: : Chapter 22 : :
" สวัสดี " เจ้าชายน้อยทัก
" สวัสดี " พนักงานสับรางรถไฟตอบ
" คุณทำอะไรอยู่ที่นี่ " เจ้าชายน้อยถาม
" ฉันกำลังแยกหมู่นักเดินทางออกเป็นหมู่ละพัน " พนักงานสับรางรถไฟตอบ
" ฉันสับรางรถไฟที่บรรทุกผู้โดยสารมาเต็มให้ไปทางขวาบ้างซ้ายบ้าง
"
รถด่วนขวบหนึ่งเปิดหวูดส่งเสียงกึกก้องผ่านเข้ามา ห้องเครื่องสับรางสั่นสะเทือน
" พวกเขารีบร้อนกันจัง เขากำลังตามหาอะไร " เจ้าชายน้อยถาม
" คนคุมหัวรถจักรเองก็ยังไม่รู้ " พนักงานสับรางตอบ
แล้วเสียงกึกก้องก็ดังมาจากอีกทาง รถด่วนขบวนที่สองแล่นสวนทางเข้ามา
" พวกเขากลับมากันแล้วหรือ " เจ้าชายน้อยถาม
" มันเป็นคนละขบวนกัน นี่เป็นขบวนที่วิ่งเข้ามาสับเปลี่ยน " พนักงานสับรางตอบ
" เขาไม่พอใจที่ที่เขาเคยอยู่หรือ "
" คนเราไม่ค่อยพอใจสิ่งที่มีอยู่หรอก " พนักงานตอบ
รถด่วนขบวนที่สามเปิดหวูดดังสนั่นผ่านเข้ามาอีก
" เขากำลังติดตามนักเดินทางกลุมแรกหรือ " เจ้าชายน้อยถาม
" เขาไม่ได้ไล่ตามอะไรหรอก พวกเขานั่งหลับอยู่ในนั้น
หรืออาจกำลังหาว มีแต่พวกเด็กๆ เท่านั้นที่เอาจมูกแนบกระจก " พนักงานสับรางตอบ
" มีแต่เด็กๆ เท่านั้นที่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร " เจ้าชายน้อยพูด
" พวกเขาสูญเสียเวลาให้กับตุ๊กตาผ้า
และมันก็สำคัญสำหรับเขามาก ถ้ามีคนมาแย่งมันไป เขาจะร้องไห้ "
" พวกเขาโชคดีจริงๆ " พนักงานสับรางรถไฟกล่าว