รถดีเซลราง
ประมาณ
พ.ศ. ๒๔๗๐
การรถไฟไทยได้นำเอารถโดยสารโบกี้ขับเคลื่อนด้วยตนเองโดยใช้เครื่องกลไอน้ำ
เรียกว่ารถโบกี้กลไฟมาใช้การเป็นรถที่สร้างโดยบริษัทบอล์ดวิน
แห่งสหรัฐอเมริกา
มีลักษณะคล้ายคลึงกับรถจักรไอน้ำ
แต่
บรรทุกคนโดยสารได้ด้วย
รถชนิดนี้กล่าวได้ว่าเป็นการแผ้วทางในการนำเอารถโดยสารที่ขับเคลื่อนด้วยตนเองมาใช้การ
คือ
รถดีเซลรางแบบดีเซลไฟฟ้า
ซึ่งนำมาใช้การใน พ.ศ.
๒๔๗๕
และต่อมาจนถึงปัจจุบันเป็นรถดีเซลรางและดีเซล
ไฮดรอลิค
รถดีเซลรางเหล่านี้เดิมที่นำมาใช้เดินรับส่งคนโดยสารในระยะทางใกล้ๆ
โดยหยุดรับส่งคนโดยสารตามรายทาง
ภายหลังต่อมาได้ใช้การเป็นขบวนรถชานเมือง
โดยให้หยุดทุกสถานี
และให้เป็นขบวนรถที่เดินทางในระยะไกลปาน
กลางระหว่างเมือง (inter city)
อีกด้วย
รถดีเซลรางที่ใช้การในปี
พ.ศ. ๒๔๗๕
เป็นรถที่เรียกกันว่า ๒
คันชุด
คือประกอบไปด้วยรถกำลัง
๑ คัน ขับเคลื่อนด้วยระบบดีเซลไฟฟ้า
ซึ่งติดตั้งอยู่บนรถส่วนหนึ่ง
อีกส่วนหนึ่งเป็นห้องคนโดยสารและมีห้องขับอยู่
ตอนหัวรถที่นำทาง
และพ่วงตามด้วยรถโดยสารอีก
๑ คัน
ภายหลังสงครามโลกครั้งที่
๒
รถดีเซลรางได้รับการพัฒนาให้ดีขึ้น
ทำให้มีสมรรถนะสูง
และมีความคล่องตัวในการใช้งาน
สามารถที่จะวิ่งได้ด้วยความเร็วสูงกว่า
๘๐ กม./ชม.
และสามารถที่จะเร่งความเร็วให้ถึงอัตราเร็วสูงสุดนี้ได้ในระยะเวลาอันสั้น
ตัวรถสามารถสร้างให้มีน้ำหนักเบาแต่มีกำลังเครื่องยนต์สูง
นอกจากนี้รถดีเซลรางยังมีระบบห้ามล้อประสิทธิภาพสูง
จึงทำให้สามารถห้ามล้อ
เพื่อหยุดได้ในเวลารวดเร็วเป็นการช่วยให้มีความคล่องตัวเพิ่มขึ้นอีก
โดยปกติเรานำเอารถดีเซลรางมาพ่วงต่อกันเข้าเป็นขบวนสำหรับวิ่งรับส่งผู้โดยสารในระยะใกล้
และหยุดรับส่งผู้โดยสารทุกสถานี
มีบางคราวที่นำไปใช้วิ่ง
บริการในระยะไกลปานกลางแทนขบวนรถโดยสารซึ่งลากจูงโดยรถจักร