Laere, Stefaan Van

Wetteren, 11 november 1963
Op zijn zestiende schreef hij zijn eerste artikel in Sport ’70. Tijdens zijn studies Pers en Com in Gent begon hij als freelance journalist en werd later beroeps. Schrijft voor kinderen en volwassenen, maakt reportages voor allerhande mannen-, dames-, televisie- en andere populaire weekbladen. Op literair gebied is hij actief als recensent voor zowel de betere literaire tijdschriften als voor De Jommekeskrant. Was enkele jaren hoofdredacteur van de Gazet van Gent.

	Botero. Leuven: Davidsfonds, 2003, 231 p. – 90-6306-474-8 Rond de hals van een jongen hangt een fijn zijden sjaaltje gesnoerd. Zijn armen liggen netjes naast zijn lichaam. Exact honderd bloemen zijn zorgvuldig uit-gestrooid. De bezadigde, maar vastberaden politiecom-missaris George Bracke gruwt ervoor om het hardop te zeggen aan zijn rechterhand Cornelis: ‘het is een bijna lieflijk schouwspel’. Na al die jaren raakt de lugubere dood van een kind hem nog steeds.
	Tango mortale. Leuven: Davidsfonds, 2004, 267 p. – 90-6306-494-2 Commissaris Bracke is de laatste tijd niet helemaal zichzelf… Zelfs een stevige malt whisky brengt geen soelaas. Op het politiehoofdkwartier vallen nochtans ‘fijne’ zaken binnen. Een echtelijke ruzie, een ontploffing, een vondst in de kelder… Maar ook minder aangename, zoals een indrukwekkende klachtenlijst over Bracke - geweldpleging, poging tot diefstal, opruiende taal – en de brutale ontvoering van hoofdcommissaris Verlinden…
	Koudvuur. Leuven : Davidsfonds, 2005, 303 p. - 90-6306-515-9 De verkiezingskoorts houdt het land in zijn greep. Aanstormend politiek talent Raymond Deweert geeft een etentje voor sympathisanten. De sfeer zit er goed in, het gezelschap gooit alle remmen los. Plots duikt een schimmige figuur op uit het niets. Een loepzuiver schot met een kruisboog gaat dwars door de keel. Exit Deweert.
	Kismet. Leuven: Davidsfonds, 2006, 270 p. – 90-6306-536-21 Net voor de Gentse Feesten lijken Gent en haar inwoners ingedut. Commissaris Bracke schuimt de ene vergadering na de andere af. Allemaal even oninteressant. Want jaar na jaar is Gent de veiligste stad en zijn de Gentse Feesten het veiligste evenement van Europa. Dit jaar is dat niet anders, aldus een triom-fantelijke politiechef van Aken.

Reacties
Een man die weet waarover hij schrijft, dat moet aangemoedigd worden (Menzo)
(Botero) Deze George Bracke roman smaakt naar meer (GP Schuring, Biblion)
(Tango Mortale) De personages zijn vlak, het vertelstandpunt klopt vaak niet en de talloze verwijzingen naar single malt whisky, een passie van de auteur en dus de favoriete drank van de commissaris, werken na verloop van tijd erg storend. Maar het ergste is dat Van Laere vaak stilistisch totaal foute zinnen schrijft (John Vervoort, De Standaard)

Persoonlijk oordeel
Botero staat sterk door zijn speurders maar valt door de mand door de redelijk onwaarschijnlijke climax. Tango begint niet zeer sterk maar twee parallelle zaken lopen mooi ineen tegen het einde toe. Iets teveel whisky en het stukje Argentinië lijkt er maar bijgesleept voor de couleur locale maar anders is het een lezenswaar-dig, aangenaam en vlot boek. De personages uit zijn debuutroman worden heropgevoerd en uitgediept. In zijn derde boek, Koudvuur, zijn verhaaltechnisch de proporties heel wat beter verdeeld maar is de spanning nog niet echt op en top. Bracke wordt een nog menselijker speurder en de nevenpersonages houden het verhaal levendig. Visionair boek: de Vlaamse liberalen hebben seksavontuurtjes binnen en buiten hun partij. De Turkse titel Kismet, en de Oosterse connecties blijven lang om opheldering vragen maar uiteindelijk slagen de terroristen er niet echt in de Gentse Feesten te verstoren. Ietwat vergezocht maar de om-kadering van de Gentse Feesten met haar kleurrijke personages is heel herkenbaar, Aangenaam om te lezen.

Varia
* Schreef verschillende informatieve boeken over zijn twee passies die hij ook (soms te overvloedig) in zijn thrillers aan bod laat komen: whisky en tango. Verder schreef hij ook nog enkele restaurantgidsen
* Belandde in Humo’s Boeken Top Tien met een diepmenselijk boek over een Brabants dorp (toevallig geboortedorp van Eddy Merckx) dat symbool staat voor de eeuwige dis-cussie collaboratie/verzet tijdens en na WO II
* Tango Mortale was het eerste detectiveverhaal in Vlaanderen dat verscheen met een bijhorende cd
* Op het einde van de jaren tachtig schreef hij kindertoneel waarbij Isabella A. ooit nog in het voorprogramma optrad
* Meer op www.stefaanvanlaere.be

Laerhoven, Bob Van

Arendonk, 8 augustus 1953
Deze duizendpoot schreef literaire romans, reisboeken, verhalen, essays, theaterteksten en thrillers. In zijn beginperiode was hij vooral bezig in het fantastische en science-fiction-genre waarvoor hij in heel Europa naam en faam verwierf. Is nu op zodanig veel vlakken bezig dat hij nergens meer opvalt.

	Hoogspanning. Weelde: Ten Berge, 1984, 131 p. – 90-6498-281-3 Dit boek bevat vier misdaadverhalen van de bovenste plank. Ze zijn geschreven met vaart, spanning, humor, een eigen opbouw en een totaal verrassend slot. Puur leesgenot dus. De verhalen in deze bundel zijn eerder afzonderlijk gepubliceerd in Nederland.
	Façades. Aartselaar: De Keyser, 1985, 193 p. – 90-6798- 017-X Van Laerhovens verhalen zijn bovenop deze vaststelling ook nog een buitenbeentje in de Nederlandse literatuur: moeiteloos springt hij van het toekomstverhaal naar het misdaadverhaal en het mysterie. Een rode draad verbindt al deze thema’s: het zoeken naar het ware gezicht van de mens dat enkel in een cri-sissituatie getoond wordt. Spannende verhalen dus. Om gefascineerd te lezen.
	Schermen. Antwerpen: Exa, 1986, 134 p. – 90-7053-017-1 Soms regent het in Parijs. Ook op de avond dat de Eiffeltoren wordt ingehuldigd. Oude waarden sterven, maar de Machine zal alles nieuw maken. Net als zijn tijd wordt Lefèvre heen en weer geslingerd tussen grandeur en tristesse.
	De stenen wachter. Antwerpen: Dedalus, 1990, 352 p. – 90-5281-015-X Alejandro Juron is gitarist en componist van de Parianse volksmuziekgroep Aconcagua. In 1973 heeft een bloedige staatsgreep plaats in het land onder leiding van generaal Pelaron die de Volksregering omver-werpt. Alejandro wordt gearresteerd en opgesloten in de beruchte gevangenis ‘Het Laatste Avondmaal’. Tien jaar later komt hij vrij.
	Dubbelspoor (samen met Hugo Marynissen). Antwerpen: Manteau, 1998, 269 p. - 90-223-1504-5 Uiteindelijk leidt het onderzoek ook naar ons land, waar Rudolf een onderkomen vindt in extreem-rechtse kringen die al lang banden hebben met Zuid-Afrika. Tijdens zijn onderzoek herkent Peter Declercq een van de moordenaars van zijn vader, inmiddels een bekend parlementslid voor het Vlaams Front…. Het dubbele spoor blijkt echter gevaarlijker dan hij dacht: niet alleen de bikkelharde Bokkie, maar ook de Vlaams-Fronter bijt van zich af.
	Mosk. Antwerpen: Manteau, 2000, 277 p. - 90-223-1548-7 Ronald Mufungu is een moordenaar, een dealer en een psychopaat. Maar hij is ook de ‘koning van Nyanga’, de grootste sloppenwijk van Kaapstad. Het geweld van de drugsbendes, Mufungu’s verwron-gen eerzucht, Declercqs vermoeide cynisme en de ‘christelijke idealen’ van ICCG-lid en Belgisch vice-premier Van Puyendonck leiden tot een hallucinante confrontatie in Nyanga.
	Djinn. Antwerpen: Manteau, 2001, 299 p. - 90-223-1591-6 België houdt zijn adem in: de Algerijnse GIA dreigt met vergeldingsmaatregelen omdat de Belgische justitie enkele GIA-leden gevangen houdt. Maar de zomer dreigt melig te worden, want er gebeurt voorlopig niets. Tot er een seriemoordenaar opduikt die machtige leden van de Belgische elite begint te vermoorden. Inspec-teur Duchène staat voor een raadsel…
	Papaver. Antwerpen: Manteau, 2002, 255 p. - 90-223-1747-1 Inspecteur Samantha Duchène bezoekt een vriendin die voor Artsen Zonder Grenzen in de Gouden Driehoek van Birma gezondheidscentra uit de grond stampt voor hilltribes. In dat land van dromen en geesten ondervindt ze hoe onvoorspelbaar het lot kan zijn. Tussen twee vuren in een burgeroorlog tussen de regeringstroepen en de Wa-rebellen, ziet ze geen uitweg meer.
	De vinger van God. Antwerpen; Amsterdam: Houtekiet, 2005, 229 p. – 90-5240-835-1 Commissaris Peter Declercq, gloednieuwe liaison-officier voor Zuid-Afrika, vergezelt commissaris Stoei naar Jeruzalem op zoek naar sporen van een bom-aanslag op een Brusselse moskee. Declercq stelt vast dat zowat iedereen er min of meer godsdienstwaanzinnig is, en dat heeft nare gevolgen in een stad waar wapens even gewoon zijn als wasgoed.
	De wraak van Baudelaire. Antwerpen; Amsterdam: Houtekiet, 2007, 266 p. – 978-90-5240-971-9 Commissaris Lefèvre, een oudgediende van de Frans-Algerijnse oorlog, moet de bizarre moorden oplossen. Op elk lijk worden versregels uit de omstreden bundel De bloemen van het Kwaad van de pas gestorven dichter Charles Baudelaire gevonden. Lefèvre komt op het spoor van een duivels komplot dat zich vertakt tot in het hof van Napoleon III zelf.

Reacties
(Dubbelspoor) Een satirische politieke thriller met een wijdvertakte plot die tegelijkertijd spannend is: het is een hele mondvol en bovendien zo goed als uniek in Vlaanderen (Telepro)
(Mosk) In zijn combinatie van wervelend verhaal, meedogenloze spanning en weerzinwekkend onderwerp - dat laatste heeft zowel te maken met de harde, gewelddadige en niets of niemand ontziende feiten als met de onverbiddelijke menselijke ontwrichting die wordt blootgelegd - groeit Mosk uit tot een bijzonder boeiende en messcherpe thriller (Luc Lannoy, Leesidee)
(Papaver) Nu en dan heb je de indruk dat Van Laerhoven een tussendoortje heeft geschreven en zijn zeker zeer grote collectie vliegtuigticketjes op een hoopje heeft gegooid om wat vage algemeenheden te vertellen over alles wat tussen Zuid-Afrika, Brussel, Curaçao, Thailand, Birma, Zaïre en nog wat andere toeristische bestemmingen ligt (Fred Braeckman, De Morgen)

Persoonlijk oordeel
Hoogspanning bevat korte verhalen à la Dahl over verrassende moordenaars en onverwachte ontknopingen. Façades is een goed geschreven mix van verschil-lende genres maar de verhalen zijn soms te langdradig. De historische detective Schermen neemt ons mee naar het Parijs van kort na de Eiffeltoren en de Expo. Een politie-inspecteur komt in de ban van een knappe zigeunerin en haar vreemde broer. Duister verhaal is slechts een kapstok om een tijdsbeeld (met Victor Hugo Jr. en onder andere Freud, neer te zetten. Boeiend. In De stenen wachter gebruikt Van Laerhoven de thrillervorm om zijn maatschappelijk linkse theorieën te spuien. Ondanks een paar boeiende maar zielige personages die op zoek zijn naar zichzelf, toch nog een interessant boek voor iemand die belangstelling heeft voor Latijns-Amerika maar géén goede thriller. Dubbelspoor en Mosk zijn twee thrillers die zich afspelen in het broeierige Zuid-Afrika maar nogal lijden onder geforceerde politieke en frauduleuze intriges. Peter Declercq is dan weer een aanwinst als politie-inspecteur. Op het einde van Djinn, een goede internationale thriller rond de Al-gerijnse GIA die vergeldingsaanslagen pleegt in België, gaan Declercq en zijn rechter-hand en grote geliefde, Sammy Duchène, uit elkaar maar in Papaver lijkt het weer stilaan in orde te komen. Zowel de lezer als de auteur struikelen over de vele zijsprongetjes, nevenintriges en reizen van de diverse personages. Iets gebalder mocht wel. De vinger van God heeft me ontgoocheld omdat er, na een zeer knappe aanzet met een viertal boeiende nevenintriges, uiteindelijk te weinig conver-gentie in de afloop zit. Alsof de verschillende verhaaltjes geknipt en willekeurig weer geplakt werden. Van Laerhoven gebruikt hier een opvallend literatuurtechnisch procédé: in plaats van iets driemaal te omschrijven doet hij het in één zin. Voorbeeld: “Je toont andere mensen slechts één gelaat. Pokerface.r ustig / bedaard / betrouwbaar.” In zijn nieuw boek, De wraak van Baudelaire, maakt Van Laerhoven enigszins de cirkel rond; hij gaat terug naar het bevreemdende van zijn eerste boeken. Het lukt hem niet helemaal omdat de als groots opgezette roman van de achterflap, verzandt in een makaber psychologisch en erotisch spelletje. Boeiend maar niet echt spannend.

Varia
* In januari 1990 verscheen zijn eerste volwaardige stripverhaal, Solitaire in de reeks Verhalen en Legenden van Lombard. Eerder schreef hij ook al stripscenario’s
* Op internet vind je Van Laerhoven het meest terug als auteur van sciencefiction-verhalen, ook en vooral op buitenlandse websites. Verschillende van zijn verhalen werden vertaald.
* Hij zat in de jury van de VTB-VAB reisverhalenwedstrijd die mij in 1997 voor een weekje gratis met twee in Cyprus deed belanden. Merci, Bob.
* Hij schuwde het gevaar niet als oorlogschroniqueur en deed dit o.a. in Srebrenica.
* Is niet vies van een portie seks in zijn boeken. Schreef een roman over zelfbevrediging maar ook de biografie van een Vlaamse porno-king met de overduidelijke titel Mag ik nu klaarkomen?

Landt, Thomas van ‘t

Honden sterven eenzaam. Weelde: Ten Berge, 1984, 254 p. – 90-6498-271-8 Tijdens communautaire rellen wordt een jonge vrouw gemolesteerd door leden van een paramilitaire organi-satie. Getergd door de laksheid van de overheid neemt haar vriend – van nature een zeer zachtmoedige man – het recht in eigen hand. Oog om oog, tand om tand!

Persoonlijk oordeel
Rechtlijnig verhaal over een man die uit wraak voor het hem aangedane onrecht, zelf Vrouwe Justitia speelt en als een Vlaamse Bronson door het verhaal heen raast. Er is meer actie dan spanning in deze zwakke thriller die zich afspeelt tegen de achtergrond van het (gelukkig) voormalige VMO.

Lannoy, Maria de

Borgerhout, 10 januari 1890 – Antwerpen, 29 februari 1968
Studeerde Letterkunde en Wijsbegeerte, Kunstgeschiedenis en Experimentele Zielskunde aan de Hogeschool voor Vrouwen. Haalde het diploma van bibliothecaresse. Woonde een tijd lang in Antwerpen zelf maar kon haar heimwee naar ‘den buiten’ niet wegsteken. Werkte mee aan tijdschriften en radio, maar schreef ook liederteksten

Stille getuigen. Leuven: Davidsfonds, 1954, 323 p. – (Gulden Reeks; 422) Korte inhoud - Een jongedame wordt op vakantie bij een vriendin geconfronteerd met de moord op haar moeder. Ze vraagt haar beste vriendin, verpleegster maar in haar vrije tijd detective, te komen helpen. Tussen het kleine kransje verdachten moeten de twee dames heel hard hun best doen om de moordenaar te ontmaskeren. Daarbij spelen de (liefdes) emoties soms hoog op.

Vergeten moord?: speurdersverhaal (samen met Bernard, Henry). Hasselt: Heideland, 1964, 180 p. – (Vlaamse Pockets; 133) Een tien jaar oude moord (in België) op een jong meisje wordt op verrassende wijze opgelost (deels in de geheimzinnige Afrikaanse wildernis…). De lezer zal zonder moeite ontdekken welke bladzijden elk der auteurs schreef, maar de dub-bele tragiek van deze zo vreemde, als spannende geschiedenis zal hem tot de laatste bladzijde boeien en obsederen, niet het minst ter wille van het beklemmende decor: het tropische oerwoud.

Reacties
(Stille getuigen) Spanning en intrige werden levendig volgehouden tot de laatste blad-zijde, waarin de aanduidende elementen of “stille getuigen” pas hun geheim prijsgeven (Bernard Henry, De Periscoop)
(Stille getuigen) Vergeleken met de speurdersromans, die op de wereldmarkt ver-schijnen, mag deze oorspronkelijk Vlaamse politieroman er gerust zijn. De duizenden ge-trouwen van het Davidsfonds zullen dit geschenk dankbaar aannemen (M. Brouns, Boekengids)
(Vergeten moord) Een werkelijk geslaagd en lang niet banaal speurdersverhaal (Paul Hardy, Boekengids)

Persoonlijk oordeel
Stille getuigen is een lekker ouderwetse detective met een charmant hoofdpersonage en een klein kransje verdachten, waaronder bijna allemaal familieleden. Wat traag maar toch knap in elkaar gebokst. Vergeten moord? is een heel leuke en vlotte samenwerking tussen twee uiterst verschillende schrijvers. Beiden belichten één deel van het onderzoek maar hebben de info van de andere nodig om verder te speuren. Henry zorgt voor de couleur locale en de Lannoy zorgt voor de deductie.

Varia
* Vooral haar meisjesboeken werden dikwijls vertaald in het Duits
* Schreef het scenario voor de Rubensfilm Robijnen en Rozen maar die werd door oor-logsomstandigheden nooit gedraaid.
* Ze schreef onder allerlei, soms verwarrende, schuilnamen en publiceerde tussen 1919 en 1956 vijfendertig boeken, ofwel bijna één per jaar.
* (Uit Stille getuigen) 'Ik ga niet akkoord met de benaming “snertboekjes” voor politie-romans, beste! Ik weet dat het jouw genre niet is, maar al is het misschien geen kunst met een hoofdletter, er is knap werk bij en er zijn beslist goede letterkundigen, die het genre niet beneden zich achten.'

Lauryssens, Stan

Antwerpen, 14 oktober 1946
Publiceerde verschillende werken i.v.m. zijn speurtochten naar Duitse oorlogsmisdadigers en beschreef zelfs een aantal Vlaamse topwielrenners (De Flandriens, 1973). Woonde in London, maar schrijft nog steeds in zijn geboortestad Antwerpen. Als free-lance journa-list reisde hij de wereld rond en ontmoette hij bekende namen als Thor Heyerdahl, Leni Riefenstahl en Salvador Dali.

	Zwarte sneeuw. Antwerpen: Manteau, 2002, 284 p. – 90-223-1746-3 Een man in het zwart sluipt tussen vervallen huizen. Zijn schoenen slieren over de natte straatstenen. Roos de Moor, die haar brood verdient met het kopiëren van schilderijen, slaakt een ijselijke kreet. Haar gruwelijk verminkte lichaam hangt aan een antieke vleeshaak in haar atelier, waar het door speurders van de moord-brigade wordt gevonden.
	Dode lijken. Antwerpen: Manteau, 2003, 311 p. – 90-223-1791-9 BAMM! BAMM! Twee schoten van dichtbij, kort na elkaar, zoals in een Amerikaanse film. Zij lag onder een straatlamp en bloed spoot als een fontein uit haar lichaam… Aan de andere kant van de stad schoot een steekvlam omhoog tussen geparkeerde auto’s en met een geweldige knal spatte het Fiatje van Miss België uiteen in duizend brandende stukken. In het lokaal van de gerechtelijke politie trokken de speurders een kogelvrij vest aan.
	Rode rozen. Antwerpen: Manteau, 2004, 336 p. – 90-223-1847-8 Het meisje lag aan de rand van de vijver, met haar gelaat in de modder. Nergens een spoor van bloed. Wie deze weg gebruikt, doet het uitsluitend op eigen risico stond op een bord tussen de bomen. Een dode in het lijkenhuis kreeg een erectie en de koning van de mafiosi werd omvergeknald in een zijstraat van de Keyserlei, met drie schoten.
	Doder dan dood. Antwerpen: Manteau, 2005, 264 p. – 90-223-1880-X In de kluis lag zoveel geld, dat het pijn deed aan de ogen. Geld stinkt, zeggen de mensen. Geld is het slijk der aarde. Tweemaal flauwekul. De kogels zinderden door de koude winterlucht en feestvierders strompelden door de sneeuw, druipend van het bloed, met hun darmen als spaghetti tussen hun vingers.
	Geen tijd voor tranen. Antwerpen: Manteau, 2006, 318 p. – 90-223-193-X8 Drie schoten, drie kogels, kort en droog als het klappen van een zweep netjes naast elkaar, tussen de vijfde en de zesde rib, precies op de plaats van het hart. Zijn borstkas kraakte open, bloed spatte naar alle kanten en een helse pijn zoemde door zijn lichaam. De telefoon rinkelde. 'Hallo? Hallo ? Hijgen en zuchten aan de andere kant van de lijn. 'Verkeerd verbonden,' zei de commissaris.

Reacties
Dear Stan, Good luck with the new book. All best (Ed McBain)
(Dode lijken) Lauryssens heeft stijl. Nu eens surrealistisch als hij een wolk geld door het gerechtsgebouw laat dwarrelen, dan weer hallucinant en expressionistisch als hij de ondergrondse rattenwereld beschrijft. Poëtisch ook (Fred Braeckman, De Morgen)
(Rode rozen) Ik vermoed dat nogal wat mensen dit boek na een paar bladzijden zullen wegleggen omdat ze de talloze flauwe grappen en de bakken gruwel te veel van het slechte vinden. Toch is Rode rozen het beste boek van de trilogie. Lauryssens' stijl is gevarieerd, hij is een begenadigde observator en verteller (John Ver-voort, De Standaard)
(Doder dan dood) Is als een pakje patat: het is vettig en ongezond, maar je blijft eten (Staf Schoeters, LeesWolf)

Persoonlijk oordeel
Zwarte sneeuw is een onvoorstelbare woordenbrij, vlot door de vele dialogen en de her-kenbare politiemensen. Jammer genoeg is er een compleet gebrek aan intrige en het niveau van de gesprekken tussen de politiejongens is puur geouwehoer en zadelde me met plaatsvervangende schaamte op in plaats van op de lachspieren te werken. Dode lijken begint ook weer met een verzameling aangebrande moppen die een tiener van vijftien niet zou doen blozen. De geschifte nachtwaker die alle Belgische ex-Missen wil doen ontploffen, is net zo geloofwaardig als de rest van de intrige. Het duurt tot over de helft van Rode rozen vooraleer er ook maar sprake is van een politie-onderzoek of van spanning. Jawel, we leren veel bij van de wetsdokter over verkrachtingen, penissen en allerlei andere seksueel getinte onderwerpen maar een sterke intrige, nee. In Doder dan dood is er einde-lijk een beetje meer aandacht voor de plot en voor het span-ningselement. Maar toch blijft het platvloerse lolbroekerij van een VTM-achtig niveau. Kan moeilijk geloven dat de door mij bewonderde McBain die met echte rechercheurs zijn 87th Precinct bevolkt, hier lovend over kan zijn. Geen tijd voor tranen heb ik afgeschooid van de auteur met de belofte het in Maleisië te fotograferen om op zijn website zetten. Opdracht volbracht.

Varia
* Wanneer hij uit de gevangenis komt, keert hij terug naar Spanje, koopt een villa op de berg boven Cadaqués en wordt de buurman van de geniale schilder Salvator Dali. De auteur raakt al vlug betrokken bij de demi-monde en de lakeien aan het hof en leert er Amanda Lear kennen, Ultra Violet (die seksfuiven voor Dalí organiseert), kapitein Moore (de beheerder van Dalí's financiën), en de talrijke vrienden - van Andy Warhol tot Karel Appel - die vaak deelnamen aan de schier eindeloze reeks bacchanalen. Lucratieve con-tacten heeft hij ook met een tekenaar uit de Walt Disney Studio's, die 400 'echte valse' Dalí's schildert.
* Zijn non-fiction boeken werden vertaald in het Engels, Frans, Italiaans, Pools en Japans
* Heeft een eigen nieuwsbrief met hagiografische weetjes en heeft absoluut geen last van een minderwaardigheidscomplex
* Zwarte sneeuw kreeg in 2002 de Hercule Poirotprijs
* Gazet van Antwerpen bracht in 2005 een thriller-CD uit waarop Pieter Aspe, Deflo, Bob Mendes, Jonathan Sonnst, Karin Fossum, Jef Geeraerts en Stan Lauryssens een spannend fragment lezen uit een van hun misdaadboeken. De CD kon met een bon uit de krant afgehaald worden in een Standaard Boekhandel (€ 4,95)
* Meer op www.stanlauryssens.com

Leeuw, Jan de

Aalst 21 mei 1968
Heeft een opleiding Klinische & Ontwikkelingspsychologie

Droom niet meer. Leuven: Davidsfonds, 2004, 179 p. – 90-6306-508-6 Madame Iris, ik had het kunnen weten. Ge schaatste te snel over het leven. Een flits, een schittering van het ijs, een opwaaiend kleed en ge waart weg. Had ik het geweten… Maar nee, ik sta als een domme koe aan de deur van uw hotelkamer te wachten als de flikken opendoen. Vermoord, zeggen ze. En natuurlijk hebben ze veel te rap de verkeerde gast te stekken. Dus zal Suzanne het weer zelf moeten doen, zeker. En ik heb het gedaan, Iris. Ik ben uw moordenaar gaan zoeken.

Dag vreemde man. Leuven: Davidsfonds, 2006, 204 p. – 90-6306-537-X Karel De Wit, succesvol kapper, wil voor bepaalde klanten nog wel aan huis komen. Als Iris, een luxueuze callgirl, dood in haar hotelkamer wordt aangetroffen, blijkt hij daardoor niet alleen de laatste man te zijn die haar levend gezien heeft, maar ook de enige die een glimp van haar moordenaar heeft opgevangen.

Reacties
Het is zeer aangename lectuur zonder kapsones en met metier geschreven. Het Davids-fonds heeft redenen te over om deze schrijver te koesteren (Jen De Groeve, LeesWolf)
Jan de Leeuw heeft deze dame een stem gegeven die op geen enkel moment vals klinkt. Haar taal is treffend en kleurrijk, haar beeldspraak verfrissend. Al gebeuren er in dit boekje geen ophefmakende dingen, de taal zorgt voor een extra drive (Erik Vissers, De Standaard)

Persoonlijk oordeel
Wc-madame Suzanne had een boontje voor een luxe callgirl die het zich verwaardigde nu en dan een klapke te slaan en onderwerpt de vier cryptisch omschreven en eventuele moordenaars uit de gevonden agenda van de dode aan een verrassend bezoek. Nergens platvloers, soms cynisch maar dikwijls ook hilarisch zijn de belevenissen van de ik-ver-telster die zelfkennis en zelfrelativering hoog in haar vaandel staan heeft. Lang geleden dat ik me nog zo heb geamuseerd met een detective en nog veel langer dat ik bijna iedere pagina moest schaterlachen. Deel twee uit de Iristrilogie is heel wat minder grappig, meer literair en begeeft zich in het nogal zware homomilieu. Complete stijlbreuk, jammer.

Varia
* Publiceerde bij dezelfde uitgeverij op een grappige, romantische, historische maar toch moderne manier jeugdboeken

Lentdecker, Louis de

Dendermonde, 22 april 1924 – Brussel, 9 oktober 1999
Moest tijdens de Duitse bezetting als lid van de gewapende weerstand, onderduiken in Wallonië. Na de oorlog ging hij even op het ministerie van Financiën werken maar begon kort daarna zijn journalistieke carrière. Naar aanleiding van de collaboratieprocessen stapte hij na twee jaar over van Het Volk naar De Standaard. Daar maakte hij vooral naam met zijn artikels over ophefmakende rechtbank- en assisenzaken. Samen met zijn bekendheid groeide ook zijn aanwezigheid in de media.

	Horens voor de stier. ’s Gravenshage: Van Hoeve, 1964, 160 p. Als Stanislas Archibald Gunschot, door de televisiecritici Archie Shotgun genoemd, die avond zijn vakantie in de bergen zal gaan doorbrengen, staat hij tot zijn grote verbazing en ontsteltenis plotseling naakt op de autostrade; zijn sportwagen ligt over de kop geslagen in een lager gelegen weide; achter het stuur vindt hij zijn lijk. Dan ontdekt hij gezeten op een steen langs de kant van de weg een mooie jonge vrouw die hem vertelt dat hij dood is.
	Moord in de krant. Antwerpen: Standaard Boekhandel, 1961, 190 p. De Lentdecker laat zijn verhaal afspelen in de hoofdstad, en in de aldaar bloeiende onderwereld van de prostitutie. Zijn destijds in een groep kranten verschenen artikelenserie over het “milieu” maakte sen-satie – zijn speurtocht door deze speciale wereld, waar afrekeningen onder elkaar schering en inslag zijn, heeft hem blijkbaar vruchtbaar geïnspireerd bij de bouw van deze boeiende roman.
	Revolvers in duplo. Antwerpen: Opdebeek, 1970, 135 p. ‘Revolvers in duplo’ is het geromanceerde verhaal van een sensationele moordzaak uit de twintiger jaren. Een gekende Antwerpse lady uit de high life speelt er de hoofdrol in. Ze was jong, ze verveelde zich: het huwelijk en het moederschap hadden haar onberoerd gelaten. Met haar jong en vurig lichaam wilde zij haar plaats in de mondaine wereld veroveren.
	De duivel in het blauwe bloed. Antwerpen: Opdebeek, 1970, 145 p. – (Beruchte moordzaken) De Ritzen, advokaat in Parijs, denkt dat het financieel renderender is de lui te bedriegen dan ze als ad-vokaat te verdedigen. Daarom besluit hij voortaan door het leven te gaan als edelman. Met vervalste documenten noemt hij zich ‘burggraaf de Ritzen’, afstammeling van Karel de Grote en van Willem de Veroveraar. Deze adellijke titel opent voor de geslepen bedrieger de poorten tot de lieftallige dames uit de rijkste families...

Reacties
(Moord in de krant) Als ontspanningslectuur af te raden wegens het milieu, doch voor-al wegens de nodeloze stoffering met allerlei informatie over erotische afwijkingen
(Paul Hardy, Boekengids)
(Horens voor de stier) Een boeiend verhaal, vol verrassingen, gekruid met een dosis kostelijke situatie-humor… Af en toe een tikje te omslachtig… De Lentdecker mag het er echt niet bij laten (Paul Hardy, Boekengids)
(Revolvers in duplo) Naar het einde toe groeit nl. de spanning. Als verstrooiing niet voor onoordeelkundige lezers (Paul Hardy, Boekengids)
(De duivel in het blauwe bloed) Even interessant als tijdsbeeld als op het vlak van de misdaad. Voor amateurs van dit soort lectuur geen banaal ding (Paul Hardy, Boekengids)

Persoonlijk oordeel
Moord in de krant is een nogal vergezochte sfeerschepping van het journalistenmilieu waar sensatie, actie en spanning niet alleen tot artikels leiden maar ook in het dagelijkse leven schering en inslag zijn. Dit bandeloze portret van de onderwereld ontgoochelt als detective. Minder een verhaaltje van dertien in een dozijn is Horens voor de stier, leuk, humoristisch en met voldoende zelfspot voor het journaille geschreven. De duivel in het blauwe bloed en Revolvers in duplo zijn beiden gebaseerd op waar gebeurde feiten maar met fictieve personages. In het eerste boek geeft LdL meer dan één sneer aan het adres van de fijne maniertjes van de adel maar slaagt hij er toch in nog wat spanning op te bouwen. In het tweede staat een onbenullig en voorspelbaar liefdesverhaaltje centraal met een al even onbenullige en voorspelbare plot.

Varia
* Zonder veel poeha of vooropleiding poneerde LdL zich als vlug als ’s lands meest gevreesde gerechtsjournalist. Hij schreef o.a. mee aan de scenario’s voor de beruchte TV-reeks Beschuldigde, sta op
* Zijn vlammende columns in het weekblad TV-Express spaarden niets of niemand en hij werd de woordvoerder van conservatief-rechts. Ook en vooral in Het Pallieterke
* Zijn grote bekendheid haalde hij als controversieel panellid in diverse praatprogramma’s op de BRT. Zijn one-liners haalden dikwijls de krantenkoppen
* Voor de oudere lezers is de inhoud van zijn biografie (Van LDL tot Louis de Lentdecker, 1997) beslist herkenbaar, voor de jongeren is het een stukje geschiedenis

Leysen, Ludovic

Kasterlee, 14 december 1922
Tijdens WO II kreeg hij, als oorlogsvrijwilliger, zijn opleiding bij de Militaire Politie en kwam terecht bij de befaamde Brigade Piron. Na de oorlog vervoegde hij het politiekorps van Hoboken, schakelde een paar jaar later over naar de Mobiele Brigade in Antwerpen en werd vanaf 1954 politieagent in zijn geboortedorp. Studeerde ondertussen nog criminologie.

	De dood was fotograaf : detectiveroman. Zele: Ganzenhoeve, 1954, 201 p. Jonge dame is verliefd op de zoon van een kasteelheer. Hij heeft echter zijn zinnen gezet op een aan-trekkelijke Française maar de avond zelf dat hij zijn verloving aankondigt, sterft zijn vader…Moord, dat is duidelijk maar wie en waarom? Verdachten genoeg maar de inspecteur moet wachten tot de uitslag van een fotografisch expertise rond is.
	De gracht. Retie: Kempische Boekhandel, 1959, 186 p. Hoofdpersonage, Paul Speurder, en schrijver van politieromans trekt zich terug in het volle leven van de Antwerpse achterbuurten om nieuw levensecht materiaal op te doen voor nieuwe verhalen. Hij kan zijn verliefdheid niet wegcijferen voor het milieu van pooiers en prostituees maar de familie van zijn verloof-de heeft te maken met een aantal moorden die de Antwerpse politie moet oplossen.
	Dodelijke slag. Utrecht; Antwerpen: De Koofschep, 1992, 104 p. – 90-6406-261-7. – (Pantheonreeks; 71) Ook in deze politieroman keert de auteur terug naar Antwerpen en meer bepaald het Statiekwartier, waar de gebeurtenissen zich afspelen. Na een brand leert een eerlijke politieman de uitbaatster kennen van een stripteasebar. Hij wordt ver-liefd op haar en door een ongelukkige samenloop van omstandig-heden geraakt hij betrokken bij een inbraak en een moordzaak die verstrekkende gevolgen voor hem zal krijgen.
	Kind verdwenen. Turnhout: Heibrand, 1997, 150 p. – 90-6991-079-9 Wat gebeurde er met Inge Mertens? Dit dertienjarig meisje reed op een woensdagnamiddag naar Goor op familiebezoek. ‘Voor de donkerte thuis,’ had haar moeder gezegd. Maar Inge keerde ’s avonds niet naar huis terug. Op de Goorseweg, ter hoogte van de Duivelskuil, wordt haar fiets gevonden. Met haar rechterschoen. Deze ‘stille getuige ‘ zegt dat er iets gebeurd is, maar wat?

Reacties
(De dood was fotograaf) Omdat geschreven door een agent van politie, een sympa-thiek boek, dat belofte is maar ook niet méér; er dient nog héél wat gewerkt eer ’t goed zal zijn, zo bouw als naar taal. Nu is ’t nog een beetje naïef; wel een prijsbare poging (Lambert Swerts, Boekengids)
(De dood was fotograaf) Maar goede bedoelingen én de dagelijkse uitoefening van het ambt van politieagent bij het Antwerpse korps blijken onvoldoende troeven om zelfs maar een doorsnee speurdersverhaal in mekaar te knutselen, en er méér van te maken dan een zeer dubieus geval, waar men zich meer dan eens aan ergert (L.S, Lectuurgids)
(De gracht) Alleen mist de fantasie de bestendige controle der waarachtigheid, wat vooral in een speurdersroman zeer kostbaar is (Bernard Henry, De Periscoop)
(Dodelijke slag) Deze veelzijdige Vlaamse auteur van poëzie, historische romans en politieromans voert ons door het Statiekwartier van Antwerpen en laat ons indringend kennismaken met het gevoelsleven van agent Joris Verstraete (Toine Gribling, Biblion)

Persoonlijk oordeel
De dood was fotograaf is een klassiek speurdersverhaal, met de nodige romantiek, dat de tand des tijds doorstaat maar lijdt aan een onwaarschijnlijk einde. De gracht is meer een zedenschets van het prostitutiemilieu in Antwerpen dan een spannend verhaal. Het einde is dan ook te moraliserend om boeiend te kunnen zijn. De politie speelt maar een klein rolletje in het begin en op het einde van het boek. Dodelijke slag is moderner maar Kind verdwenen is een flauw verhaaltje dat inspeelt op de massahysterie van de Dutroux-affaire. Uit de talrijke marginalen van het dorp verschijnt plots de dader, zonder dat er veel gespeur mee te maken had.

Varia
* 'Buiten enkele gevalletjes, die in een reeks verschijnen heeft de Vlaamse literatuur niets aan detectives. En de probeersels waarvan sprake doen me vaak scha-teren: de schrijver van dergelijke politieromans zou eerst en vooral een cursus criminologie moeten doornemen om de flaters die hij maakt tegen gerechtelijke en politionele procedures, te vermijden' (Interview door Frans Depeuter, Nieuwe Gazet, 1971)
* In een brief aan onderstaande schreef Leysen in 1989: 'De dood was fotograaf’ werd uitgegeven in 1954 bij ‘De Ganzenhoeve’ in Zele en telde 203 bladzijden. Het is een ‘jeugdzonde’ die echter wel een uitgever vond en die mij achteraf vertelde dat hij er zijn broek niet aan gescheurd had.'
* (De gracht) 'In de tweede druk (omgewerkt) heb ik het moraliserende trachten weg te werken.' (interview Nieuwe Gazet, 1971)
* Publiceerde Ne Kromme gedon, 80 jaar wielergeschiedenis in Kasterlee-Lichtaart en Tielen (2002), een uitgave met meer dan 200 verschillende renners, hun belevenissen en anekdotes uit de tijd van toen…

Leyssens, Jacques

Brasschaat, 11 juni 1946
Kapitein-commandant bij de rijkswacht in Antwerpen

	Luitenant Dijk.Turnhout: Heibrand, 1995, 167 p. - 90-6991-067-5 Deze rijkswachtroman is het verhaal van een jonge rijkswachtofficier in het district Antwerpen tijdens de zeventiger jaren. Door een onderzoek in een reeks sigarettendiefstallen stoot Dijk op de georganiseerde misdaad. Samen met het hoofd B.O.B. en enkele speurders bindt hij de strijd aan tegen het groeiend crimi-neel milieu. De schrijver toont de rijkswachters zoals ze zijn mensen van vlees en bloed, met hun zwakhe-den en tekortkomingen, hun idealen, liefde en pijn.
	Swedish connection. Turnhout: Heibrand, 1997, 133 p. - 90-6991-077-2 In zijn tweede boek ‘Swedish Connection’ volgen wij de verdere carrière van de hoofdpersoon uit zijn eerste boek Luitenant Dijk, en zijn naaste medewerkers. Voor het eerst in België komt Dijk op het spoor van een omvangrijk amfetaminelabo en dit gesitueerd in het stropersmilieu.
	Blauwwit marmer. Westerlo: Kramat, 2000, 150 p. - 90-75212-22-4 Een lange reeks onopgehelderde overvallen en een drugstrafiek met vertakkingen tot in Zuid-Amerika en de Verenigde Staten stellen luitenant Dijk en zijn medewerkers voor zware problemen. Het toeval en de hulp van enkele wakkere straatgendarmen brengen het onderzoek weer op het goede spoor.

Reacties
(Luitenant Dijk) Realistisch is dit boek doordat het bij dit alles een heldere kijk geeft
op het werk van de rijkswacht en de B.O.B., de samenwerking, het opsporingswerk, de coördinatie van het optreden, de voorzorgsmaatregelen en zeker ook de risico’s (Jos Bor-ré, flaptekst)
(Luitenant Dijk) Geen sterke roman, maar boeiend voor wie achter de schermen van de misdaadbestrijding wil kijken (J.G.W. Gielen, Biblion)
(Blauwwit marmer) Een pretentieloze politieroman, eenvoudig van opzet en uitwerk-ing (A.C. Bolman, Biblion)

Persoonlijk oordeel
Te veel personages in deze politieromans waardoor het soms moeilijk volgen is. Stijl en intrige verbeteren met de jaren en de agenten zijn mensen van vlees en bloed waarmee kan meegeleefd worden. Maar toch blijft alles amateuristisch van opzet en uitwerking.

Varia
* Leyssens is de eerste Belgische politieman in dienst die een politieroman schrijft en zelf zegt dat Luitenant Dijk zijn alter ego is

Lier, Hubert Van

Merksem, 22 december 1938
Was docent aan de Antwerpse Hogeschool afdeling gezondheidszorg.

	Voltaire en de zaak Chemalo. Westerlo: Kramat, 2000, 159 p. – 90-75212-25-9 Moord of zelfmoord? In haar appartement wordt Eva Teugels, een jonge vrouw, dood aangetroffen. Is zij het zoveelste drugsslachtoffer? Werd zij uit de weg geruimd omdat ze op de hoogte was van bepaal-de onfrisse praktijken in financiële kringen? Was haar eenzaamheid toch de oorzaak van haar dood? Of was het de af-gunst van één van haar amoureuze partners?
	Voltaire en de Europese Unie. Westerlo: Kramat, 2001, 173 p. – 90-75212-34-8 Een jongeman legt klacht neer bij onderzoeksrechter Petra Van Geninden. De feiten lijken op banale gronden te berusten. Spanningen op het werk, gestrande relaties? Maar stilaan worden er bedreigingen geuit, waarmee niemand echt blijf weet. Behalve Katrien Gaarden, de nieuwe secretaresse van het directoraat voor wetenschap bij de Europese Unie. Zij zwijgt echter… Zij zwijgt omdat haar baas er uitdrukkelijk om vraagt.
	Voltaire en de Vodkawraak. S.l.: Artus, 2004, 236 p. – 90-8090-351-5 Wanneer de gepensioneerde Jan Tervaert het bezoek van zijn vroegere baas uit Rusland krijgt, is zijn zorgeloos leventje voorbij. Prikogin presenteert hem een oude rekening waardoor hij als een rat in de val zit. Als losprijs eist de Rus dat Tervaerts dochter bij hem in Moskou komt werken.
	Voltaire en de Chinese Connectie. S.l.: Artus, 2006, 257 p. – 90-8090-355-8 Aan de Antwerpse kaai op het Zuid wordt een wagen in het water geramd. Eén inzittende, Karel Van Lancker, bedrijfsleider van de farmaceuticagigant Phar-mionto, kan gered worden. Voor een onbeken-de Chinese dame komt alle hulp te laat. Het pistool en het koffertje met een klein fortuin geld in de wa-gen schijnen op moord te wijzen.

Reacties
(Voltaire en de zaak Chemalo) Het is een spannend verhaal waarbij de speurzin van de politie (en de lezer) danig op de proef wordt gesteld (Marian Verstappen-Naus, Biblion)
(Voltaire en de Europese Unie) Een geloofwaardig gegeven, maar daar is alles mee ge-zegd. De uitwerking kan geen moment overtuigen (G.P. Schuring, Biblion)
(Voltaire en de Europese Unie) De misdaadromans van Hubert van Lier (in 2000 ver-scheen van hem Voltaire en de zaak Chemalo) beginnen meer en meer op een oude afle-vering van 'De collega's' te lijken; veel spanningen op het werk, relaties die stuklopen, en wisselende allianties (Staf Schoeters, Leesidee)

Persoonlijk oordeel
De eerste twee boeken van Van Lier gelijken sterk op elkaar: een mysterieuze moord op een vrouw en drie/vier grote verdachten Het politieteam vindt in deze doolhof van plotwijzigingen bijna haar nest niet meer terug. In zijn derde verhaal is de auteur al wat soberder maar wettigen de manke dialogen en vergezochte vergelijkingen zeker het predikaat ‘literaire thriller’ niet. In De Chinese Connectie gaat de sympathie van de lezer naar de underdog die strijdt tegen een megacon-cern dat het niet zo nauw neemt met de ethiek. Het verhaal gaat met een behoorlijke vaart naar het toch nog verrassende einde toe. Aanvankelijk lijkt de intrige nogal verward maar uiteindelijk vallen alle puzzelstukjes mooi op hun plaats.

Varia
* Een van de verdachten 'kon zich zoet houden met Mendes, Schoeters, Soetewey, Teigeler, Appel. Hij hield van het genre alhoewel het door sommigen met enig misprijzen bejegend werd. En spannende boeken doorbraken de stress, omdat ze alle aandacht opeisten en piekeren onmogelijk was' (citaat uit Voltaire en de Europese Unie)
* Richtte samen met de ondertussen overleden Leo Geerts de Academie voor Schrijfkunst op
* Voorzitter Vereniging van Vlaamse Letterkundigen maar ook Voorzitter Genootschap van Vlaamse misdaadauteurs

Lishout, Pliet Van

Gent, 22 januari 1920 – Namen, 11 april 1982
Speelde in zijn jeugd vooral toneel en richtte een orkest-cabaretgroep op, Het Wit Ca-baret. Studeerde aan het Provinciaal Handels- en Taleninstituut te Gent, later journalist bij Het Laatste Nieuws, tussendoor reclameadviseur en copywriter. Gaf ook les aan het Instituut voor Sociale Studiën ‘Edward Anseele’ te Gent.

De zaak Dr Jaminez. Amsterdam; Antwerpen: Contact, 1948, 216 p. – (Proloogreeks) De Zaak Dr Jaminez geeft ons het sobere, beklemmende relaas van een huwelijk, dat na een korte periode van intens geluk tot een bittere ontgoocheling wordt. De jonge vrouw vertelt ons, hoe zij aan-vankelijk een eentonig leven leidde in het huis van haar tante. In dit kalme bestaan wordt eensklaps beroering gebracht, doordat de beheerder van haar vermogen wordt vermoord. Een zekere Dr Jaminez wordt van deze moord beschuldigd. Wanneer zij deze man tijdens het proces in de rechtszaal ziet, vat zij liefde voor hem op.

Reacties
Scherpzinnig analysevermogen én literair vakmanschap, alsook een verregaande cere-braliteit (Bernard Henry, De Periscoop)
Je voelt je een beetje onwennig bij de lektuur van dit boekje. Gans het gebeuren is een beetje ziekelijk en een beetje allergisch voor het abnormale. Ook de figuren en hun daden gaan daaronder gebukt. Op het einde blijf je samen met de vrouw ziekelijk en onzeker achter (Ludo Sollie, Boekengids)
Zelden wordt ons, die op de galeien der lectuur onze vaak humeurige avonden slijten, een boek toegesmeten, dat onze verbeelding met rustige galanterie onder de arm neemt, onze goede smaak geen moment verstoort, noch door bepaalde details van de inhoud, noch door buitenissigheden in de vorm, een boek kortom zonder één wanklank, zonder grilligheden in het tempo van het verloop – een boek dat gaaf is in zijn geheel en waarvan het cement tussen de voegjes nergens afbrokkelt (Em. Janssen, Boekengids)

Persoonlijk oordeel
Intrigerend psychologisch verhaal over een zenuwarts die heel aparte theorieën heeft over de vrouwen, misdadigers en het doen van mensen. Driehoeksverhoudingen zijn de rode draad in dit verhaal dat meer gefilosofeer is over moord dan echt spannend. Maar toch zeer boeiend.

Varia
* Winnaar Letterkundige Prijs van de Stad Gent
* Het was een man die iemand kon boeien. Hij was innemend, enthousiast, joviaal, had een gladde tong en spirit en stak vol fantasie en plannen (Paul Rogghé in 1966)
* De Franse vertaling van een ander boek van Van Lishout (Eve et moi, 1966) is zelfs tot in Zuid-Afrika in bibliotheken te vinden.
* Werd door Daniel Van Ryssel uitvoerig beschreven en besproken in deel VII van de Oost-Vlaamse Literaire Monografieën, aflevering 38

Londersele

Pseudoniem van Roel Richelieu van Londersele – Ninove, 1 januari 1952
Was hoofdredacteur van het literaire tijdschrift Koebel, waarin al zijn belangrijkste tijdgenoten debuteerden. Kreeg literaire erkenning als dichter en als schrijver van scherp gedocumenteerde, historische romans.

Onzichtbaar. Antwerpen: Manteau, 2004, 203 p. – 90-223-1830-3 Bij de eenmaking van politie en rijkswacht droomt de Gentse BOB-commandant Dirk Vereecken van pro-motie. Als hij gepasseerd wordt, is hij razend en stapt op. Zijn machtigste informant, Le Docteur, biedt hem een winstgevende vakantiejob aan: de dochter van een rijke, Italiaanse zakenman opsporen. Hij negeert alle wijze raad en gaat in op het voorstel. Het lijkt een heldere opdracht maar hij komt terecht in het internationale web van de maffia.

Het laatste lijk. Antwerpen: Manteau, 2006, 207 p. - 90-223-1952-0 De Wilde, Vereeckens ex-partner, wordt neergeschoten. De Gentse politie staat op zijn kop. Er is een Italiaanse huurdoder neergestreken in Gent. Hij is onverbiddelijk en noemt zichzelf Capone. Heeft hij iets te maken met het lot van De Wilde of met de dood van een invloedrijk politicus? Als Vereecken een andere louche zaak probeert op te lossen, stuit hij op Capone. Deze bruut gaat plots om-zichtig te werk.

Reacties
(Onzichtbaar) Londersele heeft stijl en wil duidelijk meer schrijven dan zomaar een thrillertje (Fred Braeckman, De Morgen)
(Onzichtbaar) Een knap en deskundig geschreven, spannend en actueel boek dat een indringend beeld geeft van de onderwereld die in de huidige maatschappij steeds onzichtbaarder wordt dankzij het witwassen van geld onder de dekmantel van fiscaal en socio-economisch kosjer lijkende bedrijven. Voor een groot publiek (H. Veldman, Biblion)

Persoonlijk oordeel
Vlotte thriller met een origineel hoofdpersonage en verschillende nevenintriges die uiteindelijk mooi allemaal samenkomen. Italiaanse couleur locale is goed be-schreven. Het laatste lijk is nog een heel stuk beter omdat zowel hoofdfiguur Vereecken als de locatie, de Gentse Feesten, heel goed uit de verf komen. De Italiaanse mafia zorgt voor de nodige portie geweld, ongewoon voor de rustige provinciestad Gent maar net daarom verrassend.

Varia
* 'Wellicht is het literaire zelfmoord, maar ik had er gewoon zin in. De uitgever van mijn literaire werk wilde het boek niet publiceren omdat het niet paste in zijn fonds. Ik ver-wacht negatieve kritieken, want literatuurliefhebbers zullen dit boek niet kunnen plaatsen en de liefhebbers van het spannende boek denken misschien dat ik te literair of te poëtisch ben.'
* 'Ik las al jaren Simenon en ik heb meer dan tachtig romans van hem thuis staan. Een fan van Frost op de televisie ben ik ook. En een groot bewonderaar van Louis Paul Boon. Of je dat allemaal zal merken als je Onzichtbaar leest weet ik niet. In elk geval tracht ik drie zaken bij elkaar te brengen: een diepmenselijke figuur, een maatschappijkritische opstel-ling en gedegen research. - Ja, ik heb een serie in mijn hoofd. Steeds met Vereecken als centrale figuur. Maar ik laat bijvoorbeeld ook de maffialeden weerkeren, en dat lijkt me wel origineel. Nog zoiets: mijn held vormt geen duo met een andere politieman. Dat is wellicht een van de redenen waarom Manteau het boek zo vlug uitgeeft, want eigenlijk zaten ze het komende anderhalf jaar vol (Interview door Fred Braeckman, De Morgen)
* Bekroond met verscheidene prijzen o.a. van de Poëziedagen Deurle en van de Provincie Oost-Vlaanderen, de Prijs van de Vlaamse Club Brussel, de Literatuur-prijs van de stad Gent en de Louis Paul Boonprijs
* In 2003 werd hij benoemd tot de eerste Gentse stadsdichter, schreef acht stadsgedichten, las voor op openbare plaatsen en kreeg daarvoor 625 euro
* Meer op http://users.skynet.be/fa577165/welcome.htm

Loock, Ann Van

Ann Van Loock (Grobbendonk, 23 januari 1969) is leerkracht en scenarioschrijfster. Ze studeerde Germaanse filologie en filosofie in Antwerpen en volgde een scenariocursus bij de Vlaamse Vereniging voor Toneel en Scenarioschrijvers.
Marc Sluszny (Antwerpen, 1 februari 1962) is van joodse afkomst. Zijn beroep is commodity trader.

	Code Zwart. Aartselaar: Zuidnederlandse Uitgeverij, 2004, 255 p. – 90-447-0570-9 Philippe Right wordt door de Israëlische tennisfederatie uitgenodigd om een opleiding te volgen aan het befaamde Wingate Institute in Tel Aviv. Na zijn eindproef – een overlevingstocht door de beruchte Negev-woestijn – trekt hij naar New York om er verder te studeren. Daar wordt hij door zijn vroegere mentor, een lid van de Israëlische geheime dienst, benaderd om een opdracht uit te voeren: nagaan of de vroegere kampcommandant van Birkenau een nieuw leven begonnen is in Zuid-Frankrijk.
	De witte salamander. Aartselaar: Orega, 2005, 255 p. – 90-447-1048-6 Sam Lewis is een jonge journaliste uit Londen die weigert in de droom van huisje-tuintje-kindje te stap-pen. Tot ze tijdens een vakantie in Israël smoorverliefd wordt op Aaron. Hun relatie is echter van korte duur want Aaron komt op gewelddadige wijze om bij een militaire operatie. Sam is vastbesloten het mysterie achter zijn dood op te helderen.
	En garde. Aartselaar: Orega, 2006, 288 p. – 90-447-1400-7 Dit verhaal speelt zich af tegen de dramatische achtergrond van de meest bloedige eeuw aller tijden. Van de Olympische Spelen in Berlijn (1936) tot de Bel-gische verkiezingen van 2006. Wojteck, een jonge Poolse schermer, en Jacqueline, een levenslustig meisje uit Antwerpen, hebben alles om samen perfect gelukkig te zijn. Tot de Tweede Wereldoorlog dat geluk fataal aan diggelen slaat... Hij belandt in Auschwitz en zij wordt onder druk meegesleurd in een tragische vlucht naar Argentinië.

Reacties
(Code Zwart) Waarheid en fictie lopen dus voortdurend door elkaar in deze slim ge-componeerde roman. De auteurs slagen er bovendien in om personages van vlees en bloed neer te zetten, en niet de larger than life-helden die we in dit soort verhalen gewoonlijk tegenkomen (Knack, 16 juni 2004)(Code Zwart) Maar ze kunnen vlotte dialogen schrijven, spelen met het vertel-perspectief en weten hoe ze actiescènes op papier moeten zetten (John Vervoort, De Standaard)
(Code Zwart) Flauw vertelde futloze avonturenverhaal vol weeë romantiek. …. De Annapurna beklimmen zal ongetwijfeld heel lastig zijn, maar wie Code Zwart uit heeft, is ook bekaf. Van het geeuwen (Fred Braeckman, De Morgen)
(De witte salamander) In De witte salamander komt het verhaal een beetje traag op gang – liefdesscènes zijn blijkbaar niet de fort van het duo -, maar eens de ketel op stoom loopt het boek als een trein (Jan Haeverans, Knack)

Persoonlijk oordeel
Hun gemeenschappelijke debuut is een knappe internationale thriller met constant wis-selende locaties en een geloofwaardig hoofdpersonage dat, net als de lezer, voortdurend gemanipuleerd wordt. De witte salamander is dan weer heel wat zwakker omdat er niet veel gebeurt. Er zit wel een heel klein beetje onderhuidse spanning in maar het hele gebeuren verloopt véél te traag om te kunnen boeien. En garde is een te ambitieus boek om echt te kunnen boeien. Teveel verhaallijnen, teveel hoofd- en nevenpersonages om als lezer betrokken te geraken. Teveel weetjes, teveel historische personages die hun op-wachting doen maar geen eigenlijke bijdrage leveren tot het verhaal.

Varia
* Sinds 2004 schrijft Van Loock scenario's voor de reeks Spring op Ketnet, de jongeren-zender van TV1.
* Opvallend in de biografie van Sluszny zijn enkele knappe prestaties op sportief gebied: zo maakte hij deel uit van het Belgische nationale tennisteam van de Davis Cup (1982 - 1983), zwom in 1988 solo het Kanaal over (36 km in 10h30), vestigde een nieuw wereldrecord bungeejumpen met de hoogste sprong ooit vanuit luchtballon op 6720 m, maakte in 1997 deel uit van het Belgische Himalaya expeditieteam zonder zuurstof (Annapurna, 8091 m) en werd achtste op het WK schermen (degen) van 2002.
* De witte salamander werd in 2005 genomineerd voor De Diamanten Kogel
* Meer info op www.vanloocksluszny.com

Loof, Mieke de

Aalst, 3 oktober 1951
Socioloog en filosoof. Ze was wetenschappelijk onderzoeker, docent, chauffeur, dienster in een nachtkroeg en karateka.

Duivels offer. Antwerpen: The House of Books, 2004, 174 p. – 90-443-1161-31 Wenen, 1913. Terwijl het Habsburgse Rijk in zijn voegen kraakt, baadt Wenen in vrolijkheid en walst de Apocalyps tegemoet. Ksaveri Ignatz von Oszietsky danst dapper mee. Maar dat is schijn. Hij is jezuïet en pas opgeleid als geheimagent. Zijn Provinciaal Overste stuurt hem op zijn eerste missie: hij moet achterhalen waarom de katholieke spion aan het Habsburgs hof onbetrouwbaar is geworden.

Labyrint van de waan. Antwerpen: The House of Books, 2006, 215 p. – 90-443-1605-2 Maar niets is wat het lijkt in Steinhof. Welke experimenten voert dokter Koz-lowski in het holst van de nacht uit? Wat drijft dokter Epstein, die zo gepassioneerd is door het anarchisme? En waarom komt Fürstin Elisabeth von Thurn zo vaak de Steinhof Kirche bewonderen? Hoe dieper Ignatz in het Stein-hof-labyrint doordringt, hoe meer hij lijkt te verdwalen.

Reacties
(Duivels offer) Is een originele en hoogst on-Vlaamse historische thriller. De grootste verrassing van dit jaar (John Vervoort, De Standaard)
Een jury onder voorzitterschap van Pierre Darge van Weekend Knack, prees het winnende boek onder meer voor het subtiele taalgebruik, de intelligente opbouw en de over-tuigende historische achtergrond van de thriller (Uit juryrapport)
(Labyrint van de waan) Zowel de sfeervolle locatie als de politieke tegenstellingen tussen conservatieven en anarchisten, worden met veel gevoel voor timing en een vlotte pen neergezet (Staf Schoeters, LeesWolf)


Persoonlijk oordeel
Minimalistisch (dun boek, veel bladwit) portret van een woelige periode uit de Europese geschiedenis. Het mysterieuze hoofdpersonage laat zich leiden door een zeventiende-eeuwse filosoof, stuit op de vreemdste gebeurtenissen en beweegt zich gracieus maar onopvallend in het decadente keizerlijke milieu. De korte zinnetjes verhogen nog het staccatoritme van het niet eenvoudige verhaal met o.a. Freud, Jung en de Chardin in bijrolletjes. Moeilijk maar knap. Haar tweede boek, met de-zelfde hoofdrolspeler, is niet minder belezen, even indringend maar ook niet voor het grote publiek. Verwacht geen Da Vinci code.

Varia
* 'Je kan het boek lezen als een thriller, als een tijdskroniek of als een filosofische zoektocht' (uit een interview)
* Samen met haar vader (Artsen zonder grenzen) schreef ze En niemand hoort je huilen, over de gevolgen van een atoomoorlog (1982)
* Kreeg voor haar debuut de Hercule Poirot-prijs in 2004 (1500 euro) en werd genomineerd voor de Schaduwprijs. Haar tweede werd genomineerd voor de Hercule Poirot-prijs
* Fan van Chandler, niet onbelangrijk voor mij