Het was al druk in de zaal. Sanne zag het met voldoening aan. Het was al bijna 8 uur in de avond, en het concert zou zo beginnen. Nu klonk er nog geroezemoes, en zochten mensen een plaats in de rijen stoelen, die in de hele zaal stonden opgesteld.

Sanne zat al vooraan. Naast haar hield ze twee stoelen gereserveerd voor haar ouders, die nog in de hal stonden te praten. Genietend keek ze om zich heen. Ook haar zusjes zag ze een plekje uitkiezen, en familie van Remco zou er ook wel zijn, verwachtte ze.

Bijna een jaar hadden ze nu verkering, Remco en zij. En vanavond zou Remco een concert geven, samen met een aantal van zijn leerlingen. Piano, en viool, Sanne's lievelingscombinatie. Steels bladerde ze door het programmaboekje. Meest rustige muziek, zag ze.

Ze keek op haar horloge, nog een paar minuten. Ze vond het altijd heerlijk als ze naar Rem kon kijken, als hij speelde. Hij ging dan helemaal op in zijn muziek, en Sanne kon er niet genoeg van krijgen, om naar die mooie sterke handen te kijken. Zo soepel als ze over de toetsen gingen. Zonder eenmaal te struikelen.

In het geroezemoes dwaalden haar gedachten even af. Ze keek vaak naar de handen van Remco. Als ze speelden. Als ze afwasten. Aan tafel, als ze vork en mes v vasthielden.

Die handen konden ook zo plagend door haar haren kroelen. Of haar ineens onverwachts in haar nekvel grijpen. Soms kwam er een vinger op haar lippen, of twee warme handen om haar gezicht. Of leunden ze bemoedigend zwaar op haar schouders. Of speels, dan schudden ze haar lichtjes door elkaar.

En ook, heel soms�Nou ja, soms. Als ze eerlijk was, moest ze zeggen: heel regelmatig� Wat was dat toch elke keer een omschakeling voor haar. Die handen, die haar zo boeiden, zo fascineerden, konden haar soms zo hard beetpakken. Een eisende vinger die zich onder haar kin legde, en haar gezichtje soms niet zo zachtzinnig ophief, zodat zijn ogen zich in de hare konden boren.

Sanne huiverde als ze eraan dacht. Diep respect had ze op zulke momenten voor zijn handen. Ze konden haar maken. Haar ook breken. En dat breken�.

Sanne keek op. Oeps, ze was er even niet helemaal bij geweest. Het werd stil in de zaal. De lichten gingen uit. Had ze de aankondiging gemist? Het applaus? Haar ogen zochten het podium af. Kleine, fijne schijnwerpers hielpen haar te vinden wat ze zocht. Daar zat hij. Rechtop. Zijn handen klaar op de toetsen. Een meisje naast hem. In een lang mooie avondjurk. De viool klaar onder haar kin. Doodstil was het. Je kon een speld horen vallen.

Sanne sloot haar ogen. Toen vloden de eerste klanken de zaal in. Het was of iedereen de adem inhield.

Ook Sanne. Ze opende haar ogen, en volgde die razendsnelle, zekere bewegingen over de toetsen. Gebiologeerd nam ze de muziek in zich op.

Die handen. Die nu trefzeker de toetsen raakten� Konden ook�.

Over haar haren. Haar rug, haar armen. Zoals die konden strelen� dat kon volgens haar niemand anders. Zelfs haar billen�

Sanne voelde hoe ze bloosde. Maar ze vocht er niet tegen. Niemand zag het immers? Haar billen� Ja, strelen konden zijn handen. Soms voordat�� en ook, nadat�..

Ze ging even verzitten. Haar handen gingen even over haar onderbuik, en over haar dijen. Ze streek haar kleding glad, en sloeg haar benen over elkaar.

De viool zong, de vleugelklanken streelden de oren van de toehoorders. Sanne droomde helemaal weg.

Remco had warmte en tederheid, Sanne had dat al zo vaak ervaren. Als ze tegen hem aanzat op de bank, terwijl ze naar de televisie keken, waren zijn armen altijd om haar heen. Als ze op het werk een misser had gemaakt, en mistroostig was, waren zijn handen troostend en opbeurend.

Maar als ze dom was geweest, of onoplettend� Of als ze haar slechte humeur op hem botvierde, of een afspraak schond� Sanne huiverde opnieuw. Ze wist inmiddels heel goed wat ze aan Remco had.

En toch was het alsof ze steeds opnieuw kennis moest maken met handen die niet zo teder waren, niet zo warm, niet zo troostend. Hard waren ze dan. Streng, zonder genade, zonder pardon. De sterke hand in haar nek die haar voorover kon duwen. De hand in haar zij, zodat ze niet omhoog k�n komen, al probeerde ze het nog zo fel. Onverbiddelijke handen, die haar kleren opzij schoven, en daarmee niet staakten, hoe ze ook smeekte. En dan� De handen die deden wat zijn stem al had aangekondigd. Slaan. Hard slaan. Fel slaan. Veel slaan. En soms�. lang slaan. Die haar billen, haar dijen in vuur en vlam zetten. Die knallen konden op haar huid, en doorgingen, hoe ze ook schokte en spartelde.

Hoe was het mogelijk dat zulke lenige tedere handen zo hard konden aankomen. Zo onverbiddelijk haar bips in lichterlaaie konden zetten. Zo, dat de vonken er vanaf spatten�.

Net zoals nu. De vioolklanken zweepten op, de vleugel volgde in een hartstochtelijk ritme. Zijn handen konden haar hart immers ook in vuur en vlam zetten? Met strelingen. Maar ook met muziek. Hoor nou toch eens. Sanne kon haar tranen niet tegenhouden. Heimelijk biggelden ze over haar wangen.

Net zoals wanneer ze Remco om genade smeekte. Als hij van haar eiste dat ze tot inkeer zou komen. Als hij met haar doorging tot ze had begrepen waar het nou om ging. Als hij net zolang haar billen sloeg, tot ze huilde met lange uithalen.

En als hij dan stopte�.en zijn handen ineens zacht werden en gingen strelen�. en hij haar daarna met een warm gebaar tegen zijn schouder trok�

De muziek stierf weg. Sanne schrok. De mensen naast haar stonden op en klapten luid. Ze kwam snel overeind en applaudisseerde mee. Steels veegde ze haar wangen droog en glimlachte naar haar Remco. Haar mond vormde de woorden 'ik hou van je'.

Het applaus verstomde. Toen iedereen weer zat, werd het opnieuw doodstil in de zaal. Opnieuw stond er een jong meisje naast de vleugel. Ditmaal was het een geanimeerder stuk, knap van dat jonge ding, dat ze dit nu al spelen kon.

De vingers van Remco vlogen over de toetsen, en het was alsof de vrolijke muziek elke toehoorder deed glimlachen.

Ook Sanne. Dit was best een ingewikkeld stuk, vond ze. Snel en onberekenbaar. Maar met leuke kwinkslagen.

Dit leek op�. De boswandeling die ze laatst samen gemaakt hadden. Wat was het een fijne middag geweest. Ze hadden flink doorgelopen. De wind waaide zachtjes door de bladeren van de bomen. En het rook er zo heerlijk.

Sanne tikte met haar voet zachtjes de maat. Vrolijk werd ze hier van.

Toen ze een uur gewandeld hadden, waren ze neergestreken in het gras, om wat uit te rusten. Gezoend hadden ze. En gepraat. Gesnoept uit de rugzak op zijn rug.

Geplaagd had hij haar, dat ze te dik aan het worden was. Sanne had haar reep chocolade onmiddellijk in de kraag van zijn t-shirt laten glijden, ziezo, zijn verdiende loon.

Genietend van de vrolijke noten zag Sanne opnieuw voor zich hoe hij was opgesprongen om de reep op zijn rug van zich af te kunnen schudden. Terwijl Remco alle noten van de piano liet sprankelen, beleefde ze opnieuw hoe hij haar in haar nekvelletje greep en haar met haar buik op het gras duwde.

Ze gierde van de pret, en wist onmiddellijk wat er komen ging. Wat genoot ze altijd van Remco als hij zo was. Plagerig kwamen de eerste petsen op haar spijkerbroek terecht. Haar rechterbil ving genietend de klap op, daarna was de linkerbil aan de beurt. Hij zou haar wel eens leren, bromde hij dan quasi boos.

Na een aantal fikse klappen hield hij dan even op, en kwam met zijn mond vlak bij haar oor. 'Genoeg gehad, Sannetje?' dreigde hij dan, en ze wist het altijd zo te spelen dat hij doorging, doorging, doorging, doorging�..Totdat het genoeg was. Genoeg?

Sanne grinnikte hardop, zonder dat ze het in de gaten had. Maar de muziek overstemde haar, niemand hoorde het.

Genoeg? Wat haar betrof was het op die manier immers nooit genoeg? Na een zoveelste serie kletsen gaf Remco het dan op en kietelde haar zij net zo lang tot ze om genade smeekte. Met tranen van het lachen en gloeiende billen lag ze dan in het gras uit te blazen.

Opnieuw klonk er luid applaus in de zaal. Vrolijk was de muziek ge�indigd, net zoals die middag ge�indigd was. Sanne stond op en veegde opnieuw de tranen van haar wangen. Ze keek naar haar vriend die opgestaan was en diep boog voor het publiek.

Ze zag toe hoe een meisje naar voren liep met drie bossen bloemen. En zo hoorde het ook. Bloemen, voor de belangrijkste man in haar leven. Haar vriend. Haar helper. Haar kanjer.

Ze keek naar hem, zijn mooie gestalte. In zijn �ne hand de bloemen. Zijn andere hand op zijn borst. Hij boog opnieuw.

Sanne zocht zijn blik, zijn ogen. Hij ving ze. Keek haar aan met een intense vreugde. Een lichte huivering trok over haar huid. Wat hield ze van deze man.

Ze deed een stap naar voren. En boog.

Samen zaten ze voor de open haard. Het was al een eind in de avond, en ze waren net terug uit het restaurant waar ze samen gedineerd hadden. Het vuur knetterde, en wierp een roze gloed op Sanne's gezichtje. 'Wat ben je mooi, meidje', bromde Remco aan haar oor.

Genietend dacht hij na over de afgelopen dag. Het concert was een succes geweest, wist hij. Getuige de vele lovende woorden, had hij zijn toehoorders geraakt met zijn spel. Het gaf hem voldoening. Daar deed hij het voor. En zijn meisje, dat ineens naar voren kwam, en een buiging maakte�

Hij keek naar haar, en kroelde door haar blonde bos. Sanne greep zijn hand en gaf er een speelse zoen op. 'Deze handen kunnen wonderen verrichten', glimlachte ze.

Remco glimlachte terug. 'Je hebt me vandaag verwend met al je aandacht, Sanne', verwoordde hij zijn gedachten. 'Waar kan ik jou nu eens mee plezieren?'

Ze grijnsde breed. Dat hoefde toch niet? Wat een rare vraag. Ze gaf hem een por en schopte haar schoenen uit. Behaaglijk trok ze haar benen op de bank en ging met haar rug tegen Remco aan zitten.

'Ehm�.', plaagde ze. 'Tja, eh, gouden oorbellen? Of eh, ja, een auto wil ik ook al zo lang hebben!', giechelde ze.

Remco begon haar te kietelen. O, dat deed ze altijd met opzet, hem verkeerd begrijpen, wist hij. Wacht maar, hij zou haar dat betaald zetten.

'Kom eens hier, kleine feeks', klonk zijn stem met een lach, 'dan zal ik jou eens een mooie bel geven, maar dan geen oorbel!'

Hij kietelde nog even flink door, totdat Sanne al wurmend en worstelend op haar buik was beland. Ze plaste bijna in haar broek, maar dat kon ze niet helpen als Remco haar zo lang achtereen kietelde.

Zijn handen verplaatsten zich van haar middel naar haar benen, en streken vleiend haar rokje omhoog. Sanne hield haar adem in. Dit wilde ze nu wel altijd. Altijd. Ze duwde haar heupen wat omhoog om mee te werken. Een klein wit broekje kwam tevoorschijn.

Remco moest altijd lachen als hij het zag. Ze had zulke leuke billen, in de slipjes die ze droeg. Hij hief zijn hand op en begon kleine lichte tikjes uit te delen. Voelend hoe Sanne zich als een klein katje op zijn schoot uitstrekte, ging hij door en tikte links en rechts, op het broekje, en een beetje eronder.

Zijn vriendin lag te kronkelen van plezier, hij wist het wel. Hij zou hier nu echt eens de tijd voor nemen.

Terwijl zijn andere hand haar rug streelde en haar schouders, ging hij door met slaan, en trok op een gegeven moment haar witte broekje omlaag tot op haar heupen. Hij zuchtte ervan. Zo was ze op haar mooist. De billen kleurden zacht roze en vroegen als het ware om nog meer. Warm waren ze, net twee zachte warme broodjes, op een ontbijtbordje.

Hij ging even verzitten en legde Sanne recht op zijn schoot. Hij zou haar verwennen, zoals zij vanmiddag hem verwend had. Moe werd hij er niet van, dit kon hij uren volhouden. Opnieuw begon hij te slaan, elke bil om de beurt, ietsje harder nu. Spiedend lette hij op het gezichtje van Sanne, en hield haar reakties goed in de gaten.

Nog steeds ontspande ze zich, en ving zijn klappen rustig op. Haar roze billen dansten op zijn schoot; en Sanne kreunde zo nu en dan en draaide haar hoofd soms naar de andere kant.

Sneller ging hij, en een tikje harder; hij zag het lieve gezichtje wat vertrekken. Gevoelig werd het nu wel, wist hij. Maar ze vond het nog steeds prettig, te zien aan haar bewegingen. Stevig zette hij nu in, de klappen klonken fel en pittig door de ruimte.

Sanne's heupen gingen nu wat heen en weer. Hij paste zich aan en bewoog met haar mee. Roder werden ze, steeds roder. Hij stopte even om ze te strelen, voelde de gloeiende warmte die ervan afstraalde. Nog heel even, voelde hij aan. Een paar felle tikken, hard en snel. Toen bracht Sanne haar hand naar achteren.

Hij stopte en begon opnieuw te strelen. 'Goed zo, lieverd?' fluisterde hij zacht.

Sanne knikte. Ze bleef nog een poosje rustig liggen en genoot van de warme strelende hand van Remco, op haar rug, haar benen, haar billen. Toen kwam ze langzaam overeind en nestelde zich op zijn schoot. Haar mond vond de zijne, in een lange intense kus. Haar vriend, haar helper, haar kanjer.