Sarah krijgt een zware sportoefening

Als ze wakker wordt ruikt ze de zoetige geur van Frederick. Sarah heeft alleen een T-shirtje aan en ligt op de arm van Frederick. Ze is wakker geworden van de wekkerradio. Zachtjes kust ze Frederick op zijn schouder en steeds meer omhoog tot aan zijn mond. Frederick wordt langzaamaan wakker en er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. 'Da's nog eens een fijne manier om wakker te worden' zegt hij met een slaperige stem en hij kust Sarah warm terug. Ze schuift het geblokte dekbed weg, staat op en rekt zich uit. Geamuseerd klinkt uit het bed achter haar 'Nou, je hebt gister flink de sporen gekregen he'. Sarah moet even denken maar loopt dan naar de spiegel om haar billen te bekijken. Er lopen enkele rode streepjes over beide billen en hier en daar zit een klein blauw plekje. 'Voel je het nog?', vraagt Frederick. 'Niet echt, gelukkig'. 'Oh, zal ik het even bijwerken dan?' plaagt Frederick en hij schuift zijn dekbed al opzij om op te staan. 'Nee dat hoeft niet hoor, ik heb mijn lesje wel geleerd!', zegt Sarah met een lach en ze rent naar de badkamer.

Ze rennen naar de eetzaal want het miezert een beetje. Binnen ruikt het dan altijd naar hout en vocht, omdat veel wanden zijn gelambriseerd met onbewerkte planken. In de gang vraagt een leerling uit de derde aan Sarah of ze straks een S.O. krijgen. Sarah zegt zoals altijd 'Natuurlijk, met alle woorden en extra veel zinnen! Dus ik hoop voor je dat je weer goed geleerd hebt' en zet daarbij een gemaakt streng gezicht op. 'Nee, mevrouw. Echt serieus, het was hartstikke moeilijk.' Sarah antwoordde dat ze serieus was en echt een schriftelijke overhoring zou afnemen, juist omdat het lastige stof was. Ze moesten toch wat leren h�. En toen kreeg ze een steek in haar maag: ze moest zelf nog wat schrijfwerk afleveren! Merde, het was hartstikke druk vandaag. Hoe ging ze dat nou doen?

Sarah werkte haar ontbijt naar binnen en snelde naar haar klaslokaal. Ze had nog 20 minuten voordat haar les begon en diepte een schrijfblok uit de la van haar bureau. Met de hand� Het was een tijd geleden dat ze echt een stuk tekst met de hand had geschreven. Misschien zelfs alleen nog op de lagere school. Alles ging de laatste 10 jaar met de computer. Zelf hier op school hadden ze in de klas een computer en projector voor presentaties, zodat een schoolbord overbodig was. Gelukkig was verhalen schrijven op zich voor Sarah niet zo'n probleem. Ze had dan ook al snel een eerste alinea op papier staan. Alleen het met de hand schrijven ging verrekte langzaam. Ze had zelfs al een beetje kramp in haar hand na 15 minuten. De leerlingen druppelden binnen en Sarah stopte met schrijven. Ze wilde voorkomen dat leerlingen met vragen zouden komen over haar handmatige schrijfwerk.

In de theepauze kon Sarah geen tijd aan haar opstal besteden. Na de les waren er nog enkele leerlingen blijven hangen om te overleggen over de talenwedstrijd waar ze aan mee wilden doen. Omdat ze vorig jaar hadden gewonnen, was het animo onder de prestatiegerichte leerlingen erg toegenomen. Ze hielden niet zo van talen, maar een wedstrijd winnen vonden ze wel belangrijk. Sarah greep de kans aan om ze ook meer inhoudelijk te motiveren voor taal en discussieerde met hen over de grammaticale overeenkomsten tussen Nederlands en Frans.

In een mum van tijd was het middaguur aangebroken en aangezien Sarah toch niet kon schrijven op een lege maag, begaf ze zich toch maar met de leerlingen stroom mee naar de eetzaal. Ze zag dat Frederick al in de rij stond. Toen hij haar zag hield hij een bord spaghetti omhoog en keek haar vragend aan. Sarah knikte enthousiast en gebaarde dat zij een plekje voor hen zou gaan zoeken. Ze wilde graag even samen met Frederick zitten en wist een plekje aan een kleine tafel bij het raam te bemachtigen. Frederick kwam even later met een groot bord dampende spaghetti met kaas en stokbrood aanlopen.

Ze aten samen van het bord en braken stokbrood voor elkaar af. Sarah bracht haar nieuwe (geleerde) voornemens direct in de praktijk: In plaats van kortaf te zijn en hem af te snauwen, vertelde ze Frederick van het opstel dat ze nog moest schrijven. Frederick had medelijden met haar en zou haar graag hebben willen helpen. Maar ze konden allebei niet verzinnen hoe dat zou kunnen. Sarah kon gelukkig opnieuw iets eerder in haar lokaal zijn en schreef nog wat aan haar opstel. Nu had ze nog maar 1 A-4tje. En het moesten er minstens 4 worden�

Om 14:10 had ze de klas waar ze het S.O. zou afnemen. Ze gaf hen opdracht om zelf een Franse tekst te schrijven waarin ze 12 geleerde woorden moesten gebruiken. Sarah zette de Nederlandse vertaling van de woorden op het scherm. Ze zouden 20 minuten de tijd hebben. De leerlingen morden wat bij het horen van deze nieuwe methode van overhoren. Maar Sarah ging niet in discussie. Zuchtend gingen de leerlingen aan de gang. Zo kon Sarah ook even aan haar opstel werken. Ze vergat de tijd en daardoor hadden ook de leerlingen 5 minuten extra voor hun tekst gekregen. 'Cadeautje voor de schrik', grapte Sarah en ze nam hun blaadjes in.

Over een kwartier brak de verplichte dagelijkse sporttijd aan en Sarah was nog niet eens op de helft van haar opstel. Haar hoofd begon een beetje pijn te doen van het denken over hoe ze dit nou weer op moest lossen. Zou ze Lavree om uitstel gaan vragen? Nee! Dan moest ze bijna gaan smeken en dat verdomde ze. Hem gewoon later inleveren durfde ze ook niet. Dan zou hij haar vast alleen maar harder straffen. Eigenlijk was sport missen ook geen optie. De docenten hadden onderling afgesproken net als de leerlingen elke dag te sporten. Als voorbeeldfunctie. En de leerlingen hadden gezien dat Sarah niet ziek was en best in staat om te sporten. Dan moest ze dus afmelden onder het mom van een afspraak en dan moest het wel een heel belangrijke zijn. Want sport stond op nummer 1 op het instituut en dat mocht niet wijken voor ��n of andere afspraak. Het was een keuze uit drie kwaaien: smeken, te laat komen of sport afzeggen.

Sarah pakte haar tas in en begaf zich naar haar appartement. Daar belde ze de tennistrainer en zei dat ze een afspraak had. Haar collega vroeg door over wat voor afspraak dat dan was dat ze d��rdoor niet kon sporten. Sarah deed het af door te zeggen dat het priv�redenen waren en hing op. Ze vulde de waterkoker en zette hem aan. Aan haar eettafel werkte ze verder aan haar opstel. Net iets over de helft begon haar woordenstroom iets minder vloeiend te komen en moest ze steeds langer nadenken voor ze een alinea kon schrijven. Tegen het einde van het verhaal ging het helemaal moeilijk, maar de conclusie viel gelukkig weer mee. Toen ze het verhaal over las was ze redelijk tevreden met het resultaat. Het was duidelijk dat ze op het einde nog weinig inspiratie had, maar de rest van het verhaal was best aardig. Ze dronk de laatste slok thee en wierp een blik op de klok. Ze verslikte zich bijna: het was 17:01!

Sarah vloog de deur uit en met haar opstel wapperend in haar hand rende ze dwars over gazon naar het hoofdgebouw. In gebouwen mocht niet gerend worden en Sarah kon zich maar met moeite inhouden. Ze besloot dat je dan wel niet mocht rennen maar wel de trap met 2 treden tegelijk mocht nemen en sprong de 4 trappen omhoog. Waarom zat die man ook zo hoog! De stoel van de directiesecretaresse was leeg. Sarah zag dat de deur van de adjunct op een kier stond. Zacht klopte ze op de zware eikenhouten deur. Ze hoorde de stem van de heer Lavree. Voorzichtig stak ze haar hoofd om de deur. Hij was aan het bellen en sprak druk door de ouderwetse bakelieten telefoon aan zijn bureau. Lavree bemerkte Sarah en vroeg of zijn gesprekspartner een momentje had. Hij legde zijn hand over de onderkant van de hoorn en siste naar Sarah; "Ga in de hoek staan jij, je bent veel te laat! Nu ben ik al met iets anders bezig, je wacht maar tot ik klaar ben."

Nog nahijgend loopt Sarah naar de hoek. Ze houdt de papieren in haar handen op haar rug. Lavree spreekt nog enkele minuten aan de telefoon en hangt dan op. Sarah hoort hem dan nog dingen opschrijven. Haar ademhaling komt langzaam tot rust. Haar hart blijft echter op hoog tempo doorslaan. Lavree had wel erg kwaad gekeken net. Sarah vond zichzelf zo stom om het feit dat ze niet op de tijd gelet had. Had ze verdorie extra tijd genomen om dat verrekte opstel te schrijven, was ze nog te laat! Sarah hoorde dat Lavree zijn kantoor verliet, maar durfde niet om te kijken of hij ook echt weg was. Ze durfde wel even haar benen te bewegen. Die waren wat stijf geworden door het plotselinge sprintje dat ze net getrokken had. Ook stond ze nu alweer een aardig tijdje in de hoek.

Lavree kwam terug en Sarah hoorde hem iets op zijn bureau leggen. Toen Lavree zei dat ze bij hem moest komen draaide Sarah zich snel om en liep op de man af. Nu stonden ze midden in de kamer van Lavree. Sarah durfde de man niet aan te kijken. 'Je was 5 minuten te laat, jongedame. Daarom heb je nu 3 keer zo lang in de hoek gestaan. Volgende keer kom je 5 minuten te vroeg en ga je zelf in de hoek staan. En als je volgende keer weer te laat bent zwaait er wat, begrepen! 'Ja meneer Lavree', sprak Sarah timide.

'Waar kom jij trouwens zo gehaast vandaan?', vroeg de adjunct. 'Van mijn appartement, meneer.' 'Waarom was je te laat Sarah?' vroeg Lavree gebiedend. 'Ik was nog aan het schrijven meneer. En zo verdiept in mijn werk dat ik de tijd vergat.' Zo ontdekte Lavree dus dat Sarah nog op het laatste moment aan haar strafwerk had moeten werken. Hij vertelde dat hij al dacht dat dit de reden was waarom ze zo kwam binnenrennen en dat hij daarom net even naar de tenniscoach was gelopen om te informeren of ze wel op de sport was geweest. De moed zakte Sarah nog verder in de schoenen toen ze dat hoorde. Lavree preekte dat dit absoluut niet de bedoeling was geweest van het strafwerk. Strafwerk dient geschreven te worden in de eigen vrije tijd en niet als men een voorbeeld dient te zijn voor de leerlingen. En daarnaast, de dagelijkse sport is er niet voor niets! Dat heeft iedereen op deze school hard nodig om het tempo goed bij te kunnen houden. En het ergste was nog dat Sarah niet alleen de sport had afgezegd, maar er ook nog over had gelogen tegen een collega! De tenniscoach had nog ge�nformeerd bij Lavree of het wel goed met Sarah ging�

'Goed, dan gaan we nu maar eens een beetje compenseren voor je gemiste sport. Maak je billen bloot en ga hier voor mij op je buik op de grond liggen.' Sarah hield van schrik haar adem in en dacht; 'Mijn god, wat krijgen we nu weer!' 'Sarah, laat het mij geen 2e keer zeggen!' sprak Lavree dreigend en hij pakte een slaghout van zijn bureau wat normaal wordt gebruikt voor slagbal bij de jongerejaars. 'Je kunt nu ook besluiten om je straf niet te ondergaan. Maar dan geef ik je geen nieuwe kansen meer. Als je dan nog eens zoiets uitspookt als gisteren of liegt tegen een collega vlieg je er onmiddellijk uit. Gedachten vlogen nu razendsnel door haar hoofd: In haar blote billen hier op de grond gaan liggen vond ze wel erg ver gaan. Aan de andere kant wist ze dat vast wel weer eens over de schreef zou gaan in de komende dagen en ze wilde echt niet weg. Andere werkgevers zouden haar best willen aannemen met haar opleiding, maar daar was het lang niet zo afwisselend en dynamisch als hier. Dit was vooraanstaand instituut en zowieso het enige sportinternaat in de Benelux. De combinatie van voorbereidend hoger onderwijs en sport vond ze gewoon fantastisch.

Daarnaast wilde ze best haar leven verbeteren en billenkoek deed wel zeer, maar wond haar toch ook wel weer op. Gisteren had ze gemerkt dat het haar hoofd ook leeg maakte en haar zelfs energie gaf om aan zichzelf te werken. Lavree had haar gisteren al de mogelijkheid gegeven om haar gedrag te verbeteren. Gisteren had ze 'a' gezegd, nu zou ze 'b' zeggen ook. En tegelijkertijd met dat besef kreeg ze weer die tinteling in haar onderbuik. Blijkbaar vond ze het toch opwindend als ze zich zo aan iemand moest overleveren, wetende dat hij haar zou leren haar gedrag te verbeteren en haar (zij het op een wat vreemde manier) wilde beschermen.

Met een gespannen zucht stroopte Sarah haar pantalon en slipje omlaag tot haar enkels en ging op de grond liggen. Het was een oude houten vloer dus die lag niet echt hard maar ook niet bepaald zacht. Ver van boven haar werd haar gezegd dat ze haar handen ter hoogte van haar borst naast zich op de grond moest zetten. Als Lavree 'omhoog' zei moest Sarah haar armen strekken en zichzelf omhoog duwen. Haar billen moest ze dan zo ver mogelijk de lucht in steken. Ze mocht pas weer naar beneden als Lavree het slaghout op haar billen had laten klinken. Bij het eerste commando drukte Sarah zich omhoog. Vrijwel meteen zij gaf Lavree het commando 'omhoog' en Sarah drukte zich omhoog. Dat kostte haar niet veel moeite, om de dag deed ze 's ochtend naast haar bed push-ups en crunches om haar kracht een beetje op pijl te houden. Toen ze met haar billen hoog in de lucht stond had ze niet veel tijd om te bedenken hoe g�nant die houding was. Want Lavree sloeg hard met het eind hout vol op haar ronde billen. Sarah moest haar best doen om niet terug op de grond te vallen. Tjemig, wat deed dat zeer zeg. Dat ding raakte een groot oppervlak en haar billen leken meteen in de fik te vliegen. Het effect werd nog sterker doordat Lavree veel tijd liet tussen de slagen en de anticipatie angst die ontstond doordat Sarah pas weer naar beneden mocht als ze een klap had gehad. Zo werd het een aardig zware oefening voor Sarah. Na 10 klappen mocht Sarah even opstaan en haar armen uitschudden. Bij de laatste zware bewegingen branden haar billen en spieren zo hard, dat ze het bijna niet meer uit hield. Zweetdruppeltjes liepen heen en weer over haar rug. Bij de laatste extra harde slag van Lavree zakt Sarah kreunend op de vloer. 'Volgende keer toch maar weer liever een potje tennis?' klonk het van heel heel ver.

Sarah moest met haar broek nog steeds op haar enkels in de hoek staan terwijl Lavree haar opstel las. Haar billen brandden en jeukten ontzettend en het liefst zou ze eroverheen hebben gewreven. Maar gelukkig kon ze zich inhouden. Lavree nam rustig de tijd om haar strafwerk te beoordelen. Achter zich hoorde ze gekraak in zijn oude bureaustoel en af en toe het tikken van zijn pen. Sarah vroeg zich af hoe hij het opstel zou vinden. Ze had wel haar best gedaan en best goede dingen opgeschreven over het tonen van respect. Maar ze had gewoon te kort tijd gehad - nee, genomen het was haar eigen keuze geweest! - en daardoor toch het einde veel te snel moeten schrijven.

De 4 taalfouten (met de hand is Sarah toch een beetje verleerd) en een afgeraffelde laatste alinea werden bestraft met 6 striemende slagen van het rietje. Ook dit was een nieuwe ervaring voor Sarah en bij de eerste snijdende slag hield ze prompt een hand beschermend voor haar billen. Overnieuw beginnen dus. 'Pak de rand van het bureau maar beet', zei Lavree "helpend". Sarah deed dit en drukte haar wang op het bureau. Bij de volgende scherpe slag kon Sarah een gil niet onderdrukken. 'Wat hadden we nou afgesproken over de decibellen?' klonk het meedogenloos, 'zo staan we hier morgen nog.' Tranen van vermoeidheid en pijn brandden achter haar ogen. Toen Lavree opnieuw sloeg liet Sarah het bureau los en hield haar handen voor haar gezicht. Ze kon zich niet meer inhouden en begon te huilen. Onverbiddelijk ging Lavree door. Sarah schokte zwaar met haar lichaam bij elke slag maar snikte bijna onhoorbaar.

Lavree gaf Sarah een tissue om haar tranen te drogen. Dit deed ze nog steeds gebukt over het bureau en Lavree zag dat haar billen vuurrood waren met acht scherpe rode strepen er horizontaal overheen. Dit is echt een flinke straf geweest voor Sarah, vooral omdat het nog maar haar 2e is. De adjunct haalde Sarah rustig overeind en liet haar nog even in zijn armen uitsnikken. 'Rustig maar, rustig maar. Het komt wel goed met jou, uiteindelijk�'