Zijn wij een paar, of een geval?
Ik leef gewoon op de grond, jij in 't heelal
Lach het maar weg!
Is het geen mop, een zonder clou
Jij die maar niet reageert op wat ik doe
Maar geen paniek*, lach het maar weg!
Ik had geen idee hoe het zou gaan
Op weg naar die deur waar ik dacht dat jij achter zou staan
'k Ging zelfverzekerd naar binnen, te zeker misschien,
klaar voor 't succes, niemand te zien.
Vind je het geen grap? Ik ben verbaasd
Ik dacht: wij denken hetzelfde, daar zat ik naast
Maar nee, geen paniek, vooral geen paniek
Ik lachte het weg.
Want ongewild, niet zo bedoeld,
ben ik gaan voelen voor jou wat jij ooit hebt gevoeld
Waarom pas nu, dat ik eindelijk echt voor jou kies?
Nu ik kan zien wat ik verlies.
't Is net een klucht, het komt erop neer,
dat ik te laat voor je koos, net deze keer
Nu toch in paniek, en weglachen - nee, dat lukt me niet meer.
*Wer hat denn nun Recht: die Deutschen, Engländer, Italiener und Spanier, die dieses Wort auf der 1. Silbe betonen, oder die Franzosen und Niederländer, die es auf der 2. Silbe betonen? Nun, zunächst einmal liegen Deutsche und Franzosen insoweit falsch, als sie ihm ein weibliches Geschlecht verpaßt haben, während es im Italienischen und Spanischen richtigerweise männlich ist, denn es stammt von dem griechischen Wort ab, das den Zustand bezeichnet, in den Pan, der Gott des Waldes, schreckhafte Menschen versetzt, die denselben durchqueren, und das ist männlich: panikós. Daraus folgt zugleich, daß es auf die Frage, welche Betonung die richtige ist, keine eindeutige Antwort gibt, da panikós auf der 3. Silbe betont wird, die das Wort in keiner anderen Sprache [mehr] hat ;-)