 |
 |
|
10 เมษายน 2545 :: by จารุวรรณ ยั่งยืน
"อุ่นใจ(ภาคน้ำตาอาบแก้ม)"
ทุกชีวิตต้องมีการเปลี่ยนแปลง เปลี่ยนแปลงไปตามช่วงเวลา
ของทางเดินชีวิต แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีใครที่ยอมยืนนิ่งอยู่ตรงจุดเดิม
การตัดสินเปลี่ยนแปลงตัวเองในเส้นทาง
ของการทำงาน เป็นเรื่องไม่แปลกเช่นกันหากใครจะรู้กดดันการคำตอบของการตัดสินใจ
แต่สำหรับบางคน การหยุดนิ่งและไม่เคลื่อนไหว เป็นตัวผลักให้เดินจากจุดเดิมได้เร็วยิ่งขึ้น
ดิฉันก็เป็นคนหนึ่งล่ะคะที่เคยเดินผ่านจุดนี้มา จุดของการตัดสินใจเปลี่ยนแปลงเส้นทาง
เดินของตัวเอง
มี 2 ทางให้ดิฉันเลือก ในวันที่ต้องตัดสินใจ
เส้นทางแรกคือบริษัทด้านไอที ในตำแหน่งดูแลด้านเนื้อหาของเวบไซต์ใหญ่ ส่วนอีกเส้นคือ
งานที่ไม่ได้ห่างไกลจากงานเดิมมากนัก
ดิฉันเลือกเส้นทางที่ 2 ทั้งที่งานแรกดิฉันจะได้เงินเดือนที่สูงกว่างานที่เลือกกว่าเท่าตัว
ยากกับการตัดสินใจ แต่เมื่อพิจารณาโดยยึดหลักของปลายทางของความฝัน...มันทำให้ดิฉันได้คำตอบให้กับตัวเอง
บางครั้งจดหมายบางฉบับ หรือบางคำถามเราได้แต่อ่านแล้วยิ้ม ก่อนจะเก็บพับเอาไว้ในมุมลึกๆของหัวใจโดยไม่มีการตอบกลับให้กับคนที่ส่งมาถึง นอกจากการตอบรับด้วยความรู้สึกดีดี และคิดถึงทุกครั้งเมื่อเรามีความรู้สึกเดียวกันกับเจ้าของจดหมาย หรือเมื่อยามที่เห็นเจ้าของจดหมายมีรอยยิ้ม
.
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ บางครั้งมันก็ไม่ใช่เป็นสัญญลักษณ์ของ "ความสุข" แต่มันอาจหมายถึง กำลังใจที่ส่งให้กันด้วยความ "เข้าใจ" การปลอบใจ และ "กำลังใจ"
ต้นเดือนสิงหาคม 2544
เขียนในวันที่อ่านข่าวดึก
พี่วรรณที่รัก
จำได้ไหมวันที่เริ่มต้นเป็นผู้ประกาศข่าว จะต้องลงสนามอ่านข่าวดึกซะก่อน จากวันนั้นถึงวันนี้ ยังจดจำวันที่เคยตื่นเต้นที่สุด ประหม่าที่สุด และระงับอาการเหล่านี้ด้วยการหยิกตัวเองอยู่บ่อยครั้งที่อบหัวเราะเวลาผิดพลาด
วันนี้ผีเสื้อราตรีตัวน้อย รู้สึกว่า ตัวเองเริ่มอ่อนแอ ไม่แข็งแรงเหมือนก่อน ไม่รู้เป็นอะไร วันเวลามักนำพาความแข็งแกร่งให้หายไป หรือเป็นเพราะเราเองกันแน่
พักนี้เป็นโรคกังวล และกลัวในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง กลัวไปสารพัด อาจเพราะอยู่ในหินมากเกินไป ไม่ค่อยได้ออกไปเปิดหูเปิดตา สู่โลกภายนอก เมื่อถึงคราวจำเป็นที่ต้องออกสู่โลกกว้างก็มักจะเกิดอาการแบบนี้ทุกทีเลย
พี่ผีเสื้อราตรีตัวใหญ่จ๋าาา ทำยังไงคนเราถึงจะพอใจในเส้นทางที่เราเดิน เพราะนั่นคือเส้นทางที่เราเลือกแล้ว เลือกเองไม่ใช่หรือจ๊ะ เศร้าจังเลยเมื่อเกิดอาการแบบนี้
บางครั้งการเปลี่ยนแปลง คงทำให้อะไรๆดีขึ้น แต่ต้องไม่ใช่เพราะเราต้องการหนีปัญหา หรือสิ่งที่กำลังรู้สึกกลัวอยู่ในขณะนี้
ราตรีนี้ยาวไกลนัก สำหรับคนอ่อนแรง กว่าจะก้าวผ่านคืนวันมาได้ ก็ต้องออกแรง ออกแรงซะมากมาย จนหมดแรง กว่าจะฟื้นตัวได้ก็นานโขเลยล่ะ ต้องนอนๆๆๆๆชดเชยอย่างไม่มีวันพอ
นี่เรากำลังทำอะไรอยู่เนี่ยะ มักหลงลืม ละเลย ความฝัน เพราะเราอยู่และเผชิญกับความเป็นจริงมากเกินไป มันทำให้อะไรๆดีขึ้นหรือเปล่าหว่า
เวลากระชั้นเข้ามาแล้ว ต้องไปซ้อมอ่านข่าวก่อนนะจ๊ะ ไม่อยากอ่านผิดๆถูกๆออกอากาศ
>>>>>>
ดิฉันยิ้มในวันที่อ่านจดหมายฉบับนี้ครั้งแรก เพราะจดหมายฉบับนี้ตรงกับความรู้สึก
ของดิฉันในวันที่ตัวเองกำลังรู้สึกวิตกกังวล ...กับการที่ต้องตัดสินใจเลือก..เพื่อหาเส้นทางใหม่ให้กับชีวิต
แต่ต้องไม่ใช่เลือกเพราะต้องการหนีปัญหา.....
ดิฉันไม่มีคำตอบให้กับเจ้าของจดหมาย ..นอกจากรอยยิ้มแล้วก็การตบบ่าเบาๆในวันที่เดินสวนทางกัน
เพราะดิฉันเชื่อมั่นว่าในที่สุดผีเสื้อราตรีตัวน้อย จะต้องกลับมาเข้มแข็งได้เหมือนเดิม เหมือนกับที่ดิฉันเคยเดินผ่านเสี้ยว
เวลานั้นมาได้.....
และมันก็เป็นจริง!!!
เส้นทางเดินใหม่ของผีเสื้อราตรีตัวน้อย ในวันนี้ แม้มันจะนักหนากับความรับผิดชอบที่เพิ่มสูงขึ้น
...แต่ดิฉันยังได้ยินเสียงหัวเราะ(แกมสะอื้น อิอิ)จากเจ้ากำลังใจคนสำคัญของดิฉันคนนี้ผ่านมาทางสายโทรศัพท์
คงไม่เป็นไรใช่มั๊ยคะ ถ้าหากดิฉันจะตอบจดหมายฉบับนั้นในวันนี้
9 เมษายน 2545
ผีเสื้อราตรีตัวน้อยจ๋า
เป็นธรรมดาของชีวิตของคนเรา
.ที่บางครั้งเรารู้สึกหนาวยะเยือกจนตัวสั่น บางครั้งร้อนจนทนแทบไม่ไหว
แต่ทุกครั้ง ทุกปัญหา ทุกความรู้สึกเราก็ผ่านมันมาได้
.
.แม้กว่าจะผ่าน เราแทบจะหมดแรงในการลุกขึ้นยืนและเดินต่อ
..
แต่เพราะเรายังคงมีความฝัน..เราจึงยังคงสู้ต่อ
เพื่อวันหนึ่งข้างหน้า
เราจะเดินไปถึงจุดหมายปลายฝันของตัวเรา
บางทีการนั่งนึกถึงความรู้สึกดีดี
.ที่มีให้กัน มิตรภาพ...
ในวันที่ผ่านมามันก็เป็นกำลังใจให้กับตัวเราได้ไม่น้อย
ใช่มั๊ย??
สำคัญที่สุดอย่าปล่อยให้ความจริง...ทำลายความฝันอันสวยงามของเรา!!!
>> อุ่นใจ(ภาคยิ้มตาหยี)...:) 
>> กลับไปหน้าเดิมค่ะ...:)
|
|
| |
|
 |
| HOME | WORK'S EXPERIENCE | SIGN &VIEW GUESTBOOK |
| © 2001 "Complain or Opinion" Created
and Published by JaRuWaN yUnG-yUeN All rights reserved. |
| |
|
