Sanne had een baantje gevonden bij de plaatselijke krant. Ze had de school voor journalistiek gedaan, en kon nu voor een half jaar aan de slag als columniste, wat haar dagelijks werk bezorgde.

Blij fietste ze naar huis. Ze woonde sinds kort op zichzelf, in haar eigen appartement. Ze voelde zich dankbaar gestemd. Remco, haar vriend, zou zo dadelijk ook klaar zijn met zijn werk, en ze hadden afgesproken samen uit eten te gaan in de binnenstad.

Ze kende Remco nog niet zo heel erg lang, een maand of drie nu hadden ze verkering; ze had hem bij de bar gezien voor het eerst op een zaterdagavond. Hij was twee jaar ouder dan zij en werkte in het weekend in het caf�. Doordeweeks gaf hij muziekles aan huis.

Sanne glimlachte. Hij was groot, sterk en stoer, vond ze. Hij was haar direct al opgevallen. Hij had mooie ogen, en iets in zijn stem boeide haar uitermate. Misschien was het de muzikale resonans wel, hij had een warme stem.

Sanne keek op haar horloge. Oeps, ze was laat. Doorfietsen maar. Ze zette de vaart erin en torste tegen de wind in naar haar flatje. Toen ze bijna thuis was en aankwam bij het kruispunt voor haar appartement, keek ze snel om zich heen. Er kwam bijna niets aan.

Sanne besliste snel en fietste zonder blikken of blozen door het rode licht. Het volgende moment schrok ze zich wezenloos. Een klap tegen haar achterwiel deed haar tegen het asfalt smakken, en een andere fiets met berijder tuimelde over haar heen.

'Wel verdraaid!', schreeuwde een mannenstem woedend. 'Kan je niet uitkijken? Het licht was rood voor jou hoor!!".

Sanne lag beduusd onder haar fiets. 'Au'. Haar arm deed nog zeer ook, en ze had haar hand geschaafd.

'Sorry, eh.. meneer', stamelde ze terwijl ze omhoog keek.

Verlegen zag ze toe hoe de fietser overeind krabbelde en zijn fiets weer op twee wielen zette. Toen liep hij op haar fiets af, en trok die van haar benen weg.

'Heb je je bezeerd?', vroeg hij kortaf.

Sanne probeerde of ze haar benen en armen kon bewegen. 'Ik, ik denk het niet', stotterde ze, terwijl ze onhandig probeerde op te staan.

De man sjorde haar overeind.

'Uitkijken voortaan!', bromde hij nogmaals. 'Gelukkig hebben we geen schade'. Toen stapte hij op zijn fiets, en vervolgde zijn weg.

Sanne stond nog te trillen op haar benen. Ze besloot het laatste eindje maar te gaan lopen. Met de fiets aan de hand liep ze naar de overkant, waar ze haar fiets in de stalling plaatste.

Het stuur stond wat scheef, zag ze nu. En de bel was ook beschadigd. Sanne keek nog eens naar haar hand. Zo meteen even schoonmaken en een pleister erop. Ze mocht blij zijn dat het nog zo goed was afgelopen.

Ze stak de sleutel in de deurslot en ging haar huis binnen. Ze schrok opnieuw toen ze onverwacht de stem van Remco hoorde.

'Hoi, was je daar! Je bent laat, ik vroeg me al af waar je bleef?'. Remco kwam uitnodigend naar de gang toe. Hij boog zich voorover om haar een zoen te geven.

'Hee, meisje, wat �s er?'vroeg hij verbaasd. 'Tranen?'

Sanne sloeg haar handen voor haar gezicht en snikte het uit. Ze kon het niet helpen, de schrik zat er nog zo in. En het was haar eigen schuld geweest.

Haperend vertelde ze aan Remco wat er zojuist gebeurd was. Eerlijk biechtte ze op dat ze door rood licht gefietst was, en dat de boze man haar aan het schrikken had gemaakt.

Remco trok een nadenkend gezicht. 'Geef nu eerst je jas maar eens', vond hij, 'en ik ga beginnen met koffie zetten, dan kun jij even bijkomen'.

Sanne gehoorzaamde en ging op de bank zitten. Ze stond weer op toen ze aan haar hand dacht, en ging naar Remco in de keuken.

'Ik heb even wat spul nodig', mompelde ze onduidelijk.

Ze graaide in een keukenkastje en haalde er een trommel uit. Nadat haar hand verzorgd was, ging ze weer naar binnen, en plofte neer. Remco kwam haar achterna, met op een blad twee dampende koppen koffie.

'Zo, drink dit nu eerst maar eens op', zei hij zorgzaam. 'Dan praten we zo wel even verder.

Genietend van de koffie dacht Remco even na. Door rood fietsen. Deed ze dat vaker? Hij hield er niet van, veel te gevaarlijk, ook als er weinig verkeer was.

Hij keek zijn vriendin eens aan. Hij kon het niet goedkeuren, wat ze had gedaan. Hij zette zijn lege mok neer.

'Sanne, luister eens', begon hij, 'ik snap best dat je geschrokken bent, maar het was w�l je eigen schuld, en je hebt een ander ook in gevaar gebracht'.

Sanne knikte. 'Dat weet ik wel, Rem', zei ze. 'Maar ik was laat, en ik dacht dat jij anders zo lang moest wachten op mij'. Ze vleide haar hoofd tegen hem aan.

Maar Remco liet zich niet van zijn doel afbrengen. 'Sanne, ik wil dat je nooit, maar dan ook n��it meer door het rode licht rijdt. En ik ga iets doen, zodat je weet dat ik het meen'.

Met deze woorden greep hij haar arm vast en trok haar over zijn schoot.

'Deze kant ken je nog niet van mij, lieve Sanne', ging hij voort. 'Maar als mijn vriendin dwaze dingen doet, dan volgt er een gepaste straf'.

Met resolute gebaren schoof Remco het rokje van Sanne omhoog. Hij hief zijn hand op en sloeg hard op haar onderbroekje.

Sanne gaf een gil van schrik. Haar bips golfde op en neer.

'R�m, wat d�e je?', riep ze uit. 'Ik ben toch geen klein kind! Laat dat!'.

Maar Remco sloeg door. Hard sloeg hij. Bij elke klap gaf hij haar te kennen waarom hij het deed.

'Jij -p�ts! - mag niet - p�ts! - door het - p�ts! - rode licht - p�ts! - rijden! Als jij - p�ts- het nog eens - p�ts- doet, - p�ts!- krijg je - p�ts!- van mij - p�ts!- op je - p�ts! - bl�te bips! P�ts! Heb je - p�ts! - dat goed - p�ts! - begrepen - p�ts! - Sanne??'

Remco sloeg nog even door. De gloed van haar rode billen gloeide door haar witte broekje heen.

Sanne gilde, huilde, riep en smeekte.

'Remco, �u, �u, ik heb het begrepen, �u, stop nou!, 'jammerde ze.

Remco hield op. Hij trok haar rokje weer recht en deed haar weer naast hem op de bank zitten.

Sanne zat beduusd naar hem te staren. Haar ogen traanden en haar haren hingen voor haar gezicht. Zonder iets te zeggen stond ze pardoes op en beende naar haar slaapkamer. Met een woeste klap smeet ze de deur achter zich dicht.

Remco bleef zitten. Hij glimlachte. Ze moest er maar vast aan wennen, vond hij. En als het haar niet beviel, nou, dan kon ze nog terug.

Sanne ging op haar bed zitten. Met haar handen voor haar gezicht huilde ze hete tranen. Remco, haar Remco die haar geslagen had! Als een klein kind was ze over de knie gegaan. Hoe durfde hij!

Ze stond op en liep naar de spiegel. Ze tilde haar rokje op en een stukje van haar onderbroekje. Vuurrood zag het stukje bil, wat er onderuit kwam. Zachtjes wreef ze erover. Ze sloot even haar ogen. Eigenlijk had ze al heel lang geen billenkoek meer gehad, al sinds ze een jaar of tien was. Voor die tijd deelden haar vader of moeder nog weleens een pets op het achterwerk uit. Maar daarna niet meer, dan was het voor straf naar de kamer. Of in het weekend binnen blijven.

Remco had haar flink geslagen, en had zelfs gezegd dat ze een volgende keer op haar blote bips zou krijgen. Een gevoel van schaamte prikte in haar nek. Maar ook ging er een huivering door haar onderbuik.

Ze kleedde zich snel weer goed aan en waste haar gezicht. Ze ging uit eten met Remco. En over het slaan zou ze hem nog wel spreken, later.

Opgefrist en met een ander jurkje aan kwam ze haar kamer uit. Ze glimlachte naar Remco. Ze schaamde zich nog steeds, maar wilde zich niet laten kennen.

'Ga je mee?', vroeg ze op gemaakt opgewekte toon.

Ze liep naar de eettafelstoel en plukte haar tasje van de leuning. Ze hing het hengsel over haar schouder en liep alvast de gang in. Haar wangen begonnen te gloeien. Wat moest hij wel niet denken!

Rustig stond Remco op. Hij wist wel wat er in haar omging. Maar langzaam zou het bedaren, wist hij. Het ebde vanzelf weg. Hij volgde zijn vriendin de gang in en opende galant de deur voor haar. Toen ze eenmaal buiten stonden en hij de voordeur achter zich dicht had gedaan, sloeg hij warm een arm om haar heen.

'En nu gezellig uit eten, meid', bromde zijn diepe stem in haar oor.

'Ik denk dat ik de ovenschotel neem, en jij?'.

Zijn gewone manier van doen stelde Sanne op haar gemak. Stijf gearmd liepen ze de binnenstad in, en zaten even later aan een tafeltje in een knus hoekje van het restaurant.

De maaltijd verliep gezellig en Sanne's mond stond niet stil. Ze ratelde aan ��n stuk door over haar nieuwe baan en over haar toekomstplannen. Remco genoot van haar, als ze zo was. Het was nog niet zo lang aan tussen hen, maar hij hield al veel langer van Sanne dan ze eigenlijk wist.

Uren later, en met verzadigde magen, slenterden ze laat in de avond terug naar de flat van Sanne. Remco was van plan zijn vriendin bij de deur af te zetten. Het was al laat, en de nieuwe werkdag begon vroeg, morgenochtend.

Voor de deur draaide hij haar naar zich toe en keek haar eens aan. 'Ik heb genoten met jou, meidje, zoals altijd als we bij elkaar zijn', bromde zijn stem.

Sanne glimlachte naar hem. 'Ik vond het ook heel fijn, Rem, alleen�.'. Ze aarzelde.

In de ogen van Remco flonkerden pretlichtjes. Hij wist wel waar ze heen wilde. 'Alleen w�t, lieve Sanne?', moedigde hij haar plagend aan.

Sanne rechtte haar rug. Ze wilde dat hij, wat ze nu zou zeggen, heel serieus zou nemen. 'Remco!', begon ze beslist, hoewel haar stem licht trilde. 'Je mag me n��it, maar dan ook n��it meer slaan!'.

Toen zweeg ze. De spanning tussen hen was ineens voelbaar. Sanne hield haar adem in. Toen het stil bleef tussen hen, vervolgde ze:

'En als je me dat niet belooft, is het n� uit tussen ons!'.

De worden klonken als mokerslagen in de donkere nacht. De hersens van Remco begonnen op topsnelheid te werken. De pretlichtjes in zijn ogen doofden uit. Het was nu, of helemaal niet.

'Geef me je sleutels', beval hij haar kort. 'We praten dit binnen uit'.

Met vastberaden bewegingen opende hij haar deur en liet haar binnen gaan. Eenmaal in de gang nam hij haar bij de arm en liep met haar door naar de woonkamer.

'Ga even zitten, Sanne', gebaarde hij naar de bank. Hij ging naast haar zitten, en dwong haar hem aan te kijken. 'Sanne, ik ga je iets uitleggen'. Remco keek zijn vriendin strak aan. Hij wilde dat alles wat hij haar zou zeggen, goed tot haar door zou dringen.

'Je mag het met me uitmaken. Vanavond nog. Deze nacht. Dat is prima. Als jij geen pak op je billen wilt, als je dat verdiend hebt. Dat is jouw keus'.

Hij zweeg even. Sanne keek hem ademloos aan. Toen barstte ze los.

'Maar Remco!', begon ze.

Remco legde zijn hand op haar mond. 'Luister eerst!', verzocht hij kort. 'Daarna mag jij antwoorden'.

Sanne knikte. Bleekjes keek ze hem aan. Wat zou er nog meer komen? 'Sanne, als je voor mij kiest, kies je ook voor straf als je iets heel doms doet, zoals vandaag, met het ongeluk. Je gaat bij mij over de knie, als je tegen me liegt. Als je afspraken niet nakomt. Als je je slecht gedraagt, op wat voor manier dan ook. Dan krijg je klappen, op je blote bips.'

Opnieuw zweeg hij. Met intens genoegen zag hij de huivering die door het lichaam van zijn vriendinnetje trok. Hij zag het wel. O, hij wist het precies. Hij wilde dit. En z�j ook. Alleen wist ze het nog niet. Dat ze dit nodig had, dat zij dit beiden nodig hadden.

'Nu mag jij', besloot hij vriendelijk. 'Zeg eens, wat in je hart is, nu?'

Sanne sloot haar ogen. In haar woedde een enorme tweestrijd. Ze wilde Remco, beslist! Zijn ogen, zijn postuur, zijn stem, hij was haar vriend. Daar was ze zo ongelooflijk trots op, zo heel erg blij mee! Maar ze was g��n klein meisje! Ze was een volwassen vrouw. Met een baan. Een inkomen. Ze kon zelf beslissen wat goed voor haar was. Ze opende haar ogen. Wat moest ze nu zeggen? Woede welde in haar op. Waarom stelde hij haar voor zo'n moeilijke keus??

Ze stond op en balde haar vuisten. 'Remco, j�u wil ik, maar z�nder dat achterlijke gedoe wat jij erbij wilt halen! J�u wil ik, en als j�j m�j wilt, laat je dat slaan maar uit je stomme hoofd, begrijp je dat?'

Ze probeerde het trillen van haar stem te negeren. Maar nog meer, de golvende gevoelens in haar onderbuik. Wat was dat toch?

Remco stond ook op. 'Je zult moeten kiezen, meisjelief', zei hij met vermoeide stem. 'En ik heb je de keuze voorgelegd, iets anders heb ik niet in de aanbieding'. Hij vond zelf dat hij wat hatelijk klonk, maar goed, ze had hem wel wat wrevelig gemaakt.

Sanne stampvoette. Remco kwijtraken? Verschrikkelijk! "Ik weet het niet, ik w��t het niet!', huilde ze nu bijna.

Er kwam een geamuseerde trek om de mond van Remco. Hij zou haar helpen. Hij ging weer zitten op de bank, en trok zijn vriendin aan haar arm mee. Ze plofte naast hem, en keek hem vertwijfeld aan.

'Achterlijk gedoe, en stomme hoofd?', vroeg Remco haar. 'Waarom scheld jij, dat doe ik toch ook niet?' Even liet hij deze woorden op haar inwerken.

Toen trok hij trok haar gezichtje naar zich toe en zoende haar teder op haar mooie lippen. 'Jij zult kiezen vanavond, en de straf voor je ruwe woorden zal je erbij helpen, heus', kondigde hij aan.

Terwijl hij haar bleef aankijken, zodat niets van de uitdrukkingen op haar gezichtje hem zou ontgaan, trok hij Sanne voor de tweede maal over zijn knie.

Zo sterk als Sanne geworsteld had die middag, zo mak als een lammetje was ze nu. Het verbaasde hem wel een beetje. Hadden zijn woorden zo'n diepe indruk op haar gemaakt?

Doodstil bleef Sanne liggen. Diep in haar hart wist ze dat voor middernacht de keuze vallen zou. Ze zou het opnieuw ondergaan. Klappen.

Ze zou zich niet verzetten, maar geconcentreerd voelen. Voelen wat het met haar deed. En zeker weten of ze dit aanvaarden kon, een leven lang met Remco.

Ze balde haar vuisten en hield ze voor haar gesloten oogleden. Ze voelde hoe Remco langzaam haar jurkje omhoog stroopte. Toen kwam zijn hand onder de rand van haar onderbroekje.

'Nee, Remco!'. Woest draaide ze zich om. 'N��!'.

'Blote bips, weet je nog Sanne?'. Remco keek haar strak aan.

Zijn hand lag tussen haar onderbroekje en de huid van haar billen. Hun blik kruisten elkaar gedurende enkele seconden. Een woordloos gevecht woedde.

Toen gaf Sanne zich over. Ze legde haar hoofd op haar handen, en zweeg.

Langzaam trok Remco haar broekje tot op haar dijen. Schaamte overviel Sanne. Zou ze dit kunnen verdragen? Een huwelijk lang? Ze begroef haar gezicht in haar handen.

Klets! En nog ��n. Klets! Sanne's gezicht vertrok. Wild schudde haar hoofd heen en weer. Zo voelde het dus. Op de blote huid. Weer een klets. En nog ��n. Remco's hand nam een gestadig ritme aan. Hij sloeg hard. En goed. Ze moest weten waar ze voor kiezen moest. Of tegen. Het zou niet goed zijn haar nu te ontzien. Zonder aarzeling sloeg hij haar blote bips rood en gloeiend.

Sanne begon te draaien. Het brandde zo, het vernederde haar zo. Ze huilde nu voluit. Toen Remco ophield huilde ze door. Ze huilde terwijl Remco naar haar twee vuurrode welvingen keek die trillend op zijn schoot lagen.

Ze huilde terwijl hij een zachte hand op haar billen legde en ze streelde. Al haar gevoelens kwamen los, terwijl hij met zijn andere hand haar haren streelde, haar rug.

Teder nam hij haar broekje en trok het zachtjes over haar bips. Met dezelfde lieve bewegingen vleide hij haar jurkje weer naar beneden. Hij nam het huilende hoopje op en legde haar gezichtje tegen zijn borst.

Minutenlang zaten ze zo tegen elkaar aan. Langzaam bedaarde het snikken. Toen het eenmaal kompleet stil geworden was, klonk ineens haar zachte haperende stem.

Ja, Remco. Ik houd zoveel van je. Ik kies voor jou. Met alles erbij.' Ze zuchtte diep. Het was eruit. De knoop was doorgehakt. Zou ze er spijt van krijgen?

Ze keek schuchter omhoog. En ontmoette zijn mooie ogen. Zijn lippen vatten de hare, in een lange zoen. Toen sloeg de klok middernacht.