Hieraŭ*, mi la feliĉon havis tie ĉi Vivo brilis kiel sunradi' Hodiaŭ okazis tragedi. Ĉiam, mi trovis helpon** de l' ĉiopova Di' Ĉu mi perdis gracon nun de li Car kun mi plu ne estas ŝi. Kial ŝi forlasis*** min sen antaŭprepar'? Venas al mi timoj pri ebla mia erar'. Ambaŭ ni amis reciproke kun pasi' ekas nun de amo l'agoni' temp' de priplor' kaj nostalgi'. $ Kiel povas revoj cindriĝi dum moment'? Eble amo ne povas daŭri sen turment'? Ŝajnas mi**** disbatita de la vent' foli' akompanos min ĉi emoci', profunde amis hieraŭ mi (fine) Se por ni estis am' facila lud' poezi' Komenciĝas***** ĝia****** agoni' temp' de priplor' kaj nostalgi'. dal $egno al fine (Coda:) En amo kredis hieraŭ mi.
Der Text führt Zamenhofs ganze Konstruktion seiner vermeintlich "leichteren" Kunstsprache Esperanto ad absurdum: Wenn man alle Endungen abschneidet, d.h. abschneiden kann, ohne daß die Verständlichkeit darunter leidet, dann sind sie schlicht überflüssig. Auch seine Lehnwörter scheinen mir in den Ausgangssprachen bisweilen einfacher. Kleine Auswahl gefällig? Bittesehr:
*frz. "hier"
**engl. "help"
***dts. "verlassen"
****dts. "mir scheint"
*****frz. "commencer"
******itl. "gia" (einsilbig! Das Esperanto-Wort ist zweisilbig!)