จะเห็นว่าคนที่อยู่บริเวณชมพูทวีปนั้น ถ้าสามารถมองทะลุพื้นดินลงไปได้ แนวสายตานั้นก็จะทะลุผ่านจุดศูนย์กลางของโลก (ที่ใจกลางโลก) ลงไป จนถึงผิวโลกอีกด้านหนึ่ง ทั้งนี้เพราะไม่ว่าคนจะยืนอยู่จุดไหนของผิวโลก ถ้าเขายืนตัวตรงแล้ว ลำตัวของเขาจะตั้งฉากกับผิวดินที่เป็นพื้นราบเสมอ (ผิวดินที่ไม่มีความชัน)
เมื่อดูจากลูกโลกแล้ว จะเห็นว่าผิวโลกฝั่งตรงข้ามกับชมพูทวีปนั้น ก็คือมหาสมุทรแปซิฟิก ซึ่งอยู่ทางตอนใต้ของทวีปอเมริกาเหนือและประเทศเม็กซิโก และอยู่เหนือทวีปแอนตาร์กติกา บริเวณขั้วโลกใต้
ดังนั้น ผู้ที่อยู่ที่ชมพูทวีป และสามารถมองทะลุพื้นดินลงไปได้ (ดูภาพด้านล่างประกอบ) ก็จะเห็นว่าพื้นดินตั้งอยู่บนน้ำ (มหาสมุทรแปซิฟิก) และเห็นว่าน้ำตั้งอยู่บนลม (ลมที่พัดที่ผิวน้ำทะเล) และเห็นว่าลมตั้งอยู่บนอากาศ (อากาศที่ถัดจากลมออกไป)
ดังในภาพข้างล่างนี้ (ซึ่งคนจะรู้สึกว่าตนเองอยู่บนดิน ไม่ใช่ยืนตะแคงอยู่ข้างโลกดังภาพข้างบน จึงต้องหมุนโลกให้เหมือนคนอยู่ข้างบน ตามความรู้สึกของคนจริงๆ)
ซึ่งจะเห็นว่าตรงกับที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ทุกประการ
คำแย้งเช่นนี้ก็ฟังดูมีเหตุผลที่เป็นไปได้ แต่ถ้าพิจารณาถึงส่วนต่อไป คือ น้ำตั้งอยู่บนลม และลมตั้งอยู่บนอากาศแล้ว จะเห็นว่าถ้าไม่รู้ไม่เห็นจริงๆ แล้ว (โดยเฉพาะด้วยความรู้พื้นฐานทางวิทยาศาสตร์เท่าที่คนทั่วไปมีอยู่ในสมัยนั้น ซึ่งคงจะไม่รู้เรื่องแรงดึงดูดของโลก และแรงดึงดูดระหว่างมวล) ก็คงจะเป็นไปไม่ได้เลย ที่จะมีคนจินตนาการได้ว่าน้ำจะสามารถตั้งอยู่บนลม โดยที่ลมนั้นตั้งอยู่บนอากาศได้ เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นก็คงจะต้องคิดว่า น้ำก็จะร่วงไหลลงไปอย่างไม่ต้องสงสัย และแผ่นดินก็จะต้องร่วงหล่นตามไปด้วย ใครเล่าจะคิดว่าน้ำจะสามารถลอยนิ่งอยู่ได้บนลม และบนอากาศ
