίωση, περνάει μέσα από την αλλοτρίωση». Κι έτσι, πολεμώντας
ενάντια σε έναν αλλοτριωμένο κόσμο, αλλοτριωθήκατε από αυτόν τον κόσμο, γίνατε
ίδιοι μ’ αυτόν, εξίσου «αξιοπρεπείς», εξίσου «γενναίοι», εξίσου «βάρβαροι»,
εξίσου «νοικοκυραίοι», εξίσου φτηνοί…
Ή, όπως λέει και ο Γκέοργκ Λούκατς, «Ο
αγώνας γι’ αυτή την [αταξική] κοινωνία, δεν κατευθύνεται μόνο ενάντια στον
εξωτερικό εχθρό, τη μπουρζουαζία, αλλ’ είναι κυρίως ένας αγώνας του προλεταριάτου
με τον ίδιο τον εαυτό του: με τα καταστρεπτικά και φθαρτικά αποτελέσματα
του καπιταλιστικού συστήματος πάνω στην ταξική του συνείδηση. Το προλεταριάτο
έχει κατακτήσει μια πραγματική νίκη μόνο αν έχει ξεπεράσει αυτά τα αποτελέσματα
πάνω στον ίδιο του τον εαυτό...» Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν ξέρατε,
δεν θέλατε, δεν μάθατε, δεν καταλάβατε… Κουφοί, τυφλοί, ξηροί, μοιραίοι,
άβουλοι και φανατικοί αντάμα…
Τέλος, σας χαιρετώ, και ελπίζοντας να
υπήρξατε καλύτερος μελισσοκόμος από επαναστάτης, θα σας παρακαλούσα, αν κάποτε
αποφασίζατε να δώσετε κάποια συνέντευξη, να με προτιμήσετε. Θα κινηθούμε
αυστηρά και μόνον στα πλαίσια της μελισσοκομίας.
ΥΓ 1. Παρ’ όλα
αυτά, είστε ένας gentleman! Ένας αληθινός πατρίκιος! Η γαλαντομία σας θα
γραφεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του σοσιαλιστικού κινήματος της χώρας
μας! Εικοσάρικο [σε ευρώ] στον περιπτερά για ένα μπουκαλάκι νερό, κατοστάρικο
[σε ευρώ, επίσης] στον ταξιτζή που σας μετέφερε στην λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Εύγε! Αποτελείτε –αυστηρά και μόνον όσον αφορά τα φιλοδωρήματα– παράδειγμα
προς μίμησιν!
ΥΓ 2. Με τα όσα αναφέρατε στη δήλωσή σας «η ιστορία
της 17 Νοέμβρη δεν έχει τελειώσει», τι ακριβώς εννοείτε. Μας απειλείτε ότι
σε καμιά δεκαριά χρόνια θα κατέβετε και στις εκλογές; Από το προλεταριακό
«αλώνι» στο αστικό «μπαλκόνι»; Α! Εσείς είστε και ιδεολόγος, εκτός από κατεργάρης!
Προς: Κ. Σημίτη, πρωθυπουργό, Μέγαρο Μαξίμου, Ηρώδου Αττικού, ενταύθα.
Αξιότιμε κύριε πρωθυπουργέ:
Είχατε απόλυτο δίκαιο όταν, στην πρόσφατη συνέντευξή σας
στη Θεσσαλονίκη με την ευκαιρία των εγκαινίων της Διεθνούς Έκθεσης, χαρακτηρίσατε
τους τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη «μαφία» και «εγκληματίες». Αλλά ήταν απαραίτητο
να τους χαρακτηρίσετε και «λαθρέμπορους της αριστερής ιδεολογίας»; Τι υπονοούσατε;
Ότι υπάρχουν τάχα και «έμποροι της αριστερής ιδεολογίας»; Και, αν ναι, ποιους
είχατε στο νου σας; Κατανοώ, βέβαια, ότι βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο
[και δεν αναφέρομαι μόνον στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση του επόμενου
μήνα, αλλά και τις βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν σε ενάμισι χρόνο το
αργότερο], αλλά θεωρείτε πρέπον να ανοίγετε διάλογο με «λαθρεμπόρους» και
«μαφιόζους» απαντώντας «σαφώς, έστω με έμμεσο τρόπο, στο "πολιτικό μανιφέστο"
του Δ. Κουφοντίνα», όπως ανέφεραν Τα Νέα; Κατανοώ ότι σας εξενεύρισε
η δήλωση του Δ. Κουφοντίνα πως «η πολιτική μου επιλογή όπως και όλες οι πράξεις
μου καθ’ όλη την προσωπική μου πορεία καθορίστηκαν από την πίστη μου στη
δυνατότητα οικοδόμησης μίας σοσιαλιστικής κοινωνίας, θεμελιωμένης στην κοινωνική
δικαιοσύνη, την ελευθερία και την ισότητα» αλλά τι σχέση έχουν οι μαφιόζοι
και οι λαθρέμποροι με τον σοσιαλισμό και, επίσης, τι σχέση έχουν οι σοσιαλιστές
με τη μαφία και το λαθρεμπόριο; Καμία και καμία, απαντώ.
Και κλείνω
την παρούσα, αναδημοσιεύοντας μερικές χαρακτηριστικές αράδες από το άρθρο
«Ο Καθηγητής Κ. Σημίτης» των Πασχάλη Κορωναίου και Γεωργίας Λινάρδου, που
δημοσιεύτηκε στο Έψιλον της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας την 1η Σεπτεμβρίου:
«Όταν
το 1974 επέστρεψε στην Ελλάδα, εκτός από μια θέση στην πολιτική σκηνή, προσέβλεπε
σε μια θέση σε κάποιο ελληνικό πανεπιστημιακό ίδρυμα. Παράλληλα, ξανάνοιξε
το δικηγορικό γραφείο του πατέρα του, Γεωργίου Σημίτη, στην οδό Ακαδημίας
35, από τα μεγαλύτερα δικηγορικά γραφεία της δεκαετίας του ’60, εξειδικευμένο
σε υποθέσεις πνευματικών δικαιωμάτων και βιομηχανικής ιδιοκτησίας. Πελάτες
του ήταν μεγάλες εταιρείες όπως η Φίλιπ Μόρις και η Έρικσον. Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος της αυτοκινητοβιομηχανίας ΦΙΑΤ, της οποίας είχε ιδρύσει και υποκατάστημα στην Ελλάδα.» [Οι υπογραμμίσεις δικές μου.]
Ειλικρινώς ημέτερος, κ.λπ., κ.λπ.
Προς: Δεν-θυμάμαι-το-όνομα-του-ρεπόρτερ, τηλεοπτικός σταθμός ALTER, ενταύθα.
Αγαπητέ κύριε.
Θα
χαρακτήριζα το ρεπορτάζ σας, σχετικά με την οικονομική κατάσταση του ζεύγους
Δ. Κουφοντίνα–Α. Σωτηροπούλου, που μεταδόθηκε στο βραδινό δελτίο ειδήσεων
της 13ης τρέχοντος, ως «μία από τα ίδια», αν δεν πετούσατε κατά τη διάρκειά
του μία βόμβα μεγατόνων, η οποία μου προκάλεσε –και συνεχίζει να μου προκαλεί–
τεράστιο άγχος. Αναφερόμενος στη μελισσοκομική αποθήκη του ζεύγους στην Κερατέα
είπατε ότι «σχεδίασε το σπίτι ως μπαουχάουζ για να μοιάζει με αποθήκη».
Και σας ερωτώ ευθέως: Είναι ποινικώς κολάσιμο αδίκημα το να διαθέτει κάποιος
«κάτι σχεδιασμένο ως μπαουχάουζ»; Είναι επιλήψιμο; Διότι, οφείλω να ομολογήσω
δημοσίως, και όχι ιδιωτικώς και κάτω από την επήρεια –αγνώστων– φαρμάκων,
ότι τυγχάνω και εγώ ιδιοκτήτης όχι αποθήκης, αλλά μιας αφίσας «σχεδιασμένης
ως μπαουχάουζ», η οποία μάλιστα κοσμεί τον τοίχο του γραφείου μου ακριβώς
πίσω από την οθόνη του υπολογιστή μου. Το χρώμα της είναι γαλάζιο-γκρι και
πάνω της κυριαρχεί ένα τεράστιο "b", πορτοκαλί-σομόν απόχρωσης, ενώ στο κέντρο
της υπάρχει γραμμένη και η λέξη bauhaus, με μαύρα γράμματα. Η κατοχή
της αποτελεί ποινικώς κολάσιμο αδίκημα; Παρακαλώ, απαντήστε μου! Έχω χάσει
τον ύπνο μου! Και αυτό το μπαουχάουζ έχει κάποια σχέση με την τρομοκρατική
ομάδα Μπάαντερ-Μάινχοφ; Γιατί, τώρα που το καλοσκέφτομαι, την αφίσα την είχα
αγοράσει στο Βερολίνο. Μήπως κάποια στιγμή κατηγορηθώ για υπόθαλψη αυτού
του μπαουχάουζ;
Αναμένοντας εναγωνίως την απάντησή σας, κ.λπ., κ.λπ.
Υ.Γ.
Παρακαλώ συγχαρείτε εκ μέρους μου τους συναδέλφους σας, άλλων τηλεοπτικών
σταθμών, που, πάντα πιστοί στο καθήκον τους, μας ενημερώνουν με φράσεις όπως:
«θα αρνηθεί περιγραμματικά όλες τις κατηγορίες» και «οδηγήθηκε ενώπιον στον
εισαγγελέα». Εννοείται πως τάσσομαι ανεπιφύλακτα υπέρ του αιτήματός σας για
χορήγηση επιδόματος ανθυγιεινής εργασίας στους εργαζομένους του κλάδου σας.
Μήπως, λέω μήπως, θα έπρεπε το ίδιο επίδομα να χορηγείται και στους τηλεθεατές
σας; Διότι στο τέλος θα μείνουν ξηροί από τις κουφαμάρες που ακούνε…
Προς: Κ. Καραμανλή, Νέα Δημοκρατία, Ρηγίλλης, ενταύθα.
Αξιότιμε κύριε πρόεδρε.
Επιτρέψτε
μου να σας εκφράσω την ειλικρινή και δίκαια –θέλω να πιστεύω– αγανάκτησή
μου, διότι παρατήρησα πως ούτε εσείς ούτε, πολύ περισσότερο, οι σύμβουλοί
σας διαβάζουν τη στήλη μου. Και εξηγούμαι.
Θεωρώ πως δεν αρμόζει στον
αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μέλλοντα πρωθυπουργό [καταπώς λεν
οι δημοσκοπήσεις] να εκφράζει δημοσίως [σε συνέντευξή του με την ευκαιρία
της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης] το παράπονό του επειδή μία εβδομάδα νωρίτερα
ο πρωθυπουργός της χώρας τον είχε χαρακτηρίσει «Ηρόστρατο».
Αν
είχατε διαβάσει τη στήλη μου, της περασμένης εβδομάδας, τότε με περισσό χιούμορ
[το οποίο δεν σας λείπει] θα μπορούσατε, με τη σειρά σας, να χαρακτηρίσετε
κι εσείς τον πρωθυπουργό ως «Παιώνιο, συνεργάτη του Δάφνιδος και σύζυγο της Δάφνης».
Ειλικρινώς ημέτερος κ.λπ., κ.λπ.
Προς: Alvaro Uribe Velez, Honorable Presidente de la Republica Colombiana, Σάντα Φε ντε Μπογκοτά, Κολομβία.
Αγαπητέ Άλβαρο.
[Μου
επιτρέπεις, φαντάζομαι, να σου απευθύνομαι στον ενικό, αφού η συνεργασία
μας σ’ αυτή τη στήλη, εσύ από τη θέση του χορηγού κι εγώ από εκείνη του γραφιά,
υπήρξε άψογη όλους αυτούς τους μήνες.]
Καταρχάς, να σε συγχαρώ –έστω
και με κάποια καθυστέρηση– επί τη αναλήψει των νέων σου καθηκόντων, στις
7 Αυγούστου, ως προέδρου της χώρας σου και να ευχηθώ κάθε επιτυχία στο δύσκολο
έργο σου [κήρυξη της χώρας σε κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης», δολοφονίες άοπλων
πολιτών που στη συνέχεια οι «δυνάμεις της τάξης» ντύνουν σαν αντάρτες, κ.λπ.,
κ.λπ.]
Σου γράφω, μόνον και μόνον για να σε παρακαλέσω να μεταβιβάσεις τα συγχαρητήριά μου στην υπουργό Άμυνας της Κολομβίας, Μάρτα Λουσία Ραμίρες, η οποία καθιέρωσε τη Δευτέρα ως «ημέρα ανταμοιβής» –κοινώς «ημέρα του χαφιέ»–
για όσους προσφέρουν, επ’ αμοιβή φυσικά, πληροφορίες που οδηγούν στη σύλληψη
ανταρτών. Πρόκειται για έναν εξαιρετικό θεσμό, που, αναμφίβολα, τονώνει το
αίσθημα ασφαλείας των πολιτών. Ελπίζω το παράδειγμά σας να βρει μιμητές και
σε άλλες χώρες. Εύγε!
Ελπίζω να τα πούμε σύντομα,
Φιλικά, κ.λπ., κ.λπ.
Προς: Σάββα Ξηρό Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού, ενταύθα.
Αν τα όσα αναφέρατε στις πρόσφατες συνεντεύξεις σας
αποτελούν τη συνέχεια της δήλωσής σας, που μετέφερε η σύντροφός σας Αλίθια
Ρομέρο Κορτές [«τα όσα θα ακολουθήσουν τις επόμενες ημέρες θα είναι πέρα
από τη φαντασία κάθε δημοσιογράφου»], τότε οφείλω να ομολογήσω: «άνθρακες
ο θησαυρός». Πολύ ωραία τα όσα είχατε αναφέρει περί «αποκατάστασης της τραυματισμένης
σας αξιοπρέπειας». Υποθέτω ότι αναφερόσασταν στο γεγονός ότι οι μαρτυρίες
σας στις διωκτικές αρχές οδήγησαν στη σύλληψη αρκετών μελών της οργάνωσής
σας, δηλαδή στο γεγονός ότι γίνατε καταδότης των συντρόφων σας, κοινώς χαφιές.
Δεν ξέρω για ποιους λόγους «μιλήσατε» στις αρχές και ούτε με ενδιαφέρουν.
Παρατήρησα όμως ότι και στις πρόσφατες συνεντεύξεις σας συνεχίζετε τα ίδια.
«Καρφώνετε» για παράδειγμα τον Α. Γιωτόπουλο [αναφέρετε πως εσείς του είχατε
φτιάξει την πλαστή ταυτότητα], την Α. Σωτηροπούλου [«ένα αποτύπωμά της ήταν
φυσικό να βρεθεί στη γιάφκα της οργάνωσης όπως ήταν διαμορφωμένο το διαμέρισμα»],
τα «10-15 μέλη της οργάνωσης που είναι ακόμα έξω», τα «5 μέλη της Αντικρατικής
Πάλης» που γνωρίζετε κ.λπ. κ.λπ. Οπότε ποίος ο λόγος να διαμαρτύρεστε, να
μιλάτε «για τυμβωρυχία στο πτώμα» σας, να απειλείτε τον εισαγγελέα Γ. Διώτη
με εκτέλεση, να λέτε πως σας έδιναν φάρμακα που σας προκαλούσαν «αγάπη για
τον εχθρό» σας, και πως στην περίοδο της νοσηλείας αγαπούσατε περισσότερο
το στρατηγό Στ. Σύρο από τη μητέρα σας ή την Αλίθια; [Στ’ αλήθεια, λέτε πως
δεν θα καρφώσετε άλλα μέλη της δικής σας ή άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων,
που είναι ακόμα ελεύθερα. Μήπως το έχετε ήδη κάνει; Στο κάτω-κάτω, εσείς
λέτε ότι σας «είχαν ποτίσει με φάρμακα» και μιλούσατε χωρίς να έχετε συνείδηση
του τι λέτε…]
Νομίζω ότι βρίσκεστε σε πλήρη σύγχυση. Και δεν νομίζω
ότι αυτό είναι αποτέλεσμα του πρόσφατου τραυματισμού σας και όσων ακολούθησαν.
Μάλλον θα πρέπει να ψάξετε πολύ πίσω στο παρελθόν για να βρείτε τα αίτια
της «τραυματισμένης» σας αξιοπρέπειας.
«Κατ’ αρχήν [η δολοφονία] δεν γίνεται
με μίσος για κάποιον άνθρωπο. Γίνεται από αγάπη για κάποιο σύνολο αυτή η
ενέργεια…» αναφέρατε στη συνέντευξή σας. Σκοτώνατε από αγάπη, δηλαδή… Νομίζω
ότι η «διπλή ομιλία» σας βγαίνει κατευθείαν μέσα από τις σελίδες του οργουελιανού
1984. Εκεί που οι διάφορες «υπερεσίες» αποκαλούνταν υπουργείο Αγάπης…
Περαστικά σας! κ.λπ., κ.λπ.
ΥΓ. Τα όσα αναφέρω στην αρχή για τον «σύντροφο Λουκά», ισχύουν φυσικά και για την περίπτωσή σας…
Προς: Λιάνα Κανέλλη, δημοσιολευτή και βουλευτογράφο, Μ. Τριανταφυλλόπουλο, δημοσιογράφο, τηλεοπτικό σταθμό ALPHA, ενταύθα.
Να
σας θυμίσω την παροιμία, «το γινάτι βγάζει μάτι»! Την ενημέρωση του πολίτη
και τα μάτια σας! Αφήστε τους άλλους να σας φθονούν. Πάντα τέτοια!
Προς: Β. Παπαγεωργόπουλο, Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη.
Υπέροχη η ιδέα σας να μετονομάσετε οδό της πόλεώς σας σε «Οδό Μαρία Κάλλας» τιμώντας τη μνήμη της μεγάλης καλλιτέχνιδος. Εκείνο, όμως, το «Οδός Μαρία Κάλλας» έβγαλε μάτια. Ή μήπως εννοείτε ότι θα έπρεπε να λέμε «Οδός Πανεπιστήμιο», «Οδός Στάδιο», «Οδός Δάμαρις», «Οδός Πάτμος»…
Εύχομαι οι συμπολίτες σας να σας τιμήσουν και πάλι με την ψήφο τους.
Σε εκείνους προτείνω να το ρίχνουν που και που έξω και να μην τα παίρνουν όλα κατάκαρδα…
Προς: Αναγνώστες της στήλης, όπου Γης.
Αγαπητοί μου φίλοι,
έχω
να σας ανακοινώσω δύο νέα: ένα ευχάριστο και ένα δυσάρεστο [δεν νομίζω, πάντως,
ότι θα νιώσετε όλοι τα ίδια συναισθήματα, διαβάζοντας τις δύο αυτές ειδήσεις.]
Το ευχάριστο νέο είναι ότι σε τρεις εβδομάδες η στήλη κλείνει έναν
χρόνο ζωής. Το δυσάρεστο νέο είναι ότι η στήλη θα συνεχίσει να εμφανίζεται
στις οθόνες σας και ζητά τη συνεργασία σας. Οι τρεις εξέχοντες χορηγοί του
παρελθόντος έτους [Αμπντούλ Ρασίντ Ντοστούμ, Γιώργος Πασχαλίδης, Άλβαρο Ουρίμπε Βέλες] θα αντικατασταθούν από τρεις –ίσως λιγότερους, ίσως περισσότερους– νέους χορηγούς.
Μπορείτε
να στέλνετε τις προτάσεις σας μέχρι τις 9 Οκτωβρίου. Δεν είναι απαραίτητο
να προτείνετε μόνον ζώντα πρόσωπα. Μπορείτε να προτείνετε ζωντανούς, νεκρούς,
νεκροζώντανους, καταστάσεις, ιστορικά γεγονότα, ό,τι επιθυμείτε. Και για
να μην κουράζεστε, απλώς γράψτε ένα όνομα στο «θέμα» ή στο «subject» του
ηλεκτρονικού σας μηνύματος και στείλτε το. Αν θέλετε να αιτιολογήσετε την
πρότασή σας, τόσο το καλύτερο.
Πολλά φιλάκια.
|
