Kül ve bakir.

Bütün gündoguslarinda yitirilecek, bir daha hiç görülmeyecek bir sevgiliye, ama tüm gerçek asklar gibi tek basina sevilmis bir sevgiliye, bütün gündoguslarinda bakip da söyledigim bu! Denizin efsanevi savruluslarindan, bitmemis ve hiç bitmeyecek bir baska tekbasinalik sevgiden olusan bu güzel kente, en çok da puslu, büyülü sonbahar sabahlari, günes yavas, sessiz yükselip denize vurdugu zamanlar söyledigim, tilsimli bir armagan gibi yillar yili yüregimde tasiyip da büyüsünü yitirmedigim sözcükler bunlar: Kül ve bakir. Bu kentin öteki adi. Sonra denizin sesini, el oymasi bir kayigin yavasça suya indirilisini, çanlari, bir demircinin ilk çekiç vurusunu, zayif yüzlü çocuklari, ezanlari, marti çigliklarini, oyali bir basörtüsünü, bir de camilerin aksamüstü gölgelerini birakiyorum bu masalla birlikte sana birakiyorum. Belki bir gün, bir düsgünü yeniden karsilasirsak güzelligin ve büyülü sözcüklerin için bir armagan olsun sana benden.