Ĉu vi bone vidas la akcentojn? Jes? - Bone. Ne? - Iru al la versio sen akcentoj 

Ŝoviĝado el ingo

                Mi memoras ĉiutage malnovan okazaĵon de kiam mi estis nur dektrijara knabo. Mi tiam partoprenis, kun aliaj junuloj, someran kampotendaron en Axuvernio. Ni estis proksimume kvar dek samaĝaj knaboj kun tri monitoroj kaj la kapelpastro, kiu estis la kampadeja ĉefo. Ankaŭ estis kun ni virino, kiu estis nia kuiristino.

         Kvar dek dektrijaraj knaboj kune dum unu somermonato, vi sendube pensas pri miksaĉo.  Kompreneble, kelkaj el ni certe sole, aŭ pli bona duope ludis kun siaj iloj! Eble estis ankaŭ, ke unu aŭ du el ni, nokte unutruan fluton ludadis...  Eble!  Ĉar ĉi tiuj ludoj ankoraŭ estas normalaj por knaboj, kiuj havas nur apenaŭ kelkaj pubharoj, kiuj jam ĝuas per iliaj kacetoj, sed sen la potenco de spermelĵeto. Sed ne estas pri tio ke mi rememoras hodiaŭ, eĉ se mi ne estis la lasta por kapti la diableton per lia vosto.

         Krom la neevitata futbalmaĉo sur la najbara kampo,  ni ĉiutage ĉefe piede aŭ bicikle ĉirkaŭmigradis sur la montaro. Dum ĉiuj agadaĵoj, ĉiam Petro estis por ĉiuj la pli afabla kaj la pli pacienca el niaj tri monitoroj. La du aliaj, kies nomoj mi cetere forgesis, nur faris ilian “someran laboradon”. Sed Petro, eĉ kiam ni nenion konkrete faris, scipovis nin amuzi, ludante gitaron, rakontante marrabisthistoriojn aŭ  farigante indianajn vestojn kaj pentraĵojn el kartono kaj karbo. Mi memoris pri li, kiel grandega fortika kaj ĉiam ridetanta junulo, kiu estis tiam proksimume dudekjara. Li nepre impresis la junan bubon ke mi tiam estis. 

         La unika malvirteto ke Petro certege havis, nur estis lia kutima malfacileco por matene leviĝis. Mi ne sciis kion li nokte faradis, sola en lia tendeto, sed li estis ĉiumatene la lasta ellitiĝita. Kaj li do ofte nenion matenmanĝis.

         Iam, dum unu el tiuj sunegaj matenoj, ni estis tri aŭ kvar bubaĉoj sencele vagantaj tra la kampadejo, kiam ni ekvidis la ekstremaĵon de la dormsako elstaranta el la tendo de Petro. Li verŝajne ankoraŭ dormaĉis, kaj tro bone estis la okazo por afabla ŝecpetolaĵo. Ni do prenis la dormaskon kaj kune eligis ĝin. La sako facile glitis sur la seka herbo, kaj ni do rapide elirigis nian amikon, kiu daŭrigis lian sonĝon. Mi neniam scios pri kio li tiel sonĝis, sed, kiam la zipo iom post iom malfermigis la sakon, ni baldaŭe raviĝis de la mirinda spektaklo: Petro tutnuda kuŝis ĉe niaj piedoj, kaj tiel li mem ĵus antaŭe glitis el sia dormsako, nun lia belega kacglano glitadis el sia haŭtingo. Ni ŝtoniĝis pri tia nekredebla vidaĵo. Lia streĉata stango estis tiel supermezura, kurbiĝante al la umbiliko sur lia iomete vila ventro, ke mi ankoraŭ povas vidi hodiaŭ ĝian brilantan glanon per fermitaj okuloj. Ankaŭ grandegaj estis liaj violrozaj kojonoj, kiuj ŝajnis spiri inter la du femuroj. Li fine turniĝis, probable ĝenata de la sunlumo. Liaj fortikaj tutvilaj rondaj sidvangoj estis tiel belegaj ke ili porĉiame stampiĝis en mia knaba memoro.

         Ĉar Petro ne estis vekiĝita, ni pudore lin kovris antaŭ ol lin skui. Li mire rigardis nin, kuŝiĝis dum momento, kaj poste vindita en sia sako reiris al sia tendo.

- Ĵero? La kioma horo do estas, li tuj poste min kriis tra la tendotolo.

 

         Poste, kaj dum monatoj, mi ofte onanadis, pensante pri tiu mirindaĵo. Ĝis la fama dimanĉa mateno, kiam mi volupte frotadis mian tutstreĉitan junecan sekson ĉe la matraca littuko. La plezuro ĉifoje kiel neniam pligrandiĝis. Mi sentis min kiel freneza, tutvarma, kiam subite... ŝajnis ke..., jes,... mi tuj pisos... mi ne povis... mi pisas! La varmeta fluaĵo invadis mian ventron... Mi honte ne riskis movi. Kio do okazis? Mi fine ekrigardis en la lito: blankaĉa glueca likvaĵo makulis la tukon kaj gluŝmiris mian kacan haretojn.

         Tiel do okazis mian unuan ĉuroŝprucadon. Kaj vi? Ĉu vi rememoras kiam kaj kiel (aŭ eble kun kiu) tio ĉi okazis?...        

 

          

Eblas, ke vi necesitos dum la legado la slangvortliston, bonvolu iri al la Alternativa Esperanta Vortaro

Reiru al la hejmpaĝo.