การวัดแสงแบบเผื่อเลือก
223 อธิบายวัตถุประสงค์ของการวัดแสงแบบเผื่อเลือก
การวัดแสงแบบเผื่อเลือก (Bracketing)
ค่าที่วัดใช้จากเครื่องวัดแสงเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น เพราะว่ามันยากที่จะพยากรณ์ว่าวัตถุในตอนกลางคืนจะถูกถ่ายทอดลงบนฟิล์ม อย่างไรด้วยเหตุผลนี้มันจึงจำเป็นที่จะเปิดรับแสงแบบเผื่อเลือก ซึ่งคุณจะถ่ายภาพเดียวกัน 2 รูปหรือมากกว่าเพื่อลดหรือเพิ่มแสง การทำแบบนี้เป็นการเอาชนะธรรมชาติอันคลุมเคลือของการส่องสว่างตอนกลางคืนแฟคเตอร์อย่างเช่น ความผิดพลาดที่สัมพันธ์กัน
ขบวนการมาตรฐานสำหรับการเปิดรับแสงแบบเผื่อเลือกคือการถ่าย 3 เฟรมต่อหนึ่งฉาก หนึ่งคือทำตามที่วัดได้ สองถ่ายให้ Under กว่ารูปแรก สามถ่ายให้ Over กว่ารูปแรก
จำนวนของรูปที่คุณจะถ่ายเผื่อและระยะการเปิดรับแสงที่ต่างกันอย่างไรขึ้นอยู่กับหลายสิ่ง เมื่อคุณใช้ฟิล์มเนกาทีฟ ปกติคุณถ่ายภาพเพียงสองรูป หนึ่งคือเปิดรับแสงปกติที่วัดได้ ส่วนอีกหนึ่งคือเปิดรับแสงมากกว่าที่วัดได้ 2 Stop (Over) ซึ่งเพียงพอต่อกาผิดพลาด มีการยกเว้นแต่เพียงเป็นฟิล์ม Higher - Contrast และ Slow Speed ตัวใหม่ อย่าง Kodak Gktar 25 และ Agfa Ultra ซึ่งจะมีละติจูดการเปิดรับแสงจำกัด
แต่สไลด์เป็นฟิล์มที่ยอมให้ผิดพลาดน้อย ละติจูดของฟิล์มให้เพียง 1 Stop ของการเปิดรับแสง Over ด้วย ธรรมชาติของฟิล์มดังนี้ คุณต้องเปิดเผื่ออย่างน้อย 3 รูป ให้ห่าง 1/2 ถึง 1 Stop ขึ้นอยู่กับค่าของแสงในฉาก
แม้ว่าจะมีช่างภาพบางพวกบอกว่าการถ่ายภาพแบบเปิดเผื่อเลือกเป็นความสิ้นเปลือง ซึ่งทำให้ฟิล์มนี้ใช้งานได้เหลือน้อย แต่ความคิดนี้ไม่สามารถใช้ได้กับการถ่ายภาพตอนกลางคืน เพราะจริงๆ แล้วฟิล์มเป็นค่าใช้จ่ายที่ถูกที่สุดในขบวนการซึ่งมันคุ้มค่ากว่าที่คุณจะได้ภาพมาอย่างไม่น่าพอใจ
ภาพประกอบ : วัตถุตอนกลางคืนบ่อยครั้งที่ให้ขอบเขตการเปิดรับแสงได้กว้างขวาง ทำได้หลายแบบจนไม่รู้ว่าแบบไหนจะดี การเปิดเผื่อจึงไห้คุณสามารถเลือกภาพดีได้หลายๆ ภาพ ภาพแรกใช้การอ่านแสงสะท้อนจากท้องฟ้า เครื่องวัดแนะการเปิดรับแสงที่ 4 วินาที F/11 (รูปกลาง) ให้การเปิดหน้ากล้องเดิมคือ F/11 แต่อีก 2 รูป (รูปแรก) เปิดที่ 2 วินาที และ 8 วินาที (รูปสุดท้าย) ภาพที่ดีที่สุดเป็นภาพที่ Under คือ 2 วินาที F/11
