Boos stond ze aan het aanrecht. Met vinnige gebaren waste ze kopje voor kopje af en smeet ze in het afdruiprek. Haar wangen vertoonden hoogrode vlekjes van ergernis. Tranen van irritatie stonden in haar ogen.

Het had zo leuk kunnen zijn. De ouders van Remco waren dit jaar 30 jaar getrouwd, en om dat te vieren waren ze met de familie twee dagen in een bungalow, op een luxe vakantiepark.

Wekenlang hadden ze ernaar uit gezien. Remco�s ouders, zijn twee oudere zussen met hun aanhang, en zij en Remco en nog een klein zusje, een nakomertje. Vrijdagmiddag waren ze vertrokken met drie auto�s, en in de loop van zondagmiddag ongeveer zouden ze weer vertrekken. Maar als het aan h��r lag, aan Sanne, ging ze vandaag nog terug.

Boos kiepte ze de afwasbak leeg en droogde het aanrecht af. Van haar hoefde het niet meer, iedereen bekeek het maar. Het hele weekend was naar de knoppen en ze ging nooit meer mee. Vrijdagavond was het al begonnen. Pa en moe mochten niks doen, nee, de kinderen zouden alles uit handen nemen. Nou, mooi niet!

Wie schonk er koffie? Sanne. Wie zaten gezellig te keuvelen? De anderen, terwijl zij alles verzorgde. En het ergst van alles was dat de aandacht van Remco opging aan zijn zusjes, en zijn zwagers. Als of hij hen nooit zag of zo?

Driftig droogde ze bord voor bord af. Met kletterende geluiden zette ze de stapel in de kast. Vandaag was de laatste keer dat z�j iets deed! Vanaf morgen deed Remco maar alles, en als hij hulp nodig had, dan vroeg hij zijn zussen maar!

Vooral de jongste, die maakte alleen maar plezier, en dacht verder nergens aan. Maar dat was ook niet zo erg, die was pas twaalf. Maar dat zijn andere zussen het zo lieten afweten, nee, dat had ze niet gedacht. En het ergste vond ze nog dat Remco vanmorgen en vanmiddag steeds met zijn jongste zus had opgetrokken. Met h��r ging hij naar het zwembad, met h��r naar de winkeltjes, en aan tafel gaf hij h��r de meeste aandacht.

En die twee andere flierezussen dachten niet aan haar, aan Sanne, maar gingen met hun vieren wandelen, fietsen, en lieten haar gewoon bij hun ouders achter. Was ze soms gezelschapsdame? Ach, het was echt heel lief aangeboden van haar schoonvader en schoonmoeder, om hen op dit weekendje te trakteren, en ze wist ook wel, dat haar schoonvader niet zo heel sterk meer was als het om zijn gezondheid ging. Ze wilde ook best wel wat voor hen doen, om het voor hen zo leuk mogelijk te maken, maar waarom in �s hemelsnaam zij alleen?

Ze zuchtte en keek op haar horloge. Koffietijd, zag ze. Ze nam de kan en vulde die met water. Ze verlangde naar haar bed. Maar het was vast onbeleefd om over een uurtje al onder de wol te kruipen. Het was nog maar acht uur. Toen de koffie doorliep, verliet ze de keuken en ging naar de anderen toe die om de tafel in de woonkamer zaten. Er lag een gezelschapsspel op tafel, zag ze. Nou, ze had geen zin om mee te doen.

Ze liep hen voorbij en liet zich in een stoel ploffen, nam haar boek van het tafeltje naast haar en begon zwijgend te lezen. Het boek interesseerde haar geen zier, en ze kon zich ook niet concentreren. Met een schuin oog gluurde ze naar de familie om de tafel. Remco zat tussen zijn zwagers in en tegenover hen zijn ouders, en zusje. Aan de hoofdeinden zaten zijn zussen. Het maakte Sanne nijdig. Waar was h��r stoel?

Ze smeet het boek terug op het tafeltje. Remco keek verbaasd op toen hij de klap hoorde. Fronsend keek hij haar aan. Sanne stond op en liep quasi nonchalant naar het groepje.

�Ik doe mee�, kondigde ze aan. Ze keek rond en zag een eetkamerstoel in de zithoek staan. Ze liep erheen en tilde de stoel op, en kwam er langzaam mee terug gelopen. Weer ontmoette ze de blik van Remco, en ze probeerde haar ogen zoveel mogelijk te laten uitspugen wat ze dacht.

Haar schoonvader keek op en schoof zijn stoel een eindje opzij.

�Tuurlijk meisje�, nodigde hij vriendelijk.

Sanne klemde haar stoel tussen haar schoonouders in en ging nadrukkelijk zitten. Met ingehouden woede keek ze de kring rond.

�De koffie loopt�, verkondigde ze ijzig. �Wie gaat het inschenken zo meteen?�

Verbaasde blikken staarden haar aan. Was Sanne boos of zo? Haar schoonmoeder nam als eerste het woord. �Doe ik zo meteen�, antwoordde ze bezwerend, terwijl ze een hand op Sanne�s arm legde. Ze voelde dat er iets in de lucht hing, en wilde een ruzie voorkomen.

�Nee, dat is niet de bedoeling�, antwoordde Sanne snel. �We hebben afgesproken dat u niets hoeft te doen, dus��

Vragend keek ze de kring rond. Ze zag hoe de twee oudste zussen elkaar even aankeken en hun wenkbrauwen optrokken. Het maakte haar woedend. Ze keek hen strak aan en wachtte op een antwoord. Onder de tafel voelde ze hoe een schoen zacht tegen haar enkel duwde. Ze wist heel goed van wie die schoen was, maar weigerde om in de richting van de eigenaar te kijken.

Toen antwoord uitbleef, kon ze haar irritatie niet langer bedwingen.

�Jullie mogen het wel s�men doen�?�

Het kwam er kattiger uit dan ze bedoelde.

�Hoor eens, ik schenk zo wel koffie in�, onderbrak de stem van Remco haar. �En laat jij me maar even zien waar alles staat�.

Een dreigende blik kwam in Sanne�s richting.

�Gaan jullie maar even door met het spel�.

Remco stond op en zijn ogen seinden Sanne dat zij hem moest volgen. Sanne stond ook op. Met moeite schoof ze haar stoel naar achteren, haar schoonvader wipte opnieuw een stuk opzij met zijn stoel.

Met opgeheven hoofd liep ze achter Remco aan en verliet de kamer.

�Zijn we hier nu al meer dan vierentwintig uur, en weet je n�g niet waar alles staat?� sneerde ze nog hoorbaar naar Remco. Ze wist zeker dat iedereen binnen haar woorden had kunnen horen.

Eenmaal in de keuken draaide Remco zich om en keek zijn vriendin woedend aan.

�Zeg, waar ben jij mee bezig?� eiste hij op hoge toon. Hij stond vlak voor haar en keek haar diep in de ogen. Maar Sanne liet zich niet van de wijs brengen.

�Waar ik mee bezig ben?�, vroeg ze met gedempte kwaadheid. � Nou, misschien met het verd�len van taken?�

Uitdagend keek ze terug. Ze zette haar handen in haar zij en wees met een hoofdknik naar het koffie-apparaat. �D��r staat de koffie!�, hielp ze sarcastisch. �En het blad staat op het aanrecht. De k�pjes staan in de k�st! De th��lepeltjes in de l�! En de koffiemelk, ehm�� Hatelijk bracht ze een vinger naar haar lip. Alsof ze diep nadacht staarde ze naar het plafond. �In de koelkast, denk ik�.

Remco hoorde haar aan met toegeknepen ogen. Wat een kleine kat was ze nu. Het kon best wezen dat ze enigszins gelijk had met waar het nu eigenlijk om ging. Maar haar manier van brengen was verkeerd, helemaal verkeerd.

Hij besloot er op dit moment niets mee te doen, maar eerst voor de koffie te zorgen. Met een korte knik maakte hij Sanne duidelijk dat ze haar mond moest houden.

�Ga daar zitten, jij, op de keukenstoel. Zo meteen ben jij aan de beurt�.

Verbaasd deed Sanne wat hij van haar vroeg. Terwijl ze zat, keek ze toe hoe haar vriend met afgemeten gebaren de koffiekopjes klaarzette en inschonk.

�Ben zo terug.� Zijn ijzigheid bleef in de keuken hangen, terwijl hij wegliep met het blad en de koffie naar de huiskamer bracht. Met een beminnelijke glimlach zette hij het blad op tafel en kondigde aan dat hij en Sanne een ommetje gingen maken.

�Sorry mensen, ze is even zichzelf niet, dus we gaan lekker even wandelen. Tot straks�.

Hij draaide zich om en verliet de kamer en nam in de gang zijn jas en die van Sanne van de kapstok. In de keuken wierp hij Sanne�s jas op haar schoot. �Meekomen�, bitste hij. Zonder verdere woorden opende hij de keukendeur en stapte naar buiten. Beduusd liep Sanne achter hem aan, en trok haar jas aan, terwijl ze grote stappen nam om haar vriend bij te kunnen houden.

Het begon al een beetje donker te worden. Maar het was goed weer, en prikkelende herfstlucht kwam haar neus binnen. Even vroeg Sanne zich af of ze haar arm in die van Remco zou haken, maar ze durfde het niet goed. Licht hijgend kon ze hem maar net bijbenen. Remco merkte het wel. Boos was hij. Ze moest maar even moeite doen. Hij wist precies waar hij heen wilde.

Op een kwartier loopafstand stond een houten keet in het bos, waarin wat bankjes waren getimmerd. En er stond ook een tafel. Echt een plek om te schuilen tegen de regen, als je door slecht weer overvallen werd. Gisteren was hij er even geweest met zijn kleine zus. Hij glimlachte. Een schat was ze. Eigenlijk besteedde hij veel te weinig tijd aan haar.

Sanne�s stem stoorde zijn gedachten. �Rem, ik kan je niet bijhouden�, hijgde ze. �Wil je alsjeblieft wat langzamer lopen..� Haar stem trilde bij elke voetstap.

Remco hield zijn pas in. Hij keek opzij en zag haar rode gezicht. Ok�, ze konden ook onderweg nog wat praten. Hij nam haar arm en trok die door de zijne.

�Goed, San�, antwoordde hij. Hij voelde zich alweer wat milder gestemd.

�Maar dan ga je me nu wel vertellen waarom je je zo schandalig gedragen hebt�.

Hij zweeg en wachtte op antwoord. In tegenstelling tot haar vriend voelde Sanne zich opnieuw boos worden.

�Dat heb ik in de keuken al gezegd!�, begon ze kwaad. �Ik moet het hele weekend alles alleen doen, en jij��, stokte ze.

Bah, die tranen ook. Remco zag het. Boos is ze. Terecht? Misschien.

�Het kan zijn, dat er best wat werk op jouw schouders is terechtgekomen, San�, legde hij geduldig uit. �Maar de manier waarop jij dit allemaal te berde brengt�. ik kan er niet over uit. Waarom ben je niet gewoon naar me toegekomen? Je had toch kunnen zeggen: Rem luister es, hoe verdelen we de taken wat beter?�

Sanne zweeg. Wat Rem zei was wel waar. Ze had zich mee laten slepen door haar woede, en alles opgekropt.

Remco wees met zijn arm. �Zie je daar dat gebouwtje? Daar gaan wij even naar binnen, San�.

Hij hield het krakende deurtje voor haar open. Nieuwsgierig stapte Sanne naar binnen. Donker was het er wel. Je kon nog net de contouren onderscheiden. Ze zag houten bankjes langs de rand van het schuurtje. En een kale tafel in het midden ervan. Er stond een bezem in de hoek. Van wie zou dit gebouwtje zijn?

Remco sloot behoedzaam de houten deur en ging recht op zijn doel af. Hij nam plaats op ��n van de harde banken en gebood zijn vriendin om bij hem te komen.

�San, je krijgt een pak slaag van me��

Langzaam drongen de woorden tot Sanne door, terwijl ze in haar jas snel ademend voor hem stond. Ze had het warm gekregen door het harde lopen, en wat Rem zei was voor haar totaal onverwachts. Ademloos maakte ze langzaam de knopen van haar jas los en liet het kledingstuk van haar schouders vallen.

�Dat is een goed idee van je�, vond Remco. Hij stond weer op en trok ook zijn jas uit. Hij nam Sanne�s jas uit haar handen, die verbouwereerd stond te kijken. Nadat hij ze op de tafel had gelegd ging hij weer zitten. Geen moment lieten zijn ogen haar los.

�Kom hier�, vervolgde hij tegen haar. �Je krijgt een pak slaag voor je onbeleefde gedrag van vanavond. En ook omdat je je probleem niet bij mij hebt gebracht. Omdat je niet op een volwassen manier met je gevoelens bent omgegaan. Sanne, kom hier�.

Toen Sanne bewegingloos bleef staan, nam hij haar arm en trok haar naar zich toe. Snel en zeker maakte hij haar knoop en rits los en trok haar spijkerbroek naar beneden. Haar slipje ging in ��n keer mee en belandde rond haar dijbenen. Sanne begon te huilen. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en stond met schokkende schouders voor hem. Ze voelde de kou langs haar billen en benen strijken. Schaamte overviel haar.

Resoluut trok Remco haar over zijn benen en begon meteen fors te slaan. �Groeien moet je, San!�, sprak hij met stemverheffing tussen de klappen door. �Volwassen leren omgaan met je problemen, en gevoelens�.

Zijn hand kletste ongenadig op haar blote huid. Hij hield zich niet in, voelde Sanne. Hij sloeg hard, en de prikkelende pijn drong door tot in haar binnenste. Hete golven brandden diep in haar buik en borst, en ze huilde bitter. Snikkend liet ze de woorden van Remco op zich inwerken.

�Al die tijd loop je als een klein kind te smijten, te drammen, te mokken�. Haar billen kleurden dieprood. Remco voelde hoe het slaan hem opluchtte. Dit was haar verdiende loon. Maar het was ook goed voor hemzelf, hij voelde zijn irritatie wegvloeien met elke klets die hij uitdeelde.

�Je hebt verwijten naar iedereen, als ik het zo begrijp, maar je spreekt er geen ��n uit�. Ondanks het harde geluid van de klappen, drong elk woord van Remco diep in Sanne�s hart. �Nee, je gaat de sfeer bederven, en naar doen, zonder dat iemand er wat van snapt!�. Bij deze woorden sloeg Remco nog harder op haar donkerrode billen. Sanne brulde het uit.

�Vervolgens ga je hatelijk tegen iedereen doen, en zonder te zeggen wat er nou is, kom je een gezellig spel onderbreken met je chagrijnige gezicht. Is dat nu mijn Sanne, een volwassen vrouw?� Onbarmhartig sloeg Remco van links naar rechts en van rechts naar links.

Sanne beukte met haar handen op het houten bankje. �St�p nou Remco!�, bracht ze verstikt uit. �Genade!� Ze gierde nu van het huilen, haar keel deed er zeer van.

Remco stopte. Hij streek even over zijn voorhoofd; van de zware inspanning had hij het warm gekregen. Kalmerend gingen zijn handen vervolgens over Sanne�s rug, en benen. Sussend sprak hij haar toe, en zag dat ze langzaam rustiger begon te worden.

�Begrijp je nu, meisje, waarom dit gebeurt, en hoe het anders had gemoeten?�

Hij legde zijn hand op haar gloeiende bips, en gaf er een zacht klopje op. �Kom maar even zitten, meis�. Behoedzaam trok hij haar slipje omhoog en hielp haar overeind. Sanne mocht nog even rustig haar spijkerbroek weer dichtmaken, en ging toen bedeesd op zijn schoot zitten. Haar rode natte wangen begroef ze direct in zijn hals.

Ze knikte. Remco voelde het. �Pak het voortaan anders aan San�, ging hij verder. �Als je iets dwars zit, kom dan naar me toe, ja? En eerst vragen of het wel klopt wat je denkt, en of het echt wel zo is, ok�?� Hij tilde haar gezichtje naar hem op en keek haar aan. Wat was ze klein, zo. Hij gaf een speels zoentje op haar neus, en trok haar opnieuw dicht tegen zich aan. Een hele poos bleven ze zo samen zitten. Samen praten. Hakkelend vertelde Sanne hoe ze de vrijdagavond en de zaterdag beleefd had. Remco begreep het best. Hij snapte ook wel dat de rest van de familie ook debet was aan het hele gebeuren. Maar volgens hem had niemand tot nu toe in de gaten gehad dat de weegschaal niet helemaal in evenwicht was, als het ging om de karweitjes.

Toen Sanne eindelijk een bibberend lachje kon laten zien, besloten ze weer terug te wandelen. Het was nu bijna helemaal donker, het maanlicht kierde tussen de houten balken door naar binnen. Ze trokken hun jassen aan en liepen stijf gearmd terug naar de bungalow. Deze avond zou Sanne niet snel vergeten. Tijdens het lopen kon ze haar ogen niet van Remco afhouden. Wat hield ze van hem. Haar hart scheurde er zowat van, zoveel.