Waarom gehoorzaam ik eigenlijk?

In de musical 'Oh Calcutta' zit een scene waarin twee zondige jonge vrouwen naar een mentor gebracht worden om een pak slaag met het rietje te krijgen. De ene vrouw wordt in de gewenste houding vastgebonden, de andere gaat uit vrije wil krom staan. De mentor weigert de vastgebonden vrouw een pak slaag te geven en zegt dat de straf alleen maar effectief kan zijn, als deze vrijwillig ondergaan wordt. Straf zonder instemming heeft geen waarde. Hij maakt de vastgebonden vrouw los en geeft de vrouw die zich uit vrije wil overgeeft een pak slaag.

Ik denk veel na over issues als gehoorzaamheid en instemming, vooral als ik in de hoek sta. Als je in de hoek staat kun je niet veel anders doen dan nadenken en het onderwerp discipline houdt me op zo'n moment nogal bezig.

Als ik in de hoek sta, soms wel een uur lang heb ik veel tijd om na te denken waarom ik daar eigenlijk blijf staan. Ik geloof dat de redenen waarom ik blijf staan het verschil maakt tussen straf voor volwassenen en zoals het bij kinderen werkt en huiselijke discipline (HD onderscheidt van mishandeling.

Een vrouw in een HD relatie heeft daar beslist uit eigen wil voor gekozen (HD zonder instemming is een synoniem voor mishandeling). En misschien nog wel belangrijker, over het algemeen zijn het de vrouwen die de initiator zijn van HD in een relatie en waarin ze haar partner om discipline vraagt.

Discipline voor kinderen daarentegen behoeft geen instemming. Kleine kinderen hebben geen keus dan zich aan de discipline te onderwerpen (dit is waarom bepaalde straffen die geschikt zijn voor volwassenen, zoals een ongenadig pak slaag op de blote bips, buitenproportioneel en mishandeling zijn voor kinderen). Ouders zijn veel groter en sterker dan kinderen en zijn daarnaast de belangrijkste autoriteiten in hun leven. Wanneer het er echt op aan komt kan een kind dat zich aan zijn straf weigert te onderwerpen psychisch en lichamelijk overweldigd worden en gedwongen worden het te accepteren ongeacht wat ze er zelf van vinden.

Maar ik ben geen kind, ik ben een volwassen vrouw. Het is geen angst die me in de hoek houdt, of hulpeloosheid of het onvermogen me te verzetten. Ik gehoorzaam uit eigen vrije wil ook wanneer het ongemakkelijk, pijnlijk en/of vernederend is om te doen.

Als de redenen waarom ik gehoorzaam verschillen van die van een kind, hoe luiden ze dan?

1. Psychische noodzaak. Ik heb een column geschreven over onze innerlijke psychische noodzaak tot discipline in het artikel 'HD als reactie op Ik Generatie opvoeding'. Zij onder ons die gevraagd hebben om de HD levensstijl kennen de diepgewortelde, belangrijke en onbeantwoorde behoefte aan een dergelijke structuur, vaak dankzij een gebrek aan discipline in onze jeugd. Hoe zeer we ook een hekel mogen hebben aan de straf op het moment supr�me,onze primaire behoefte eraan wint het van de nadelen ervan. Het onderbewuste heeft een behoorlijk indringende stem, die ons ondubbelzinnig laat weten dat we het nodig hebben, en wel nu, of het het nu leuk vinden of niet. Ik gehoorzaam omdat de volwassenen in me er van overtuigd is dat het kind de grenzen moet leren en als een liefdevolle ouder met verantwoordelijkheidsgevoel weet ik wat het beste voor haar is.

2. Emotionele intimiteit. Omdat mijn relatie met mijn partner als gevolg van HD erg intiem wordt, accepteer ik de discipline omdat ik verlang naar de gunstige gevolgen van gehoorzaamheid. Op korte termijn zal de emotionele binding die we voelen direct na een correctie, emotioneel bevredigen zoals maar weinig dingen dat kunnen. En op een hoger niveau, is onze relatie een stuk liefdevoller wanneer HD aanwezig is dan wanneer dit niet het geval is. Ik gehoorzaam omdat ik de emotionele gevolgen wil ervaren die ontstaan als ik me onderwerp aan de straf van mijn partner.

3. Respect voor mijn partner. Ik blijf tevens in de hoek staan uit respect voor mijn partner. Iedere man die HD in zijn relatie toelaat neemt een risico. Er is het risico om bij de politie aangegeven te worden vanwege mishandeling door een partner die op wraak uit is. Maar misschien nog belangrijker (en waarschijnlijker) is het persoonlijke psychische risico dat de heer des huizes in een HD relatie loopt. Het is een grote verantwoordelijkheid om een ander mens te straffen (of dit nu een kind of volwassene is). Of hij het wil toegeven of niet, het kan ook beangstigend zijn om de mattenklopper vast te houden. Weigeren de straf te accepteren waar ik specifiek om gevraagd heb zal zijn gevoel voor veiligheid en vertrouwen in de afspraken die we gemaakt hebben, ondermijnen. Het zou ook beslist ondankbaar van mijn kant zijn om zijn inspanningen, waar ik zelf om gevraagd heb, te weigeren. Door zijn straf te accepteren laat ik hem zien dat ik hier volledig mee instem en dat hij zowel emotioneel als wettelijk veilig bezig is als hij me het geeft.

4. Rechtvaardigheid. Ik blijf in de hoek staan omdat het goed en rechtvaardig voelt om dat te doen. Ik heb me niet weten te gedragen en onderga mijn straf. Ik doe het zoals we afgesproken hebben en dat voelt goed en veilig. Ik ben ervan overtuigd dat mensen een ingebouwd rechtvaardigheidsgevoel hebben en veel te vaak ontbreekt een duidelijke manier waarop we boete kunnen doen voor onze misstappen. Als gevolg hiervan dragen we vaak een schuldgevoel met ons mee dat veel grotere proporties aanneemt dat de oorspronkelijke misstap. Maar in onze relatie is het zo, dat als ik iets misdoe, dan wordt ik daarvoor gestraft. En ik onderwerp me veel en veel liever aan een duidelijk geformuleerde consequentie dan dat ik het mezelf dagen, weken, maanden (zelfs jaren) later nog nadraag. Mezelf onderwerpen aan mijn straf bevredigt mijn behoefte aan vergeving en verzoening.

5. Persoonlijke groei. Het is de paradox van HD - dat het overgeven aan de discipline me uiteindelijk in contact brengt met mijn persoonlijke kracht. Op het moment zelf, gehoorzaam ik omdat ik weet dat ik sterker wordt van HD, effectiever, meer zelfvertrouwen krijg en productiever wordt. Kortom, een beter mens. Het verschil in wat ik in mijn carri�re kan bereiken en het werken aan de doelen die ik wil bereiken, met of zonder HD is zo dramatisch dat ik het alleen maar betreur dat ik deze weg niet veel eerder ingeslagen ben. Zonder HD zou ik het contact met een deel van mezelf verliezen dat ik het meest van alles koester - mijn persoonlijke kracht. In essentie blijf ik in de hoek staan omdat ik een beter mens ben als ik dat doe.