Ιούλιος - Αύγουστος 1998 (τεύχος 232)

Ήταν πέντε και έγιναν έξι, που λεει και το τραγούδι. Είναι μια φοβερή παρέα, απλοί άνθρωποι, ποιητές, ονειροπόλοι, αλλά με τα πόδια τους στη γη και... καλοί πότες. Βρίσκονται στην καλύτερη φάση της καριέρας τους και πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησαν έναν υπέροχο δίσκο, τον δεύτερό τους, έδωσαν μία sold out συναυλία με δική τους διοργάνωση στο ΡΟΔΟΝ club και έχουν οργώσει όλη την Ελλάδα κάνοντας live. Όλες οι πόρτες πλέον είναι ανοιχτές και αυτό αντί να το εκμεταλλευτούν, το αντιμετωπίζουν σαν το μεγαλύτερο κακό της ζωής τους. Δε φοβούνται την επιτυχία, απλά θέλουν να την χρησιμοποιήσουν οι ίδιοι και όχι κάποιος άλλος εις βάρος τους. Θα είναι αυτοί που θα κάνουν την επανάσταση και θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα;

Δ.Κ. Είμαστε λίγο εξοργισμένοι με διάφορα πράγματα, αλλά μήπως μιζεριάσουμε αν μιλήσουμε γι' αυτά;

Κάθε άλλο. Από το να μιλάτε για ανούσια θέματα, καλύτερα να "ανοιχτήτε". Τι συμβαίνει με 'σας; Είστε στην κορυφή;

Δεν είναι θέμα κορυφής. μουσική παίζουμε και γουστάρουμε πολύ αυτό που κάνουμε. Όπως π.χ. οι Τρύπες, οι οποίοι είναι οι "γκάληδες" του ελληνικού rock. Ό,τι έκανε ο Γκάλης για το ελληνικό basket το έκαναν οι Τρύπες για την ελληνική rock σκηνή. Έστρωσαν σε όλους εμάς τον δρόμο, ώστε να περάσουμε πιο άνετα.

Και τώρα νοιώθετε ότι σας την έχουν "πέσει" όλοι. Bars, διοργανωτές, δισκογραφικές εταιρίες, ατζέντηδες...

Το περιμέναμε, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό. Τέτοιο "ξέρασμα" δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα βλέπαμε.

Το λες και αηδιάζεις.

Ε, βέβαια. Όταν βλέπεις τόσους άσχετους να σε γυροφέρνουν, αηδιάζεις. Κάποτε είχα ζητήσει από κάποιον που ενδιαφερόταν πάρα πολύ για εμάς να απαγγείλει έστω και ένα στίχο μας. Σε πληροφορώ ότι είχε ξεχάσει ακόμα και το όνομά μας. Σ' ένα τραγούδι μας μιλάμε γι' αυτό: "Αραγε θα θυμάται κάποιος τ' όνομά μας, άραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρά μας". Αυτό μιλάει για κάποια μελλοντική μας κατάσταση. Που να δεις το παρόν. Ζούμε την εποχή του "ποιός είναι αυτός να πάω να του μιλήσω", έχουμε φαει μεγάλο λούκι με όλους αυτούς. Μέχρι και συντεχνία έκαναν οι διοργανωτές συναυλιών για να μονοπωλήσουν τη φάση. Στο λένε καθαρά: "εδώ είμαστε και αλλού δεν μπορείς να πας". Το ευτύχημα θα ήταν να μπορείς να δημιουργήσεις μια μπάντα που εκτός από τα "μουσικά" μέλη της, θα περιλάμβανε και τον ηχολήπτη της (όπως έχουμε την τύχη να έχουμε εμείς) αλλά και τον manager της, έτσι ώστε να μπορεί να σε βγάζει από αυτά τα αδιέξοδα.
Εμείς με τη μουσική και τους στίχους μας απλώνουμε ένα δίχτυ στον κόσμο, να το πάρει και να το ξεσκίσει. Και έρχονται κάποιοι κύριοι δίπλα μας και μας ρίχνουν παραγάδια να τσιμπήσουμε. Δεν έχουν όμως καλό δόλωμα και, κυρίως, δεν ξέρουν να δολώνουν. Γι' αυτό έχουμε πει κάποια μεγάλα όχι, όσον αφορά τις συνεργασίες, τις συναυλίες, τις δισκογραφικές και αυτό τους δημιούργησε ένα άγχος.

Αυτοί τι προσφέρουν σε 'σας;

Δίνουν τα λιγότερα και ζητάνε τα περισσότερα. Νοιώθω σαν να ζυμώνω ένα ψωμί, το αλεύρι να φουσκώνει συνέχεια και πριν προλάβει να ψηθεί τελείως, να μαζεύονται τα αρπαχτικά και να βουτάνε ασύστολα, και τελικά εκεί που ήταν να βγει ένα ψωμί τρία κιλά, να μου μένει ένα κουλουράκι πασχαλινό. Όλοι αυτοί είναι κάτι άνεργα άτομα που δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους και πουλούσαν αέρα, κάτι καιροσκόποι, κάτι σαπρόφυτα που μόνο κακό μπορούν να σου κάνουν. Εγώ το μόνο που θέλω είναι να έρθω σ' επαφή με τον κόσμο. Τι τους χρειάζομαι όλους αυτούς; Ο κόσμος είναι αθώος. Με θέλει για την μουσική μου. Αυτοί τι θέλουν και μπλέκουν ανάμεσά μας; Κατάφερα και επιβίωσα τόσα χρόνια με τις τόσες δυσκολίες. Τώρα θα σκοντάψω; Σιχαίνομαι και να μιλάω γι' αυτούς. Τον τελευταίο καιρό δεν κάνουμε άλλη δουλειά από το να αμυνόμαστε σε αυτούς. Πιο πολλά "όχι" λέμε παρά "ναι". Δεν ξέρω αν αυτό είναι υπέρ ή κατά για ένα group, πάντως αυτό κάνουμε. Είμαστε στη τρίτη μας χρονιά, διανύουμε μια δημιουργική περίοδο και αυτό το πράγμα δεν μπορεί να το κάνει κτήμα του κανείς άλλος, πέρα από το group και το κοινό του. Οφείλουμε πάρα πολλά στο κοινό μας. Μαθευτήκαμε από στόμα σε στόμα και έτσι δημιουργήθηκε ένας γερός πυρήνας.
Αλλωστε, είμαστε σε μία εταιρία (Wipe Out) που μας έδωσε αυτά που θέλαμε από την αρχή, πριν γίνουμε γνωστοί. Μένουμε εκεί γιατι περνάμε καλά. Τι να τα κάνω τα κοράκια πάνω από το κεφάλι μου; Να διεκδικήσω τι; Λεφτά και συμβόλαια; Δεν τα θέλω, κύριοι. Κάποια στιγμή να μπούν τα πράγματα στη θέση τους. Αν μας γουστάρουν κάποιοι ας μας πλησίαζαν από την αρχή. Όχι τώρα που γεμίζουμε τα clubs και πουλάνε οι δίσκοι μας.
Αλλά τι να σου κάνουν και αυτοί; Aσχετοι είναι και απαίδευτοι, δεν ξέρουν την τύφλα τους. Έχουν πιάσει ένα πόστο και διευθύνουν. Δεν υπάρχουν "γκουρού" πια να μας μαθαίνουν πράγματα. Κάποτε ήξερες ότι είναι ο Πετρίδης, ο Ζήλος και από εκεί θα μάθουμε τα πάντα. Τώρα υπάρχει μία υπερπληθυσμιακή πληροφόρηση που πιο πολύ κακό κάνει, παρά καλό. Νοιώθω ότι συνέχεια πρέπει να κάνω ελιγμούς για να γλιτώσω απ' όλους αυτούς που είναι ταυτόχρονα ατζέντηδες και μουσικοί παραγωγοί και ραδιοφωνικοί και ιδιοκτήτες μαγαζιών και καναλάρχες και ό,τι άλλο τους έρθει. Προτιμώ να παίξουμε σ' ένα χώρο πενήντα-εκατό ατόμων, σε μία αλάνα, σ' ένα πάρκο και να'  μαι ωραίος, παρά να μπερδευτώ στα πλοκάμια τους.
Κάναμε μια μεγάλη συναυλία στο ΡΟΔΟΝ μόνοι μας. Αποδείξαμε σ' όλους ότι τελικά η μουσική και τα τραγούδια είναι αυτά που αγγίζουν τον κόσμο και όχι η γκλαμουριά της αφίσας και το stage.Γεμίσαμε το ΡΟΔΟΝ μόνοι μας. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε μια χαρά, ότι περνάμε καλά και ότι η παρέα μας όλο και μεγαλώνει, όλο και δυναμώνει.

[Σ' αυτό το σημείο είχαμε όλοι μας την φαεινή ιδέα να κλείσουμε για λίγο το κασετοφωνάκι και να μιλήσουμε λίγο πιο χαλαρά, και ύστερα να μπω στο λούκι να θυμηθώ ό,τι ειπώθηκε, εν μέσω whisky, μπυρών και Διάφανων Κρίνων. Συζητήσαμε λοιπόν για την κατάντια αυτής της σκηνής (που δεν θέλουν να την ονομάζουν εναλλακτική και ανεξάρτητη) εξαιτίας αυτών όλων. Μιλήσαμε για τέχνη (ποίηση, ζωγραφική και κινηματογράφο) και τις μουσικές τους λατρείες (Joy Division, Radiohead, Tindersticks) καθώς και για τη ζωή τους μέχρι εδώ. Όνειρα για το μέλλον δεν πρόσεξα να έχουν, πέρα από κάτι κουβέντες "να' μαστε καλά, να 'χουμε καλά φιλαράκια..." δεν ειπώθηκε τιποτ' άλλο]

[Πατάμε πάλι rec]

Ο δεύτερός σας δίσκος διαφέρει πολύ από τον πρώτο;

Είναι το μεγαλύτερο αδελφάκι του πρώτου. Έτυχε δηλαδή να γεννηθεί πρώτα το μικρό παιδί και μετά το μεγαλύτερο. Και αυτό γιατί εδώ υπάρχει η εμπειρία, η ωριμότητα. Πιο πολλά πράγματα που βιώσαμε...

Τον ακούτε τον δίσκο σας;

Σπάνια. Μόνο μέσα στην "καλή χαρά", μόνοι μας ή με καλούς φίλους. Δεν τον ακούμε για να εκτιμήσουμε ή να κριτικάρουμε κάποια πράγματα. Ο καθένας τ' ακούει μόνος του.

Εσείς είστε ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα;

Είμαστε ευχαριστημένοι μέχρι την ώρα που θα τ' ακούσουμε ολοκληρωμένο στο studio. Μόλις βγούμε από εκεί, την επόμενη μέρα βρίσκουμε λάθη και ατέλειες. Αυτό συμβαίνει γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει παραγωγός. Μέχρι να βρεθούνε σωστοί παραγωγοί, όλα θα βγαίνουν με διάφορες ατέλειες.
Εμείς σ' αυτόν τον δίσκο είχαμε την τύχη να έχουμε δύο ηχολήπτες-παραγωγούς στο studio. Τον Λάμπρο Σφυρή και τον Κώστα Βάμβουκα, τον live ηχολήπτη μας, το έβδομο μέλος των Διάφανων Κρίνων. Σε 'μας έγινε το αντίθετο από το γνωστό "όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει". Στο remix ο καθένας από εμάς υιοθέτησε (χωρίς να το καταλάβει) κάποιο κομμάτι. Κι έτσι βγήκε το αποτέλεσμα που ακούμε.

[Τα Διάφανα Κρίνα κλείνουν πάλι το κασετόφωνο και μετά από λίγη κουβέντα περί οργανώσεως της rock σκηνής, φτάσαμε στο θέμα της μεγάλης συναυλίας τους στο ΡΟΔΟΝ. Δεν θέλουν να γραφτούν κάποια πράγματα και αυτό είναι σεβαστό. Έχουν εξοργιστεί με πάρα πολλά. Κυρίως όμως τους "την έχει δώσει" το θέμα του sponsoring. "Κλείσαμε ένα μαγαζί μόνοι μας, χωρίς καμία από τις γνωστές διοργανώτριες εταιρίες, βάζοντας τα φράγκα από την τσέπη μας. Όλα πέρασαν από τα χέρια μας. Εννοείται ότι η γνωστή μάρκα τσιγάρων που σπονσοράρει το μαγαζί, ούτε που μας βοήθησε, μα ούτε και την χρειαστήκαμε. Πες μου τώρα εσύ για ποιόν λόγο βρίσκονταν αυτοί μέσα με τσιγάρα, αναπτήρες, πετσετάκια κλπ. Διανύουμε τον αιώνα του πούστη Μας έχουν κατακλύσει και δεν ξέρουμε πώς να τους ξεφύγουμε".]

Τελικά όλα αυτά που συζητάμε είναι μιζέρια ή απέραντη αισιοδοξία; Έχω την αίσθηση ότι "εμείς" είμαστε οι super και όλοι αυτοί που πάνε να μας μιζεριάσουν μας γεμίζουν με θάρρος και αισιοδοξία.

Αυτό είναι το καλό, μας δίνει δύναμη και μας κρατάει στη ζωή.

Η Wipe Out πρέπει να αισθάνεται πολύ τυχερή που σας έχει, όχι ως μουσικούς μόνο, αλλά κυρίως σαν άτομα και τρόπο σκέψης.

Να σου πω κάτι. Ένα group σαν και μας δεν προσπαθεί να γίνει κάτι παραπάνω από μας. Το ίδιο και για μια ανεξάρτητη εταιρία. Αν δει (μέσω ημών) ότι μπορεί να γίνει κάτι παραπάνω από αυτό που είναι, το 'χασε το παιχνίδι. Μία ανεξάρτητη θα πρέπει να κρατήσει στην αγκαλιά της όλη αυτή τη φάση της "ανεξαρτομυρωδιάς" (γιατί περί μυρωδιάς πρόκειται) για να της μείνει, αν θέλει, η ουσία. Αν τώρα βρει φλέβα χρυσού πρέπει να βρει και τρόπο πως θα την χρησιμοποιήσει, έτσι ώστε να την εντάξει μέσα της, παραμένοντας όμως όπως ήταν. Να μην προσπαθήσει να κάνει πράγματα πάνω από τις δυνατότητές της. Εν πάση περιπτώσει, δεν πρέπει να ξεχνάμε και το πιο σημαντικό μέρος όλων αυτών των πραγμάτων. Τα τραγούδια. Αυτά που τα κατασκεύασε μια ομάδα ανθρώπων και τα κατάθεσε στους μοναδικούς που τους ανήκουν, στο κοινό της. Είναι σαν έναν πίνακα ζωγραφικής. Εγώ τον έφτιαξα και σας τον αφήνω εκεί. Όποιος θέλει μπορεί να του ρίξει μόνο μια ματιά. Κάποιος άλλος μπορεί να εντρυφήσει σ' αυτόν, σε κάποιον μπορεί να φανεί εντελώς αδιάφορος. Κάποιος πάλι μπορεί να τον βουτήξει και να το βάλει στα πόδια. Ό,τι κι αν γίνει, τους ανήκει.
Δεν παίζεις μουσική για κανέναν άλλον. Παίζεις για σένα και το κοινό σου. Θεωρώ ότι η μουσική είναι η μεγαλύτερη των τεχνών. Έχει ακοή, ανάσα, παλμό και όσφρηση. Αυτήν πρέπει να προσέξουμε και να διασφαλίσουμε.

[Κλείνει πάλι το κασετόφωνο και παρασυρόμαστε σε μια τρομερή κουβέντα για την αφετηρία του καθενός. Καταλήγουμε στο ότι το θέμα είναι να μην ξεφύγεις από τις αρχές σου, γιατί αυτές σε κρατάνε ζωντανό. Αν δεν ξεχάσεις από που ξεκίνησες, τότε είσαι ωραίος. Ο άνθρωπος είναι τόσο αδύναμος όσο η φύση που τον χαρακτηρίζει. Τα Διάφανα Κρίνα αποφάσισαν να παίζουν μουσική, γιατί αυτό τους γεμίζει και τους κρατάει στη ζωή. Επίσης αποφάσισαν να κλείσουν μόνοι τους αυτή την κουβέντα μ' ένα παραμύθι που επειδή δεν χώρεσε στην κασέτα, το πήρα χειρόγραφο].

Πως Γεννήθηκαν Τα Παραμύθια

Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα μαύρο και άξενο από φως δάσος, ένα μικρό χαμόσπιτο έπληττε από τη φρίκη της σχέσης δυο ανθρώπων! Μια χλωμή, αδύναμη, μα πανέμορφη γυναίκα, κάθε σούρουπο περίμενε τον άντρα της, έναν τεράστιο, χοντρό, τριχωτό ξυλοκόπο, που την ξυλοκοπούσε με το ρόπαλό του!

- " Aντρα μου, γύρισες;"

- "Ναι, και είμαι πολύ τσαντισμένος". Έπαιρνε το ρόπαλο και άρχιζε το ροπαλοχτύπημα. Κάθε φορά που τελείωνε και η νύχτα έσπερνε τα πάθη της, ο άγριος γενειοφόρος χάριζε σημάδια στο κορμί της μικρής γυναίκας του.

- "Aντρα μου, γύρισες;"

- "Ναι, και είμαι πολύ τσαντισμένος", και ξύλο συνεχιζόταν. Το ρόπαλο έβγαζε φωτιά.

Πέρασαν δυο μήνες. Η γυναίκα είχε εμετούς και ζαλάδες. "Όχι, Θεέ μου! Έχω στην κοιλιά παιδί, το δικό μου και το δικό του. Πως να το προστατέψω; Θα 'ρθει σήμερα το βράδυ κι αν το ρόπαλο συνεχίσει να με χαϊδεύει, φοβάμαι ότι θα το σκοτώσει, Θεέ μου! Ξέρω, ξέρω τι θα κάνω!!!" Το βράδυ η πόρτα άνοιξε και ο άγριος γίγαντας πήρε το ρόπαλο και το σήκωσε πάνω από τον ώμο του.

- "Γυναίκα θα σε σαπίσω σήμερα, γιατί έχω κέφι."

- "Aντρα μου, κάτσε πρώτα να ακούσεις μια ιστορία."

Κι έτσι άρχισε να αφηγείται ιστορίες από το μυαλό της, μέχρι που ξημέρωσε και ο άντρας της σηκώθηκε και πήρε το τσεκούρι να πάει στο χωράφι για δουλειά.

Την άλλη μέρα έγινε το ίδιο: "Κάτσε άντρα μου, άσε το ρόπαλο, τώρα που ήρθες να σου πω μια ιστορία". Aκουγε ο άντρας της μέχρι που ξημέρωσε και πήρε το τσεκούρι και έφυγε για την δουλειά χωρίς να την χτυπήσει. Εννιά μήνες γινόταν το ίδιο μέχρι που το παιδί γεννήθηκε, και μαζί με αυτό πρωτογεννήθηκαν και τα παραμύθια.

Από τον Τάκη Γιαννούτσο