Zavisnost od alkohola je bolesno ponašanje, bez obzira u kojem se obliku ispoljava (mora se obavezno uzeti u obzir psihička zavisnost i tolerancija koje, sigurno, već znače biomedicinsku promenu organizma). Zavisnik se često trudi da prestane da pije ali ne može. On je zavistan, bolestan, treba ga lečiti. Skoro nikada pacijent ne dolazi dobrovoljno na lečenje, već pod pritiskom nekoga ili nečega (porodice, radne organizacije, sukoba sa zakonom, zdravstvenih problema). Danas se zavisnost od alkohola može uspešno lečiti ako je lečenje kompletno i ako pacijent želi da sarađuje.
    Kompletno lečenje alkoholičara provodimo u tri faze.
    U prvoj - pripremnoj fazi radimo na motivisanosti i provodimo dijagnostički postupak (utvrđivanje stepena zavisnosti od alkohola, somatska i duševna oštećenja, promene ličnosti, promene u porodici i u radnoj organizaciji). U drugoj - terapijskoj fazi donosimo odluku o bolničkom ili dispanzerskom lečenju. Za bolničko lečenje se odlučujemo kod pacijenata koji ne mogu da uspostave apstinenciju i kod pacijenata sa teškim telesnim i psihičkim posledicama. U okviru dispanzerskog lečenja provodimo farmakološku terapiju, individualnu, porodičnu, grupnu psihoterapiju i rad u porodičnim terapijskim zajednicama. Sve nabrojane metode su komplementarne, jedna drugu ne isključuju, već se upotpunjuju, a njihova kompletna primena zavisi od edukovanosti terapeuta i od tehničkih mogućnosti.
    Treću fazu - fazu resocijalizacije realizujemo u dispanzerskom KLA koji je formiran pri Domu zdravlja "Novi Sad". Faze su zatvorene organizacijski krug. Pacijent po potrebi i po mogućstvu prelazi iz faze u fazu i to postupno. Lečenje traje od pet do osam godina.
    Velika je prednost dispanzerskog lečenja alkoholičara nad bolničkim. Zaštićena i izolovana bolnička sredina doprinosi regresiji pacijenata. Ekonomičnost dispanzerskog lečenja alkoholičara ogleda se u uštedi materijalnih sredstava kako radnih organizacija tako i zdravstvenih ustanova. Efikasnost se pak ogleda u tome što se lečenje u dispanzerskim uslovima odvija uz rad, uključuje porodicu i radnu organizaciju, omogućava nastanak paralelnih promena pacijenata, njegove porodice i okoline.
    Optimalni vid lečenja alkoholičara u dispanzerskim uslovima vidimo u većem radu na edukaciji i informisanosti ukupnog stanovništva o problemima pijenja alkohola i to u okviru škole, seminara, informacija u javnim glasilima, publikacijama i lecima. Veliki deo stanovništva i jedan deo primarne zdravstvene zaštite ne zna da postoji dispanzer za lečenje alkoholičara u Novom Sadu i na koji način se provodi lečenje. Dalje, optimalni vid lečenja u dispanzerskim uslovima vidimo u izradi jedinstvenog programa zajedničkog za celu zdravstvenu službu. Program treba da odgovara potrebama zdravstvene zajednice i njenim mogućnostima pre svega kadrovskim i ekonomskim. Treba da sadrži jedinstvenu metodologiju rada - na primer: izostanak sa posla zbog akutne napitosti da se ne pravda bolovanjem, već to treba da rešava radna organizacija. Tako bi radna organizacija bila prinuđena da pristupi izradi programa sveobuhvatne primarne prevencije primenjujući važne mere prevencije - izricanje zaštitne mere obaveznog lečenja kod alkoholičara, edukacijske mere, mere zabrane točenja alkohola u radnim organizacijama i druge represivne mere. I konačno - valjalo bi i pristupiti multidisplinarnom radu u lečenju alkoholičara - tj. da internisti svakog pacijenta, sa dijagnozom alkoholne ciroze jetre, obavezno upute na lečenje u Dispanzer bolesti zavisnosti od alkohola bez obzira iz kakvih društvenih slojeva pacijenti dolaze. Da se kod svih pacijenata postavi i napiše prava dijagnoza - zavisnosti od alkohola - i da se ne vode pod drugim dijagno- zama.
    Iz iskustva moje ekipe (neuropsihijatar, klinički psiholog, socijalni radnik i edukovana medicinska sestra): u periodu od šest godina od 5. februara 1989. godine do 1. marta 1995. godine primljeno je 1253 pacijenta, (uzimajući u obzir samo pacijente koji su se prvi put javili). Kod samo 25 pacijenata sproveden je kompletan tretman. S toga, da bi omogućili što većem broju pacijenata da dobije bar petogodišnji kompletan tretman (pošto je bolest alkoholizma poprimila epidemijske razmere) predlažemo da se omogući edukacija postojećih kadrova, da se omogući opitimalni prostorni uslovi i tehnička opremljenost u dispanzerskim uslovima rada.
    Zaključak je da problem prevencije i lečenja bolesti zavisnosti od alkohola je deo opšte zaštite i unapređenja zdravlja u zajednici, i ne može se provesti ukoliko ne postoji povoljna društvena