Getuigenis van Wim en Myrna (2).
van vanilla tot Dominant"

Dat ik mijn getuigenis voor de HD site heb geschreven is al weer een paar maanden geleden. En inmiddels hebben we natuurlijk niet stilgezeten. Wim stuurde elke week mijn dagboekjes door naar Peter. In het begin om advies te vragen hoe te handelen en naderhand steeds meer om de bevestiging te krijgen dat hij goed gehandeld had.
Af en toe licht Peter nog eens wat toe. Vooral als het om dingen gaat die ons echt na aan het hart liggen. De gemaakte afspraken houdt Wim goed in de gaten en hij straft mij als ik me niet aan de afspraken houd. In het begin had ik heel erg de behoefte om hem uit te testen, maar Wim had al snel door dat hij consequent moest zijn dat hij het niet moest laten versloffen. En naarmate Wim steeds strenger en consequenter hier de hand aan hield, hoe minder ik het nodig vond om te bratten. Het werd steeds minder een spel.
Maar ja, je hebt soms wel eens van die echtelijke ruzies. Dingen die er in je relatie echt toe doen. En waar Wim het dus ook nodig vond om mij te straffen. Geen vaste regels maar als ik bijvoorbeeld onredelijk was, of me tijdens het uitgaan niet naar behoren gedroeg.
Deze situaties waren iets moeilijker maar ook hier groeiden we steeds beter in. Dat was natuurlijk best wel moeilijk want ik ging er natuurlijk dwars tegenin. Ik zag niet direct dat ik fout zat en hierdoor kreeg Wim niet het zelfvertrouwen dat hij nodig had. Hij twijfelde wel eens of dat hij me niet te hard had aangepakt. Of het wel goed was. Hierin kwamen de dagboekjes prima van pas en ook de mailtjes die hij met Peter wisselde en die vaak de bevestiging gaf die hij nodig had, soms na eerst wel mijn kant van het verhaal gehoord te hebben.

Een goed voorbeeld hiervan is een keer dat ik een ontmoeting had met wat mensen van een forum. Deze ontmoeting was heel gezellig en het werd al snel veel later als we verwacht hadden. Wim kon niet mee want die moest werken. Op een gegeven moment werd Wim heel erg ongerust. Vooral omdat hij geen antwoord kreeg op de sms-jes die hij mij gestuurd had. Mijn mobiel zat in mijn tas en ik had die helemaal niet in de gaten gehouden. Ik had er geen rekening mee gehouden dat Wim bezorgd en ongerust was. En steeds ongeruster werd naarmate de tijd verstreek. Ik was op stap met vreemde mensen. Hij wist niet precies waar ik was, met wie ik was en nu kon hij kon me ook nog eens niet bereiken. Toen hij eindelijk wat van mij hoorde was hij opgelucht maar ook heel erg boos. Een van onze afspraken was ook dat ik bereikbaar moest zijn en dus mijn mobiel in de gaten moest houden. Toen ik thuis kwam vond Wim dat ik een flink pak slaag had verdiend. Ik vond hem onredelijk en ging er dwars tegenin. Vond dat hij zich aanstelde waardoor Wim ging twijfelen of hij mij wel een pak slaag mocht geven. En die twijfel die wilde ik dus niet merken. Ik wilde een kordate reactie. Zo ��n van niet zeuren Dame, je krijgt wat je verdiend. Ik zal jou eens even leren om de volgende keer wel aan mij te denken en je mobiel in de gaten te houden.

Soms deden zich best vreemde situaties voor. Ik kreeg dan een verschrikkelijk pak slaag waar ik soms best wel heel verontwaardigd over was, maar ik moest er tevens voor zorgen dat Wim het idee had dat hij goed had gehandeld. Maar Wim kreeg steeds meer zelfvertrouwen en gaf mij steeds vaker het subgevoel wat ik graag wilde hebben.
Peter vroeg wel eens of dit echt wel was wat wij wilden, omdat dit het moeilijkste onderdeel is van Huislijke Discipline. De zaken die buiten de vaste afspraken omgaan. Dingen die ons echt raken. En die dus soms wel eens verkeerd kunnen vallen.

Van Joop had ik helemaal niets meer gehoord. Af en toe dacht ik best nog wel eens aan hem. Wilde ik weten hoe hij gehandeld zou hebben. Omdat mijn contact met hem destijds zo abrupt was verbroken heb ik dit naar mijn gevoel nooit goed kunnen afsluiten. Dus heb ik onlangs toch weer contact met hem gezocht. Wim was het hier helemaal niet mee eens en was in eerste instantie flink kwaad en heeft mij hier echt een flink pak slaag voor gegeven. Hij wilde van mij horen dat ik spijt had dat ik contact met hem had gezocht. Ik kon hier echter geen spijt van hebben. Ik was zo blij dat ik dit eindelijk af kon sluiten.
Hierdoor bleven we dus zelfs na de straf beide met een onafgerond gevoel zitten. Wim omdat het pak slaag niet de uitwerking had gehad die hij had gehoopt. En ik omdat Wim eigenlijk nog steeds boos was en er geen troost moment volgde. Ik had Wim wel beloofd dat het hiermee ook echt klaar was en dat ik geen contact meer zou hebben.

Maar ja, toen kwam Joop op MSN en ik moest echt nog even met hem praten. Daarna was ik er ook echt mee klaar. Ik merkte dat de man die een tijdje geleden mij echt alles kon laten doen, mijn subgevoelens met een paar woorden kon triggeren, totaal geen invloed meer op mij had. En toen kon ik het loslaten. Ik wilde dit niet voor Wim verborgen houden. Dat voelde niet goed. Dus dit toch maar even in mijn dagboekje vermeld.

Ik was echt bloednerveus toen hij dat dagboekje las. Vooral toen ik zag en hoorde dat hij er weer flink boos om werd.
Maar hij reageerde helemaal Super goed! Echt zoals ik er een jaar geleden alleen maar van kon dromen. Zijn intonatie was goed, zijn woorden kwamen aan, en dan die heerlijke Dominante blik erbij.
En ook nog eens gewoon rechtvaardig. Geen tikken uit jaloersheid of frustratie. Gewoon een pak slaag met die verschrikkelijke kl*te paddel omdat ik me niet aan de afspraak had gehouden. En zonder eerst hierover met Peter te hoeven overleggen. Het kwam helemaal uit hemzelf en zonder een spoor van twijfel. Hij zei : �je weet nu wat je te doen staat dame, namelijk je pakt de HEMA paddel en je gaat klappen krijgen.� Ik kroop ineen, want ik wist nog heel goed hoe hard dat ding kon aankomen.

Hij sloeg echt hard zoals die eerste keer. Alleen kwam het totaal niet in me op om te protesteren of er tegen in te gaan.
Af en toe kwam ik wel omhoog van de pijn, maar ja dat kan volgens mij ook niet anders want dat ding is echt verschrikkelijk, zeker als er voluit mee gemept wordt. Maar ik ging iedere keer weer braaf liggen. Zonder dat Wim me terug moest sturen. Ik wist dat ik gewoon 10 harde klappen zou krijgen, want dat had hij gezegd en instinctief wist ik ook dat ik daar maar beter niet tegenin kon gaan omdat ik het dan alleen nog maar erger gemaakt had.
Het gevoel dat ik er bij had was goed. Ik voelde me echt een klein meisje dat heel erg stout geweest was en daar nu verdient flink voor gestraft werd. Eigen schuld, dus moest ik nu de consequenties dragen. En daarna was het ook klaar. Het was vergeten en vergeven. We hebben er eindelijk mee afgerekend. Op dat moment besefte ik ook dat Wim niet meer onderdeed voor andere Dominanten. Hij is een echte Dominant geworden. Hij kan het.

Ik had verwacht dat ik dit gevoel pas kon krijgen op het moment dat hij mijn weerstand zou breken. Maar hij hoefde niets te breken, niet eindeloos door te slaan om dit te bereiken. Er was helemaal geen weerstand, alleen maar aanvaarding. En dat was zo mooi om te beleven.