Getuigenis van Wim en Myrna.

Onderstaand het verhaal van Wim en Myrna, een alledaags Nederlands stel. Myrna heeft van jongs af aan fantasie�n over spanking en huiselijke discipline. Maar zoals zo vaak durft ze hier niet met haar omgeving en ook niet met haar partner over te praten. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan en na twintig jaar huwelijk besluit ze uit de kast te komen.
Wim is een vanilla. Hij heeft geen idee. Maar hij is een ruimdenkend man en wil natuurlijk de fantasie�n van de vrouw van zijn dromen waarmaken. Maar dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. De onrust van myrna neemt alleen maar toe, de geest is uit de fles en laat zich niet meer controleren. Ze dendert door en Wim heeft moeite haar tempo te volgen.
Samen vertellen ze hun verhaal. myrna heeft hierbij een zwarte pen gehanteerd en Wim een rode.

Ik lag over de keukentafel met mijn billen bloot. De zenuwen gierden door mijn lijf toen ik zijn hand met die dikke houten paddel omhoog zag gaan. Pets.. met een harde klap kwam dat ding op mijn billen terecht. Ik sprong omhoog aaaauwwww . 'Zo moet dat niet' Verschrikt kijk ik hem aan. Terug! Zegt hij en bemoei je er niet mee. Ik ga weer liggen en weer gaat de paddel omhoog, Pets�. Nogmaals komt dat ding met een harde klap op mijn bil terecht. De tranen schieten in mijn ogen, wat doet dat ongelooflijk zeer. Weer kom ik omhoog. 'je moet eerst opwarmen hoor, dit doet hartstikke pijn zo'. Hij kijkt dreigend en wijst terug over de tafel. Weer ga ik liggen en weer krijg ik zo'n harde pets met die paddel op mijn billen. En weer kan ik het niet nalaten om omhoog te komen. Het liefste was ik hard de kamer uit gelopen. Want zo gaat het in mijn fantasie helemaal niet. Zo koud kil en vooral niet zo ontzettend hard. In mijn fantasie word ik altijd eerst over de knie genomen en worden mijn billen met de hand opgewarmd. Terwijl er ondertussen gepreekt word wat ik allemaal niet verkeerd had gedaan. Maar nu over de tafel liggen en zo'n dikke koude houten plank op mijn billen voelen is verschrikkelijk. Maar toch ga ik weer over de tafel als hij het zegt.
Ik heb straf verdiend, niet zomaar straf, maar echt een serieuze harde straf.

Eerlijk gezegd kost het me geen enkele moeite om haar te straffen. Alle die pijn die ik afgelopen periode heb gevoeld, zou ik op haar billen uitleven.
De kracht van de straf moest een flinke impact hebben. Ik had me voorgenomen dat bij de derde klap op haar billen al blauwe plekken zichtbaar moesten zijn. Zodat ze zou voelen dat het mij serieus was. Ik wilde het haar lichamelijk laten voelen, maar wilde ook diep tot haar binnenste doordringen. Daarna moest ze in de hoek haar zonden maar eens overdenken, zodat ze zou beseffen wat ze gedaan had, om vervolgens haar spijt te tonen. Als haar tranen zouden vloeien zou dat een mooie opsteker zijn maar dat zou misschien nog niet haalbaar zijn. Het was voor mij ook geen must. Ze had zelf om gevraagd gestraft te worden Dat was voor mij een teken dat ze wilde boeten voor de fouten die ze gemaakt had. Zodat we hiermee konden afrekenen en een nieuw begin konden maken.
Want ik wilde vanaf nu de touwtjes weer in handen nemen en gewoon weer als een man bovenaan in het gezin staan, zeg maar de baas in eigen huis.
Maar myrna hoefde geen ja knikkertje te worden. Ze is tenslotte een zelfstandige, ge�mancipeerde vrouw en dat moet zo blijven.
Ze heeft alleen zo nu en dan wat leiding, structuur en afspraken nodig. Ze wil voelen dat iemand om haar geeft en met haar meekijkt. Voor het eerst snapte ik het en zag ik in wat er van me gevraagd werd zonder al te veel woorden.
Als ik terug kijk op de afgelopen periode is het als of myrna in een TGV zit en ik een boemel treintje. We hadden weliswaar de zelfde bestemming in gedachten, maar het tempo van myrna lag vele malen hoger dan die van mij.

Ik heb er nota bene zelf om gevraagd.
Waarom zul je denken. Wie laat zich nu hard op haar billen slaan. Tja ik dus, ik had er echt een potje van gemaakt. Maar laat ik maar eens bij het begin beginnen. Al jaren droom ik van een man die de baas is in huis. Die me in bescherming neemt tegen mezelf als ik weer eens behoorlijk eigenwijs ben en er een potje van maak. Als ik chagrijnig ben of weer eens te fel reageer als iemand kritiek op me heeft, als ik teveel drink, of stiekem een sigaretje rookt. Als ik onredelijk ben of weer eens in de stress schiet om niks. Nou ja je snapt het wel van die typische vrouwendingetjes waarvan je achteraf altijd spijt hebt. Maar ja, dan is het kwaad al geschied.

Ik ben opgegroeid in de grote stad. Mijn moeder was een vrij Dominante en ge�mancipeerde vrouw. Ik had als kind niet veel te vertellen, durfde niet veel en was een heel bedeesd en verlegen meisje. Ik was altijd bang iets verkeerd te doen in de ogen van mijn moeder. Toen ik Wim ontmoette was ik vrij onderdanig naar hem toe. Hij had de leiding hij nam de beslissingen en ik voelde me daar veilig en lekker bij. Zo hoorde het voor mijn gevoel dus ook. Na een paar jaar verkering begon ik gevoelsmatig iets te missen, had het idee dat er meer moest zijn, maar ik kon er geen vat op krijgen. Wat ik precies miste, wist ik niet. Of misschien onderbewust eigenlijk wel. Ik had nl ook nog een goede vriend waar ik veel mee praatte en die af en toe wel eens zei 'Eigenlijk zou ik je nu een flink pak slaag moeten geven'. Als ik weer eens iets doms had gedaan of dat van plan was. Daar kreeg ik altijd zo'n raar gevoel van onder in mijn buik. Maar ja ik was niet verliefd op die vriend dus dat zou nooit iets worden. En ik geloofde ook niet dat hij het echt zou doen als ik zijn vriendinnetje zou zijn. Want ja, wie doet nu zoiets. Wat ik wilde en dacht was gewoon een rare fantasie. Ik probeerde het uit te maken met Wim maar een echte reden kon ik hem niet geven. Ik kon toch moeilijk zeggen ik wil dat je me af en toe een flink pak op mijn billen geeft.
Ik hield nog wel van hem en wilde hem ook eigenlijk niet kwijt. Toch zeker niet om zo'n rare fantasie na te streven. Wim schrok ervan dat ik het uit wilde maken en hij praatte mij om. Het gevolg was wel dat hij me vanaf dat moment heel vaak mijn zin ging geven. Om me maar niet kwijt te raken.

Ik hield en hou nu nog ontzettend veel van myrna en ging conflicten en meningsverschillen dan maar uit de weg. Ik gaf haar dan maar gelijk of liet haar de keuzes maken. Is tenslotte wel zo makkelijk, want ik was als de dood dat ik haar kwijt zou raken.
Ze was echt een droom meisje voor me zo lief en erg aanhankelijk. Daardoor cijferde ik me zelf weg en liet de teugels vieren. Hierdoor werd ze steeds stuurlozer. Als er een conflict was deed ik dus precies het tegenover gestelde dan wat zij van mij verwachtte. Ik heb dat helaas niet gezien. Dacht dat ik er goed aan deed om haar de beslissingen te laten nemen. Wie verwacht er nu dat een vrouw precies het tegenovergestelde wil. Maar ja dan komen de kinderen en zoals het dan zo vaak gaat, hebben we steeds minder tijd en aandacht voor elkaar. En dan sluipt ervan alles in. Volgens mij noemen ze dat de SLEUR in je huwelijk. Overigens hebben we schatten van kinderen.

Al vlak na ons trouwen nam ik de leiding in huis. Mijn man Wim probeerde me wel eens af te remmen of er tegenin te gaan maar ik maakte er dan vaak zo'n strijd van dat hij op een gegeven moment dan toch maar weer toegaf.

Nu ik er over nadenk, heb ik altijd wel geprobeerd deze strijd aan te gaan. Kijken hoe ver dat ik kon gaan voordat hij echt boos zou worden. Een keer heb ik hem echt het bloed onder zijn nagels vandaan gehaald en werd hij op een gegeven moment zo boos dat hij met opgeheven hand voor mij stond. Ik weet nog dat ik dat heel spannend vond. Ik dacht en zei ook 'nou sla dan'. Maar hij kon zich beheersen, draaide zich om en liep weg. Ik heb het nooit weer zo hoog op laten lopen en Wim had een nieuwe manier gevonden, nl. mij negeren als ik te ver ging. Dan ging hij de ruzie echt uit de weg totdat ik gekalmeerd was. Dit resulteerde erin dat wij steeds meer ons eigen weg gingen en op een gegeven moment best wel een beetje uit elkaar groeiden. Het ging Wim ergeren dat ik zo bazig was en altijd mijn zin moest hebben en ik ergerde mij eraan dat hij me altijd mijn zin gaf. Ik dacht soms echt: wees toch eens een vent en grijp in.

Dit gevoel ging steeds meer knagen. Daarnaast had het internet inmiddels zijn intrede gedaan in ons gezin. Ik ging, als ik alleen thuis was, steeds meer op zoek. Waarnaar ik zocht? Eerst gewoon naar filmpjes, fragmentjes uit films die ik me herinnerde. Ik googelde op billenkoek en naast allerlei pornografie vond ik ook een site met mooie verhalen. Verhalen waarin de man de baas was in relaties en die zijn vrouw of vriendin met regelmaat over de knie legde. Heerlijke fantasie�n om stiekem te lezen. Maar ja ik las veel sneller dan er nieuwe verhalen geplaatst werden daar (ik verslond deze verhalen gewoon) en toen ging ik weer verder op zoek. Ik kwam toen op de site van de Huiselijke Discipline terecht. En daar ging er een wereld voor mij open. Wat daar stond, zo zou het moeten zijn. Daadkrachtig mannen die hun vrouw over de knie legden als ze te ver gingen of domme dingen deden. Wat een herkenning. Dit was wat ik zocht en wat ik miste. Ik las deze site wel een paar keer overnieuw. En ja, het stond er toch echt: veel vrouwen vragen er zelf om bij hun man. Dit kon gewoon niet waar zijn. Hij ziet me aankomen dacht ik nog. Daar durf ik echt niet om te vragen. Maar het liet me niet los. Dus toch maar weer eens verder op zoek. En zo kwam ik op het Daphne Forum terecht. Ook hier weer verhalen van vrouwen die er zelf om gevraagd hadden. Ik dacht er nog eens over na en besloot een van die vrouwen een mailtje te sturen om haar te vragen of het echt waar was, hoe zij het had aangepakt en hoe haar man hierop reageerde. Er ontstond een hele mailwisseling en later ook gesprekken via msn. Zij raadde mij aan om mijn man een mailtje te sturen en hierin rustig mijn gevoelens uit te leggen. Ze zei "dan kun je het rustig opschrijven zonder dat hij je in de rede valt". En ja omdat het mij maar niet losliet besloot ik het zo maar te doen. Heel uitgebreid mijn gevoelens opgeschreven uitgeprint en op zijn kussen gelegd. Voordat hij thuiskwam toch maar weer weggehaald die brief. Want ik durfde niet. Inmiddels was hij thuisgekomen en had ik weer spijt dat ik de brief had weggehaald. Dus toen hij even later aan zijn laptop aan het werk was en ik ook op onze pc zat heb ik maar gauw op verzenden gedrukt. En toen gauw naar zolder gevlucht, zogenaamd een wasje ophangen. Bang voor zijn reactie.

Dat is best schrikken als een vrouw waarmee je al een geruime tijd het bed deelt zo'n geheim met zich mee draagt. Ik had het gevoel gefaald te hebben. Ze vroeg met zoveel woorden om een pak slaag op haar billen. Eerst denk ik dat kan of mag toch niet en wat wil ze toch van me. Maar ik vond het ook wel lef hebben om me dat te vertellen en had daar bewondering voor.
Nu wist ik eindelijk waar ze heel de tijd mee bezig was geweest. Tegelijkertijd begreep ik wel dat je hierover met niemand kunt overleggen of praten. Want ja, wie zal dit begrijpen. Ik besloot ook maar eens over het net te gaan surfen.

Hij reageerde eigenlijk niet eens zo gek als dat ik verwacht had. Hij zei dat hij de site wel eens zou gaan lezen. Later op de avond zie ik hem idd wat lezen op die site. Hij weet niet goed wat hij ervan moet denken. In de loop van de week begint hij voorzichtig wat te commanderen en ik anticipeer hierop door heel onderdanig te reageren zoals het hoort. Het spel bouwt zich op. Soms gehoorzaam ik zoals het hoort. en soms doe ik express heel ondeugend, een beetje uitdagen. Aan het eind van de week zijn we eindelijk alleen thuis. De kinderen de deur uit. Ik ben express heel opstandig doe precies niet wat hij zegt. Maar er gebeurt niks, hij speelt het spel niet mee die avond. Om een uur of 11 wil ik teleurgesteld naar bed gaan. Hij komt ook boven, ik plaag hem nog wat. En ineens zegt hij denk erom h�, je hebt je grens bijna bereikt. Nou zeg ik wat let je, niemand thuis, buren zijn weg. Dus! En voor ik het weet heeft hij me vast en begint op mijn billen te slaan. Eerst zacht en ik zei: "nou dat maakt ook geen indruk hoor". Toen wat harder, maar ik had nog steeds een lach op mijn gezicht. Toen begon hij flink door te meppen, Zo zei hij zo is het wel genoeg, zal je het nooit meer doen en voortaan naar mij luisteren. Ik zei "nou dan moet je toch echt nog wel wat strenger zijn hoor", "wel potver" zegt hij en toen kreeg ik er pas echt hard van langs. En het gevoel wat toen vrijkwam : Ik dacht au dat doet zeer, wil ik dit wel, ik ben niet wijs. Aaauw ( maar nog steeds een lach om mijn mond, ik moet nu niet laten merken het doet zeer want dan stopt het ) Ik voelde mijn billen wel twee keer zo dik worden en ik dacht weer, wow wil ik dit wel. Als we hier mee door gaan, dan zal ik dit wel vaker gaan voelen. En net toen ik dacht, woh ik verdraag dit niet meer, dit doet echt verrekt veel pijn , Nu zijn ze wel drie keer zo dik als normaal, en ik dacht stop alsjeblieft ( ik zei het nog net niet, maar dacht het wel ) toen stopte hij. Hij wreef zachtjes over mijn billen. En zei zo zal je het nou nooit meer doen. Nee zei ik, ik zal voortaan heel lief zijn. ( jammer zei hij ???) Ik vleide me tegen hem aan. Wilde alleen nog maar knuffelen, ik kuste zijn handen, voelde me helemaal opnieuw verliefd. Dit was wat ik zocht en ik viel intens gelukkig in zijn armen in slaap.

Ja en dan denk je dat je er bent. Maar nee het zwakt allemaal weer wat af. Je loopt wat te bratten en te klieren en heel af en toe pakt hij je aan. Maar het is meer spel dan dat het echt voelt. Niet zoals in al die verhalen die je leest. De man de baas, ja als ik het toelaat maar meestal bepaal ik toch nog steeds wat en hoe alles gebeurt in huis. Op een dag nadat we een echt huiselijk conflict hadden gehad en ik dus echt het gevoel had dat hij in had moeten grijpen schrijf ik dus nog maar eens een briefje aan hem. Probeer het nog wat duidelijker uit te leggen met wat voorbeeldjes uit het forum erbij. En ja hij probeert het wel maar het blijft spel. Dan wordt het winter.

Er ontstond achteraf gezien een patroon van eens per week een pak op haar billen. Dat kwam ook een beetje door de omstandigheden. De kinderen zijn al wat ouder, gaan laat naar bed of lopen voor je voeten om kordaat op te treden. Dit kwam ook vanuit mijn gebrek aan creativiteit om daar mee om te gaan. Voor mij was het ook eigenlijk nog steeds een erotisch spelletje. En zeg maar dat mijn aandacht ook verslapte.

Wim houdt zich weer veel bezig met zijn hobby is vaak s'avonds weg. En ja wat doe je dan. Veel internetten. Ondertussen had ik de chat ontdekt en nog een ander forum wat ik wel spannend vond. Hier heb ik anoniem onder een andere naam een keer een fantasie neergezet. Ik kreeg hier ontzettend veel reacties op. Een paar daarvan spraken mij ontzettend aan en met deze mensen ben ik wat gaan mailen en msn en. Een daarvan, Joop, voldeed precies aan mijn fantasiebeeld. Hij zei precies wat ik wilde horen. Na een paar keer op msn met hem gepraat te hebben vroeg hij of ik het leuk zou vinden om een opdrachtje uit te voeren en hem daar verslag van te doen. Ik wilde dat wel proberen. Ik dacht ik kijk wel wat hij van me wil en ach ik schrijf wel wat. Hij ziet toch niet of ik het gedaan heb. Vreemd genoeg vond ik deze opdrachtjes heel spannend en deed ik precies wat hij vroeg. Op een dag had hij me zelfs opgedragen om een speeltje te gaan halen in een sekswinkel. Verlegen en bleu als ik was. Ik durfde zo'n winkel echt niet in. Maar hij wist me te motiveren.
En toen de dag daar was dat ik het moest doen. Deed ik het gewoon. Heerlijk, zo'n zelfvertrouwen dat het me gaf. Ik kon heel de wereld aan leek het.
Wim zag wel een verandering in mij. Ik vertelde hem wat voor spelletje ik speelde en hoe ik me daar bij voelde. Wim vond dit heel gevaarlijk dat iemand op afstand zo'n macht over mij had en werd ontzettend boos.

Erg boos, ontzettend bang en ongerust wat moet ze nu met een andere vent. Het gevoel van vreemdgaan kwam in me op en eigenlijk was ik nog meer boos op die vent dan op myrna.
Ik was ten einde raad en voelde me in de steek gelaten.
Myrna stond nu erg ver bij me vandaan , lichamelijk was ze er wel maar haar geest was ik kwijt en ik kon haar niet meer bereiken.
Ze las alles wat los en vast zat en ik kon haar niet bij houden. En ze zat constant aan de computer. Het leek wel of dat ze in het scherm kroop. Ze glipte net als los mul zand tussen mijn vingers weg.
Tot dat ze me op het boek onderdanig wil ik zijn wees en zei; 'kijk zo voel ik me nu ook.'
Nu ben ik geen lezer maar ik heb het boek ter hand genomen want ik wilde weten wat myrna zocht en wilde ervaren. Ik heb het heel zorgvuldig gelezen en vond daar wel situaties en karaktertrekjes van myrna in terug. Ook kleine dingetjes, maniertjes en houdinkjes stonden bijna op haar lijf geschreven.
Het einde van het boek vond ze prachtig had ze verteld. En daar schrok ik ontzettend van, want de ware dominant was gevonden. Als ik dat op ons projecteerde betekende dat geen happy eind voor mij. Ik zag haar weg glippen en ik had nog steeds geen indruk op haar gemaakt.
Het leek wel of ze in een soort trans of hypnose was. Het boek heeft me wel aan het denken gezet en het gaf ook antwoorden op de vraag wat zoekt myrna. Kort door de bocht ze wil leiding. Maar de TGV ging verder en ik was nu nog maar net over gestapt van het boemeltje in de intercity.

In plaats van dat hij mij een flink pak slaag gaf, zei hij alleen maar: 'dit gebeurt niet weer'. Hij zei enkel, 'ik wil niet meer dat je contact hebt met deze man'. Tja dat werkte natuurlijk niet. Daarvoor vond ik het veel te spannend. En ik ging gewoon door met chatten met Joop en af en toe een opdrachtje. Ik vertelde Joop dus ook dat mijn man het verboden had. En hij zei dus weer precies wat ik wilde horen. Dat hij me flink gestraft zou hebben als ik zijn vrouw was. Mijn billen zouden bont en blauw gezien hebben.
Wim had ondertussen wel een verandering bij mij opgemerkt. Ik sloot mij steeds meer van hem af. En hij drong niet meer tot mij door. Ik wilde eigenlijk ook niet meer dat hij me op mijn billen sloeg. Ik zei het werkt niet. Laten we het maar vergeten. Maar Wim had ondertussen ook steeds meer gelezen en begon een beetje te begrijpen wat nu uiteindelijk de bedoeling was. En nu liet ik het opeens niet meer toe. Hij werd er hopeloos van.
Ik raakte steeds meer in de ban van Joop en op een dag besloten wij elkaar een keer te ontmoeten. Ik vertelde thuis dat ik met wat mensen van het forum had afgesproken en zenuwachtig als ik was ging ik naar de afgesproken plek. Heerlijk was het. Gewoon lekker praten met iemand die precies wist wat je zocht in een relatie wat je bedoelde. Hoe je het wilde hebben. Ook wilde hij me wel vaker ontmoeten en een soort van spanking ervaring met mij uitproberen. Ik had nl nog wel straf tegoed voor opdrachtjes die ik niet goed had uitgevoerd.

Het wilde maar niet stoppen ze raakte steeds verder van me vandaan en ik had geen grip meer op de situatie. Zij was druk in de weer op de chat en msn en ik had het gevoel er helemaal alleen voor te staan.
Ik maakte me echt zorgen over onze relatie en wilde daar met iemand over praten. Ik werd er echt knettergek van . Had slapeloze nachten en piekerde me suf. Onderwijl zat myrna constant aan de PC terwijl ze eigenlijk veel slaap nodig heeft. Het klopte niet, er broeide iets ze was niet voor rede vatbaar ze zat echt in een roes van gevoelens.
Ik had in al die jaren wel geleerd om haar gezicht te kunnen lezen en ik zag dat het goed fout zat. Ze verzweeg iets voor me. Maar ik wist niet wat.
Er moet iets gebeuren dacht ik, anders loopt het fout. Ik heb al mijn creativiteit uit de kast gehaald en een opdracht voor haar bedacht.
Nu dat viel niet in goede aarde, meer van nu ben je te laat Wim!
Ik ben toen maar eens met een goede vriend gaan praten. Heb hem heel het verhaal verteld. Helaas. Hij probeerde het wel te begrijpen maar snapte het toch niet helemaal. Myrna en SM dat had hij toch niet achter haar gezocht. Dat dit totaal iets anders was als het tv beeld van SM dat begreep hij helaas niet. Hij gaf me ook het advies om haar de ruimte te geven en even niet zoveel op haar nek te zitten. Maar dat leek me toch niet zo'n goed idee. Ik zat er bovenop. Ik kon haar niet loslaten, want dan was ik haar zeker kwijt.
Maar als ik weer in de put zat kon ik hem bellen of langs gaan en dat was voor mij al genoeg.
Ik was nu eigenlijk al redelijk wanhopig was zeer negatief en zag alles somber in. Ik zat weer in het boemeltje en dat stond ook nog eens stil op het perron. Ondertussen denderde de TGV voort.

Wim kwam erachter dat er nog iets speelde tussen ons. Hij ziet altijd gelijk als ik iets voor hem verborgen houd en dit leidde tot een ongelooflijke ruzie. Gelukkig haakte Joop kort daarna af. Het is niet meer tot een tweede ontmoeting gekomen. Na maanden van intensief mail en msn contact liet hij plotsklaps zonder duidelijke reden niets meer van zich horen.
Op dat moment stortte mijn wereldje in. Ik voelde alsof ik in een enorm gat viel. En het enige wat ik nog kon was huilen. Wim snapte er helemaal niets van. Maar lief als hij was nam hij me in zijn armen en troostte mij. Liet mij uithuilen vroeg niets. En dat voelde als een zachte landing. Ik werd heel rustig terwijl hij me zachtjes door mijn haren streek en lieve woordjes in mijn oren fluisterde. Natuurlijk was ik hem wel een verklaring schuldig. Maar erover praten kon ik niet.

Wat er gebeurde wist ik niet. Ik zag dat myrna uit haar roes gekomen was. Het leek of ze een keuze had gemaakt had. Het voelde gelijk goed. Ik hoefde geen verklaring, haar omhelzing en haar gezicht spraken genoeg, dus liet ik haar rustig bij komen uit de verdoving van emoties.
Het belangrijkste was dat ze weer dichter bij mij was. En ik dacht: nu ik deze kans van mijn leven krijg, zal ik die met beide handen aan pakken.

De volgende dag heb ik hem een brief geschreven. Waarin ik hem heel mijn gevoel en alles heb uitgelegd en waarin ik hem dus ook moest vertellen dat het al tot een stiekeme ontmoeting was gekomen. Ik heb hem gevraagd om erover na te denken of hij mij wilde straffen. Want ja ik voelde me natuurlijk wel enorm schuldig omdat ik hem pijn had gedaan en omdat ik tegen hem had gelogen.

Op dat moment kwam ook Peter van de Huiselijke Discipline site in beeld. Hij had mij al eens verteld dat hij Wim wel wat tips wilde geven. Maar Wim vond het tot op dat moment nog niet nodig om met andere spanko's in contact te komen. Hij vond het maar vreemd om daarover te praten. Maar ja ik had hem tot totale wanhoop gedreven en Wim pakte deze kans op hulp dus graag aan. Hij kon zijn kant van het verhaal kwijt bij Peter en samen met Peter hebben ze mijn straf voorbereidt. Ik had Wim voorgelogen, voor de gek gehouden en niet geaccepteerd dat hij mij iets verboden had. Ik had een strenge straf verdiend.

Nadat ik de uitleg had gekregen van myrna , heb ik maar de moed verzameld om met Peter te mailen. Als er iemand was die het snappen kon was hij het wel. In diverse mailtjes en een telefoontje heb ik Peter op de hoogte gebracht van de situatie. Die van myrna had hij al op het forum bij Daphne gelezen en dus kende hij haar zo al een beetje.
Met intensief overleg en druk heen en weer mailen hebben we een straf en afrekening in elkaar gesmeed. Zeg maar schoon schip maken en de draad weer oppakken. Peter zei wel, We gaan het een en ander samen aanpakken, maar het moet uit je zelf komen, als je er echt voor gaat, dan komt het helemaal goed. Maar het gaat een traject (of is het een trac�?) worden van hard werken, afzien en vallen en opstaan. We gaan geen kopie van mij maken, maar we gaan je zelfvertrouwen geven, zodat je myrna kan begeleiden en geven wat ze nodig heeft.

Ongeveer een week later : 'Ik wil dat je morgen naar de stad gaat zegt Wim naar de Hema . Je haalt daar een hema paddel zo eentje waar ze het op het forum over hebben en durf niet zonder thuis te komen'. Ja maar zeg ik, die is overal uitverkocht dat staat ook op het forum. Dan breng je maar iets anders mee een badborstel of zo. Je ziet maar, maar je komt niet met lege handen thuis.
En ja een dag of wat later lig ik dus over de keukentafel terwijl Wim met die plank mijn billen laat voelen wat mijn hoofd te laat inzag. En ja mezelf helemaal overgeven dat lukt nog niet. Ik heb nog steeds de neiging me er constant mee te bemoeien. Maar Wim laat zich niet helemaal uit het veld slaan. De straf die hij in gedachten had die heb ik zeer zeker gekregen een flink aantal harde klappen met de paddel. En daarna de hoek in om over mijn daden na te denken.

Het gekke was dat vanaf dat moment. Ik Wim dus ook als mijn Dominant kon accepteren. Hij was er voor me op het moment dat ik hem nodig had. Dat ik het even allemaal niet meer wist. Hij heeft me getroost toen ik het nodig had en strafte mij nu ook streng voor mijn stommigheid. Zoals het hoort en voor mijn gevoel ook moet zijn. Daarna konden wij dus heel dit gebeuren achter ons laten vergeven en vergeten.

We zijn nu inmiddels 4 maanden verder. We waren er nog niet helemaal natuurlijk. Er moet nog gewerkt worden om onze relatie te laten uitgroeien tot een volwaardige HD relatie. Peter helpt Wim nog steeds (en mij ook) om het te laten werken. Allereerst hebben we een dagboek ingevoerd waarin ik iedere dag iets van mijn gevoelens opschrijf van die dag zodat Wim een beetje inzicht krijgt in mijn gedachtegang. Wat er in mijn hoofd omgaat. Op zich werkt dat best wel goed. Het dwingt mij om over mijn gevoelens te vertellen en na te denken. Ook hebben we een lijstje met regels opgesteld. Regels die we samen besproken hebben en waar we aan willen gaan werken. Er zitten wat regels bij die mij de mogelijkheid bieden om een beetje mee te spelen. Want ja ik ben hem ergens nog steeds wel een beetje aan het uittesten. Zo van gaat hij er nog steeds voor, maakt hij waar wat hij zegt, of is het allemaal maar een droom geweest?. Levert me af en toe wel eens een flink pak slaag op, maar ach dat houdt de spanning er wel een beetje in. Maar er staan natuurlijk ook serieuze dingen op de lijst. Zoals bv het autorijden. Ik durfde amper ons dorp nog uit, maar nu Wim mij erbij helpt me dwingt om overal naar toe te rijden gaat het al een stuk beter. Het meest moeilijke voor Wim is nog om mij op mijn gedrag aan te spreken. Hij is nog steeds bang dat hij op het verkeerde moment ingrijpt dus is het meestal net te laat. Achteraf zegt hij dan vaak ik had zus of zo moeten reageren .Dit is nog een groeiproces denk ik. Nu ziet hij het achteraf maar volgende keer grijpt hij misschien gelijk in. Want we praten er achteraf natuurlijk wel heel veel over.

Ik denk dat Huiselijke Discipline ons daardoor ook weer dichter bij elkaar heeft gebracht. En ons huwelijk gered heeft. Want het dwingt ons natuurlijk wel om te blijven praten. Daardoor groeien we als het ware ook dichter naar elkaar toe. Ik ben altijd een heel gesloten en in mijn zelf gekeerd persoontje geweest. Ik had als het ware een muurtje om mezelf en mijn gevoelens heen gebouwd. Wim kwam hier af en toe wel eens doorheen maar ook niet altijd. Hij wist maar half wie ik was en wat er in me omging. Ik ben door met mijn gevoelens uit de kast te komen een veel opener mens geworden. Naar Wim toe maar ook naar mijn omgeving. Ik durf nu te zijn wie ik ben. Een mens met fouten en tekortkomingen maar die wel zichzelf kan zijn. Alleen dat al heeft me een flinke dosis zelfvertrouwen gegeven. Dat mensen je mogen om wie je bent.
En het is heerlijk om aan den lijve te voelen dat er iemand is die om je geeft. Je wil behoeden om domme dingen te doen. Doordat ik nu ook aangesproken wordt op mijn gedrag zie ik ook veel duidelijker de fouten die ik maak en hoe ik kan voorkomen dat ik nogmaals in een dergelijke situatie verzeild raak. Ik denk dat ik daardoor ook persoonlijk kan groeien en meer zelfvertrouwen zal krijgen. Waardoor ik me dus weer veiliger en vrouwelijker voel. En ja als ik het dan weer eens verbruid heb en ik voel zijn harde handen (of soms ook andere strafinstrumenten) op mijn billen neerkomen dan weet ik zeker dat hij dat doet omdat hij veel van mij houdt en het beste met me voor heeft.

Je zou de indruk krijgen dat het allemaal eenrichtingsverkeer is, maar het heeft mij ook veel goeds gebracht. Ik heb een rotperiode achter de rug. Ik was net over de 40 en dacht is dit nu alles. Het zat me niet echt lekker dat myrna de touwtjes volledig in handen had thuis. Maar ja draai dat maar weer eens om na zoveel jaar. Ik vind het heerlijk dat ze me nu weer het gevoel geeft dat mijn mening er wel degelijk toe doet. En nee ik onderdruk haar niet. Want al doen haar billen soms pijn, haar geest beschadig ik niet. Ik wil haar graag helpen om haar wat meer zelfvertrouwen te geven en de juiste keuzes te maken. Zonder dat ze teveel door haar emoties be�nvloed wordt. Zij geeft me waar de meeste mannen alleen maar over kunnen dromen. Het is fijn dat ik haar nu met een blik of een subtiel knijpje in haar arm iets duidelijk kan maken. nl. als je nu niet ophoudt dan zullen je billen daar straks thuis niet blij mee zijn. Laatst op een feestje hadden we alleen oog voor elkaar en dat werd ook opgemerkt door de andere gasten. Die zeiden "He doen jullie is niet zo verliefd" Ik heb ooit wel eens praat programma's op TV gezien die het onderwerp SM en relaties hadden. Nu hebben wij geen SM relatie (soms spelen we voor de fun wel eens een spelletje) maar het geeft wel een idee.
Al die mensen verklaarden dat het hun relatie verrijkte en dat ze veel praten met elkaar, dat er niets tegen hun zin gebeurde en dat het allemaal veel hechter werd. Ik kon me daar niet zoveel bij voorstellen.
Maar nu weet ik wat ze bedoelden. Wij hebben nu geen geheimen meer voor elkaar en alles is bespreekbaar (echt alles). Door haar dagboek kan ik echt in haar hoofdje kijken en weet ik waar ik op moet letten, wat ze van me verwacht en waar ik steekjes laat vallen. Ik denk dat ik inmiddels wel in dezelfde trein zit als myrna, al zit zij nog wel vooraan en ik achterin.
Toch ben ik ervan overtuigd dat er een dag komt dat we in dezelfde coup� zitten en dat ik een beetje in de gaten houdt of ze niet op het verkeerde perron uitstapt of uit baldadigheid aan de noodrem trekt ;-)

Hosted by www.Geocities.ws