HD en eigen verantwoordelijkheid

Toen mijn partner en ik met huiselijke discipline (HD) begonnen, hebben we besloten dat we onze activiteiten zouden beperken tot zaken die onze relatie betroffen. Dat hield in dat ik gestraft kon worden voor zaken als een gebrek aan respect, in de communicatie dingen achterhouden, oneerlijkheid en andere zaken die onze relatie zouden beschadigen.

We besloten dat het niet passend zou zijn om me te bestraffen voor dingen waar ik als volwassene zelf de verantwoordelijkheid voor zou kunnen en moeten dragen. Ik heb bijvoorbeeld de neiging om teveel junkfood te eten (op een goede dag zal ik een weblog beginnen voor mensen die verslaafd zijn aan McDonald�), te laat naar bed te gaan en zaken die ik onplezierig vind tot het laatste moment uit te stellen.

Het gebruik maken van HD voor dingen waar ik zelf verantwoordelijkheid voor zou moeten nemen, maakt me minder volwassen en minder onafhankelijk en dat zagen we als progressief HD stel niet zo zitten. HD was bedoeld om conflicten in onze relatie onschadelijk te maken, niet om me als volwassene van mijn verantwoordelijkheden te verlossen en mijn partner verantwoordelijk te maken voor dingen die ik zelf zou moeten doen.

We waren ook bezorgd dat het gebruik van HD om eigen verantwoordelijkheid te bevorderen, mijn partner te veel tijd zou kosten. Hij leidt een extreem druk leven en het uitplussen hoe HD een consistent plekje in ons leven en onze relatie zou moeten krijgen was al een hele uitdaging zonder dat hij de last heeft om mijn leven voor me begeleiden. Niet alleen zou een dergelijk verwachtingspatroon waarschijnlijk het hele systeem in elkaar laten storten, maar ik was ook bang dat op weerstand bij hem zou stuiten als er van hem verwacht werd dat hij mijn handel en wandel constant in de gaten moest houden en begeleiden.

We waren uiteindelijk bang dat als we HD zouden gebruiken voor onderwerpen als eten en slapen, onze relatie zou verschuiven van een volwassen relatie naar een ouder/kind dynamiek. Mijn partner vragen om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn dagelijkse routine zou hem in de vaderrol duwen, wat niet een goed idee leek (en zou waarschijnlijk op verzet gestuit zijn en op andere complicaties die de opbrengsten van HD teniet zouden hebben gedaan).

Het probleem is daarentegen dat de grens tussen een 'relatie' onderwerp en een 'persoonlijk' onderwerp niet zo zwart wit is als we aanvankelijk dachten.

Bijvoorbeeld, wanneer ik 's morgens kribbig en disrespectvol tegen hem ben omdat ik de avond ervoor te laat naar bed ben gegaan, straft hij me dan vanwege een grote mond of omdat ik te laat ben gaan slapen? En wat als te laat naar bed ben gegaan omdat ik teveel van McDonald gegeten heb (heb ik al eens verteld hoe lekker die McFlurry's zijn?) en daardoor niet kon slapen? Straft hij me voor mijn gedrag of voor de oorzaak van mijn gedrag? Als het voor de oorzaak van mijn gedrag is, hoe ver moet hij dan terugredeneren om de oorzaak te determineren?

Mijn gevoel zegt me dat hij me gewoon voor mijn gedrag moet straffen en met me moet praten over de mogelijke oorzaken en hoe ik hier mee om kan gaan (of van me verlangt daar zelf over na te denken wanneer ik in de hoek sta). Maar dit vloeit al gemakkelijk over van de 'partner' situatie naar de 'ouder' situatie. Wanneer hij begint een punt te maken van dingen die onder mijn eigen verantwoordelijkheid vallen, dan gaan we al aardig in de richting van de situatie dat hij me er ook voor bestraft.

En dan zijn er die overtuigend beweren dat destructieve persoonlijke gewoonten relatiepunten zijn omdat ze beschadigend zijn voor de relatie en niet alleen het individu met de gewoonte.

Een partner die er ongezonde eetgewoontes op na houdt, loopt het risico op gezondheidsproblemen, die op hun beurt weer hun invloed op de relatie zouden hebben. Ze heeft waarschijnlijk minder energie voor alledaagse dingen, hetgeen inhoudt dat er ook minder energie voor de relatie overblijft. Je zou daarom kunnen betogen dat het een gebrek aan respect naar de relatie is als je niet gezond eet.

Of neem het voorbeeld van de bedtijd, een partner die zo lang opblijft dat ze 's morgens een wandelend lijk is en het risico loopt ontslagen te worden, wat de relatie op iedere mogelijke manier zal beschadigen.

Een andere redelijke manier om te beoordelen of zaken waar ik zelf verantwoordelijk voor ben bestraft moeten worden is om het principe toe te passen dat een gebrek aan respect in welke vorm dan ook bestraft moet worden.

Als we uitgaan en ik zou geen respect tonen aan onze vrienden, de serveerster of wie dan ook, dan ben ik er 100% zeker van dat ik me een pak slag op mijn hals gehaald heb, ook al heeft het weinig te maken met disrespect naar mijn partner.

Dus als het geen respect opbrengen voor anderen een overtreding is die bestraft moet worden, wat dan als ik geen respect voor mezelf heb door slechte gewoonten als te veel junkfood eten of te laat naar bed gaan? Het is zeker dat ik het respect niet minder verdien dan onze serveerster in het restaurant, dus moet ik logischerwijs een pak op mijn billen hebben voor gedrag dat disrespectvol naar mezelf is.

Maar nu zijn we natuurlijk weer terug bij de zorg over het bestraffen van dingen waar ik zelf de verantwoordelijkheid voor zou moeten dragen�.en begint de cyclus weer helemaal opnieuw!

Ik zou graag willen zeggen dat we een oplossing gevonden hadden voor dit probleem, maar zoals met de HD relatie als geheel, is dit een klus waar we nog mee bezig zijn.

Ik vermoed dat het uiteindelijk veel minder belangrijk is dat we dit probleem oplossen dan dat we er over in gesprek blijven. HD kan net als de meeste relatievormen waarschijnlijk alles overleven, behalve een gebrek aan communicatie.