Eblas, ke vi necesitos dum la legado la slangvortliston, bonvolu iri al la Alternativa Esperanta Vortaro

Shovighado el ingo

            Mi memoras chiutage malnovan okazajhon de kiam mi estis nur dektrijara knabo. Mi tiam partoprenis, kun aliaj junuloj, someran kampotendaron en Axuvernio. Ni estis proksimume kvar dek samaghaj knaboj kun tri monitoroj kaj la kapelpastro, kiu estis la kampadeja chefo. Ankaú estis kun ni virino, kiu estis nia kuiristino.

         Kvar dek dektrijaraj knaboj kune dum unu somermonato, vi sendube pensas pri miksacho.  Kompreneble, kelkaj el ni certe sole, aú pli bona duope ludis kun siaj iloj! Eble estis ankaú, ke unu aú du el ni, nokte unutruan fluton ludadis...  Eble!  Char chi tiuj ludoj ankoraú estas normalaj por knaboj, kiuj havas nur apenaú kelkaj pubharoj, kiuj jam ghuas per iliaj kacetoj, sed sen la potenco de spermeljheto. Sed ne estas pri tio ke mi rememoras hodiaú, ech se mi ne estis la lasta por kapti la diableton per lia vosto.

         Krom la neevitata futbalmacho sur la najbara kampo,  ni chiutage chefe piede aú bicikle chirkaúmigradis sur la montaro. Dum chiuj agadajhoj, chiam Petro estis por chiuj la pli afabla kaj la pli pacienca el niaj tri monitoroj. La du aliaj, kies nomoj mi cetere forgesis, nur faris ilian “someran laboradon”. Sed Petro, ech kiam ni nenion konkrete faris, scipovis nin amuzi, ludante gitaron, rakontante marrabisthistoriojn aú  farigante indianajn vestojn kaj pentrajhojn el kartono kaj karbo. Mi memoris pri li, kiel grandega fortika kaj chiam ridetanta junulo, kiu estis tiam proksimume dudekjara. Li nepre impresis la junan bubon ke mi tiam estis. 

         La unika malvirteto ke Petro certege havis, nur estis lia kutima malfacileco por matene levighis. Mi ne sciis kion li nokte faradis, sola en lia tendeto, sed li estis chiumatene la lasta ellitighita. Kaj li do ofte nenion matenmanghis.

         Iam, dum unu el tiuj sunegaj matenoj, ni estis tri aú kvar bubachoj sencele vagantaj tra la kampadejo, kiam ni ekvidis la ekstremajhon de la dormsako elstaranta el la tendo de Petro. Li vershajne ankoraú dormachis, kaj tro bone estis la okazo por afabla shecpetolajho. Ni do prenis la dormaskon kaj kune eligis ghin. La sako facile glitis sur la seka herbo, kaj ni do rapide elirigis nian amikon, kiu daúrigis lian songhon. Mi neniam scios pri kio li tiel songhis, sed, kiam la zipo iom post iom malfermigis la sakon, ni baldaúe ravighis de la mirinda spektaklo: Petro tutnuda kushis che niaj piedoj, kaj tiel li mem jhus antaúe glitis el sia dormsako, nun lia belega kacglano glitadis el sia haútingo. Ni shtonighis pri tia nekredebla vidajho. Lia strechata stango estis tiel supermezura, kurbighante al la umbiliko sur lia iomete vila ventro, ke mi ankoraú povas vidi hodiaú ghian brilantan glanon per fermitaj okuloj. Ankaú grandegaj estis liaj violrozaj kojonoj, kiuj shajnis spiri inter la du femuroj. Li fine turnighis, probable ghenata de la sunlumo. Liaj fortikaj tutvilaj rondaj sidvangoj estis tiel belegaj ke ili porchiame stampighis en mia knaba memoro.

         Char Petro ne estis vekighita, ni pudore lin kovris antaú ol lin skui. Li mire rigardis nin, kushighis dum momento, kaj poste vindita en sia sako reiris al sia tendo.

- Jhero? La kioma horo do estas, li tuj poste min kriis tra la tendotolo.

 

         Poste, kaj dum monatoj, mi ofte onanadis, pensante pri tiu mirindajho. Ghis la fama dimancha mateno, kiam mi volupte frotadis mian tutstrechitan junecan sekson che la matraca littuko. La plezuro chifoje kiel neniam pligrandighis. Mi sentis min kiel freneza, tutvarma, kiam subite... shajnis ke..., jes,... mi tuj pisos... mi ne povis... mi pisas! La varmeta fluajho invadis mian ventron... Mi honte ne riskis movi. Kio do okazis? Mi fine ekrigardis en la lito: blankacha glueca likvajho makulis la tukon kaj glushmiris mian kacan haretojn.

         Tiel do okazis mian unuan churoshprucadon. Kaj vi? Chu vi rememoras kiam kaj kiel (aú eble kun kiu) tio chi okazis?...

                 

Reiru al la hejmpagho.