Zeg mij, Céline, je jeugd is nu voorbij
Waarom ben alleen jij als enige nog vrij?
Je zag, hoe ieder het huis verliet
Alleen jij, nee, jij trouwde niet.
(Refrein:)
Nee nee nee nee, bloos maar niet, nee
nee, bloos maar niet
ook al heb je nog altijd geen vriend
Nee, bloos maar niet, nee
nee, bloos maar niet
Jij had toch de liefste man verdiend!
Zeg mij, Céline, jij, die ons zo goed kent,
ons zo lang hebt verwend, een moeder voor ons bent
Jij, die aan ons al je liefde geeft,
heb je enkel voor ons geleefd?
Refrein
Zeg mij, Céline, waar bleef de jongeman,
die zo vaak bij je kwam, je in zijn armen nam?
Kon hij je zorg voor ons niet verstaan?
Heb je hem daarom laten gaan?
Refrein
Maar ja, Céline, je leven heeft wel zin*
want jij was het begin van ieder nieuw gezin
En ook al is nu je jeugd voorbij,
er komt iemand, die maakt jou blij.
(parlando:)
|: Huil maar niet :|
Onze liefde, die gaat niet voorbij
Huil maar niet, nee, huil maar niet
|: Er komt iemand, en die maakt jou blij :|
*Wohl wahr - obgleich man das damals noch nicht wußte, denn Richard Dawkins bahnbrechendes Werk "The selfish gene", das den neuen Wissenschaftszweig der "Psychobiologie" begründete und die ganze bisherige "Verhaltensforschung" zur Makulatur werden ließ, erschien ja erst 1976. Danach gibt es für scheinbar "uneigennützige" (auf Küchenlateinisch: "altruistische") Verhaltensweisen eine ganz natürliche Erklärung, die sich sogar mathematisch genau berechnen läßt: Eine Schwester ist mit ihren Vollgeschwistern zu 50% verwandt, dto mit ihren eigenen Kindern. Genetisch macht es also mehr Sinn, einen Stall bereits vorhandener Geschwister aufzuziehen - wenn sie denn gesund und überlebensfähig sind -, als auf Männersuche zu gehen in der vagen Hoffnung, einen zu finden, der ihr ebensoviele eigene Kinder macht, die sie dann ja auch erstmal durchbringen muß. Das klingt furchtbar unromantisch; aber so ist die Natur nun mal.