PËRFITIMI MATERIAL SI MOTIV

Megjithatë dikush mund të thotë se rruga më e lehtë nuk është gjithmonë më e mira. Ndoshta Muhammedi ishte i dhënë pas pasurisë, ndaj ia atribuoi Kuranin Perëndisë, me qëllim që të përfitonte më tepër. Megjithatë kjo hipotezë nuk përputhet me faktet historike. Pozita financiare e Muhammedit ishte shumë më e mirë përpara sesa pas profetësisë së tij.

Në moshën 25 vjeçare, (pra 15 vjet përpara se ai të shpallej profet) ai u martua dhe jetoi në mes të rehatisë me Kadijen e tij e cila  ishte një tregtare e pasur. Pas profetësisë së tij, standarti i jetës dhe gjendja e tij financiare nuk ishin për t’u pasur zili.

Në një përmbledhje të Hadithit nga An-Naumi, një nga gratë e Muhammedit, Aishia tregon se zjarri në shtëpinë e tyre mund të rrinte një deri dy muaj pa u ndezur, ngaqë nuk kishte asgjë për t’u gatuar. I vetmi mjet për të jetuar ishin hurmat dhe uji. Nganjëherë kësaj diete i shtohej edhe qumështi i dhisë, të cilin ia dhuronte populli i Medinës.(18) Në librin e tij “Muhammedi: Jeta e tij bazuar mbi burimet më të hershme”, Martin Lings thotë:

Profeti dhe familja e tij jetonin një jetë plot kursime. Aisha tregon se përpara (pushtimit të) Kaiberit, ajo nuk kishte ngrënë kurrë hurma aq sa të ngopej. E tillë ishte varfëria e këtyre njerëzve, sa gratë e profetit nuk i kërkuan kurrë atij ndonjë gjë, përveç atyre gjërave më të nevojshme për jetën.(19)

Kjo nuk ishte thjesht një sakrificë e përkohshme por një mënyrë të jetuari. Kjo gjë ndodhte në një kohë kur Muhammedi po të donte mund të kishte jetuar si mbret. Në të vërtetë pati dhe një farë proteste nga gratë e tij përse duhej të vazhdonin të jetonin në varfëri kur mund të notonin në luks?(20)

Profeti u shqetësua nga kjo pakënaqësi. Atij i erdhi një shpallje e cila urdhëronte që t’u thoshte grave të zgjidhnin ose Perëndinë dhe lajmëtarin e Tij, ose shkëlqimin e përkohshëm të kësaj bote.

O ti Pejgamber, thuaju grave tuaja: Në qoftë se lakmoni jetën e kësaj bote dhe stolitë e saj, atëherë ejani, unë po ju jap furnizim (pa lëshim) dhe po ju lëshoj ashtu si është e rrugës. E në qoftë se e doni Allahun, të dërguarin e Tij dhe botën tjetër, atëherë të jeni të sigurta se Allahu ka përgatitur shpërblim të madh për ato prej jush që bëjnë punë të mira.(21)

Duke përshkruar dhomën e Profetit, Omari thotë:

Vura re se dhoma kishte gjithë vetëm tre lëkurë të thara bagëtie dhe një grusht elb të hedhur në një qoshe. Hodha vështrimin përreth, por syri nuk më zuri gjë tjetër. Nga sytë më dolën lot. Ai më tha: Përse po qan? Unë iu përgjigja: O Profet i Allahut! E si të mos qaj, kur shoh se në ç’gjendje ndodhesh. O Profet i Allahut! Lutu që Allahu të na japë të ngrëna të bollshme. Si ka mundësi që persianët dhe romakët të cilët nuk kanë fe të vërtetë dhe adhurojnë jo Allahun por mbretërit e tyre Kaizerin dhe Kohesrohen, të jetojnë në kopshte të lulëzuara e buzë shatërvanëve të pastër, ndërsa Profeti i zgjedhur dhe skllavi i nënshtruar i Allahut jeton në varfëri të plotë! Profeti i cili deri në atë kohë ish mbështetur, kur më dëgjoi të flisja në këtë mënyrë u ngrit dhe tha:

O Omar vazhdon akoma të dyshosh për këtë gjë? Qetësia dhe rehatia në botën e përtejmë janë shumë më të mira se qetësia e rehatia në këtë jetë. Të pafetë po shijojnë shumë të mira në këtë botë, ndërsa për ne këto të mira janë rezervuar të tëra në jetën tjerër.

Unë i kërkova ndjesë: O Profeti Allahut! Të lutem më fal. Ishte me të vërtetë një gabim nga ana ime.(22)

Dikush e pyeti Aishën se si e kish krevatin Profeti në shtëpinë e tij. Përgjigja e saj ishte: ai është bërë me lëkurë të mbushur me gjethe palme.(23)

Privacionet e Muhammedit ishin të vetë imponuara sepse kurdoherë që të merrte ndonjë dhuratë (si në rastin kur kryetari i Fidakut i dhuroi 4 deve të ngarkuara me mall) ai ia shpërndante atë të varfërve dhe s’pranonte të merrte asgjë për vete.(24) Kur Muhammedi vdiq, ai nuk kishte kurfarrë parash. Pasuria e vetme ishin 7 dinarë të cilat ua shpërndau të varfërve disa ditë përpara se të vdiste duke patur frikë se mos i linte prapa.(25) Gjithashtu thuhet se kur kur ai vdiq, ndonëse kishte arritur mjaft fitore dhe bëma, Muhammedi ishte borxh dhe se kishte lënë peng mburojën e tij tek një çifut i Medines.(26)

Ka gjithashtu edhe mjaft raste të tjera të cilat tregojnë se jeta e Muhammedit nga fillimi i profetësisë së tij e deri në vdekje ishte një jetë qëndrueshmërisht e kursyer dhe plot privime.(27) Ideja se qëllimi i tij ishte përfitimi material nuk përputhet me faktet historike. Siç vç re edhe Enciklopedia e Re Katolike “Thuhet se frymëzimi kryesor që e shtyu Muhammedin për të kryer revolucionin e tij fetar ishte thjesht përfitimi ekonomik”. Kjo hipotezë nuk u përshtatet fakteve që ne njohim.(28)

(Islami dhe Krishterimi ne vazhdimesi do te publikoje shkrimin e Hamza Mustafa Njazi rreth Burimeve te Kur'anit)

Shënime

18. Abdur Rahman Shad (përkthim) Rijadh-As-Salihin përgatitur nga Imam Jahjabin Sharafu- Din An- Nawawi (Lahore: Kazi Publications, 1984) Hadithi nr. 494-495, fq. 323-324

19. Martin Lings “Muhammedi: Jeta e tij e bazuar mbi burrimet më të hershme” (London: G. Allen Uniwin Ltd. 1983) faqe. 276.

20. Shih Martin Ling cit. Fq. 274-279

21. Kuran 38: 28-29

22. H. Nizzamuddin “Mësimet e Islamit” (New Delhi: Idona Ishaat-e-Dinityat, pa datë) fq. 49-50. Ky episod përmendet edhe në librin e Martin Lings “Muhammedi”, fq. 279

23. H. Nizamuddin op.cit. fq. 50. Dhe kur Hafsasë iu drejtua një pyetje e ngjashme, ajo u përgjegj: Përbëhej nga një sopë basme të cilën unë ia shtroja qysh para se ai të flinte. Njëherë, duke dashur t’ia bëjmë të rehatshme, unë ia shtrova më katërsh. Mëngjesin tjetër ai më pyeti: Çfarë ishte ajo që më shtrove mbrëmë? Unë iu përgjigja: E njëjta copë, vetëm se nuk e kisha palosur dysh, por katërsh. Ai tha: “Lëre ashtu si qe më parë.Rehatia më e madhe i zë udhën hajdutit.” (lutja e mbrëmjes), fq. 50.

24. Për një rëfim të plotë shih tregimin e Bilalit në librin e H. Nizamuddinit, cit. Fq. 55-57.

25. Hafiz G. Sarvar “Muhammedi Profeti i Shenjtë” (Lahore: Sh. Muhamaad Ashraf 1969), fq. 367.

26. Xhemal Badawi “Profetësia e Muhammedit”: Një vështrim analitik (Minna I. E. T. 1981), fq. 8.

27. Shih Abdur Rahman Shad (p;rkthim), cit. Hadith Nos 474, 475, 476, 477 dhe 478, fq. 315-317.

28. Enciklopedia E Re Katolike Vol. 9, fq. 1001.