Plattdeutsch - Plattdüütsch, dat is un blifft mien Mudderspraak
Tieten de nich woller kaamt.
vun Johnny Meyer
Us Oma harr een Tüt, sneewitt weer ehr Hoor. Er swart Kleed un de swarte Schort, mit Witt umrandt, stund er goot. Oma harr een swoore Tiet achter sick, dree vun er Kinners harr se so kort, een na'n anner verlorn, twee in Krieg un een an Trombose, dat maakte er dat Leben suur.
Faken kemen wi at Kinner dar up to, dat Oma inn’e Kök seet un an’n simileern weer. Woso de leeve Gott all dat Sleggte för se utsocht harr un er all de Kinner wegnomen harr, anner Lüüd er Kinner de, de nix döögt un nix at Undöög utsett, de leepen hier rum un steelen den leeven Gott de Tiet.
Dat schiere updööken vun us Kinner weer genoog um us Oma woller up’n rechten Padd to setten. Se sette de Kumm mit Bohnen vun eren Schoot, wischte sick de Tranen mit’n Sleef aff un seggt: „Kam't man rin un set jo daal, ick will jo man eers maal een moi Tass Tee kocken mit Klütjen un Twiback".
Buten in Oma's Goorn stund de groote Eierplumenboom, full bit boben hen mit de besten Eierplumen de dat up disse Welt geben deit. Vun Dagen, wenn Opa vun de Arbeit kumt, schulln wi Kinner em eben hölpen de riepen Plumen aff to kriegen. Wie kunnen so veel vun de Plumen eten at wie wulln, darum gung dat nich. Dat Opa use Hölp bruuken de, dat weer wat besunnerlich, un darum freiden wie us. Use Vetters de kemen uk to hölpen, bold gung dat los, wie kunnen de Tiet all garnich recht afftöven, over Opa moss sick eers maal versnuven vun de lange Radtour de he just achter sick harr, ganz vun de Stadt her.
Oma harr all de Körf un Drahtkiepen tohoop socht un praatstellt. Opa sett de Ledder an Boom, plückte de Plumen mit de hölp vun denn Plücker aff un langte de na us daal, wo wie se denn inn Korf packen deen, dat se nich all twei gungen. At Opa nu all de Plumen runner harr de he langen kunn, seeten dar aver noch so veel up, dat wie woll noch een Korf vull maaken kunn, over Opa kunn dar nich ran. Just to de Tiet kem sien Nobor, Hein Meiners dar up to. „Hein is n’ Oss vun Kerl" at Oma to seggen pleggte, „wo de henn pedd, dar waßt kien Grass mehr." Hein harr Hannen, so groot at een Lokusdeckel un Karaasch at keen anner. He lachte blots at he us seeg, packte denn Boom an un schüttel em, bit uk de leste vun de Plumen unnen weer. Opa weer uk bold ut’n Boom rut segelt, he moss sick reinweg fastholen.
Wi Kinner frein us duchtig wenn Hein vorbikeek, wi kennen em woll. He schaneer sik nich us Kinner de Hannen vorn Moors to holn un us no Boben över sien Kopp to heben, so dat wi in't Werr kieken kunnen un denn speelden wi „Stukka" at he us in hogen Bogen in Heuhoopen smieten de.
Oma, Opa un Hein Meiners leegt nu all ‘ne lange Tiet up Kösters Kamp. De Plumenboom steiht uk nich mehr. In Oma’s Huus dar wohnt anner Lüüd vun Daagen. Blots de Besinnung de blifft us noch vun damaals, at wie noch lüttje Kinner weern.
Trüch nah:
E-mail:
