|
Εκτάκτως, έκτακτα, αυτήν την εβδομάδα, Πέμπτη, αντί
της καθιερωμένης Τετάρτης. «Από την άγρια απεργία στη
γενικευμένη αυτοδιεύθυνση…» Όχι! Όχι! Χαλαρώστε! Δεν έχουν
καταληφθεί τα Χειμερινά Ανάκτορα των μεγαλοεκδοτικών
συμφερόντων και των διαπλεκομένων από πάνοπλους
μπολσεβογράφους. Απλώς αναφέρομαι στη χθεσινή απεργία που
κήρυξε η Διασωματειακή Συντονιστική Επιτροπή των Ενώσεων στο
χώρο του Τύπου και των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης, με αιχμή
την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων και την απόκρουση των
μαζικών απολύσεων.
Ουπς! Σκέφτηκα. Απεργία. Άνοιξη.
Ξύπνησε μέσα μου και το αγωνιστικό παρελθόν μου –που όλο το
φτύνω, αλλά δεν λέει να «ξεπλυθεί» από πάνω μου [«πού ’σαι
νιότη, που μου ’λεγες πως άλλος θα γινώ;»]… Ευκαιρία,
σκέφτηκα, να τακτοποιήσω και τα βιβλία στα αρκούντως
σκονισμένα ράφια, αφού όπου να ’ναι θα ορμήσει στο γραφείο μου
κανένα χολλυγουντιανό συνεργείο για να γυρίσει τη δεύτερη
συνέχεια («Η επιστροφή της φούξια βιβλιο-αράχνης») της επικής
ταινίας, «Η σομόν βιβλιο-αράχνη επιτίθεται».
Τι την ήθελα
την τακτοποίηση; Ο δύστυχος! Δεν πήγαινα καλύτερα για καφέ στη
λιακάδα! Το πεπρωμένον, όμως, φυγείν
αδύνατον!
Τσουπ! Το βρίσκω μπροστά μου.
Πολυκαιρισμένο, κιτρινισμένο, σκονισμένο, άθλιο. Ένα τόσο δα
βιβλιαράκι, με τίτλο Από την Άγρια Απεργία στη Γενικευμένη
Αυτοδιεύθυνση, ενός κάποιου –ψευδώνυμου– Ratgeb.
Ξανανοίγω την εφημερίδα. «Συλλογικές συμβάσεις»,
«μαζικές απολύσεις», «σωματεία, συνδικάτα, ενώσεις»… Μέσα μου
αρχίζει να αναβιώνει το εφιαλτικό παρελθόν μου…
Τι δουλειά
έχει η αλεπού στο παζάρι; Συλλογικές συμβάσεις; Τι συλλογικές
συμβάσεις; Μισθός με το κομμάτι, δηλαδή, τη σελίδα. Η μέρα μου
παίρνει γρήγορα την κατιούσα.
Θυμάμαι ένα βιβλίο που
είχα διαβάσει στα νιάτα μου, σχετικό με το θέμα. Ψάχνω να το
βρω, τίποτα. Ο μισθός με το κομμάτι ήταν μία εφεύρεση
των χωρών του υπαρκτού –ο Μαρξ να τον κάνει– σοσιαλισμού.
Πλήρωναν τους εργάτες ένα ελάχιστο ποσό, που δεν έφτανε ούτε
για τα στοιχειώδη, και στη συνέχεια τους πλήρωναν «με το
κομμάτι». Έτρεχαν και δεν έφταναν στο οχτάωρο, για να
εξασφαλίσουν τα τελείως απαραίτητα. Τότε, οι επικριτές αυτού
του τρόπου παραγωγής τον κατέκριναν αποκαλώντας τον
«εντατικοποίηση της παραγωγής». Τα πράγματα χειροτερεύουν
ραγδαία…
«Μαζικές απολύσεις». Τι μαζικές απολύσεις; Στο
έλεος των πολυχρονεμένων και δοξασμένων και τιμημένων
ιδιοκτητών και διευθυντών του συγκροτήματος βρίσκομαι. Που το
Ανώτατο Ον του Σύμπαντος να μου κόβει δευτερόλεπτα και να τους
χαρίζει αιώνες νιρβάνας στον Παράδεισο, δίπλα στους λόφους με
το ρύζι και τους μελένιους ποταμούς, συντροφιά με τα
ομορφότερα ουρί όλων των αιώνων! Αμήν!
Διασωματειακή
επιτροπή ενώσεων; Κηρύσσει απεργία; Τα πράγματα πάνε από το
κακό στο χειρότερο. Ανοίγω το βιβλίο του Ratgeb. Σελίδες επί
σελίδων. Και το κάθαρμα να επαναλαμβάνει συνέχεια τα ίδια.
Άγρια απεργία είναι η απεργία στην οποία κατεβαίνουν οι
εργάτες καταγγέλοντας ταυτόχρονα και τα επίσημα συνδικάτα
τους. [Για όσους έχουν την απορία: ο όρος «γενικευμένη
αυτοδιεύθυνση» δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Ούτε ο Ratgeb
κατάλαβε τι έγραφε, ούτε κανένας πριν ή μετά από αυτό το
κάθαρμα κατάλαβε το παραμικρό. Αλλά αυτή είναι η ιστορία της
θεωρίας της επανάστασης: γεμάτη μαύρες τρύπες.]
Απορώ πώς επιτρέπει η ευνομούμενη πολιτεία να
κυκλοφορούν τέτοια βιβλία! Γιατί δεν έχει επέμβει ακόμα η
Ευρωπαϊκή Ένωση; Που θα έπρεπε να έχει ήδη επιβάλει τη
δημιουργία σε κάθε χώρα-μέλος μιας Ανεξάρτητης Διοικητικής
Αρχής Αποκαθαρμού των Βιβλιοθηκών, που θα αναλάμβανε να
αφαιρεί από τις βιβλιοθήκες ξεχασμένα βιβλία, σαν κι αυτό του
Ratgeb, προστατεύοντας έτσι την ψυχική υγεία αθώων και
ανυποψίαστων πολιτών.
Έχει αρχίσει να με κόβει κρύος
ιδρώτας. Η φωνούλα μέσα μου γίνεται σιγά-σιγά κραυγή, και κάθε
λίγο και λιγάκι γυρίζω και κοιτάζω πίσω μου νομίζοντας πως στο
δωμάτιο μπήκε κάποιος και με κατσαδιάζει. «Το παρελθόν
φαγείν αδύνατον, αχαΐρευτε! Φαγείν! Φαγείν! Όχι, φυγείν!
Φαγείν!» Έχω αρχίσει και βλέπω μπροστά μου σκηνές, σαν από
ταινία «προσεχώς». «Το καστανεδικό διπλό του
ήρθε από το παρελθόν και τον έστειλε στον αγύριστο! Το θρίλερ
της χρονιάς. Σύντομα στις οθόνες σας…»
Η δίαιτα
αναβάλλεται πάντα για την προσεχή Δευτέρα. Όπως επίσης και η
καστανεδική ανασκόπηση (ξέρετε η τεχνική για το σβήσιμο του
παρελθόντος, του «εγώ» κ.λπ. κ.λπ.) Οπότε… Οπότε πώς να ρίξω
τον εγωισμό μου, και να τηλεφωνήσω στη Σύλια [Ζωιοπούλου] και
να της πω ότι τελικά δεν απεργώ; Πώς; Πώς; Από τη Δευτέρα
αρχίζω οπωσδήποτε την ανασκόπηση, υπόσχομαι στον εαυτό μου.
Αλλά δεν μπορώ να αρχίσω και τη δίαιτα από αυτή
τη Δευτέρα. Οπότε… Οπότε μέχρι την άλλη Δευτέρα, ή την
παράλλη, ή την ποιος-ξέρει-ποια-ακριβώς Δευτέρα, κάπως πρέπει
να συντηρήσω κι αυτό το φθαρτό σαρκίο.
Πώς όμως τηλεφωνεί
κανείς ξανά στη Σύλια;
Διάολε! Η δουλειά του μοναχικού
τηλε-εργαζόμενου έχει και τα καλά της. Η λύση απλή. Θα στείλω
τα e-mail τα άγρια μεσάνυχτα, θα γράψω και κανένα «συγνώμην»,
κανένα «καλημερούδια», κανένα «καινούργια μέρα, καινούργια
καλημέρα», κανένα «χρόνια πολλά για αύριο», που είναι η ημέρα
της γυναίκας (Σ.τ.E.: Kαι κανένα σοκολατάκι, δε θα
έβλαπτε...), κάτι τέτοια τέλος πάντων, η Σύλια θα τα ανοίξει
το πρωί μόλις αρχίσει τη δουλειά, δεν μπορεί, άνθρωπος είναι…
[Τι κάνει κανένας για το …μπιπ… σαρκίον του…]
Πάντως,
απεργοσπάστης δεν γίνομαι. Θα κρατήσω –χειρόγραφες–
σημειώσεις και μετά την δωδεκάτη νυχτερινή θα στρωθώ μπροστά
στο πληκτρολόγιο και θα το βγάλω το μεροκαματάκι μου. Η
τηλεόραση, επίσης, δεν έχει –λόγω της απεργίας– δελτία
ειδήσεων –τι χαρά!– αλλά έχει bar και Big Brother
II (Η επιστροφή) και αργότερα επανάληψη των δύο τελευταίων
επεισοδίων της «Επιφάνειας». Και όποιος δεν είδε φέτος
«Επιφάνεια» έχασε, και έχασε πολλά. Φαρμακευτική εταιρεία,
μεγαλοστελέχη, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, έρωτες, δολοφονίες,
σεξ, ίντριγκες –πολλές ίντριγκες… Να ’γραφε κι ο Μόρφος κάτι
καλό στο Innernet, και τι στον
κόσμο…
[Απαραίτητη Διευκρίνιση: Τάσσομαι
παντού και πάντοτε υπέρ όλων των απεργιακών και λοιπών
κινητοποιήσεων των εργαζομένων. Γιατί αν περιμέναμε την
«ολοκλήρωση» της «μετάβασης στο σοσιαλισμό» για να δούμε άσπρη
μέρα, τότε πολύ φοβάμαι ότι οι μόνοι που θα ζούσαν για να δουν
εκείνη την «άγια μέρα» θα ήταν εκείνοι που και σήμερα είναι
χορτάτοι. Εννοείται πως παντού και πάντα όλα τα προγράμματα
λιτότητας, σταθεροποίησης και θυσιών για το καλό
κανείς-δεν-ξέρει-ποιων με βρίσκει ριζικά αντίθετο…
επίσης.]
Ο σύντροφος
Ratgeb στο ράφι μιας βιβλιοθήκης…
Η
απεργία, απεργία. Η δουλειά, δουλεία [Σύλια, προσοχή στους
τόνους, please.] Ο σοσιαλισμός, σοσιαλισμός. Και ο Γ.
Πασχαλίδης, Γ. Πασχαλίδης. Τι σχέση έχει ο κύριος υπουργός
Μακεδονίας-Θράκης με όλα αυτά. Καμία.
Απλώς, σκέφτηκα, όπως
ανέφερα και την περασμένη εβδομάδα, όσα είχε πει ο «σύν»τροφος
υπουργός για τη βιβλιοθήκη που σκεφτόταν «να φτιάξουν στο
ΠΑΣΟΚ». Η οποία, «μεταξύ άλλων», θα «είχε και Ντεμπόρ».
Ερώτημα: Μήπως η βιβλιοθήκη του ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να
«έχει» και Ratgeb; Μια ερώτηση κάνω… Απλώς, ξανασκέφτηκα, ότι
αφού πίσω από το ψευδώνυμο Ratgeb κρύβεται ο σύντροφος του
Ντεμπόρ, Ραούλ Βανεγκέμ, μήπως θα έπρεπε να «μπει κι
αυτός στα ράφια της βιβλιοθήκης»… Ίσως όχι ως Ratgeb, αλλά ως
Ραούλ Βανεγκέμ. Που είχε τη σπάνια τύχη να ζήσει σε καιρούς
που του επέτρεψαν να γράψει ένα από τα καλύτερα βιβλία που
γράφτηκαν τον 20ο αιώνα, και ένα από τα καλύτερα βιβλία που
έχω διαβάσει ποτέ μου.
Το περί ου ο λόγος βιβλίο είναι
το Η Επανάσταση της Καθημερινής Ζωής, που
εκδόθηκε στην Ελλάδα, από τις εκδόσεις Άκμων, πριν από
περισσότερα από 25 χρόνια και γνωρίζει διαδοχικές
επανεκδόσεις. Ο τίτλος του βιβλίου στα γαλλικά ήταν
Πραγματεία Σαβουάρ Βιβρ προς Χρήσιν των Νέων
Γενεών, και θεωρώ, ότι παρότι εκδόθηκε για πρώτη φορά
στο Παρίσι στα τέλη του 1967, αποτελεί ανεκτίμητο βοήθημα,
ακόμα και σήμερα, ακόμα και στην Ελλάδα, για όλους τους νέους
ή «νέους» που αντιστέκονται στον πολιτισμό του bar και
του Big Brother…
Ωστόσο, ο Ραούλ Βανεγκέμ,
μερικούς μήνες μετά την έκδοση του βιβλίου του, είχε τη σπάνια
ατυχία, τις πρώτες ημέρες του «Μάη του 1968», να φύγει για
διακοπές στη μεσογειακή Γαλλία. Η γενική –και άγρια– απεργία
που κήρυξαν οι εργαζόμενοι στη Γαλλία αμέσως μετά, δεν του
επέτρεψαν να επιστρέψει εγκαίρως στο Παρίσι για να «εκπληρώσει
τον ιστορικό του ρόλο». Μεγάλη πόρνη, τελικά, αυτή η
ιστορία… Μεγάλη πόρνη… [Μεγαλύτερη, ίσως, από τη σφαίρα
του ποδοσφαίρου…]
Το προσωπικό του πάθημα, ο Ραούλ
Βανεγκέμ, προσπάθησε να το μετουσιώσει σε διδάγματα για τους
άλλους. Γι’ αυτό εξάλλου έγραψε, και υπέγραψε ως Ratgeb, το
ανούσιο βιβλίο του περί αγρίων απεργιών… Μετά το 1967, τα
βιβλία του –καμιά δεκαριά, που έχουν μεταφραστεί όλα στα
ελληνικά– δεν παρουσιάζουν το παραμικρό ενδιαφέρον… Πόρνη
ιστορία…
Η ομάδα στην οποία ανήκαν οι «σύν»τροφοι του
κ. υπουργού, Γκυ Ντεμπόρ και Ραούλ Βανεγκέμ, ήταν η
Καταστασιακή Διεθνής, και ένα από τα έργα με τα οποία
καταπιάστηκε στην πρώτη νιότη της [πού ’σαι νιότη] ήταν και η
κριτική της πολεοδομίας. Αγαπάει ο θεός τον… υπουργό,
αγαπάει και τον… απεργό.
Διαβάζω σε παραπολιτικό σχόλιο
της Ελευθεροτυπίας, την περασμένη Δευτέρα –τι άλλο;– (4
τρέχοντος):
«Ο υπουργός Γ. Πασχαλίδης βρέθηκε στο άντρο
των [Άγγλων] Εργατικών στο Νιουκάστλ και στο διπλανό
Γκέιτσχεντ… όπου εξέτασε μοντέλα μητροπολιτικής
ανάπτυξης, που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν και στη
Θεσσαλονίκη. "Με τους Βρετανούς συντρόφους μου συζητήσαμε
μυστικά των κομμάτων μας", είπε. Ένα από αυτά είναι ότι,
όπως το ΠΑΣΟΚ, έτσι και το κόμμα του Τόνι Μπλερ έχει χωριστεί
σε "παλιούς και νέους εργατικούς".»
Μην ανησυχείτε
όμως:
Ο εκσυγχρονιστής κ. υπουργός «τα βρήκε με τον "παλιό"
εργατικό δήμαρχο του Γκέιτσχεντ… Τόσο πολύ μάλιστα, που ο
τελευταίος του ζήτησε να βοηθήσει τους Βρετανούς Εργατικούς
στη σύνταξη του "μανιφέστου του βορρά του Γκέιτσεχεντ"».
«Μοντέλα μητροπολιτικής ανάπτυξης»; Τι είναι πάλι και
τούτο; Τουλάχιστον να μιλούσε για «αυτοδιευθυνόμενα μοντέλα
γενικής μητροπολιτικής ανάπτυξης»… Αυτό, ναι! Το
καταλαβαίνει κι ένα εξάχρονο παιδί. Αλλά «Μοντέλα
μητροπολιτικής ανάπτυξης»; Α! πα, πα!
Και εκείνο το
«συζητήσαμε τα μυστικά των κομμάτων μας» τι το ήθελε ο κ.
υπουργός!
Τι πίκρα ήταν κι αυτή! Ο κ. υπουργός δεν με
διαβάζει! Δεν διάβασε την Ανοιχτή Επιστολή, που του απηύθυνα
την περασμένη εβδομάδα. Γιατί, αν την είχε διαβάσει, πώς θα
μπορούσε να μιλάει τόσες ημέρες μετά για «μυστικά»; Και ποίο
το αμάρτημά μου; Είχα απλώς παραθέσει ένα τσιτάτο του Μαρξ
(επίσης της «βιβλιοθήκης»):
«Το γενικό πνεύμα της
γραφειοκρατίας είναι το μυστικό, το μυστήριο, που βαστιέται
στο εσωτερικό της γραφειοκρατίας με την ιεραρχία και, έξω από
αυτήν, με τον χαρακτήρα της ως κλειστής
συντεχνίας.»
Τελικά, πώς να επιτελέσουμε και εμείς,
της Τέταρτης Εξουσίας, το έργο μας αν δεν μας διαβάζουν οι
υπουργοί; Το καταλαβαίνω… Φόρτος εργασίας… Αλλά γιατί δεν
απεργούν πού και πού και οι υπουργοί για να «ξεφυλλίζουν» και
κανένα site στο Διαδίκτυο; Εμείς, δηλαδή, θα πρέπει να
«πάμε αδιάβαστοι»;
Κατά τα άλλα…
Την εβδομάδα
που πέρασε, η Ελλάδα παραμένει ακόμα πρώτη στην Ευρώπη σε
ποσοστά ανεργίας των νέων και τελευταία σε δαπάνες για την
υγεία, την παιδεία, την έρευνα… Ευτυχώς, για την ανεργία των
νέων φροντίζουν οι διάφοροι μεγαλοεκδότες και καναλάρχες και
διαπλεκόμενοι με τα διάφορα baaarrrr και τα διάφορα
Bbbbiiiggg Brooootheeerrr. Το καλό τους έργο για την
καταπολέμηση της ανεργίας των νέων αναγνωρίζεται ακόμα και από
σοβαρές εφημερίδες, όπως η Ελευθεροτυπία. Η οποία, όταν
είχε «βγει στον αέρα» το Big Brother I, δημοσίευσε για μέρες
και μέρες εμβριθείς αναλύσεις για το «ποιόν» αυτών των
εκπομπών. Την περασμένη Δευτέρα, ωστόσο, η καλή εφημερίδα
αφιέρωσε σχεδόν όλο το «σαλόνι» της στο bar, με τις
σχετικές φωτογραφίες των «παικτών», σύντομα βιογραφικά τους,
και εκτενή κάλυψη της «τελετής έναρξης» του παιχνιδιού.
Φαίνεται πως η εφημερίδα συμμετέχει πια ενεργά στα προγράμματα
για την καταπολέμηση της ανεργίας. Εκτός και αν αυτά
συμβαίνουν επειδή ο ιδιοκτήτης της είναι και μέτοχος του
Mega, από το οποίο προβάλλεται το συγκεκριμένο
παιχνίδι…
Είπα «τελετή έναρξης» και θυμήθηκα τα όσα
δήλωσε ο πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής για το ότι
«η Ελλάδα θα είναι έτοιμη για τους Ολυμπιακούς το… 2005». Και
μ’ έπιασε μια ανησυχία: Με τους εθελοντές τι θα γίνει;
Τελικά η «παρεξήγηση» λύθηκε στη συνάντηση που είχε ο κ.
πρόεδρος με τον κ. υπουργό Πολιτισμού.
Τέλος…
Τι
το ήθελα αυτό το «ξεσκόνισμα» της βιβλιοθήκης χτες; Δεν
πήγαινα καλύτερα για καφέ…
Να, διαβάζεις το επόμενο
ειδησάριο και ανησυχείς. Ο υπουργός Ανάπτυξης κ. Άκης
Τσοχατζόπουλος, ηγέτης της αντιεκσυγχρονιστικής πτέρυγας
του κυβερνώντος κόμματος, συναντήθηκε στην Τάμπα της Φλόριντα
με τον κυβερνήτη της πολιτείας Τζεμπ Μπους, αδελφό του
αδελφού του [προέδρου των ΗΠΑ], γιο του πατέρα του, εγγονό του
παππού του κ.ο.κ. Ένα από τα θέματα που τους απασχόλησαν ήταν
και εκείνο για την «ενεργειακή αξιοποίηση του υδρογόνου».
«Μάλλον, θα πρέπει να περιμένουμε αναθέσεις ερευνών για το
υδρογόνο σε ελληνικά ιδρύματα…» καταλήγει η είδηση…
Το
τι πρέπει να περιμένουμε δεν θα το γράψω…
Και η εξουσία
έχει τα όριά της…
Όπως και η δημοσιογραφική
δεοντολογία…
Μόνον που η πρώτη είναι εκείνη που καθορίζει
τα όρια της δεύτερης…
[Ευχαριστίες: Η Σύλια
Ζωιοπούλου δεν έχει καμία σχέση με τα όσα της «προσάπτω»
–ποιητική αδεία– στις προηγούμενες παραγράφους. Αντίθετα,
είναι μία γλυκυτάτη νεαρά κυρία, που καθ’ εκάστην Τετάρτη
περνάει των «παθών της τον τάραχο» μαζί μου, καθότι πάντα
καθυστερημένος, πάντα αργοπορημένος, πάντα «τόσο αθώος»… Η
Σύλια, πέραν από την επιμέλεια της στήλης, είναι επίσης και η
«αυτουργός» όλων των λεζαντών που συνοδεύουν τις φωτογραφίες.
Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους, ίσως ο σημαντικότερος,
που έχω γίνει φανατικός αναγνώστης τούτης της «αδιάβαστης»
στήλης… Σύλια, thanks…] |
