Sanne lag in bed. Het was al middernacht geweest, maar de slaap wilde maar niet komen. Een drukke week had ze gehad. Maar het was ook een heerlijke week geweest. Zoveel werk op de redactie. Ingespannen had ze zitten schrijven, en haar werk werd gewaardeerd. Afgelopen vrijdag hadden ze na het werk een borrel gehad; zo leerde ze haar collega's ook beter kennen.

Het weekend was ook druk geweest, Sanne moest er nog erg aan wennen dat ze op zaterdag flink moest buffelen om haar huishouden gedaan te krijgen.Maar 's avonds ging ze naar het caf�, waar Remco al weer druk was. Na sluitingstijd had hij haar thuisgebracht en hadden ze de hele nacht nog zitten praten.

Sanne kon gewoon niet zwijgen over haar werk, haar collega's, en over alles wat ze er elke dag weer bij leerde. Remco was een prettige luisteraar, hij kon goed vragen stellen, vond ze.

Lang had ze uitgeslapen, en zondagmiddag was ze naar haar ouderlijk huis gefietst, de ouderwetse gezelligheid opzoekend. Haar jongere zusjes kroelden om haar heen, en wilden alles van haar weten.

Het was heerlijk om het huis uit te zijn en een eigen flatje te hebben; maar deze zondagmiddagen waren kostelijk en onbetaalbaar. Ze hielp haar moeder met koken en plaagde haar vader, als hij de krant zat te lezen.

Met Remco had ze afgesproken dat hij haar eind van de middag bij haar ouders zou ophalen, voor een wandeling in het park.

Sanne keek eens naar haar vader, die verdiept in zijn artikel met zijn krant zat te ritselen. Ze ging zachtjes achter hem staan en hield ineens haar handen voor zijn ogen.

'Wat was het laatste woordje, papaatje?' vroeg ze ondeugend.

Haar vader gaf geen antwoord, maar vouwde de krant netjes dicht. Toen pakte hij haar beide polsen en trok haar voor zijn stoel.

'Echtscheidingen, flitsscheidingen', kwam hij toen.

'Daar las ik over, vlak voordat jij, plaaggeest, om de hoek kwam kijken', plaagde hij haar terug.

Toen werd hij ineens ernstig. 'Meisje, kom eens zitten', verzocht hij vaderlijk en klopte op het krukje naast zijn stoel.

Sanne spitste haar oren. Aan de stem van haar vader te horen, kwam er iets, vermoedde ze. Nieuwsgierig ging ze naast haar vader zitten en keek hem verwachtingsvol aan.

'Ben je gelukkig, Sanne', vroeg haar vader, terwijl hij haar beide handen zachtjes tussen de zijne wreef.

'Ja pa, heel erg gelukkig', antwoordde Sanne met een grote glimlach.'Ben zo blij met mijn werk, mijn huisje, echt, het gaat heel goed!'. Ze straalde haar vader tegemoet.

'En met jou en Remco, hoe gaat dat?' informeerde haar vader verder.

Sanne deed haar best om de glimlach op haar gezicht te houden. Deze vraag kwam wat dichter bij de twijfel in haar hart, maar ze wilde niet dat haar vader daar iets van merkte.

Maar hij had het al gezien. 'Eerlijk, Sanne. Wees eens eerlijk. Is hij de juiste man voor jou?' Hij liet haar hand los en tikte met een vinger op haar neus. Hij kende zijn Sanne zo goed. Ze kon zo eigenzinnig zijn, zo impulsief. Ze had iemand nodig om haar wat te sturen, ook al was ze de laatste tijd een stuk zelfstandiger geworden.

Aan de �ne kant had hem dat gerustgesteld, maar aan de andere kant vreesde hij dat ze nog wel eens in de problemen zou kunnen komen, doordat ze de neiging had eerst te doen en pas later na te denken. Hij hoopte dat ze voorlopig elke zondag thuis zou komen, zodat hij kon zien hoe het met haar ging.

Sanne blikte verlegen naar beneden. Haar vader had al wat dieper in haar gekeken, besefte ze. En hem hield ze niet voor de gek.

'Weet je papa', begon ze met een lichte aarzeling. 'Remco is heel lief en goed voor me en ik houd erg veel van hem. Maar..'.

Opnieuw keek ze naar haar handen. Haar vader wachtte even, en gaf toen een kneepje in haar vingers.

'Maar?' moedigde hij haar aan.

Ze keek op. Zou ze het zeggen?

Sanne bloosde bij de gedachte dat haar vader te weten zou komen wat Remco nu al tweemaal bij haar gedaan heeft. Ze zuchtte eens diep.

Terwijl ze nadacht keek ze haar vader aan. Ineens stelde ze een wedervraag.

'Pap, als mama iets doms doet, wat doe jij dan?'

Ze hield haar adem in. Zo, die was eruit.

Haar vader knikte bedachtzaam met zijn hoofd. Begreep hij het goed? Wat wilde zijn dochter nu eigenlijk weten? Hij liet haar handen los en reikte naar het pakje tabak wat naast hem op een tafeltje ligt.

Sanne glimlachte. Haar vader was een liefhebber van een pijpje, na het middageten. In stilte zag ze toe hoe zijn zorgzame handen het pijpje stopten en er de brand in staken. Toen hij de eerste zoete prikkelende rook langzaam de kamer had ingeblazen, ging hij even verzitten.

Ook hij wilde zijn dochter antwoorden met een wedervraag. 'Meisjelief, als jij iets doms doet, hoe wil jij dan dat Remco reageert?' Inwendig had hij plezier toen hij haar verbaasde blik zag.

Toen Sanne in het eerste ogenblik geen antwoord gaf begreep hij dat ze hier nog nooit echt over had nagedacht.

'Volgende week gaan wij eens verder over dit onderwerp, dochter', beloofde hij haar met een grijns. 'Denk jij maar eens na over deze vraag'.

Sanne hervond zich en opende snel haar mond om te antwoorden. Maar ze kreeg de kans niet. Luid schellend klonk de bel door de gang. Ze stond op.Dat zou Remco wel zijn.

E�n van haar zusjes had de deur al opengedaan. Het huis vulde zich met gillende meisjesgeluiden en de brommende stem van Remco.

Vlug gaf Sanne haar vader een zoen op zijn kruintje. 'Tot volgende week, papaatje', zei ze gauw, en verdween toen naar de hal. Nog even stak ze haar hoofd om de hoek van de keukendeur.

'Ik ga, mam!', meldde ze opgewekt, 'bedankt voor het eten en tot volgende week.'

Haar moeder knikte haar toe. 'Dag meis, en wandel maar lekker'.

Sanne trok haar jas aan en riep ge�rriteerd tegen haar zusjes dat ze op moesten houden om als jonge honden tegen Remco op te springen. Remco keek zijn vriendin eens aan. Was ze uit haar humeur?

Hij gaf de zusjes nog een laatste speelse duw en opende toen de deur voor Sanne.

Gearmd liepen ze het grintpad af, gevolgd door luid gejoel. Sanne sloot een ogenblik haar ogen. Ze was dol op haar zusjes, maar dat geplaag en geklit als Remco er was, ze kon het niet uitstaan.

Ze sloegen linksaf, en gingen recht op hun doel af. Het park was hun lievelingsplek, om te wandelen, of te zitten bij de vijver. Het was er altijd rustig, soms hoorde of zag je geen mens, alleen maar de vogels.

Zwijgend zetten ze flink de pas erin. Steels keek Remco eens opzij. Zijn meisje was flink uit haar hum, had hij al opgemerkt. Zou er thuis iets gebeurd zijn? Iets gezegd? Bij het stoplicht stonden ze stil. Het was rustig op straat. Sanne drukte ongeduldig met haar duim op het knopje. Wat een onzin eigenlijk, dacht ze wrevelig. Er komt toch zeker niks aan. Ze keek links, en rechts, geen kip te bekennen. Ze trok Remco aan zijn arm.

'Kom Rem', zei ze ongeduldig. 'We kunnen best oversteken'.

Maar nu had ze toch mis gerekend. Remco nam haar bovenarm in een vaste greep en trok haar met een ruk terug op het voetpad. 'Zeg, wat is er met jou aan de hand?', vroeg hij boos. 'Enig idee wat je aan het doen bent?

Snauwen, ongeduldig zijn, en nu wil je ook nog door het rode licht lopen?'

Zijn woorden en zijn stem hadden haar moeten alarmeren. Maar Sanne was niet vatbaar voor waarschuwingen. Ze rukte zich los, en stak de weg over.

Woest was ze. Wat een flauwekul!

'Er komt toch helemaal niks ��n Rem!', schreeuwde ze over haar schouder naar haar vriend. 'Loop nou d��r!'

Remco voelde dat zijn bloed begon te koken. Zo kende hij zijn Sanne helemaal niet. Maar om nu zo te lopen uitdagen, dat ging hem te ver. Hij liet zich niet overhalen en wachtte tot het voetgangerslicht op groen sprong. Toen liep hij rustig de straat over; hij liet zich niet opjagen, door haar niet, en ook niet door zijn eigen kwaadheid.

Zijn ogen volgden het tengere figuurtje van Sanne richting de ingang van het park. Met zijn grote stappen zou hij haar spoedig inhalen. En dan moest ze hem maar eens vertellen wat de oorzaak was van dit rare gedrag van haar.

Hijgend bereikte Sanne het bankje aan de ingang van het park. Ze plofte erop neer. Haar hart bonkte. Ze wist dat ze Remco boos had gemaakt. Nu zou er wel wat volgen, vermoedde ze.

Ze verstopte haar gezicht in haar handen en wachtte af. Het duurde niet lang of ze voelde dat Remco naast haar kwam zitten. Toen kwam er een arm om haar schouders. Dat was haar net teveel. Ze kon zich niet meer inhouden en snikte het uit.

Remco glimlachte in zichzelf. Nu kwam het wel weer goed, wist hij. Hij liet haar rustig uithuilen, en streek over haar blonde haren. Toen ze weer rustig was, stond hij op en trok haar aan haar hand omhoog.

"Kom San, we gaan een eindje wandelen', zei hij opgewekt. 'En misschien kun je me onderwijl eens zeggen wat er aan scheelt'. Hij keek haar eens aan. Bleekjes en met rode ogen staarde ze naar het voetpad voor hen.

Het was stil in het park. Op de vogels na, die lustig hun liedje floten. Een tijdlang liepen ze zwijgend voort. Remco snoof de frisse lucht van bladeren op, en de typische geur van het water in de vijver die ze naderden. Daar stonden ook bankjes. Remco zocht er ��n uit en loodste zijn vriendin er naar toe. Al die tijd had ze nog geen woord gesproken.

Remco wachtte tot Sanne was gaan zitten en ging toen z� naast haar zitten dat hij haar goed in haar gezicht kon zien. Zijn hand kwam onder haar kin en draaide haar gezichtje naar hem toe.

'Nu, vertel eens', drong hij warm aan.'Wat is er met je, dat je zo uit je humeur was. Is er iets naars gebeurd thuis?'

Sanne schudde haar hoofd. Haar lip begon alweer te trillen. Lastig was dat. Ze kon, nee, ze wilde Remco niet vertellen van het gesprek met haar vader. Dat was nog zo vers, ze wilde het eerst voor zichzelf laten bezinken; het ging tenslotte ook over Remco en haar, en ze had nog zoveel vragen.

Ze schudde opnieuw haar hoofd terwijl ze Remco moest aankijken. 'Nee, er is niks', zei ze toen, en hoorde zelf hoe onlogisch het klonk.

Remco liet haar kin los, en keek voor zich uit. Zijn stemming veranderde. Goed. Als ze het zo wilde spelen. 'Dan kom ik nu eens even terug op je gedrag bij het stoplicht, daarstraks', vervolgde hij met strakke stem.

Het bleef even stil tussen hen. De sfeer veranderde. Het was alsof een koude hand Sanne in haar nekvel greep.

Langzaam voelde ze dat haar wangen rood kleurden. Ze wist heel goed waar hij op doelde. O jak, hij zou toch niet weer�?

Ze ging verzitten en draaide zich meer naar haar vriend toe. "Rem, sorry, ik weet hoe je erover denkt, maar er kwam niks aan, en er is niks gebeurd, sorry', hakkelde ze onhandig. Ze begon te transpireren en veegde nerveus een pluk haar uit haar gezicht.

Remco keek haar aan. Hij zag haar blos en haar ongelukkige blik. Wat moest hij nu toch met haar aanvangen? Hij keek eens om zich heen. Behalve de eenden in de vijver en de vogels in de bomen, was er geen levend wezen te bespeuren.

Hij zuchtte eens. Het moest er nu maar van komen. Behalve het lopen door rood licht, wat hem bijzonder ge�rriteerd had, zou het misschien helpen om haar wat los te krijgen. Misschien verjoeg een goed pak slaag haar slechte humeur; het zou kunnen, dacht hij licht geamuseerd.

Hij stond op en trok langzaam zijn jasje uit. Toen hij weer plaats genomen had, rolde hij, onder toeziend oog van Sanne, rustig de mouwen van zijn overhemd op.

Sanne's hart begon te bonken. Hij zou toch niet..? Niet h�er??? Alsof hij haar gedachten kon lezen, keek hij haar onverwacht aan. 'Ja, meid, hier gaat het gebeuren'.

Als door een wesp gestoken stond Sanne op. Ze keek Remco verbijsterd aan terwijl ze een paar passen naar achteren deed.

'Niet hier!!', kreet ze wanhopig. Remco..?'

Hij stond snel op en greep haar polsen. Hij dwong zich tot kalmte. 'Luister eens heel goed naar mij, meisje', kwam zijn stem dicht bij haar wang. 'Als jij n� stennis maakt, zullen er zeker mensen komen kijken waarom je zo tekeer gaat!

Maar m�j zal het niet weerhouden, knoop dat in je oren! Dus roep jezelf tot de orde en hou je rustig. Dan zal ik je wat uitleggen'. Hij wachtte even. 'Ben je rustig nu?'

Sanne knikte. Haar knie�n bibberden.

Remco trok haar opnieuw mee naar het bankje en ging erop zitten. Hij trok Sanne naast zich, en hield haar goed vast. 'J�j ging opnieuw door het rode licht, ondanks onze afspraken, waar of niet?', kwam zijn dwingende stem opnieuw.

Sanne knikte weer. Het was waar.

'En wat had ik daarover gezegd, Sanne?' Zijn vragen waren onbarmhartig.

Sanne snikte het uit. 'Dan zou ik straf van je krijgen, Remco, maar alsjeblieft, niet h�er!' Smekend keek ze naar hem op.

'Sanne', antwoordde Remco resoluut, 'ik heb geen zin in uitstel'.

Voor ze het in de gaten had, lag Sanne over zijn schoot, en ontdeed Remco haar van haar rok en broekje. Hij liet er geen gras over groeien en sloeg snel en hard haar witte billen rood.

De kletsen galmden over het water. Enkele eenden vlogen snaterend op, hevig verontwaardigd over zoveel lawaai. Remco sloeg een minuut lang door, terwijl hij even om zich heen keek. Nog steeds geen mens te zien.

Sanne probeerde zich zo stil mogelijk te houden en smoorde haar snikken in de mouwen van haar bloesje. Net toen ze dacht dat ze het niet meer kon houden, hield hij op. Sanne's lichaam schokte nog na.

Ze huilde binnensmonds, en schaamde zich diep. Alweer. Alweer. Ze knerste met haar tanden. Buiten, nog wel. Als iemand hen toch zag�

Ze huiverde. Haar billen brandden. Ze voelde woedde maar ook spijt. Tranen drupten in het gras, onder haar. 'Dit was voor het rode licht, Sanne'. Remco wreef zachtjes over haar rode billen.

Sanne slikte en slikte, maar kon niet antwoorden. Stil hing ze over zijn knie�n.

Toen ze aanstalten wilde maken om op te staan, hield Remco haar tegen.

'Meisje, wil je me nu vertellen wat de oorzaak is van je slechte

humeur?' vroeg hij haar nogmaals.

Het bleef stil. Hij zag dat ze haar hoofd schudde.

Hij zuchtte even.

Dan was het karwei nog niet af. Opnieuw hief hij zijn hand op en begon te slaan.

Het leek wel of de kletsen harder klonken dan eerst,en Sanne kon haar kreten niet langer smoren.

'A�, Remco, au..'. Ze huilde met lange uithalen.

Remco sloeg door. Hij sloeg net zo lang tot ze slap over zijn schoot lag, en geen woord meer kon uitbrengen. Toen tilde hij haar op en zette haar op haar voeten.

'Kleed je maar aan', verzocht hij haar, terwijl hij zijn jasje weer aantrok.

Snikkend trok Sanne haar broekje omhoog en vleide haar rokje netjes recht naar beneden. Slierten haar vielen voor haar behuilde gezichtje.

Toen ze klaar was trok Remco haar op zijn schoot en liet haar stilletjes uithuilen.

Sanne wilde niets liever dan haar hart luchten, nu alle emoties eruit waren.

Ze droogde haar tranen en keek haar Remco aan. Ze ontmoette zijn warme ogen, zijn lieve gezicht. 'Thuis', fluisterde ze tegen zijn wang.

'Thuis zal ik je alles vertellen. Goed?'