Het was die ochtend tijdens de vergadering echt uit de hand gelopen. Nu ze erover nadacht begreep ze dat ze te ver was gegaan. Hij was ook af en toe zo onuitstaanbaar betweterig! Dan moest ze er gewoon tegenin gaan, het ging als vanzelf. En ze was pas gestopt toen de man haar vorsend aankeek en direct zei dat ze nu moest stoppen met haar onbehoorlijke gedrag, anders zou ze daar zeer pijnlijke gevolgen van ondervinden. Wat zou hij daar nou mee bedoeld hebben?

Gisteravond was ze iets te ver en vooral te lang doorgezakt met mede-vrijgezel-docent Frederick en ze wankelde op haar benen toen ze vanmorgen uit zijn bed opstond. Met een knallende klap van de antieke hamer had de heer Lavree het maandelijkse docentenoverleg van het sportinternaat om 08:00 uur geopend en begon met een uitgebreide redevoering over het belang van het frequenter trainen van de duursporten voor alle leerlingen. Dit was Sarah al meteen in het verkeerde keelgat geschoten: er was al zo weinig tijd voor de leerlingen om te besteden aan de academische vakken (bijvoorbeeld Frans�) en nu moesten ze n�g meer gaan trainen! In plaats van hun hersencellen uit te breiden met een prachtig bruikbaar vocabulaire, moesten ze nog meer domme spiermassa gaan kweken.

Mede doordat haar eigen formidabele hersenen nog niet helemaal op gang waren, bracht ze dit op een nogal ongelukkige manier naar voren in de bijeenkomst. Ze bedoelde het natuurlijk niet zo, maar als je haar woorden op een andere manier zou interpreteren dan zij zelf eigenlijk bedoelde (wat nagenoeg alle aanwezigen ook deden, dat was te zien aan hun geschrokken gezichten), zou je uit haar woorden kunnen opmaken dat Sarah de heer Lavree en zijn vakgenoten maar pompeuze domme krachten vond. En dat was niet erg handig, aangezien de flink uit de kluiten gewassen sportleraar de adjunct van deze school was en al meer dan 30 jaar in dienst. En Sarah was nog maar 10 maanden in dienst van het instituut, nog in haar proeftijd.

De rest van de vergadering was aan Sarah voorbijgegleden in een waas. Soms ving ze wel wat blikken van Frederick op, die haar meewarig zat aan te kijken. Bij de vraag wie er mee wilde werken aan de voorbereidingen voor de jaarlijkse talencompetitie had Sarah gelukkig een moment van helderheid. Ze hief haar hand en zei dat zij natuurlijk weer mee zou doen, aangezien ze de vorige keer hadden gewonnen. Sarah was er toen op het laatste moment bij betrokken en ze had nog een paar fantastisch tips in te brengen die hen uiteindelijk de overwinning opleverden. Haar opleving tegen het einde van de vergadering leverde haar gelukkig wat 'thumbs-up' van enkele collegae op.

Maar op weg naar haar eerste les van vandaag werd ze staande gehouden door Saskia, de directiesecretaresse; Sarah werd geacht zich vanmiddag om 17:00 uur te melden bij de heer Lavree. Sarah keek de secretaresse nog bevreemd aan en mompelde 'melden?', maar Saskia draaide zich resoluut om en beende weg. 'Nou wil die pompeuze drol me ook nog even de les lezen', dacht Sarah ge�rgerd. 'Nou kom maar op, ik kan je hebben!'. Toch ging er een lichte huivering door haar heen bij de gedachte dat de charismatische man haar direct ging toespreken. Piekerend slenterde ze verder richting gebouw D.

Tijdens de lunch schoof Sarah aan bij Marieken. Een struise vrouw, die al ruim 25 jaar de maatschappelijke vorming kar trok op het internaat. Over de randen van haar leesbril keek ze naar Sarah. 'Dat was me nogal wat vanmorgen, h� Sarah?' Sarah haalde haar schouders op: 'Iemand moet die man toch af en toe eens goed de waarheid zeggen.' 'Dan ben ik het niet eens met jouw waarheid hoor,' zei Marieken 'Ilias weet echt wel waar hij het over heeft. Jij echter klonk als een klein verwend meisje dat vindt dat zij niet voldoende aandacht krijgt. En volkomen respectloos ook' Sarah had eigenlijk wel spijt van haar actie, maar dat zou ze echt niet met deze vrouw bespreken. Zij was goed bevriend met de sportleraar, bijna vier handen op ��n buik. 'Hij heeft je zeker op zijn kantoor uitgenodigd?', vroeg Maik, die tegenover de twee vrouwen ging zitten. Marieken snoof en lachte genoegzaam. 'Ja, en?', zei Sarah tegen haar besnorde collega 'we zullen vast even het ��n en ander uitpraten.' 'Nou, of het tot praten komt weet ik zo net nog niet. Het zal wel meer op kletsen uitkomen. ' zei Maik met kleine pretoogjes. Wat Maik zei moest je altijd met een flinke korrel zout nemen, dus Sarah ging er maar niet op in. Ze snapte sowieso zijn vreemde en dubbelzinnige uitspraken nooit. Niet wetende dat zijn uitspraak nu alles behalve dubbelzinnig was.

Frederick kwam tijdens het vrije sportuur over het tennisveld naar Sarah toe gerend, die in het materialenschuurtje op zoek was naar een nieuwe bal. 'Moet jij straks naar de heer Lavree toe?' vroeg hij, nog nahijgend van zijn korte sprintje. 'Begin jij nou ook al?!', zei Sarah. 'Iedereen vraagt er al naar en ze doen ook allemaal zo geheimzinnig. Heb ik iets gemist ofzo? Of is er nog iets van voor mijn tijd dat ik niet weet?' 'Nou,' zei Frederick; 'Hij houdt er soms wat ouderwetse idee�n op na. Vooral met betrekking tot dames die hem te kakken zetten ten overstaan van collega's.' 'Nou, dat viel toch ook wel weer mee. Ik mag toch wel w�t zeggen?' 'Bij de heer Lavree ligt dat even wat anders, oude stempel enzo. Hij werkt hier immers al meer dan 30 jaar. En in zijn begintijd golden hier heel andere regels.' 'Ja, daar heb ik dus even helemaal niks mee te maken he', zei Sarah snibbig 'we leven nu in de 21e eeuw hoor.' 'Ik wil je alleen maar even waarschuwen Sarah. Als je zo met hem in gesprek gaat zou ik maar even inbinden als ik jou was. Een beetje 'damage-control' kan geen kwaad hoor. Geloof me, je wilt hem niet echt kwaad krijgen. Bied nou maar snel je excuses aan en vraag hoe je het goed kunt maken.' 'Zeg. Ik mag toch zeker wel voor mezelf opkomen! Ik ga niet in zijn kont kruipen als de een of andere doos hoor.' 'Daar heeft het niets mee te maken Sarah. Het is meer een kwestie van respect en goed fatsoen'. 'Ach man, zeur niet zo. Je moet er niet zo'n punt van maken. Je overdrijft echt teveel'. Sarah had er een hekel aan als Frederick zei hoe ze zich moest gedragen en wilde hem uit het schuurtje hebben. Ze duwde hem met haar schouder richting de houten deur. Frederick keek haar boos aan; 'Dan moet je het zelf maar weten', zei hij en stevende weg terug over het veld.

Even voor vijven was Sarah klaar met douchen en ze trok haar groene rokje strak om haar middel. Met haar tas over haar schouder liep ze naar het hoofdgebouw. De zon scheen. Het gras was net gemaaid en de scherpe frisse geur prikkelde haar kleine neusvleugels. De directiesecretaresse zat achter haar verouderde computer verwoed te typen. Toen Sarah voor haar stond duurde het even voor Saskia haar in de gaten had. Ze keek op de klok onderin haar beeldscherm; 'Net op tijd' zei ze, en drukte het knopje van de intercom op haar bureau in.

De adjunct stond met zijn armen op zijn rug uit het raam achter zijn bureau te kijken toen Sarah binnen kwam. Ze viel een beetje stil. Opeens kwam de man heel groot en dominant over, ze werd een beetje bang van hem. Aan de andere kant raakte ze een beetje opgewonden van zoveel uitstraling en dominantie. Het kantoor had een deftige ouderwetse uitstraling. De zware groene veloursgordijnen bedekten grote delen van de hoge ramen. De donkerhouten lambrisering glom in het licht van de zon.

Het antieke Engelse bureau had een prominente plek midden in de kamer. Sarah liet haar tas naast de groene fauteuil tegenover het bureau op de grond zakken en wilde gaan zitten. De heer Lavree draaide zich echter om en wenkte haar. Sarah liep om het bureau heen in ging bij de man staan. Vanuit het raam had je uitzicht over alle andere gebouwen van het internaat en de daar achter liggende sportvelden en het zwembad.

De adjunct gaf een oratie over de geschiedenis van de school en de degeneratie van waarden er normen op het internaat door de jaren heen. Hij vertelde dat hij de tijd miste waarin zowel de leerlingen als de staf aan strenge banden waren gelegd en er een zeer goede discipline heerste op het instituut. Vroeger was er veel meer sprake van 'geen woorden, maar daden' en dat was een methode waar hij goed mee uit de voeten kon.

Plotseling vroeg de heer of Sarah waarde hechte aan haar baan op deze school. Sarah was van plan goed haar zegje te doen en de man van Jetje te geven, maar ze was zo overrompeld door de nabijheid van de adjunct dat ze over haar eigen woorden struikelde. Stamelend bracht ze iets uit in de trant van 'vakidioot, dynamische ontwikkeling en jeugd en idealen'. De heer Lavree knikte instemmend en ging op zijn bureaustoel zitten. Sarah bleef staan dralen. De woorden van de man volgden elkaar nu snel op; 'Vind je ook niet dat je je vanmorgen zeer onbehoorlijk gedroeg? Dat het ontoelaatbaar is dat jij mij op een dergelijke manier bejegend, notabene in het bijzijn van collega's? In het verleden heb jij je altijd op de grens van het toelaatbare begeven, maar nu heb je die grens overschreden.'

Sarah wilde wat zeggen, hem van repliek dienen. Dat hij het hier niet tegen een leerling had, maar tegen een medewerker die best kritisch tegenover hem mocht zijn. Maar de heer Lavree liet haar geen ruimte en alsof hij haar gedachte las zei hij; 'Natuurlijk kunnen wij als medewerkers onder elkaar discussi�ren over de verschillende belangen in het onderwijs op deze school, maar de manier waarop jij vanmorgen sprak had niks met debatteren te maken. Je was gewoonweg grof en onredelijk. Je gedroeg je als een op haar teentjes getrapt prinsesje dat haar zin niet krijgt. Hoogst ongepast op een instituut als dit. Jouw gedrag ondermijnt mijn gezag ontzettend. Na een dergelijk incident zou ik je eigenlijk op staande voet moeten ontslaan. Je zit immers nog in je proeftijd. Aan de andere kant is dit de eerste keer dat je echt over de schreef bent gegaan. En het feit dat je in de korte tijd dat je hier bent al een goede prestatie bij de talenwedstrijd hebt neergezet pleit voor je.'

Sarah kon alleen maar stil luisteren naar de adjunct. Hij sprak zorgvuldig en duidelijk met een zware stem. Al zijn woorden trilden in haar door. Ondertussen vroeg ze zich af wat hij in vredesnaam van plan was met haar. Berispen, ontslaan, schorsen, wat? Maar wat hij toen zei dat hij wilde doen had zij nooit kunnen bedenken; 'Ik ga jou een keuze geven Sarah. A: Ik ontsla jou op staande voet. Je pakt meteen je spullen, zwaait naar je collega's en vertrekt. Of B: Ik straf jou op de ouderwetse manier, zoals dat vroeger heel effectief ging met onbehoorlijke meisjes. Je maakt je billen bloot en ik straf ze zoals mij dat goed dunkt.

De oren van Sarah suisden. Had ze dat nou goed gehoord? Wilde de man haar slaan, op haar blote achterste nog wel? Dat had nog nooit iemand gedaan, zelfs haar eigen vader niet. In eerste instantie was Sarah geschokt. Maar meteen daarop kreeg ze een heel ander gevoel: het begon heftig te tintelen in haar onderbuik en het verspreide zich naar haar bovenbenen en er tussen. Dit was een wel hele rare situatie met een nog meer bizarre keuze. Minutenlang staarde ze beduusd voor zich uit. Mijnheer Lavree zei niets en liet Sarah even alleen met haar gedachten.

'Dus,' zei de man na enige tijd, 'de keuze is aan jou; ontslag of een pak slaag. Ik zou het jammer vinden om je te moeten ontslaan. Je bent destijds niet voor niks direct uit je opleiding door ons gevraagd om hier te komen werken. Je bent een aanwinst voor deze instelling. Alleen je houding is nog niet goed, maar ik geloof best dat we daar verandering in kunnen aanbrengen. Ik kan jou best leren hoe je je anders kunt gedragen. Daar winnen we dan beiden iets mee: Jij zult je beter voelen en je beter gaan gedragen naar andere mensen toe en de instelling heeft een goede en slimme medewerkster die zich gedraagt volgens de normen en waarden van de instelling.

Sarah wilde graag bij de instelling blijven werken, ergens bijhoren waar ze zich goed voelde. En tot nu toe had ze het werk op het internaat echt heel fijn gevonden. Iedereen werkte op een zeer prettige manier met elkaar samen, respecteerde en voedde elkaar. Alleen had zij zelf soms de neiging om mensen te kwetsen door veel te direct en onbezonnen te reageren op anderen. Zoals vanmorgen tijdens de vergadering, maar ook vanmiddag, in het schuurtje tegen Frederick. Als ze terug keek op haar leven was dat eigenlijk altijd al zo geweest: ze had altijd goed gepresteerd en mensen vonden haar wel aardig. Maar vrienden en studiegenoten /collega's kwamen nooit te dichtbij. Bang om gekwetst te worden door haar scherpe tong. En hier wordt haar aangeboden om daar iets aan te doen, aan zichzelf te werken, zichzelf te verbeteren. Weliswaar op een wat onorthodoxe manier (of juist orthodox), maar misschien dat dit juist zou helpen. Eens een keer iets heel anders dan de vredelievende en zachte hand waarmee ze was opgevoed door haar ouders. Daarnaast had ze op de een of andere manier ook vertrouwen in deze man. Hij had een natuurlijke uitstraling van overwicht, gezag en juistheid en een vanzelfsprekende manier van doen die maakte dat ze van hem wilde leren. Ok�, ze koos voor B.

De heer Lavree zei dat ze een goede keuze had gemaakt en wond er geen doekjes om. Hij was meteen duidelijk: Ze moest hem vanaf nu altijd met twee woorden aanspreken en met respect behandelen. Over de manier waarop ze dat ging doen, moest ze een opstel schrijven van tenminste 4 kantjes. Dat moest ze morgenavond om 17:00 uur persoonlijk bij hem inleveren. De adjunct nam haar bij de arm en zette haar aan de voorkant van het bureau neer. Het bloed steeg Sarah naar haar hoofd toen hij haar opdroeg haar slipje naar beneden te doen en haar rokje omhoog tussen de band. Ze aarzelde en bewoog niet. 'Ik zeg het niet nog een keer', zei de adjunct. Sarah voelde zich zo opgelaten dat ze gewoon niet kon bewegen. Haar gevoel was zo dubbel: ze kon het gewoon niet over haar hart verkrijgen om nu opeens haar billen voor deze man bloot te maken. Het ging allemaal veel te snel. Resoluut nam de grote man Sarah onder zijn sterke arm en sloeg 10 keer hard op haar dunne katoenen rokje. Sarah kreeg voor het eerst in haar leven klappen op haar billen en schrok zich wezenloos.

De heer zette haar weer op haar twee benen en herhaald zijn order. Sarah leek in een andere modus te schieten. De eerste klappen deden verrekte zeer en om te voorkomen dat het allemaal nog langer zou duren en ze meer extra klappen zou krijgen deed ze snel wat haar gezegd werd. 'Buig voorover en zet je ellebogen op het bureau' klonk het van hoog achter haar. Toen ze ook nu niet snel genoeg reageerde voelde ze een zware hand in haar nek die haar voorover hielp. 'En vanaf nu doe je direct wat je gezegd wordt, anders zal ik harder slaan'. Hij greep een lang en breed houten liniaal van zijn bureau en Sarah zette grote ogen op. Ze drukte zich tegen het bureau en kneep haar billen samen. Bij de eerste klap sprong ze minstens tien centimeter de lucht in. Met zijn linkerhand greep de heer Lavree haar katoenen jasje op haar rug stevig vast. Sarah kon zich niet loswurmen en was gedwongen in dezelfde positie te blijven. Bij de volgende 9 klappen kreunde ze; 'PATS - ah, PATS - ah' klonk het steeds. Bij de 9e klap wist ze niet meer hoe ze het had en kreeg ze tranen in haar ogen.

Blijkbaar merkte de heer Lavree dit. Hij pakte Sarah stevig bij haar oor en begeleidde haar naar de hoek tussen de boekenkast en de muur. 'Zo, blijf jij hier maar even staan om je gedrag van vanmorgen te overdenken. Zo krijg je nog 2 keer 10 klappen en als je je tijdens je straf verder goed gedraagt zal het daarbij blijven. Nee, niet over je billen wrijven, leg je handen op je onderrug. Niet bewegen en niet wrijven, anders zal ik je nog 10 keer extra slaan, dus pas op!' Sarah kon in eerste instantie eigenlijk niet helder nadenken in de hoek. Maar na enkele minuten stond de situatie haar zeer helder voor de geest: ze had zich vanmorgen onbehoorlijk gedragen en dat kon echt niet. Daarom kreeg ze nu straf, hard en duidelijk. Straks was de straf afgelopen (snel graag!) en dan werd haar niets meer kwalijk genomen. Zelfs niet door collega's, want blijkbaar wisten die allang wat haar te wachten had gestaan bij de heer Lavree.

Haar overpeinzingen werden ruw verstoord door een greep in haar nek. Rap was ze alweer over het bureau gebogen en daalde het liniaal op haar billen neer. Het leek nu veel meer pijn te doen en bij de 5e klap schreeuwde ze een luid 'au'. Maar meneer Lavree zei dat ze niet mocht schreeuwen en dat als ze dat nog een keer deed hij weer opnieuw bij 1 zou beginnen te tellen. Sarah perste haar lippen op elkaar en incasseerde de laatste 5 klappen van de liniaal met dichtgeknepen ogen. Ze haalde zwaar adem door haar neus. Opnieuw in de hoek zweefde ze bijna. Haar billen stonden in brand en leken tot kilometers bij haar vandaan op te zwellen.

Voordat ze weer een beetje helder kon denken en op iets anders kon focussen dan op haar billen, lag ze alweer over het bureau van de adjunct. Nog steeds hield de heer haar stevig vast, want nu schopte ze ongewild en ongecontroleerd haar benen en hoofd omhoog bij iedere klap en liet ze een gedempt 'aah' horen. 'Als jij mij raakt met die benen dan begin ik helem��l overnieuw: bij 1 in de 1e ronde!' sprak de man resoluut uit. Sarah kruiste daarop haar benen en dwong ze naar beneden. De klappen leken hierdoor alleen maar harder aan te komen en bij de 4e klap schreeuwde ze. Dus begon de man overnieuw!. Sarah deed haar mond nu wagenwijd open en ademde heel snel. Hierdoor zou ze minder snel schreeuwen. Bij de 6e klap ging er opeens een warme stroom door haar heen. Vanaf haar tenen voerde de stroom naar boven en Sarah ontspande. In een roes van overgave onderging ze de laatste 4 pijnlijke klappen.

Sarah moest nog enkele minuten in de hoek staan en toen mocht ze zich fatsoeneren. De heer Lavree instrueerde dat ze hem na elke straf moest bedanken, en dat deed Sarah meteen. Ze moest beloven dat ze het opstel goed zou maken en op tijd zou inleveren. Ze wist nu wat de consequenties van fout gedrag waren. De heer Lavree zou in de toekomst bepalen of ze gestraft moest worden. Sarah zou zich respectvol en behoorlijk gedragen. Als ze dat niet deed zou ze diezelfde dag nog uitgenodigd worden op zijn kantoor. En reken maar dat hij zou weten wanneer ze zich misdroeg; collega's wisten immers welke methode de heer Lavree op sommige medewerkers toepaste. Sarah liep naar haar vertrekken in de stellige overtuiging dat ze zich vanaf nu goed zou gedragen. Dat hopen we dan maar, of niet�