ეროვნული მოძრაობის მტრები ყოველთვის და მუდამ ცდილობდნენ სიყალბით, სიცრუითა და ცილისწამებით სახელი გაეტეხათ ეროვნული მოძრაობისათვის მისი ნებისმიერი ფორმით - იქნებოდა ეს საგანმანათლებლო ეროვნული მოძრაობა, ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობა თუ საქართველოს სახელმწიფოებრივი დამოუკიდებლობისათვის მებრძოლი ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობა.

ეს სახელმძღვანელო შექმნილია იმისათვის, რათა ეროვნულად განწყობილ ქართველობას მიეცეს დასაბუთებული და დოკუმენტირებული არგუმენტები მტრული პროპაგანდის წინააღმდეგ; მიეცეს ზოგადი მეთოდოლოგიური საფუძველი კამათისა და სიმართლის დასასაბუთებლად.

მე არასოდეს დავივიწყებ მამაჩემის სიტყვებს: „ჩვენი ხალხის, მისი კულტურისა და ენის სამსახური მხოლოდ ღიად და პატიოსნადაა შესაძლებელი“.

1970-იანი წლების მიწურულის შემდგომ ანტიეროვნული ძალები ცდილობენ ჩრდილი მიაყენონ ეროვნულ მოძრაობასა და მის ლიდერს ზვიად გამსახურდიას ეგრთწოდებული „მონანიების“ გამო, რომელიც ეროვნული მოძრაობის ლიდერების ზვიად გამსახურდიასა და მერაბ კოსტავას მხრივ განხორციელებულ ტაქტიკურ პოლიტიკურ მანევრს, ხრიკს წარმოადგენდა. ამ მანევრით, ზვიად გამსახურდიამ და მერაბ კოსტავამ შესძლეს არ მიეცათ საბჭოთა პოლიტიკური პოლიციისათვის ეროვნული მოძრაობის ლიდრობის არასანდო პირებისათვის ხელში ჩაგდების საშუალება და საერთოდ ეროვნული მოძრაობის ჩახშობის საშუალება.

Я, недавно освободившийся грузинский правозащитник, Мераб Костава, Друг Звиада Гамсахурдиа, арестованный и осуждённый вместе с ним считаю необходимым заявить следующее. Шаг Звиада Гамсмурдиа и его позицию я не только оправдываю, но и считаю необходимыми в той ситуации. Тот, кто жертвовал своей жизнью ради правды и ради своего народа, пожертвовал своим самолюбием, что превышает первую жертву. Есть также некоторые обстоятельства, которые я ныне не могу доверить бумаге, но которые раскроются в будущем. Я прошу обшествснность не доверять дезинформации, распространению которой способствова пресса и некоторые обманутие и дезинформированные лица.

Что касается этого тактического отступления в связи с вышеназванными самиздатскими материалами, то и это было вызвано необходимостью. 3. Гамсдхурдия не допускал никакого компромисса в связи со своей патриотическо-правозащитной дея-тельностью, но только в связи с распространением вышеуказанных материалов (подразумеваются в основном материалы НТС и "Посев´).

ДЕЛО N 131

Дело по обвинению Гамсахурдиа Звиада Константиновича и Костава Мераба Ивановича в совершении преступления, предусмотренного частью I, статьи 71 УК Грузинской ССР.

"Дело" было начато 7 апреля 1977 г. и окончено 7 марта 1978 г. Дело сотавило 56 томов, сотни свидетельских показаний, допросов, материалы обысков, отпечатки пальцев, фотографии в фас и профиль, протоколы опознания. Против нас заработала мощная машина. Допрашивали сослуживцев, соседей, и знакомых, бывшую жену, проводниц поездов, случайных встречных во Фрунзе и Донецке, Омске и Ленинграде.

აფხაზეთში შევარდნაძისა და მისი ნომენკლატურულ-კლეპტოკრატიული ელიტის მიერ პროვოცირებული და გაჩაღებული ომი შემდეგ მიზნებს ისახავდა: ა) შევარდნაძის საქართველოში დაბრუნების უმთავრესი პირობის - რუსეთისათვის აფხაზეთის გადაცემის აღსრულება, ბ) აფხაზეთში ლეგიტიმური ხელისუფლების წინააღმდეგობის ცენტრის ომში ჩათრევით მოსპობა (შესრულდა ომის მეორე ეტაპზე), გ) სამეგრელოში ლეგიტიმური ხელისუფლების წინააღმდეგობის ცენტრის ომში ჩათრევით მოსპობა (ვერ შესრულდა აფხაზეთის ომის პერიოდში აუცილებელი გახდა ბალტინის საექსპედიციო კორპუსისა და ძერჟინსკის დივიზიის გამოყენება), დ) კიტოვან-სიგუას „გვარდიის“ ომში მოსპობა და ამითი სიგუა-კიტოვანის დასუსტება და პოლიტიკური სცენიდან ჩამოშორება (ძირითადად განხორციელდა ომის პირველ ეტაპზე), ე) ჯაბა იოსელიანის „მხედრიონის“ ომში მოსპობა და ამითი ჯ.იოსელიანის დასუსტება და პოლიტიკური სცენიდან ჩამოშორება (ძირითადად დასრულდა ომის მეორე ეტაპზე), ვ) ყარყარაშვილის შეიარაღებული დაჯგუფების მოსპობა და ამითი ყარყარაშვილის დასუსტება და პოლიტიკური სცენიდან ჩამოშორება (ძირითადად დასრულდა ომის მეორე ეტაპზე, ხოლო შემდეგ ყარყარაშვილზე ტერაქტით), ზ) შინაგანი პოლიტიკური, და - რაც არსებითია - სოციალური დაძაბულობის გადატანა გარეგან სფეროზე - პროვოცირებულ „საქართველო-აფხაზეთის“ ომზე, საომარ ისტერიაზე (არსებითწილად ეს მიზქანი მიღწეული იქნა). ამ მიზნების შესრულებით შევარდნაძის ნომენკლატურულ-კლეპტოკრატიულმა ელიტამ გაინაღდა საქართველოზე 13 წლიანი განუყოფელი ბატონობა და განუკითხავობის ვითარებაში ერის სასტიკი ძარცვის პირობები.

ზვიად გამსახურდია: „ … ჩემი ამ პოსტიდან წასვლა გამოიწვევს საქართველოში სულ მცირე რამდენიმე ათეული პარალელური მთავრობის შექმნას და რამდენიმე ათეული პრეზიდენტის აღმოცენებას. უფრო მეტიც, გამოიწვევს საქართველოს ადგილზე რამდენიმე სახელმწიფოს ჩამოყალიბებას. ...ეს უახლოეს ხანში გამოიწვევს საქართველოს სახელმწიფო მთლიანობის სრულ დეზინტეგრაციას და დარღვევას, სრულ ანარქიას საქართველოს მთელ ტერიტორიაზე... საქართველოშიც დაიწყება ლიბანიზაცია... საქართველო გახდება მსხვერპლი ტოტალური ანარქიისა და საერთოდ, საქართველოს არსებობა დადგება კითხვის ნიშნის ქვეშ. აი, რა მოჰყვება ჩემს შესაძლო გადადგომას... “

მიღებულ იქნა საარჩევნო კანონი, რომელიც გარკვეული კვოტების პრინციპს ითვალისწინებდა. კერძოდ, აფხაზეთის ავტონომიური რესპუბლიკის უმაღლეს საჭოში იქნებოდა 65 დეპუტატი, მათ შორის 28 აფხაზი ეროვნების, 26 - ქართველი და 11 - სხვა დანარჩენი ეროვნების დეპუტატი. მხოლოდ საპროცედურო საკითხების გადაწყვეტა შეიძლებოდა ხმათა 50+1 % -ით. დანარჩენში აფხაზურ და მასთან ალიანში მყოფ არაქართულ დეპუტაციას სჭირდებოდა 2/3. აფხაზეთის უზენაეს საბჭოში 100% დასწრებაც რომ ჰქონოდათ აბხაზურ და არაქართულ დეპუტაციას, 57%-ზე მეტი მაინც ვერ გროვდებოდნენ. ამიტომ აფხაზური და არაქართული დეპუტაცია იმ შემთხვევაშიც კი - თუ ქართულის წინააღმდეგ პრინციპულად დაირაზმებოდა 2/3 - ს მაინც ვერ შეაგროვებდა. აფხაზეთის ზემოთმითითებული წესით დაკომპლექტებული უზენაესი საბჭო არ გამხდარა საქართველოსათვის რაიმე პრობლემის წყარო - არ ყოფილა არც ერთი შემთხვევა, როდესაც ამ პოლიტიკურმა გადაწყვეტილებამ რაიმე ზიანი მოუტანა საქართველოს ინტერესებს. პირიქით - ეს გახდა აფხაზეთში შედარებითი სტაბილიურობის მტკიცე საფუძველი.

მას შემდეგ რაც საბჭოთა კავშირმა რიბენტროპ-მოლოტოვის პაქტის შესაბამისად მოახდინა ბალტიის რესპუბლიკების ოკუპირება და ანექსია, 1940 წლის 23 ივლისს აშშ ხელისუფლებამ სიმპსონის დოქტრინა განავრცო ბალტიის რესპუბლიკებზეც: „ესტონეთის, ლატვიისა და ლიტვის საბჭოთა ანექსიისა და სსრკ-ში ჩართვის არ ცნობით“. ამავე დროს აშშ-მ განსაზღვრა, რომ იგი შეინარჩუნებს ამ ქვეყნების დამოუკიდებელ საელჩოებს აშშ-ში შემდგომი 50 წლის განმავლობაში (ანუ 1990 წლის ჩათვლით).