Σε κάθε αντίδραση αναγωγής έχουμε πραγματική πρόσληψη ηλεκτρονίων.

Το SO₂ μπορεί να δράσει τόσο ως οξειδωτικό όσο και ως αναγωγικό.

Είναι αδύνατον ο αριθμός οξείδωσης ενός στοιχείου σε μία ένωση να είναι ίσος με μηδέν.

Οι δυνατοί αριθμοί οξείδωσης του φθορίου F είναι 0 και -1.

Στις αντιδράσεις απλής αντικατάστασης ο Fe αντικαθιστά το Cu. Επομένως ο Fe είναι πιο οξειδωτικό στοιχείο από το Cu.

Κατά την πλήρη οξείδωσης της μεθανόλης CH₃ σε CO₂ ο αριθμός οξείδωσης του C αυξάνεται κατά 4.

Το ΗΝΟ₃ δρα ως οξειδωτικό διότι το άζωτο Ν έχει το μικρότερο αριθμό οξείδωσης.

Στην αντίδραση: 3Cl₂ + 6KOH → 5KCl + KClO₃ + 3H₂O το χλώριο οξειδώνεται και ανάγεται.

Κάθε αντίδραση διάσπασης είναι οξειδοαναγωγική αντίδραση.

Σε μία αντίδραση οξειδοαναγωγής ο αριθμός των ατόμων που οξειδώνονται ισούται με τον αριθμό των ατόμων των στοιχείων που ανάγονται.

Το Η₂Ο₂ όταν μετατρέπεται σε Ο₂ δρα οξειδωτικά.

Οι αντιδράσεις εξουδετέρωσης και διπλής αντικατάστασης είναι μεταθετικές αντιδράσεις.

Κατά τη μετατροπή του ιόντος MnO₄⁻ στο ιόν MnO₄²⁻ ο αριθμός οξείδωσης του Mn ελαττώνεται κατά 1.

Κατά τη μετατροπή του χρωμικού ιόντος CrO₄²⁻ στο διχρωμικό ιόν Cr₂O₇²⁻ ο αριθμός οξείδωσης του χρωμίου αυξάνεται κατά 2.

Σε κάθε περίπτωση η μεταβολή της ενθαλπίας σε μία αντίδραση ισούται με το ποσό θερμότητας που εκλύεται η απορροφάται κατά την αντίδραση αυτή.

Η κάυση των υδρογονανθράκων είναι κάποιες φορές ενδόθερμη και κάποιες φορές εξώθερμη.

Όταν μία αντίδραση έχει μεγάλη ενέργεια ενεργοποίησης τότε είναι σχετικά γρήγορη αντίδραση.

Σε μία χημική αντίδραση ο αριθμός των αποτελεσματικών κρούσεων μεταξύ των μορίων των αντιδρώντων είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό των συνολικών συγκρούσεών τους.

Για να είναι αποτελεσματική μία κρούση αρκεί τα μόρια των αντιδρώντων να έχουν ενέργεια μεγαλύτερη από την ενέργεια ενεργοποίησης.

Η ενέργεια ενεργοποίησης σε μία χημική αντίδραση ισούται με την ενεργειακή διαφορά του ενεργοποιημένου συμπλόκου και των προϊόντων της αντίδρασης.

Στη γενική περίπτωση η ταχύτητα μιας αντίδρασης ελαττώνεται με την πάροδο του χρόνου.

Σε δοχείο πραγματοποιείται η αντίδραση: Η₂(g) + I₂(g) → 2HI(g). Αν σ' ένα χρονικό διάστημα Δt ο μέσος ρυθμός μεταβολής της συγκέντρωσης του ΗΙ είναι 0,4 M/s τότε στο ίδιο χρονικό διάστημα ο μέσος κατ' απόλυτη τιμή ρυθμός μεταβολής της συγκέντρωσης του Η₂ ισούται με 0,2 Μ/s.

Η αύξηση της θερμοκρασίας αυξάνει την ταχύτητα μόνο των ενδόθερμων αντιδράσεων.

Η ταχύτητα όλων των αντιδράσεων επηρεάζεται από τη μεταβολή της πίεσης

Η αντίδραση Fe + 2HCl → FeCl₂ + H₂ πραγματοποιείται με μεγαλύτερη ταχύτητα όταν ο σίδηρος είναι με τη μορφή ρινισμάτων παρά με τη μορφή ελάσματος.

Σε δοχείο σταθερού όγκου εισάγονται ποσότητες των αερίων Α και Β συγκέντρωσης 0,2 Μ το καθένα και πραγματοποιείται η αντίδραση: Α + 2Β → 2Γ. Αν η αντίδραση ολοκληρώνεται σε 10 min τότε η μέση ταχύτητά της από την έναρξη μέχρι και την ολοκλήρωσή της ισούται με 0,02 M/min.

Η προσθήκη του Η₂ στο CH₂=CH₂ ερμηνεύεται από τη θεωρία των ενδιαμέσων προϊόντων.

Σε μία καταλυτική αντίδραση η μάζα του καταλύτη στο τέλος της αντίδρασης είναι μικρότερη από την αρχική του μάζα.

Στην κατάσταση χημικής ισορροπίας η σύσταση του μίγματος δε μεταβάλλεται χρονικά.

Η απόδοση μιας αμφίδρομης αντίδρασης εξαρτάται μόνο από τη θερμοκρασία.

Σε δοχείο εισάγονται 2 mol N₂ και 5 mol H₂ και αποκαθίσταται η ισορροπία Ν₂(g) + 3H₂(g) ⇄ 2NH₃(g). Αν στην κατάσταση ισορροπίας περιέχονται στο δοχείο 2 mol NH₃ τότε η απόδοση της αντίδρασης είναι 60%

Σε μία αντίδραση με απόδοση 50% στην κατάσταση ισορροπίας θα περιέχεται η μισή ποσότητα της αρχικής κάθε αντιδρώντος.

Η παρουσία καταλύτη μετατοπίζει τη θέση ισορροπίας μιας αμφίδρομης αντίδρασης.

Η αύξηση της θερμοκρασίας αυξάνει την απόδοση όλων των αμφίδρομων αντιδράσεων.

Η μεταβολή του όγκου δε μεταβάλλει τη θέση ισορροπίας της αντίδρασης: 3Fe(s) + 4H₂O(g) ⇄ Fe₃O₄(s) + 4H₂(g).

Σε δοχείο εισάγονται ποσότητες από τα αέρια Α και Β οπότε αποκαθίσταται η ισορροπία: 2Α(g) + B(g) ⇄ 2Γ(g). Αν ο όγκος και η θερμοκρασία είναι σταθερά τότε η πίεση στο δοχείο είναι συνεχώς σταθερή.

Σε δοχείο σταθερού όγκου έχει αποκατασταθεί η ισορροπία: H₂(g) + I₂(g) ⇄ 2HI(g). Στο δοχείο προσθέτουμε ποσότητα HI οπότε αποκαθίσταται νέα ισορροπία στην ίδια θερμοκρασία.
Τότε στη νέα ισορροπία η συγκέντρωση του ΗΙ θα είναι μικρότερη από εκείνη της αρχικής ισορροπίας.

Όταν προσθέσουμε ένα αδρανές αέριο (He), υπό σταθερό όγκο και θερμοκρασία, στην ισορροπία: 2SO₂(g) + O₂(g) ⇄ 2SO₃(g) τότε η θέση ισορροπίας μετατοπίζεται προς τα λιγότερα mol αερίων αφού αυξάνεται η πίεση.

Η έκφραση της σταθεράς ισορροπίας CaCO₃(s) ⇄ CaO(s) + CO₂(g) είναι Kc = [CO₂].

Η σταθερά Kc μιας αμφίδρομης αντίδρασης είναι αδιάστατο μέγεθος (δεν έχει μονάδες).

Σε μία εξώθερμη αντίδραση η σταθερά Kc αυξάνεται με την αύξηση της θερμοκρασίας.

Κάθε φορά που μετατοπίζεται η θέση ισορροπίας μιας αμφίδρομης αντίδρασης η σταθερά Kc μεταβάλλεται.

H σταθερά ισορροπίας της αντίδρασης: 2ΝΟ(g) + O₂(g) ⇄ 2NO₂(g) έχει την ίδια τιμή με τη σταθερά ισορροπίας της αντίδρασης ΝΟ(g) + 1/2O₂(g) ⇄ NO₂(g), στην ίδια θερμοκρασία.

Σε δοχείο έχει αποκατασταθεί η ισορροπία: 2ΝΟ₂(g) ⇄ N₂O₄(g). Αν αυξήσουμε τον όγκο του δοχείου, υπό σταθερή θερμοκρασία, τότε η [ΝΟ₂] θα είναι μικρότερη από εκείνη της αρχικής ισορροπίας.

Η αντίδραση CaCO₃(s) ⇄ CaO(s) + CO₂(g), ΔΗ > 0 έχει μεγάλη απόδοση όταν πραγματοποιείται σε δοχείο μεγάλου όγκου και σε υψηλή θερμοκρασία.

Σε υδατικό διάλυμα διαλύουμε φρουκτόζη και αποκαθίσταται η ισορροπία: φρουκτόζη(aq) ⇄ γλυκόζη(aq) υπό σταθερή θερμοκρασία και χωρίς μεταβολή του όγκου του διαλύματος.
Αν η σταθερά ισορροπίας είναι Kc = 1 τότε η απόδοση της αντίδρασης είναι 50%.

Για την εξώθερμη αντίδραση: CO(g) + 2H₂(g) ⇄ CH₃OH(g) η αύξηση της θερμοκρασία ελαττώνει το χρόνο αποκατάστασης της ισορροπίας και αυξάνει την απόδοση της αντίδρασης.

Η αρχή Le Chatelier δεν εφαρμόζεται στην ισορροπία H₂O(ℓ) ⇄ H₂O(g) διότι δεν έχουμε χημική αντίδραση.

Από τη χημική εξίσωση μιας αντίδρασης μπορούμε να πάρουμε πληροφορίες για την ταχύτητά της.

Στην αντίδραση SO₂ + 2H₂S → 3S + 2H₂O το SO₂ δρα ως οξειδωτικό.