Nooit vergeet ik meer die dag,
toen ik nog klein was en alles anders zag:
Een wereld vol rust en zonder geweld,
een wereld waar ik nog kon wensen.
Alle bloemen waren van mij
Alle vogels zongen voor mij
Het was zo'n mooie droom,
waarin ik leefde en dacht
Maar ook de tijd brak toen aan,
dat ik weer verder moest gaan,
zonder een lach of een hand,
die mij sterkt, die mij helpt
Ik zag weer de werk'lijkheid.
Welke mens stelt soms niet de vraag,
of het leven nu nog wel zin heeft vandaag?
Wie kent niet een dag van schrijnende nood,
de dag waarop wij 't niet meer wisten?
Alle vrienden waren ver weg
Heel de wereld leek een woestijn
Niemand voelde mijn pijn
Niemand wist waar ik kon zijn
Toch komt er weer een nieuwe dag,
met ook het licht en een kans,
en een weg en een tijd,
en die tijd begint vandaag.