Þökk sé þessu lífi, hve það var mér örlátt,
af því hlaut ég augun opna ég þau bæði,
sé og sundurgreini, svart frá hinu hvíta
og efst í hæðum sé ég himin þakinn stjörnum
í mannhafinu manninn sem ég elska.
Þökk sé þessu lífi, hve það var mér örlátt,
heyrnina af því hlaut ég heyri daga og nætur,
engisprettur óma, eða fugla syngja,
dyn í vélum, hundgá, hamarshögg og regnið
og mjúka róminn mannsins sem ég elska.
Þökk sé þessu lífi, hve það var mér örlátt,
hlaut ég af því hljóðin, hlaut ég einnig stafróf,
eignaðist ég orðin um allt það sem ég hugsa,
móðir, vinur, bróðir, eru ljós sem lýsir,
þá grýttu braut er gengur sál þín eftir.
Þökk sé þessu lífi, hve það var mér örlátt
Vegferð hlaut ég harða, handa þreyttum fótum,
yfir óvæð síki, arkaði um borgir,
vítt um strendur, fjöll, um óbyggðir og engi,
til þín heim í hús við völlinn græna.
Þökk sé þessu lífi, hve það var mér örlátt,
af því hlaut ég hjarta, hrærist það að rótum,
er ég sé hvern ávöxt, elur hugsun mannsins
og allt sem gott er svo víðsfjarri því vonda,
er lít ég í þín augun undurskæru.
Þökk sé þessu lífi, hve það var mér örlátt,
hlaut ég af því hlátur, hlaut ég einnig tregann,
til að greint ég gæti, gleðina frá harmi,
þetta tvennt sem elur alla mína söngva
og söngvar mínir eru ykkar söngvar
og söngvar allra eru sömu söngvar
og söngvar mínir eru ykkar söngvar
og söngvar allra eru sömu söngvar.