Jak świeże powietrze
Julia M. Jaskólska, Nasz Dziennik

 
Nie krążą już opowieści o tym, jak to Amerykanie zrzucili stonkę ani nikt już nie organizuje zbiórki śpiworów dla bezdomnych w Ameryce. Mimo że sporo minęło od tamtych tragikomicznych czasów i na pozór wiele się zmieniło, to jednak dzisiejsza propaganda znowu tak daleko nie odskoczyła od "stonki" i "śpiworów".

Z większości przekazów medialnych poprzedzających wizytę prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki w Europie trudno było się dowiedzieć, po co ten Bush jedzie taki kawał drogi. Nieoceniona pod względem robienia wody z mózgu telewizja publiczna pokazywała antyamerykańskie demonstracje zagranicą. Na porządku dziennym były też wygłaszane z surową powagą komentarze, że system antyrakietowy Busha nie podoba się w Europie, zupełnie tak jakby zostało już przyklepane, że jesteśmy podnóżkiem Brukseli i innego zdania niż obowiązujące w UE mieć nie można. (Aż się cisnęło na usta: to niech się nie podoba, obchodzi nas to tyle, co zeszłoroczny śnieg.) Media zaś socjalistycznej "Europki" przebiły tym razem chyba naszych manipulatorów. Opinię publiczną urabiały "trucicielem z Teksasu" (jako, że niepoprawny politycznie Bush nie dając wiary - zgodnie ze zdrowym rozsądkiem i wynikami badań naukowych - mitowi o "globalnym ociepleniu", odrzucił tzw. protokół z Kioto o redukcji emisji gazów cieplarnianych), "płytkim, nudnym i zacofanym bufonem zza Oceanu" i podobnie wytwornymi komplementami.
Inaczej jednak być nie mogło przy okazji wizyty w czerwonej Europie konserwatysty, wroga tzw. aborcji, przeciwnika straszenia wspomnianym "efektem cieplarnianym" (który stanowi jeden z "dogmatów" politycznej poprawności), eutanazji, klonowania i innych tego rodzaju "zdobyczy" zjednoczonej Europy. Bush stawia na rodzinę, na wartości cywilizacji zachodniej, a nie na "wartości holenderskie"; Ojca Świętego i Jego nauczanie darzy niekłamaną estymą; na pytanie, kto wywarł największy wpływ na jego życie, prezydent USA odpowiada: Chrystus.
Na samą myśl o kimś takim na czele supermocarstwa, z którym nie można się nie liczyć, eurolewactwo zgrzyta zębami i z rozrzewnieniem wspomina lowelasa Clintona. Ale jak to mówią: psy szczekają, karawana idzie dalej. A wnosząc po krótkim, ale owocnym czasie od zaprzysiężenia Busha, ta "karawana" pójdzie do przodu. Condolezza Rice, wcześniej w administracji Reagana dziś na czele Rady Bezpieczeństwa Narodowego w administracji Busha, powiedziała bez ogródek, że jeśli chce się coś osiągnąć w stosunkach z Rosją, to trzeba być twardym. Takie stawianie sprawy wróży powodzenie, a dotyczy to przecież nie tylko stosunków z Rosją, ale w ogóle konsekwentnej, klarownej polityki USA.
Wbrew szukaniu dziury w całym przez niektórych komentatorów to, co powiedział nam Bush w Warszawie wcale nie było ogólnikowe, ale właśnie bogate w treść, pełne konkretów. Jakże inne od uprawianego przez prezydenta Kwaśniewskiego czy premiera Buzka pustosłowia, z którego po odlaniu wody nie zostaje nic. Rychłe powstanie systemu antyrakietowego, na pewno rozszerzenie NATO (nie ma już pytania "czy" Pakt zostanie poszerzony, kwestia tylko "kiedy" - zapewnia Bush), odbudowanie partnerskich relacji po obu stronach Atlantyku (wzorem R. Reagana i M. Thatcher, którzy podkreślali konieczność współpracy Ameryki i Europy). Takie cele polityki zagranicznej, mówiąc w największym skrócie, wyłuszczył prezydent Bush w Warszawie. I co znamienne, wręcz uderzające w tej kluczowej, historycznej mowie Busha było wiele odniesień do "wspólnych wartości". Wizja świata i Europy jest u Busha spójna, tak jakby system naczyń połączonych, jakby jeden organizm. Nie będzie przesadą stwierdzenie, że prezydentowi Stanów bliski jest model cywilizacji łacińskiej, chrześcijańskiej. Bush zarysował w Warszawie zupełnie inną wizję Europy od tej, do jakiej wzdychają miejscowi lewi eurofile. Zadając tym samym kłam zapewnieniom, że "prezydent USA popiera wejście Polski do Unii Europejskiej", jak wychwalał się euroestablishment. Bush nie widzi Europy jako superpaństwa federacyjnego tak jak Schroeder, ale jako wspólnotę suwerennych, wolnych państw narodowych. Wspólnotę opartą na poszanowaniu narodowej i państwowej odrębności.

Bush nie uległ naciskom Hilary Clinton i lobby żydowskiego i nie podjął w Polsce kwestii zwrotu majątków Żydom, dając tym samym dowód, że jego deklaracje o priorytetowym znaczeniu interesów państw narodowych to nie frazesy. Prezydent Bush złożył kwiaty na pomniku Armii Krajowej, nie patrząc wcale na to, że ta jest w Ameryce opluwana ("akowcy to pogromcy Żydów" itp. brednie). Znamienne jest wreszcie to, że na ogłoszenie swoich planów dla świata Bush wybrał stolicę Polski. Skłania to wszystko do jednego wniosku - gościliśmy kogoś Polsce życzliwego, kto widzi w nas potencjalnego sojusznika (podkr. moje - WK.).
Ale w Polsce niestety brak wiarygodnych, budzących zaufanie partnerów. Bush nie miał w Warszawie z kim rozmawiać. Bo "oni" oglądają się głównie na euroszmal. Mąż stanu odwiedził państwo rządzone przez karłów. Bush rzucał w Warszawie - że tak się obrazowo i mało wykwintnie wyrażę - perły przed wieprze. Polakom jednak dodał ducha, zaszczepił nadzieję, tak jak byśmy złapali haust świeżego powietrza. Następstw tej historycznej wizyty nie zobaczymy jutro ani pojutrze. Ale będą. Zawsze dłużej klasztora niż przeora. Tak w odniesieniu do Polski jak i do całej Europy.

Julia M. Jaskólska

Powrot

Hosted by www.Geocities.ws

1