Feliĉe kuŝis la naŭdek naŭ

Feliĉe kuŝis la | naŭdek | naŭ
     en la | paco | de l' ŝa|fej':
sed unu tamen va|gadis | for
     sur la monta | sova|ĝej',
for de la ora | pordo, | for
     de la zorgo | de l' Paŝ|tis|ta | kor',

"Ĉu ne sufi—ĉas, | ho Sin|jor',
     la | naŭdek | naŭ kun | vi?"
"El mia ŝafa—ro | unu | nun
     perdiĝis," res|pondis | li:
"Sur la roka vojo kaj | nuda | ter'
     Mi ĝin serĉos, kaj | savos | el | mi|zer',

Sed la ŝafo ne sciis pri l' akvo-flu',
      pri la nigra nokta voj';
nek pri la lon—ga serĉ-vagad'
     ĝis venis la trovo-ĝoj'.
Sonis malforta senhelpa kri',
     kaj en la dezerto ĝin aŭdis li,

"De kie venis la ruĝa sang'
     sur la kruta mont-dekliv'?"
"La bona paŝtisto donis ĝin
     por savo de l' ŝafa viv':
Lin ŝiris dornoj kaj ŝtona ter',
     sed li ne atentis pri danĝer',

Kaj el la sova—ĝa montegar',
     kaj el la rokaj valoj, kri'
leviĝis al la ĉiela pord':
     "La perditon retrovis mi";
kaj eĥis responde anĝela ĥor'
     la ĝojon de l' Paŝtista kor',

                         Amen.