Dalida in Nederlands (2)

... Parijs- Ze heeft haar naam gegeven aan een dessert op het menu van haar vriend Graziano die een prestigieus Itliaans restaurant op Montmartre runt; ze had een droomhuis op nog geen honderd meter van de Place du Tertre; ze was uitzonderlijk mooi, had talent, succes, geld, werd aanbeden - en desondanks diep ongelukkig.

Dalida, geboren Yolanda Gigliotti, dochter van een naar Egypte geemigreerde Italiaanse violist, werd zondag dood op haar majestueuze bed gevonden. In de linkerhand had ze een briefje met de tekst: "Vergeef me, het leven is ondragelijk"; in haar rechterhand een glas met nog een restje van de wishey waarin ze veertig slaappillen had opgelost.

De Koningin van Montmartre, in 1954 Miss Egypte die de wereld veroverde met haar uitbundige liedjes 'Paroles', 'Gigi l'Amoroso' en 'Ciao Bambino', is niet meer.

DEPRESSIEF

Dat Dalida leed onder het leven, was bekend. In 1967 sloot ze zich al eens op in een kamer van het dure Hotel Georges V om zelfmoord te plegen. Maar ze werd op tijd gevonden. "Ik ben gisteren gestorven. Ik weet niet wat me bezielde", zei ze tegen haar ex-echtgenoot Lucien Morisse, artistiek directeur van het radio-station Europe 1, die stapelgek op haar was, maar het leven met een vedette niet aankon. "Ik dank God dat hij me heeft geweigerd. Ik zal nooit meer doodgaan".

De dood is altijd in de nabijheid van de door depressies geplaagde Dalida geweest. Haar eerste zelfmoord poging volgde op de zelfmoord van haar tweede man, de musicus Luigi Tenco, die zich enkele maanden na de huwelijksvoltrekking een kogel door de kop joeg. Dalida vond hem badend in het bloed op hun hotelkamer in Cannes, waar zij op een festival schitterde.

Morisse, van wie ze bleef houden, pleegde enkele jaren later ook zelfmoord.

Haar derde grote liefde, de zakenman Richard Chamfray, bijgenaamd de Graaf van Saint Germain, liep eveneens vast in het leven en maakte er een eind aan.

De zanger Thierry Le Luron, een goede vriend aan wie ze hing, stapte ondanks zijn successen ook vrijwillig uit het leven.

Het fotoalbum van Yolanda Gigliotti, die met haar 54 jaar nog een schoonheid genoemd mocht worden, lijkt op een macaber archief van mannen en vrouwen die een pact met de dood aangingen als prijs voor glansrijke carrieres.

"Ik ben geboren om een goede echtgenote te zijn", zei Dalida bij herhaling. "Mijn grootste wens

is een kind te hebben, maar ik heb nooit die grote liefde gevonden waarmee dat mogelijk was".

Haar neefje Luigi, het zoontje van haar broer Orlando, die haar inwonende impressario, vertrouwensman, secretaris en trooster was, vertroetelde ze alsof het haar eigen kind was.

EENZAAM

Ondanks een meute van mensen die haar liefdevol omringde, bleef Dalida eenzaam. Ze bleef zoeken naar die grote liefde die levensvervullende zou zijn en het lijkt er op dat de zangeres die eenendertig jaar lang onafgebroken op de Franse hitparade stond, een nieuwe ongelukkige liefde niet meer kon verwerken.

Twee weken geleden vierde ze nog triomfen in Turkije. Ze had juist twee filmrollen aangeboden gekregen en bereidde zich voor op een show in l'Olympia, het Walhalla van de Franse chansonniers. Ze leek gelukkig en haar agent Roland Ribet verklapte dat ze vorige week zaterdag voor het eerst met haar nieuwe minnaar bij hem op bezoek zou komen. Een onbekende man, van wie hij alleen weet dat hij in het zakenleven zit en gehuwd is. Vrijdag belde ze hem op met de mededeling dat ze alleen zou komen en zaterdagmiddag zei ze: "Ik kom niet. Ik ga vroeg naar bed". Haar dienstmeisje Jacqueline gaf ze vrij tot zondagavond om er zeker van te zijn dat niemand haar zou vinden voor de dodelijke dosis slaappillen zijn werk had gedaan.

OVER ROZEN

Dalida had drie harstochten in haar leven en die stonden elkaar in de weg. "Mijn eerste hartstocht is mijn carriere", zei ze eens, "de tweede het vinden van een grote, allesoverheersende liefde en de derde een God waarvan ik weet dat hij bestaat, maar die ik niet kan vinden".

Zij was het dochtertje van een matig betaalde violist dat opgroeide in een druk bevokte wijk van Cairo; vervolgens haar eigen milieu ontsteeg en wier levenspad bezaaid leek met rozen, maar bleef zoeken naar de zin van het leven dat haar in de ogen van velen zo gunstig gestemd was. Ze ging in psycho-analyse, zocht het geluk in Oosterse filosofieen en kreeg posthuum van haar vriendin Menie Gregoire, de Lieve Lita van het populaire dagblad France Soir, de banale boodschap: "Pschycho-analyse biedt geen garanties. Zelfmoorddrang had je, zelfmoorddrang hield je, lieve Dalida".

Haar fans hebben haar nooit ondankbaarheid verweten. Als bekend werd dat de Koningin van Montmartre weer onder depressies gebukt ging, dan stonden bewonderaars voor dag en dauw op om boeketten over de muur van haar paleisje aan de 136 meter lange en 3 meter brede Rue d'Orchampt te werpen. En Dalida op haar beurt, stond vroeg op om hen te bedanken. Zo raakte ze bevriend met Graziano, de restaurateur die haar eerde door een dessert "Le gateau Dalida au sucre glace" te dopen.

Vrienden had Dalida overal. In 1981 steunde ze de socialist Francois Mitterand bij diens campagne voor de presidentsverkiezingen. "Niet omdat ik socialiste ben, maar omdat hij mijn vriend is", verklaarde ze. En toen ze op een feest werd gezien in een innige omhelzing met premier Jacques Chirac, die toch een andere politieke signatuur heeft en haar werd gevraagd of dat wel kon, zei ze: "Ook hij is mijn vriend, politiek speelt hierbij geen rol".

ERE-WAKE

Beide politici zijn door haar door diep getroffen, zoals ook de schare bewonderaars die sinds haar dood dag en nacht een ere-wake voor haar huis houden. Het huis wordt bewaakt door vier politieagenten om souvenirjagers, die er niet voor terugschrikken in te breken, geen kans te geven.