Wij zèn vier getrouwde binken, lak as da g'er duzend vindt
die ook af en toe is pinken, nor 'n tof en nor e wreed schoon kind
want gefd'ons d'okkeuzze beginne wij opnief (fine)
dan geve wij hem beuzze, we pakke schoonder g'rief.
As ge mij nog is de kans gaf, ik pakte d'r e stuk of tien
en dan mor lakker vrije de stukke d'r af da m'n toeng tot op m'n tenen hing
gij vrije . . mor joenge, waar zoudet hemme geleerd
aa pikkels die stoenge van iêst af aan verkeerd.
Ik zocht mij 'n hiêl nette, zo iet van zestien, zevetien jaar
gin te mager, gin te vette, mor me' 't iên en 't ander hier en daar
wa ne luizige mieter, in zijnen ouwen dag
diê lak ne stille genieter, nog van da snoepgoed mag.
Ik wou d'r ge're een mè knoppe, gelak as on ne radio
dan kon ik heuren bebbel stoppe, zo dikwijls en zo lank da'k wou
mè aawen dragonder, lukt da toch nooit of nooit
want mè knoppe of zonder, spelt die op heure poot.
De mijn die liep mè ander vente, en gistre heb ik heur betrapt
ik hem ze zonder complimente, deur het venster op de straat gekapt
da zèn giên malheure, da da de moeite loont
gij wist van te veure, da g'in de kelder woont.
Wij zèn vier getrouwde binken, mor da d'is ons eige schuld
het kalf is toch al verdronke, het putke is al lank gevuld
wij dee-je stomme stote, mor 't helpt niks nimiêr
nen ezel stompt z'n pote, ook giênen tweede keer.
da capo al fine