Sanne lag in bed. Het was nog redelijk vroeg in de avond,het begon nog maar net donker te worden. Haar gordijnen had ze met opzet nog opengelaten om de mooie roze getinte lucht te kunnen zien. Het raam stond op een flinke kier, en er kwam een frisse wind naar binnen.

Wat een dag was dit geweest. Zuchtend draaide Sanne zich op haar zij. Ze schikte het kussen nog eens goed onder haar hoofd, en schoof toen een hand aarzelend tussen haar slipje en haar billen. Nog steeds warm waren ze. Remco had haar goed geraakt, in het park.

Ze sloot even haar ogen en voelde dat ze bloosde. Ze kon zich niet heugen dat ze ooit bloot was geweest in de pure buitenlucht. Dat Remco niet geaarzeld had om buiten op een bankje haar billen bloot te maken, was iets wat haar nog steeds verbaasde. Luid hadden de klappen over het water geklonken, ze had gerild van angst, dat iemand het zou opmerken.

Maar toen ze eenmaal weer samen het park uitgelopen waren, had ze nog steeds niemand gezien, en kon ze opgelucht ademhalen. Tijdens het avondeten had ze zich weer wat meer op haar gemak gevoeld, en eenmaal op de bank, daarna, hadden ze nog een hele tijd zitten praten.

Haperend en met pauzes hier en daar had ze Remco wat verteld over het korte, voorzichtige gesprekje met haar vader. Eigenlijk had ze niet echt iemand gehad om over haar en Remco te praten, en dan met name over dat �ne, dat over de knie gelegd worden, en klappen krijgen.

Ze kon toch niet aan haar collega's op het bureau vragen, of zij ook weleens een pak slaag kregen en hoe ze dat vonden? Ze had Remco verteld dat haar vader eigenlijk geen antwoord op haar vraag gegeven had, maar alleen een tegenvraag gesteld had.

Remco had geglimlacht toen hij hoorde welke tegenvraag dat was en had haar er mild mee geplaagd. 'En, Sannetje van me, wat heb je toen tegen je vader gezegd?' had hij haar met spotlichtjes in zijn ogen gevraagd.

Ze had hem alleen een por tussen zijn ribben gegeven, en teruggeplaagd, dat het zijn eigen schuld was dat ze dat niet kon vertellen. Hij had immers precies op het verkeerde moment aangebeld.

Op een gegeven moment was ze stilgevallen. Remco had eens naar haar gekeken, en een arm om haar heen geslagen. Hij had haar hoofd tegen zijn schouder geduwd, en was zachtjes gaan praten.

Over zijn vader, die zijn moeder zo nu en dan flink de les kon lezen. Van jongs af aan had hij gezien, dat zijn vader uiteindelijk alle beslissingen nam. Alle verantwoordelijkheden op zich had genomen, en altijd alle tijd had genomen om met zijn moeder te praten, en haar te overtuigen van de juiste argumenten.

Ook wist hij dat zijn vader regelmatig zijn moeder had behoed voor ergere fouten, door haar klappen op haar billen te geven. Hij had dat niet gezien, maar een enkele keer weleens gehoord. Gek genoeg was dat nooit als bedreigend op hem overgekomen.

Als hij dan later zijn ouders weer beneden zag verschijnen, had hij naar het gezicht van zijn moeder gekeken, om te zien of ze verdriet had. Maar ze keek altijd zo ontspannen, eigenlijk gewoon gelukkig, en ook had hij gezien dat ze zijn vader regelmatig een keertje streelde bij het voorbijgaan, of een spontane zoen gaf.

Hij had nooit anders kunnen ontdekken dan dat zijn ouders altijd veel van elkaar gehouden hadden. En zo was het weten in hem gegroeid dat ook de klappen daar deel van uit maakten, en hun liefde en band zelfs versterkt hadden.

Deze dingen vertelde hij langzaam aan zijn lieve vriendin, die stilletjes luisterend tegen hem aanzat. Hij dacht aan diezelfde middag nog, hoe ze over zijn knie had gelegen in het park; hoe ze gehuild had, maar zijn slaande hand toch toegelaten, en zich niet verweerd had.

'Sanne, ik moet je nog mijn complimenten maken', had hij haar ineens verrast. 'Je hebt je straf op een hele goede manier aanvaard'.

Met verbaasde blik had ze naar hem opgekeken. Kon je daar ook al een complimentje voor krijgen?

Glimlachend had hij op haar neergekeken. Wat een knusse avond hadden ze samen gehad, maar uiteindelijk moest Remco toch vertrekken, en nu lag ze dan in bed, met warme rode billen; maar nog meer, met een voldaan, warm, dankbaar gevoel in haar binnenste.

Wonderlijk, dat iets, wat zo raar, en onbespreekbaar leek, zoveel impact kon hebben tussen Remco en haar, en zo'n goede invloed op hun samenzijn.

Ze dacht na over de ouders van haar vriend; het waren zulke lieve mensen, ze had ze nu al meer dan eens ontmoet. Nu ze wist van de manier waarop de vader van Remco met zijn vrouw omging, verwonderde het haar nog meer, dat het waarschijnlijk d�t aspect in hun huwelijk was, waarom ze zo voelbaar en zichtbaar van elkaar hielden.

Remco's moeder was helemaal geen sloofje, of bang musje, maar gewoon een hele lieve zelfbewuste, sociale vrouw. Sanne had zich vanaf het begin bij haar en haar man thuis gevoeld. Remco bofte met zulke ouders, had ze gedacht.

Ze rekte zich uit en sloeg het dekbed van zich af. Het was nu helemaal donker geworden, en ze moest de gordijnen maar dichtdoen. In haar korte hemdje en slip liep ze naar het raam, en keek even naar beneden, de verlichte straat in.

Er liepen nog mensen, sommige met hun hond. Anderen fietsten en een enkele auto zoefde voorbij. Op zondagavond was het altijd wel rustig, vond ze. Een tijdje lang genoot ze van het uitzicht.

Toen sloot ze de gordijnen en liep terug naar haar bed. Met een gelukkig gevoel viel ze in een diepe slaap.

Toen ze de volgende maandagmorgen wakker werd scheen de zon al volop.

'Oh nee!', kreet ze hardop. Meteen kwam ze overeind en keek verdwaasd naar haar wekkertje. Vergeten te zetten! 'Kluns', schold ze zichzelf.

Als een speer sprong ze uit bed, en snelde naar de badkamer. Nou, van een goede wasbeurt kwam deze morgen niet veel, mompelde ze in zichzelf.

Vlug wurmde ze zich in een bloes en pantalon, en snelde naar de keuken voor een haastige boterham die ze in haar mond propte. De rest duwde ze in haar broodtrommeltje, en koffie, die dronk ze daar wel. Ze schoot in haar jas, en klapte de voordeur achter zich dicht.

Met moeite en in grote haast bereikte ze het kantoor, waar ze bezweet en hijgend binnenstapte. 'Goeiemorgen', mompelde ze beschaamd, en keek sluiks op haar horloge.

Een half uur te laat. Eigenlijk viel het nog mee. Ze plofte neer achter haar bureau en keek schuldbewust op. 'Verslapen, sorry', kwam ze kleintjes.

Cheryl, haar collega die tegenover haar zat, bekeek haar met een grote grijns. 'Ik zie het', kwam ze laconiek. Ze stond op. 'Koffie?', bood ze aan.

Sanne nam het dankbaar aan. Ze haalde een toilet-etuitje uit haar tas en bekeek zichzelf in het spiegeltje. Een borstel kon geen kwaad, constateerde ze.

Nadat ze zich wat gefatsoeneerd had, dronk ze met kleine teugen van de hete koffie. Hier kwam ze helemaal van bij. Terwijl ze de koffie dronk, kreeg ze van Cheryl de instructies voor het werk van die dag. Welgemoed ging ze aan de slag. Ze keek op toen de telefoon ging.

Aarzelend nam ze op. Dat was nog niet eerder voorgekomen, h��r telefoon. 'Met Sanne'. Nieuwsgierig zweeg ze, benieuwd wie haar nu zo vroeg belde op het kantoor.

Het bleek haar baas te zijn; of Sanne even naar zijn werkkamer wilde komen. Verbaasd hing ze op. Ze trok haar wenkbrauwen op tegen Cheryl, die haar schouders ophaalde.

'Gewoon een nieuwe opdracht, waarschijnlijk', stelde ze Sanne gerust.

Geamuseerd keek ze haar collega na. Leuke meid, vond ze. En een leuke vriend ook. Ze had ze weleens samen gezien in het caf� waar hij werkte. Ze hoopte dat Sanne mocht blijven en een vaste aanstelling zou krijgen.

Remco was thuis in zijn studeerkamer. De maandagmorgen was meestal de rustigste ochtend, vond hij. Zo dadelijk kwam een nieuwe leerling bij hem voor muziekles.

Hij dacht nog na over de avond die achter hem lag. Wat een prettige uurtjes hadden ze samen gehad, Sanne en hij. Weet je wat, hij kon haar nog wel even bellen, zolang de leerling er nog niet was.

Hij draaide het nummer van haar werk, en wachtte in spanning af. Onverwacht hoorde hij dat niet Sanne maar iemand anders de telefoon opnam. 'Eh, met Remco, ik bel voor Sanne', meldde hij zich.

'Sanne is er nog niet, Remco', antwoordde Cheryl vriendelijk. 'Maar ze kan elk moment binnenstappen'.

Remco fronste zijn voorhoofd. Ze begon toch elke ochtend om negen uur? Zou ze ziek zijn?

Maar Cheryl stelde hem gerust. Mocht ze iets horen over ziekte of als Sanne niet zou opdagen, zou ze het aan hem doorgeven, beloofde ze.

Bezorgd hing hij op. Sanne, te laat? Dat was niets voor haar. Hij draaide het nummer van haar appartement. Toen hij geen gehoor kreeg, verbrak hij de verbinding. Direct daarop ging de bel.

Hij zuchtte. De nieuwe leerling. Nu, hij moest Sanne maar even van zich afzetten. Eind van de middag zou hij er wel naar vragen, als Cheryl hem tenminste niet tussentijds opbelde. Hij hield niet van te laat komen. Hij hoopte dat Sanne een goed excuus had om niet op tijd op haar werk te verschijnen. Want anders�..

De dag vloog om, zowel voor Sanne als Remco. De lesuren volgden elkaar in vlot tempo op; voordat Remco het wist was de laatste leerling vertrokken.

Sanne en hij hadden om half zes afgesproken bij haar thuis, en hij zou onderweg iets te eten meenemen bij een afhaal restaurant. Hij koos voor een chineesje, bij haar om de hoek.

Toen hij zijn bestelling had gedaan, ging hij zitten wachten op een bankje en nam een krantje om de tijd te doden. Naast hem nam een man plaats van zijn leeftijd, die Remco van opzij aandachtig bekeek. Remco voelde zijn blik prikken en draaide zijn hoofd. Hij keek in het gezicht van een hem onbekende meneer.

Vragend trok hij zijn wenkbrauwen op. 'Is er iets?', vroeg hij licht ge�rriteerd. Wat wilde deze man van hem.

De man schraapte zijn keel. 'Bent u niet de vriend van Sanne?' vroeg hij voorzichtig.

Remco vouwde de krant dicht. De onverhoedse vraag maakte hem waakzaam.

'Ja. Hoezo?', antwoordde hij.

Warempel, zou er dan toch iets zijn met Sanne? Hij kon zich wel voor het hoofd stoten dat hij later op de dag niet nog eens naar haar gebeld had.

De man naast hem haalde zijn schouders op en liet een vage glimlach zien. 'Ik wil me nergens mee bemoeien hoor', begon hij temerig. 'Maar ik woon tegenover uw vriendin, en zie u vaak samen met haar'.

Hij pauzeerde even.

'Maar gisteravond stond ze warempel in een hempje en slip voor het open raam', lispelde hij vermaakt in Remco's oor.

Vanuit zijn ooghoeken gluurde hij naar Remco om te zien hoe hij zou reageren. Instinctief voelde hij aan dat het deze vriend van Sanne niet onberoerd liet, wat hij had gezegd.

Remco voeld hoe het bloed naar zijn wangen kroop. W�l alle donders! Hij vouwde de krant weer open, en deed of hij de opmerking van de man amper gehoord had. Toen hij zich enigszins hersteld had, keek hij zijn onsympathieke buurman aan.

'En wat kan jou dat schelen?', bromde hij zo onverschillig mogelijk. 'Heb je soms staan gluren??'.

De man grinnikte wat, maar gaf geen antwoord meer. Remco liet de zaak voor wat hij was, en ging verder met doen alsof hij de krant las. Maar geen enkele letter wilde nog tot hem doordringen.

Toen zijn naam werd afgeroepen, stond hij op, griste zijn bestelling van de balie, en liep met grote passen het pand uit. Zijn goede humeur was grotendeels vertrokken, voelde hij. Wat een vervelende vent. En wat was er waar, van wat hij had gezegd?

Klokslag half zes meldde hij zich bij haar appartement. Zijn hart bonkte, hij voelde zich ineens doodmoe. Was ze eigenlijk wel thuis? En wat voor avond zou dit worden?

Te laat op het werk. In hemd en slip voor het open raam.

Zou dat laatste echt gebeurd zijn? Hij hoopte van niet. Nee, hij ging er maar van uit dat het kwaadsprekerij was.

De deur ging open. Sanne stond voor hem met haar liefste glimlach. Hij stapte naar binnen en gaf haar een kus. Zo, en nu eerst eten. En daarna�.

Sanne had de tafel al gedekt. Met extra zorg, want ze verheugde zich op een gezellige maaltijd met Remco. Ze hadden niet zo heel veel tijd want haar vriend moest nog werken in het caf�. Ze was net klaar met het schikken van de servetjes, en had nog een vaasje bloemen in het midden van de tafel gezet, toen de bel ging.

Stralend deed ze open. Dit was al zo'n fijne dag geweest, haar humeur kon niet meer stuk. Ok�, ze had zich wat verslapen, maar daar had ze de rest van de dag eigenlijk geen last meer van gehad.

Haar baas had een mooie nieuwe opdracht voor haar gehad, een nieuw blad waar zij dagelijks een column voor mocht gaan verzorgen. Wat was ze blij geweest met deze taak. Eigenlijk had ze het opgevat als een compliment.

Met dat ze de voordeur opentrok zag ze dat er iets mis was. Ze kende haar vriend nu lang genoeg om aan zijn gezichtstrekken te kunnen zien in wat voor stemming hij was. Misschien had hij een zware dag gehad? Dan zou ze hem opvrolijken!

Vol zelfvertrouwen gaf ze hem een zoen en sloot de deur achter hen. Opgetogen liep ze voor hem uit naar de eettafel, ondertussen stond haar mond niet stil.

'Hoe was je dag Rem, druk? Moe geworden? Ik ben al helemaal klaar hier, we kunnen meteen gaan eten. Want voordat je vertrekt wil ik je nog even iets laten zien, ik heb een nieuwe opdracht, en het blad waar ik voor ga schrijven, daar heb ik al een proefdruk van, zo gaaf Rem, dat ze mij gevraagd hebben�'.

Ze draaide zich om en keek haar vriend vragend aan. Toen zweeg ze. Er w�s wat. Remco zette met een rustig gebaar zijn tas op de tafel. Toen schoof hij zijn armen om haar middel en trok haar tegen zich aan.

'Laten we nu eerst maar gaan eten, meidje', bromde hij tegen haar wang. 'Ik wil die proefdruk van je graag zien, maar ik heb jou ook nog wel wat te vragen.'

Hij wees naar haar stoel en gebaarde dat ze moest gaan zitten. Sanne werd er stilletjes van. Bah! Waarom gebeurde dit nou? Na een aantal happen raapte ze haar moed bij elkaar. Ze verbrak de ongemakkelijke stilte en vroeg Remco wat er was. Hij legde zijn mes en vork neer, en vouwde zijn handen onder zijn kin.

'Ok�', begon hij op zijn weloverwogen, rustige manier. Hij vond het vervelend om de stemming een beetje te bederven, maar hij voelde dat hij niet anders kon. Er moest tussen hen ��n en ander opgeruimd worden. Hij begon met het gemakkelijkste gedeelte.

'Ik heb je vanmorgen gebeld op je werk'.

Het kwam er onverwachts uit voor Sanne, en ze keek Remco verbaasd aan. Remco? Gebeld? Nee hoor. Alleen haar baas had haar gebeld. Verder had ze geen telefoon gehoord.

'Sanne, ik heb je gebeld, tegen half tien, en je collega, - was het niet Cheryl?- zei dat je er nog niet was'.

Hij zweeg en keek zijn vriendin aan.

'Oh, dat'. Sanne probeerde haar stem luchtig te laten klinken. Jeetje, hoe zou Remco dit opvatten? Ze voelde een lichte paniek opkomen. En Cheryl had haar helemaal niet gezegd dat hij gebeld had.

'Rem, ik heb me verslapen vanmorgen'. Ze kon beter maar meteen eerlijk opbiechten, bedacht ze tijdig. 'Ik had vergeten de wekker te zetten, en werd wakker door de zon', eindigde ze haar verklaring.

Remco knikte. Ja, dat kon gebeuren. Wel onhandig van haar. Maar niet om nu heel erg boos om te worden. Hij keek haar vanonder zijn wimpers schalks aan. 'En wat doe je dus , vanavond, als je naar bed gaat?' vroeg hij op plagerige toon.

'De w�kker zetten!', jubelde Sanne. Ze haalde opgelucht adem. Liep dat even goed af.

Op het gezicht van Remco zag ze de schalksheid net zo snel weer verdwijnen als hij gekomen was. Ze hield haar vork stijf omklemd, en voelde aan dat er nog iets kwam. Remco nam een teugje van zijn wijn, en dacht even na. Wie A zegt, moet B zeggen, sprak hij zichzelf moed in.

'Sanne, ik heb een nare roddel gehoord, toen ik bij de afhaal was', begon hij voorzichtig. Hij zag de ogen van zijn vriendin groot worden. Nee, ze had geen enkel idee waar hij het over had, merkte hij.

Hij hervatte zijn mededeling. 'Er was een meneer bij de afhaal, die mij aansprak. Hij zei dat hij hier tegenover woont, ergens in de flat waar jij op uitkijkt. En hij had jou gezien, gisteravond�'

Hij wachtte even om haar reaktie te peilen. Sanne had nog steeds ogen als schoteltjes. Een man? Hier tegenover? Haar gezien? Wat was daar zo moeilijk aan? 'Tuurlijk Rem, als ik wegga of thuiskom, zien een heleboel ogen dat, dat is toch logisch?' begon ze te ratelen.

Remco hief een hand op. Hij moest nog even wat duidelijker zijn. 'Wacht even, ik bedoel later op de avond, tegen bedtijd. Gaat er nu niet iets dagen, Sanne?'

Hij verwenste zichzelf. Eigenlijk ging hij ervan uit dat de klier bij de chinees gelijk had. Waarom deed hij dat? Was dat fair?

Hij hield het gezichtje tegenover hem nauwlettend in de gaten. Geen enkele gelaatsverandering ontging hem. Hij zag Sanne nadenken. Fronsen. En uiteindelijk, blozen. Begreep ze nu wat hij bedoelde?

Sanne voelde zich warm worden van schaamte. Gisteravond, ja dat moest het wel zijn. Ze was opgestaan om de gordijnen dicht te doen. Wat had ze nou helemaal aangehad� slipje, hemdje..

Maar ze had helemaal niet gezien dat iemand haar bekeek. Ze boog haar hoofd. Ja, dit was mis. Maar zo had ze het helemaal niet bedoeld. Ze had er helemaal niet bij stil gestaan. Ach, en wie lette daar nou op?

'Sanne?' De stem van Remco verstoorde haar gedachten. Aarzelend keek ze op. Nog voor hij een vraag kon stellen knikte ze. 'Ik snap wat je bedoelt, Rem, ik denk dat ik het weet'.

Ze boog opnieuw haar hoofd. Ze legde haar vork neer. Haar handen frunnikten zenuwachtig aan haar servet. 'Ik was al naar bed, maar deed later de gordijnen nog dicht', hakkelde ze. Ze zocht naar de juiste woorden.

'En toen heb ik nog even staan kijken bij het raam', biechtte ze verder.

Sanne voelde woede opkomen. Ze kon zichzelf wel een klap verkopen. Had ze het maar niet gedaan. En had die stomme vent maar niet staan klikken bij de chinees. En moest Remco zich hier nou echt z� druk om maken??

Ze voelde dat ze steeds bozer werd. Tranen schoten haar in de ogen. Verdraaid, hoopte ze op een gezellig etentje� Nee hoor! Had ze zo haar best gedaan om de tafel leuk te dekken, een lekker wijntje in te schenken. Bah!

Driftig smeet ze haar servet naast haar bord. 'Die lulhannes bederft �lles!', viel ze uit.

Nog voor ze verder kon gaan met haar uitbarsting was Remco opgestaan en gebaarde haar mee te komen naar de zithoek. Trek had hij toch niet meer. Hij voelde zich boos. Uit zijn humeur. En hij baalde van zichzelf.

Maar dat zijn vriendin zo schaars gekleed voor het raam gaat staan, als het al avond is, en de straatlantarens branden� nee, hij had niet gedacht dat ze zo onnadenkend was.

En dat een wereldvreemde man hem dat fijntjes onder zijn aandacht moest brengen� hij was kwaad op de man, en voelde zich vernederd. Maar hij was ook boos op Sanne.

Hij ging op de bank zitten, en hield zijn arm uitnodigend open. Sanne plofte naast hem en wachtte af. Haar emotionele uitbarsting trilde nog na. Toch wist ze diep in haar hart dat ze onredelijk was in haar boosheid. Het zou beter zijn als ze haar excuus maakte, en beloven zou dat het niet meer voor zou komen. Ze draaide zich wat meer naar Remco toe en opende haar mond.

'Remco, het spijt me', zei ze zachtjes. Haar ogen zochten de zijne, in de hoop dat hij haar begrijpen zou.

'Ik zal voortaan niet meer zo dom doen', smeekte ze. Hoorde hij haar wel?

Remco keek haar nadenkend aan en reageerde in eerste instantie niet op haar spijtbetuiging. Hij vroeg zich af of het haar echt speet, of dat ze het liefst de fijne sfeer zo snel mogelijk weer terug wilde toveren.

Hij besloot een vraag te stellen.

'Hoe voelt het nou, Sanne, dat een vreemde vent jou in een hemdje en slipje gezien heeft?' kwam hij peinzend.

Sanne schoot in de lach. Ze moest ineens aan het park denken. Als die nare hork zich d��r had opgehouden, nou, dan had hij wel m��r gezien!

Remco voelde opnieuw dat hij boos werd. Wat viel er te lachen? 'Sanne, kun je even serieus zijn?' vroeg hij met stemverheffing. 'Jij staat daar voor het raam, alsof je jezelf aan het verkopen bent! Heb je enig idee hoe dat voor mij is?'

'Verk�pen??'

Sanne trok zich los uit de arm van Remco. Ze stond op en draaide zich om. 'Ik deed alleen maar de gordijnen dicht, Rem, dat is �lles! Moet jij daar nu z� moeilijk over doen??'

Ze stampvoette machteloos en liep vervolgens naar de keuken. Hard smeet ze de deur achter zich dicht. De klap trilde nog na. Het eten hoefde van haar niet meer. Alles was bedorven.

Ze zonk neer op een stoel en dacht na. Remco moest nu maar weggaan, vond ze. Ze zou de boel opruimen en een vriendin gaan opzoeken. Morgen waren ze alles vergeten, durfde ze te wedden.

De deur ging open, en Remco kwam binnen. 'Sanne, je weet heel goed wat er gisteravond mis is gegaan; ik ben er boos om, en jij ook, als ik het goed begrijp'.

Zijn zware basstem vulde de keuken. Sanne zweeg. Een ogenblik keken ze elkaar diep in de ogen. Hij had gelijk. Hij was boos op haar en terecht. En zij was boos op zichzelf. Maar ze wilde dat maar amper toegeven.

Remco trok een keukenla open en rommelde er even in. Toen trok hij met een resoluut gebaar Sanne op van haar stoel en nam er zelf plaats op. Zonder verdere aankondiging duwde hij zijn vriendin over zijn knie, en liet een grote pollepel knallend neervallen op haar pantalon.

'Voor deze keer, Sanne, maken we je billen niet bloot'. Al pratend sloeg hij snel en hard op haar achterste.

Sanne hapte naar adem van schrik. Pijn doortrok haar billen, en het harde geluid deed haar ineenkrimpen.

'We weten allebei, dat je een vergissing maakte gisteravond, - klets! klets! klets! - ook al was het echt een hele stomme'.

Remco sloeg alle delen van haar achterwerk heet en brandend. 'Maar als ik ��it nog een keer - klets! klets! klets! - op zo'n manier wordt aangesproken, Sanne, dan zal je blote bips ervan lusten, heb je dat begrepen?'

Sanne brulde het uit. Ze hing met haar hoofd naar beneden en haar tranen drupten op de keukenvloer.

Hikken en met uithalen antwoordde ze dat ze het begrepen had.

Remco deelde nog een aantal fikse klappen uit, voordat hij de pollepel van zich af gooide.

Sanne bleef slap over zijn schoot liggen en huilde zachtjes na.

Toch voelde ze zich ook opgelucht. Haar billen staken, en leken in brand te staan. Terwijl ze daar zo lag, vol overgave, drong het tot haar door dat hij erg veel van haar moest houden. Anders zou hij dit nu niet gedaan hebben. Hij wilde haar behoeden voor stomme fouten, en onnadenkendheid.

Langzaam kwam ze overeind en begroef haar gezichtje tegen zijn sterke borst. Remco streelde haar haren, en sloeg toen zijn armen stijf om haar heen. Langzaam wiegend deed hij haar rustig tot zichzelf komen.

Toen ze uiteindelijk schuchter naar hem opkeek, was het om een lange warme zoen in ontvangst te nemen. Alles was weer goed. Ze had ervan geleerd. En de lei was weer schoon. Mooier kon het toch niet?