Soms denk ik wel dat de soldaten,
die in de oorlogen gevallen zijn,
niet onder witte kruisen zijn begraven,
maar dat zij kraanvogels geworden zijn.
Ze roepen ons uit lang voorbije tijden
Hun hese stemmen roepen in hun vlucht
't Is misschien daarom dat wij zo dikwijls kijken,
diep in gedachten naar de [avond/*trieste]lucht (fine)
Daar in de laatste lichtglans van de schemer
gaat een vermoeide vogeltrek voorbij
Ik zie een lege plaats in hun geleed'ren
Misschien is dat de plek bestemd voor mij.
Als ik met hen de hemel zal bevolken,
voorbijtrek in het schemerend verschiet
Dan zie ik jullie uit de verre wolken
Dan roep ik jullie, die ik achterliet.
da capo al fine*